Wprowadzenie: Na zły początek

Jeśliby założyć, że człowiek jest największą zagadką wszechświata, to by znaczyło, że żywot ludzki jest równie nieodgadniony, co jego kres i życie pośmiertne. Nikt z nas nie rodzi się pustą, białą stroną, bez plam i skaz. Każdy posiada cechy, które odziedziczył po przodkach, talenty, jakimi obdarzył go Bóg i punkty pułapek oraz chwile szczęścia, zaznaczone na mapie naszego życia.

Losy różnych ludzi zderzają się z sobą, przeplatają lub tworzą dwie proste równoległe, które choć zmierzają w tym samym kierunku, nigdy się nie spotkają. Tak jest dziś i tak było lata temu. Od wieków to samo… Nic się nie zmienia…

Taki splot ludzkich losów, to swojego rodzaju historia, to taka opowieść o dobru, złu, wyzwaniach, słodyczy zwycięstwa, słonawym posmaku łez i goryczy porażki. Los, którym zmierza każdy z nas, jest powieścią bez refleksji, bo choć nachodzą nas wątpliwości, chęci zmian i powrotów, to zazwyczaj jest już za późno… Zazwyczaj, to już nie czas na poprawę… To czas by zrobić rachunek sumienia i się pożegnać ze światem, pojednać z samym sobą i pogodzić z nieuchronnością ode złego.

Jeśli jednak każda historia ma swój kres, a każda opowieść kiedyś dobiega końca, to znaczy, że gdzieś musiał być początek. Z góry zakładamy, że nie ma dobrych zakończeń, choć wmawiamy samym sobie, że będzie dobrze. Nie myślimy o starości, nie rozpamiętujemy błędów, udajemy, że nie boimy się śmierci, do której zbliża nas każdy dzień życia. To wszystko znaczy, że ludzie się nie zmieniają, od wieków są tacy sami.

Tak naprawdę, nie ma znaczenia czas akcji ani jej miejsce, bo wątek przewodni zawsze jest taki sam. Sensem naszego istnienia, jest szukanie sensu życia, pogoń za szczęściem i ucieczka przed uczuciem rozczarowania, zawodu, porażki. Czasami też uciekamy przed miłością, przyjaźnią, rodziną i wspomnieniami, tylko po to, by po latach, gdy przychodzi czas się żegnać, wspomnieć tę ucieczkę i uświadomić sobie, że nie była warta tych wszystkich licznych poświęceń.

Rzec by można, że życie ludzkie jest zlepkiem gatunków. Jest trochę dramatem, komedią, kryminałem, romansem i thrillerem. Jednak co zrobić ze złym zakończeniem? Czy ono zawsze oznacza, że początek był równie gorzki i bolesny? Jaka byłaby przeszłość źle kończącej się historii, sprzed ponad stu lat?

Pytać można by bez końca. Pytań jest przecież zawsze tak wiele. Tylko, że odpowiedzi zazwyczaj nie nadchodzą, gdy jeszcze jest na nie czas…

Jabłka i śniegi, to powieść, która rozgrywa się na początku XX wieku i nie zawsze ma określone miejsce akcji. Wszystko jest zupełnie inne od tego, co nas obecnie otacza, z wyjątkiem ludzi, bo oni są zawsze tacy sami. Tak samo jak my, pragną spełniać marzenia i uciekać koszmarom. Tak samo jak my, mają plany i wybierają różne z dróg, by je ziścić. Jedni są pełni podłości, inni szlachetni jak łza. Jednymi kieruje zawiść i chęć zemsty, innymi misja niesienia pomocy i naprawy tego zepsutego świata.

Nagle, pod koniec drogi, każdy uświadamia sobie to samo, każdy bohater dochodzi do identycznego wniosku, do jakiego i my moglibyśmy dojść dzisiaj, bo świat tworzą ludzie, jeśli więc ten świat jest zepsuty, to nie tylko on wymaga naprawy, a wszystko co go tworzy. Przekonajcie się sami, co stworzyło świat Jabłek i śniegów.

Jabłka i śniegi - trailer promujący

Cyntia i Hektor - teledysk tylko o parze głównych bohaterów

Posty zniknęły tylko na chwilkę, bo zmieniam szablon i konieczna będzie też zmiana czcionki. Muszę więc wszystko poprzenosić w odpowiedniej jakości. Może przy okazji dopiszę brakujące przecinki i ogonki, oczywiście, nie wszystkie, bo wszystkich potknięć z pewnością nie zauważę, ale te, które wcześniej wypisano mi w komentarzach – myślę, że tu nie będzie problemu.

Ciągle poszukuję też nowych czytelników, więc gdybyście szepnęli gdzieś słówko, komuś kogo ta historia mogłaby zainteresować, to ja bardzo serdecznie zapraszam.

Kiedy nastąpi dalsza publikacja, tych nowych rozdziałów? Myślę, że w tydzień... maksymalnie dwa i pół się wyrobię ze wszystkim i naniosę wszelkie potrzebne zmiany. Od razu zaznaczam, że fabuła nie ulegnie zmianie, bo nie zamierzam po raz kolejny poprawiać tego opowiadania. Wyjątkiem jest ostatni z niedawno opublikowanych rozdziałów, gdzie pominąłem niemal całkowicie rozmowę Williama z Hektorem, traktując tym samym panów nieco po macoszemu, a tak przecież nie wolno, bo tak jest bardzo nieładnie, czyż nie?

Zdecydowałem się w końcu też na to, który trailer powinien być tym głównym i jeszcze raz zachęcam wszystkich do obejrzenia. Oraz dodaje ten teledysk tylko i wyłącznie o małżeństwie Cyntii i Hektora, by nowi czytelnicy wiedzieli czego mogą się spodziewać.

Pozdrawiam.