Rozdział 26: Ukarać żonę

Zachęcam także do zapoznania się z wcześniejszym postem – Rozdział 25: Akt własności

Tym co trafili tu po raz pierwszy, przypominam, że opowiadanie zaczyna się od postu - Wprowadzenie: Na zły początek

Martin przeprosił grzecznie, ukłonił się i odszedł od stołu, pozostawiając kobiety w samotności. Udał się czym prędzej do jadalni dla służby, gdzie chwycił Williama za ramie i wepchnął do spiżarni.

– Pracowałem! – zauważył Willi wielce oburzony, ale za moment uśmiechnął się od ucha do ucha, przytulił Martina i poklepał niczym brata po plecach.

– Nie czas na czułości. – Mężczyzna odstąpił krok w tył i spojrzał na Oldmana. – Musisz ratować Cyntię.

– Przed czym? – zapytał niezmartwiony, bo widział wcześniej jak kobieta podążała do swojej sypialni i szczerze wątpił, by czyhało tam na nią coś złego.

– Zrobiła głupotę. Oddała jakiś ważny dokument bratu Rodrigeza i teraz on jest wściekły – tłumaczył gorączkowo Montenegro.

– Ten brat? – Skrzywił się William. Niczego nie rozumiał.

– Nie! Hektor! On ją rozszarpie.

Will wzruszył ramionami i minął Martina, tłumacząc, że musi już wracać do pracy.

– Nie zależy ci na niej już!? – krzyknął postawny brunet, chwytając się ostatniej szansy.

– Jej na mnie – odparł i położył dłoń na klamce na znak zakończenia dyskusji i chęci powrotu do swoich obowiązków.

– Zrób coś w imię naszej przyjaźni – zażądał.

– Dlaczego sam nic nie zrobisz? Co, boisz się? Dobra, nieważna jest odpowiedź. Jeśli ja mam coś zrobić, to co twoim zdaniem powinienem? Mam wtargnąć do prywatnej sypialni swojego szefa, stanąć między nim a żoną i powiedzieć wyżyj się na mnie, bo ja jestem jej byłym kochankiem i w obliczu tej wiadomości jakiś tam dokument jest gówno warty?

– Faktycznie, głupi pomysł. – Martin wydał się zrezygnowany. Oparł się o stół i pochwycił jego brzeg w dłonie. Zacisnął pięści na tyle na ile to było możliwe.

– Całkiem beznadziejny – dodał William i podrapał się po czole. – Może tak musi być.

Przyjaciel spojrzał na niego pytająco.

– Nie rozumiem – wyznał.

– Może jak dostanie cięgi od męża to zrozumie.

– Że nie należy mu kraść żadnych aktów własności więcej? – dopytywał z lekkim, drwiącym uśmieszkiem.

– Na przykład. – William usiadł obok przyjaciela i też się zaśmiał. – Jest mi jej żal – oznajmił szybko. – Ale sama jest sobie winna. Ja proponowałem jej odejście od Rodrigeza. Chciałem pomóc unieważnić jej małżeństwo, ale wybrała jego. – Ze smutkiem i zawodem spuścił głowę. – Teraz niech cierpi i znosi co wybrała.

– Liczysz, że dzięki temu zmieni zdanie? – wywnioskował Martin.

– Tak. – William poklepał rozmówce po ramieniu i poczochrał po włosach. – Liczę na to, że wreszcie przejrzy na oczy i zrozumie, że jej mąż nie jest takim ideałem za jaki go uważa. Może gdy w końcu jej w nerwach przyłoży, to... to zmieni zdanie i przestanie go tłumaczyć, bronić, wybielać.

– I rzuci się w twoje ramiona, stary? Nie liczyłbym na to. – Pokręcił głową. – To już nie jest mała, psotna dziewczynka, która czyniła tak jak należało, w zgodzie z samą sobą i własnym sumieniem, nawet na przekór innym. Teraz to dorosła kobieta, interesowana i pełna wyrachowania. Z dnia na dzień coraz bardziej przypomina matkę. Zaczęła mnie nawet przerażać i nie waż się śmiać, to nie powód do radości. Ja wcale nie żartuję z tym, że to już nie jest ta sama Cyntia, którą znałeś.

– Wiem, Martinie, wiem – przyznał, patrząc przed siebie nieobecnym wzrokiem na białą, nieco zabrudzoną ścianę. – Z dnia na dzień, gdy tu jestem i się jej przyglądam, to dostrzegam coraz więcej. Z dnia na dzień coraz mniej zależy mi na niej, aż jedyne czego w końcu zapragnę to będzie odzyskanie syna i wyrwanie go z tego kieratu salonowej gry pozorów.

Hektor wkroczył pewnie do sypialni. Nie spojrzał na żonę, tylko na pracownicę.

– Julito, wyjdź – zwrócił się ostrym tonem do piastunki Brownów, która w drodze wyjątku, od czasu do czasu, zajmowała się też Marselem. – I zabierz z sobą dziecko. Możesz z wózkiem, na spacer po ogrodzie.

– Jak sobie pan życzy.

Julita wyjęła trzymiesięcznego, śpiącego Marsela i przełożyła do wózka. Wyszła na korytarz i najechała kółkiem na stopę Bastiana. Mężczyzna zaklął pod nosem i postanowił zgłosić się na ochotnika do znoszenia wózka po schodach, byle tylko nie musieć przeciwstawiać się Hektorowi. Julita jednak odmówiła i poprosiła jedną z pokojówek oraz jednego kelnera. We trójkę sprawnie sobie poradzili. Bastian powrócił więc pod drzwi. Postanowił pierw podsłuchać, ale nie słyszał krzyku. Po chwili coś huknęło i rozległ się płacz kobiety. Był przerażony, zbyt przerażony, by zajrzeć do środka. Czym prędzej ukrył się w służbówce z butelką rumu. Postanowił przeczekać burzę.

– Ostrzegałem cię – powiedział ostrym tonem Hektor. – Mówiłem, że Javier nie jest człowiekiem godnym zaufania, że może nam zaszkodzić. – Otworzył szufladę toaletki żony i zamknął ją z hukiem. To samo uczynił z kolejną.

– Wiem, ale ja chciałam…

– Teraz milcz! – wrzasnął i na chwilę na nią spojrzał. Potem znów spuścił ją z oczu i powrócił do przeglądania jej rzeczy.

– Dlaczego przeszukujesz moją toaletkę? – zapytała cichutko.

– Sprawdzam co jeszcze zabrałaś – wyjaśnił spokojnie. Po chwili chwycił za gazetę, wyprostował się, odwrócił w jej stronę i krzyknął – co jeszcze zabrałaś!?

– Nic, tylko to… ten akt – odpowiedziała przelękniona.

Hektor wyminął Cyntie, podszedł do drzwi i przekręcił klucz w zamku. Zacisnął mocniej dłoń na gazecie. Starał się nie krzyczeć, mimo to mówił bardzo ostrym tonem:

– Jak mogłaś wynieść dokumenty z gabinetu?

Wyczekiwał odpowiedzi, ona jednak spuściła wzrok.

– To było pytanie, więc mi odpowiedz.

– Chciałam oczyścić imię Javiera, by mógł…

– Dlaczego mnie nie posłuchałaś? – przerwał.

– Nie wiem.

– Dlaczego mnie nie posłuchałaś? – zapytał ostrzej, ale bez zbędnego krzyku.

– Chciałam naprawić krzywdy jakie mu wyrządziłeś. Hektor chciałam dobrze…

– Nie możesz wynosić dokumentów kiedy ci się podoba i dawać je każdemu kto o nie poprosi. Jeśli chcesz tak robić, to najlepiej od razu oddaj wszystko co mamy!

– Hektor przeprosiłam…

– Javier nas szantażuje. Nie posłuchałaś mnie, zresztą kolejny raz się nie słuchasz.

– On był taki smutny i ja chciałam dobrze, nie wiedziałam, że on… – kłamała dalej Cyntia, bo przecież nie mogła mężowi powiedzieć prawdy.

– Ty masz słuchać mnie. Lojalna być wobec mnie, a nie mojego brata. Poza tym dopuściłaś się kradzieży. Okradasz własnego męża. Zdradzasz mnie, bo czynisz jakieś machloje z moim bratem za moimi plecami.

– On mnie wykorzystał, nie wiedziałam, że…

– Mam dość. – Na moment zamknął z rezygnacją oczy. – To co uczyniłaś było taką głupotą, że brak mi słów – dodał, otwierając je. – Na przyszłość, gdy przyjdzie ci coś takiego do głowy, to masz mnie zapytać o zdanie i nie czynić nic bez mej zgody – dokończył, jednocześnie wymachując gazetą.

– Dobrze – odparła Cyntia z pokorą spuszczając głowę.

– Podejdź do mnie – polecił.

– Nie. – Szybko pokręciła głową.

– W takim razie ja podejdę do ciebie. – Jak powiedział tak zaczął czynić.

On wykonywał pewne, duże, męskie kroki do przodu, a ona się cofała drobnymi kroczkami, aż znalazła się pod samą ścianą.

– Co chcesz mi zrobić? – zapytała ze strachem.

Hektor bez słowa chwycił za krzesło z miękkim, tapicerowanym siedzeniem i podłokietnikami. Było dosyć szerokie. Postawił je w rogu pokoju, następnie chwycił kobietę delikatnie za ramię i pchnął w kierunku krzesła.

– Co chcesz zrobić?

– Nic ci nie zrobię – odpowiedział zapłakanej żonie. – Klęknij na krześle, tyłem do mnie.

– Dlaczego mam tak zrobić?

– Bo jestem twym mężem i ci tak każę – odpowiedział ostro. – Ponieważ musisz ponieść jakieś konsekwencje swojej bezmyślności. Nie pozwolę, by moja żona występowała przeciw mnie i doprowadzała nas i całą rodzinę do ruiny, dlatego rób co mówię – wyjaśnił rzeczowo.

Cyntia miała istny chaos w głowie. Nie wiedziała w jakim celu ma klękać na krześle, ale poddała się woli Hektora, gdy ten chwycił ją za ramię i delikatnie nakierował w odpowiednim kierunku. Pomógł jej przyjąć odpowiednią pozycję, następnie pochwycił za jej dłonie i splótł je na karku.

– Spędzisz tak godzinę czasu, ja cię poinformuje kiedy minie. I nie wierć się – polecił i chwycił ponownie za gazetę. Zwinął ją mocniej w rulon i smagnął żonę raz przez pośladki, kolejny raz przez uda.

Cyntia przestraszyła się huku i zapłakała, choć uderzenie nie bolało.

– Ciesz się, że tylko gazetą, bo powinienem pasem przeciągnąć – oznajmił surowo i zasiadł na łóżku. Oparł łokcie o kolana, rozłożył gazetę i oddał się przyjemności czytania. Uczynił tak właściwie tylko po to, by uwolnić umysł od zmartwień i trosk. Wiedział, że jest zbyt poddenerwowany, by wymyślić jakieś sensowne wyjście z zaistniałej sytuacji.

Rodrigez czytając, co jakiś czas zerkał na żonę. Jednego razu ich spojrzenia się spotkały, ale jego surowy wyraz twarzy sprawił, że Cyntia nie podjęła dyskusji. Obróciła głowę z powrotem w kierunku ściany i tylko cichutko przeprosiła. Hektor powrócił więc do czytania.

Postawny brunet zaczął zbliżać się do żony wolnym krokiem. Słyszała jak porusza się po pokoju. Szeleścił gazetą i charakterystycznie chodził. Pierwszy raz to zauważyła teraz, gdy na niego nie patrzyła... ten chód, jakby powłóczył jedną nogą. W końcu wyczuła go za swoimi plecami. Gazeta uderzyła o komodę, i nieco się po niej prześlizgnęła. Cyntii nadgarstki zostały skrępowane w stalowym uścisku, a ręce delikatnie opuszczone. Wyczuła zarost męża przy swoim uchu.

– Zejdź, Cyntio – polecił delikatnie i pomógł jej przy schodzeniu z krzesła.

Poczuła jak obolałe i zdrętwiałe od długotrwałego braku ruchu ręce i nogi odmawiają jej posłuszeństwa. To drugie było szczególnie dokuczliwe, choć obydwa te uczucia były jej wcześniej nieznane. Twarz z grymasem wskazała na dyskomfort tej sytuacji, jednak kiedy Hektor na nią spojrzał uciekła od niego wzorkiem.

– Wstydzisz się własnego męża? – zapytał, marszcząc brwi. Starał się być uprzejmy, albo przynajmniej normalny, ale mars na czole zdradzał irytacje po poprzednim incydencie.

– Nie minęła godzina, prawda? – zmieniła temat, idąc w asyście męża w stronę łóżka, ale gdy tam dotarła to nie usiadła na nim, tylko podtrzymała się ramy.

Zostawił żonę na chwilę samą i podszedł do dużego, stojącego zegara w kolorze ciemnego brązu. Otworzył szybkę i palcem przesunął wskazówkę o dwadzieścia trzy minuty do przodu.

– Właśnie minęła – odpowiedział z delikatnym uśmiechem. Zamknął zegar nie patrząc na niego, wsunął dłonie do kieszeni i zasiadł bokiem na łóżku, w taki sposób, by móc patrzeć na żonę. Nawet się wygodnie oparł i splótł ręce na piersi.

– Dlaczego? – zapytała nic z tego nie rozumiejąc.

Wciąż stała przed nim i wciąż unikała jego wzroku. Hektor postanowił ułatwić jej sprawę i sam spojrzał na podłogę. Wbił wzrok we wzór kwiecistego dywanu. Wyciągnął nogi do przodu.

– Już kiedyś wspominałem, że o niepunktualności Hiszpanów krążą legendy. Może dzięki tym ponad dwudziestu minutom w przód wreszcie przestanę się spóźniać – wysilił się na żart.

Cyntia delikatnie się zaśmiała, ale tylko chwilę. Hektor też spoważniał.

– Weź sobie krzesło, proszę i usiądź naprzeciwko mnie – polecił już nie żartobliwym a stanowczym tonem.

– Po co? – zapytała, ale widząc po minie męża, że nie doczeka się odpowiedzi, spełniła jego polecenie. Chwyciła za oparcie jednego z krzeseł i przestawiła je o kilka metrów w bok.

– Usiądź – przypomniał, sam przyjmując bardziej sztywną pozycję niż tą, w której obecnie się znajdował.

Zasiadła, a on chwycił za nogi mebla i przyciągnął żonę do przodu, mówiąc:

– Bliżej. Kiedyś tobie powiedziałem, że skoro nic panience nie zrobiłem na początku spotkania, to już nic panience z mej strony nie grozi.

– Teraz jestem twoją żoną – odparła z lekkim żalem.

– To bez znaczenia, Cyntio, bo nadal jesteś kobietą i nadal nie chcę, by ci coś z mojej strony zagrażało. – Hektor poprawił się na łóżku, stał się bardziej zgarbiony, a łokcie wsparł na kolanach. Dłonie złożył niczym do modlitwy, a palcami wskazującymi podrapał się po brodzie, następnie po szyi. – Nigdy nie chciałem cię skrzywdzić, a jednak skrzywdziłem.

– Jeśli chodzi o tamto – spojrzała w stronę miejsca, w którym jeszcze niedawno klękała.

Hektor uniósł lewą dłoń do góry, dając żonie znać, by mu nie przerywała. Zamilkła.

– Skrzywdziłem cię małżeństwem. Nie byłaś na nie gotowa. Nie byłaś i nie jesteś gotowa do dorosłości.

– Jeśli chcesz unieważnić…

– Nie mogę unieważnić naszego małżeństwa. Nie mam powodów i nie chcę. Brak posłuszeństwa żony czy też jej lekkomyślność, nie są powodami, które umożliwiają unieważnienie. Poza tym mamy syna i kocham cię nad życie.

– Żałujesz? – zapytała wprost na chwile zerkając na jego twarz.

– Nie, ja nie, ale ty będziesz żałować – stwierdził spokojnym choć pewnym siebie głosem. – Przestanę być pobłażliwy, Cyntio – zapowiedział. – Na za dużo ci pozwoliłem.

Zaczęła bawić się obrączką i pierścionkiem zaręczynowym. Obie te złote ozdoby nosiła na jednym palcu, serdecznym prawej dłoni. Powstrzymał ją przed tą zabawą, kładąc dłoń na nadgarstku.

– Przestań, proszę. Wysłuchaj mnie.

– Słucham – zapewniła, patrząc na brak palca swojego męża. Przypomniała sobie, że z początku ją ten widok przerażał, teraz już nawykła.

– Nie wydaje mi się – powiedział nieco ostrzej, zabierając rękę.

– Naprawdę słucham. – Tym razem spojrzała mu w oczy, a wypowiedziane słowa brzmiały pewniej.

– Skoncentruj na mnie całą swoją uwagę. Okaż mi to, że mnie słuchasz, a nie, że mnie ignorujesz. Chyba nie chcesz bym uznał twoje zachowanie jako całkowity brak szacunku. – Poruszył brwiami i rzucił jej spojrzenie, które wzięła za ostrzegawcze.

Zerknęła na swoje stopy, okryte sznurowanymi bucikami z letniej koronki, w pensjonacie było za ciepło, by chodziła w kozakach, dlatego cieplejsze obuwie zakładała tylko gdy zamierzała wyjść.

Hektor wsunął dłonie do kieszeni i po dłuższej chwili znowu się odezwał:

– Dziś dostałaś nauczkę od życia, właściwie sama sobie ją zafundowałaś. Skazałaś samą siebie na lekcję dorosłości. Na własnej skórze przekonałaś się, że ludzie nie są dobrzy, że czasami gdy chcesz komuś pomóc dając palec, ten ktoś bez mrugnięcia okiem chwyci za całą dłoń. Nie będzie zważał na twoje dobro, bo ludzie dorośli myślą o sobie, przede wszystkim o sobie.

– Ty nie – przerwała mężowi.

– Mylisz się, Cyntio. Ja także jestem egoistą. W pierwszej kolejności myślę o nas i naszej rodzinie. O tobie, o Marselu, o Laurze i o sobie. Cała reszta to drugorzędny plan, który bez mrugnięcia okiem bym poświęcił, ale nie dla zysku materialnego, choć wszystko ma swoją cenę.

– O czym ty mówisz?

– O tym, że za kilka setek tysięcy nie zdradziłbym twej rodziny, ale już za życie twoje i dziecka, bez mrugnięcia okiem, poświęciłbym nawet twoją matkę. Dorosłość to kalkulacja zysków i strat, Cyntio.

– Javier jest twoim bratem, sądziłam…

– Nie wątpię, że miałaś dobre intencje, ale Javier przestał być moim bratem ponad dziesięć lat temu.

– Ale to…

– To jest życie, Cyntio, nic więcej. Życie takie jest. – Wzruszył ramionami. – Chwilami dobre, innym razem brutalne. Nie można za bardzo żałować ludzi, a jeśli się nad nimi litujesz, to licz się z tym, że może nadejść moment, gdy nikt nie ulituje się nad tobą. Ja ci nakazuję… nie proszę, a nakazuję w pierwszej kolejności myśleć o naszej małej rodzinie i swoich bliskich, a nie o obcych tobie ludziach.

– Javier… – zaczęła znowu.

– Ile go znasz? – zapytał ostro Hektor. – Tak sądziłem, że nie odpowiesz.

– Być może masz rację, ale nie mogłam wiedzieć, że…

– Że Javier cię zdradzi? Że cię wykorzysta? Nie, nie mogłaś. Podobnie jak ja nie mogłem wiedzieć, że zdradzi mnie własna żona i wykorzysta fakt, że byłem z nią szczery. Dostałem nauczkę, mówiącą, że kobieta kieruje się sercem, a to mężczyzna rozumem.

– Uważasz, że kobiety są głupie? – zapytała z pretensją.

Uśmiechnął się krzywo.

– Tego nie powiedziałem.

– Powiedziałeś! Tylko ująłeś to inaczej! – krzyknęła.

– Spokój! – syknął ostro przez zaciśnięte zęby. – Wracasz z powrotem na miejsce. – Wskazał dłonią na krzesło w kącie.

Cyntia otworzyła szerzej oczy. Patrzyła na męża jak oniemiała, zupełnie tak, jakby nie rozumiała jego słów.

– Nie pozwolę byś na mnie pokrzykiwała, moja droga. Uprzedzałem, że przestałem być pobłażliwy. – Odczekał dziesięć sekund, ale jego żona nie ruszyła się z miejsca. – Któregoś ze słów nie zrozumiałaś? – zapytał nieco bezczelnym tonem.

– Hektor, to była tylko rozmowa…

– Nie. Ja prowadziłem rozmowę, ty się uniosłaś.

– Ty nieraz też się…

– Tak, masz racje, ale to ja tu jestem mężczyzną, nie ty. Choć to drugorzędny powód. Pierwszorzędny jest taki, że to ty zawiniłaś. Myślę, że przez osiemnaście lat nikt nie nauczył cię szacunku.

– Ty go nie uczysz, ty go wymuszasz – zarzuciła mężowi.

– Wymuszeniem byłoby, gdybym dał ci w skórę, na co bez wątpienia zasługujesz. Jeśli więc nie umiesz uszanować mnie, to uszanuj chociaż mą cierpliwość.

– To nie…

– Bez dyskusji – powiedział ostrzej i ponownie wskazał miejsce gdzie ma się udać. Patrzył na żonę, na jej zdenerwowanie malujące się na twarzy. – Nie masz wyjścia, Cyntio. Musisz zrobić co każę.

Hektor spojrzał na kobietę swojego życia jeszcze intensywnej, wręcz nakazująco. Ten wzrok sprawił, że wstała z krzesła i ponownie uklęknęła na meblu znajdującym się w rogu pomieszczenia.

– Ile czasu? – zapytała rzeczowo, czysto formalnie.

Wstał i zaczął przechadzać się po pokoju.

– A po ilu dojdziesz do wniosku, że mąż nie chce dla ciebie źle i jeśli ci czegoś zabrania czy o coś prosi, to dla twego dobra? – zapytał, opierając się o komodę znajdującą się naprzeciw krzesła, nieopodal drzwi.

Cyntia zbyła to pytanie milczeniem, więc Hektor podszedł bliżej. Tym razem oparł się o komodę znajdującą się na tej samej ścianie, przy której stało krzesło. Wychylił się i zerknął na twarz żony. Odwróciła od niego głowę.

– Robię ci krzywdę? – zapytał wprost.

Milczała. Powtórzył więc pytanie jeszcze konkretniej:

– Czy uważasz, że robię ci krzywdę w tym momencie?

– Z tamtą karą się zgodziłam, z tą się nie godzę – odpowiedziała nawet na niego nie spoglądając.

– Tak funkcjonuje małżeństwo Cyntio. Nie zawsze się będziesz ze mną zgadzała i są sytuacje, gdy tobie na to pozwolę. Wtedy postąpisz po swojemu. Jednak będą też momenty, gdy masz się mnie słuchać, pomimo że nie popierasz mnie i nie rozumiesz moich racji. To jest właśnie taki moment. – Złożył ręce na piersi i przychylił swoją twarz w stronę żony. Dzieliło ich raptem trzydzieści centymetrów. – I zapamiętaj sobie jedno. W tym domu, żadna kobieta nie będzie podnosiła głosu. Zwłaszcza na mnie. – Odbił się od komody, zrobił kilka kroków do przodu i wcisnął dłonie do kieszeni. – I radzę przestać zachowywać się jak rozpieszczona królewna, bo dobrze wiesz, że niejeden mąż, po takich rewelacjach jakie mnie spotkały, wszedłby do tego pokoju, wyjął pasek z komody, złożył na pół i lał gdzie popadnie, nawet nie patrzył.

– Mam ci dziękować i kłaniać się do stóp, bo...

– Dość! – wrzasnął zanim dokończyła pytanie. – Jeszcze chwila, może dwie i doprowadzisz do sytuacji, której oboje będziemy żałować. Tylko, że ja szybciej się po niej pozbieram, a ty tygodniami będziesz płakać po kątach.

Podszedł do barku, wyciągnął zza szyby szklankę, napełnił ją whisky i zrobił kilka łyków, stojąc. Potem usiadł w swoim ulubionym fotelu. Wypuścił powietrze z ust głośno i długo, jakby ulatywało z balonu. Wypił powoli do dna, małymi łykami. Spojrzał na zegar.

– Wiesz, że się wiercisz – zwrócił się do żony.

– Nie umiem być długo bez ruchu – odpowiedziała nieprzystępnym tonem.

– Mam ci pomóc? – zapytał tonem zbliżonym do jej.

– A co jeszcze możesz zrobić? Związać mnie?

Hektor wypuścił powietrze przez nos, zacisnął szczęki i wstał. Cyntia dokładnie słyszała stukot szklanki odkładanej na stoliczek ze szklanym blatem. Następnie charakterystyczne kroki i moment, gdy mężczyzna znalazł się przy niej. Spojrzała wtedy jak daleko się znajduje, była przerażona, że jest tak blisko. Jakieś dziesięć centymetrów od niej. Wyczuła ciepło jego dłoni w okolicy swoich pośladków, jakby ledwo co ją dotknął. Szybko wycofał dłoń, oddalił ją znacznie i zacisnął w pięść.

– Cyntio, chyba czegoś nie rozumiem. Nie wiem czy przepraszasz szczerze, czy dlatego, że sądzisz, iż ja tego oczekuję. Przeprosiłaś za to, że mnie nie posłuchałaś, za to, że oddałaś ważny dokument Javierowi, potem jednak, gdy temat powrócił, pojawił się głośny protest, teraz pojawia się bunt. Jak mam to rozumieć?

Cyntia milczała.

– Nie ruszysz się z tego krzesła dopóki nie usłyszę odpowiedzi – zapowiedział ostrym tonem.

– Przeprosiłam cię, a potem…

– Co potem?

– To trwa za długo – wyznała po dłuższej chwili.

– Za długo trwała rozmowa czy za długo trwa kara? – zapytał wprost, ponownie odchodząc od komody, zbliżając się do w połowie jeszcze pełnej szklanki.

– Nigdy nikt mi nie kazał klękać – poskarżyła się.

Hektor pokręcił głową z niedowierzaniem. Oparł się o barek i spojrzał w górę.

– Nie wątpię. Nigdy nie chciałem być dla ciebie taki, też w to nie wątp. Żadna frajda ukarać żonę. Jednak spadło na mnie wpojenie tobie czegoś, co powinnaś wynieść z domu. – Zerknął na zegarek. – Zejdź. Pozwalam.

Cyntia opuściła dłonie, zeszła z krzesła. Postanowiła na nim usiąść i rozmasować kolanka.

– Jeśli skończyłaś, to podejdź do mnie – polecił spokojnie, odstawiając szklankę.

Zawahała się, więc zdążył dolać sobie trunku. Spojrzał na żonę wyczekująco. W końcu wykonała te kilka kroków.

– Bliżej – polecił, gdy stanęła z dwa metry od niego.

Wykonała kolejne kilka kroczków, malusieńkich. Niecierpliwy Hektor wychylił się, chwycił żonę za ramię i delikatnie szarpnął. Zachował ostrożność, by nie narobić jej siniaków. Kiedy już stała przy nim, będąc odwrócona bokiem, uniósł prawą dłoń do góry. Wygięła się w przód. Nie mogła uciec, bo uwięził jej prawe ramie w lewej dłoni. Czekała jak na nieuniknione. Jednak ono nie nadeszło. Hektor opuścił rękę.

– Tym razem się powstrzymam – rzekł i szarpnięciem odwrócił żonę przodem do siebie. – Nie dostałabyś ani za Javiera, ani za dokument. Nawet nie za to, że mnie nie posłuchałaś. Dostałabyś za to jak się do mnie odnosisz. Powiedziałem ci kiedyś, że nie biję kobiet i to prawda, jednak jeśli mam cię traktować jak kobietę, najpierw ty traktuj mnie jak mężczyznę, i zwracaj się do mnie jak należy. Uważaj na to co mówisz i zważaj też trochę na ton swoich wypowiedzi. – Puścił żonę. – Czy nauczka jaką dziś otrzymałaś ci wystarczy?

Smutna pokiwała głową na tak.

– Słownie – warknął. – Nie jestem kelnerem, by na mnie zamachać i skinąć.

– Wystarczy – odpowiedziała. Spuściła głowę.

– W takim razie skończyłem – odrzekł, wyminął żonę, po drodze zabrał szklankę z komody i wyszedł.

Zapraszam także do kolejnego postu – Rozdział 27: Zamieszani w kradzież