Rozdział 8: Okres burz i wichrów

Zachęcam także do zapoznania się z wcześniejszym postem – Rozdział 7: Bezowocne poświęcenia

Tym co trafili tu po raz pierwszy, przypominam, że opowiadanie zaczyna się od postu - Wprowadzenie: Na zły początek

Sala jadalna w posiadłości państwa Montenegro tego dnia zdawała się pękać w szwach. Niemal wszystkie stoły były zajęte przez gości weselnych Juli i Bastiana, z których niektórzy przyjechali naprawdę z daleka. Kelnerzy mieli więc pełne ręce roboty podczas obsługiwania, dlatego Marta pokusiła się kilka dni wcześniej o zatrudnienie na krótki czas kilku dodatkowych mężczyzn, ale i kobiet, które miały wymieniać ręczniki, zmywać naczynia i dbać o to by gościom niczego nie brakowało. Jeden ze środkowych stołów, tych znajdujących się niemal w samym centrum dużego pomieszczenia zajmowała rodzina Montenegro wraz z Bastianem i Hektorem. Rozpoczęło się śniadanie, na czas którego Edwardem zajmowała się jedna z służących. Było to tymczasowe rozwiązanie, dopóki Julia nie znajdzie odpowiedniej piastunki dla swojego syna.

– Wina? – zapytał jeden z kelnerów.

– Chętnie – odezwał się Brown.

Wszyscy się na niego wejrzeli z dezaprobatą, a on zdawał się tego nie zauważać. Podstawił swój kieliszek i w skupieniu obserwował jak czerwona ciecz wlewa się do szklanego naczynia.

Hektor nakrył swój kieliszek dłonią i pokręcił głową kiedy kelner z podobnym pytaniem zwrócił się do niego.

– Ja dziękuje – rzekł szybko Julian. – Muszę mieć trzeźwy umysł.

– Z jakiego powodu, ojcze? – zadrwił Martin, choć jednocześnie udał zaciekawienie.

– Stoję synu przed trudnym wyborem.

– Jakim? – włączyła się do dyskusji Cyntia.

– Dotyczy majątku. Nadal nie zdecydowałem czy pozostawić go w rękach harpii bez serca czy tchórza.

Hektor spojrzał na teścia spod łba.

– Jednak się napiję – zawrócił kelnera.

Mężczyzna niemal natychmiast zaczął napełniać kieliszek Rodrigeza, ale ten zatrzymał go w połowie krótkim:

– Starczy.

– Co tak mało? – Cyntia zwróciła się do narzeczonego tak pełnym pretensji tonem, że Julia się aż zachłysnęła.

– Boli mnie jeszcze głowa po wczorajszym wieczorze z Bastianem, kochanie – wytłumaczył się, zachrypłym głosem.

Cyntia kopnęła Browna pod stołem, bo ten siedział akurat naprzeciw niej. Liczyła na to, że przyszły szwagier jakoś jej dopomoże.

– Mój ojciec zawsze mawiał, że najlepiej leczyć się tym czym się struło – wtrącił Bastian. – Zatem może kieliszeczek czegoś mocniejszego?

– Nie dziś – odpowiedział cicho, niezwykle spokojnie.

– Hektor, jeśli masz ochotę, to naprawdę ja nie mam nic przeciwko.

Mężczyzna spojrzał na narzeczoną z niedowierzaniem.

– Chcesz, by twój przyszły mąż dorównał w piciu alkoholu mężowi twej siostry? – zapytał Martin i zdawał się być rozbawiony. – A może chcesz, by go przegonił?

– Właśnie, kochanie? – Rodrigez zerknął na Cyntię, a potem wykonał niewielki łyk i odstawił kieliszek.

– Ja uważam, że wszystko jest dla ludzi.

– Ale w odpowiednich ilościach, skarbie.

– Wydaje mi się, że jakbyś wypił nieco więcej, to nie byłoby to żadnym problemem – drążyła dalej Cyntia.

– Chyba cię nie rozumiem, córko – wtrąciła się Marta. – W nocy urządziłaś mu karczemną awanturę, bo śmiał wypić w karczmie, a dziś sama najchętniej byś mu dolewała do kielicha i to hektolitrami.

Hektor przymknął oczy jakby go nagle zabolała głowa. Marta dopiero po spojrzeniu na niego zdała sobie sprawę ze słów jakie wypowiedziała. Od zawsze miała niewyparzony język, a utrzymanie tak małoznaczących tajemnic nie było nigdy jej mocną stroną

– A co pan Rodrigez robił tutaj nocą? – zapytał Julian i wbił wyczekujący wzrok w swoją żonę.

Zapanowało niezręczne milczenie, dopóki Bastian się nie odezwał:

– Może lepiej się napij, tak przed śmiercią, to każdemu się należy.

– Słuszna uwaga. – Hektor podniósł kieliszek do ust i zrobił kolejny tego dnia niewielki łyk.

– Może pan Rodrigez sam się wytłumaczy – zaproponowała Marta.

– Ależ naturalnie. – Hektor rzucił jej pełne nienawiści spojrzenie mówiące uduszę panią gołymi rękoma. – Czyniłem to co większość ludzi czyni nocami panie Montenegro, spałem. – Ukłonił się kulturalnie w stronę przyszłego teścia i nałożył wędliny na kanapkę.

– Który z pokoi pan zajmował? – Julian nie odpuszczał.

– Mój, ojcze.

– I ty na to pozwoliłaś!? – wrzasnął na córkę.

– Proszę się nie unosić publicznie na kobietę, przynajmniej nie w moim towarzystwie – Rodrigez pozwolił sobie na zwrócenie głośno uwagi. – Zwłaszcza, że ta kobieta będzie moją żoną – dodał.

– Hektor – syknęła na niego Cyntia, ale on tylko pokręcił nieznacznie głową i przymknął powieki jakby chciał jej powiedzieć spokojnie, nie martw się i najlepiej też nie wtrącaj.

– Śmie pan mi mówić jak mam się zachowywać w moim własnym domu w stosunku do własnego dziecka?

– Nie śmiem panu mówić jak ma się pan zachowywać, a jedynie pragnę zwrócić uwagę na to jak należy się zachowywać w towarzystwie. Jeśli chce pan zganić córkę... – Spuścił na moment głowę jakby się nad czymś zastanawiał, a potem ponownie spojrzał na przyszłego teścia. – Oczywiście, ma pan takie prawo i słuszność w tym przypadku, wszakże wpuściła mnie do swojego łoża za stanu panieńskiego. Jednak proszę czynić jej uwagi na osobności. A najlepiej nie czynić żadnych uwag. Za dziewięć dni będziemy oficjalnie narzeczeństwem, niedługo potem małżeństwem. Proszę więc powstrzymać swoje zapędy.

– I o powstrzymywaniu zapędów mówi osoba, która zamieszkuje sypialnie kobiety niezamężnej.

– Oczywiście w pana oczach mniejszym przestępstwem jest sypianie z mężatką – odciął się z szerokim uśmiechem Hektor.

– Możecie przestać! – wysyczała przez zęby Marta.

– To on powinien przestać. Powinien się pan wstydzić. Nie macie ustalonej daty ślubu, nie było jeszcze nawet zaręczyn. Chce pan by pańskie dziecko urodziło się bękartem.

– Zapewniam, że żadnych dzieci przed ślubem nie będzie – odparł pewnie Hektor.

– To pana nie usprawiedliwia.

– Zapewne nie, ale pańskiej córki też nie i to ani jednej ani drugiej. Nie rozumiem też pańskiej hipokryzji. Bastian także nie jest jeszcze członkiem tej rodziny, a zamieszkują z Julią wspólnym pokój.

– Julia z Bastianem są już rodzicami.

– Czyżby? Julia jest matką, nie mam co do tego żadnych wątpliwości, ale czy Bastian jest ojcem Edwarda postawiłbym pod dużym znakiem zapytania.

Brown przysłuchiwał się rozmowie co jakiś czas uzupełniając swój kieliszek. Julii głowa przeskakiwała z ojca na Hektora i z Hektora na ojca. Cyntia dźgała przyszłego męża palcami w udo, ale to nie powstrzymywało jego bojowych zapędów. Martin patrzył wyczekująco na rodziciela, by ten wyjął jakiegoś asa z rękawa i skutecznie zatkał usta Rodrigezowi, bo uważał, że w tym przypadku to ojciec ma racje. Marta natomiast spokojnie jadła śniadanie i zdawała się ignorować całe zamieszanie.

– Kogo chce pan obrazić? A może chce mnie pan sprowokować?

– Nie chcę nikogo obrazić. Chętnie też zmierzyłbym się z panem na pięści, wcale tego nie kryje, ale jest pan schorowanym człowiekiem, to nie byłyby równe szanse.

– Chętnie przyjmę pańskie wyzwanie. Możemy wyjść teraz. – Julian wstał.

– Ani się waż! – syknęła Cyntia w stronę Hektora i zapobiegawczo chwyciła go za dłoń, mocno ścisnęła.

Marta szarpnęła męża za nadgarstek i zmusiła by usiadł.

– Siadaj i się nie wygłupiaj. Ludzie na nas patrzą.

– Posłucha pan kobiety? – zadrwił Hektor.

– I mówi to człowiek, który nawet nie odważył się wstać – wtrącił się Martin.

Hektor szeroko się uśmiechnął. W tamtym momencie doszedł do wniosku, że nie będzie brata Cyntii darzył tak dużą sympatią jaką ona do niego żywi.

– Zawsze możemy się pojedynkować na rewolwery, wtedy będziemy mieli równe szanse. W takiego rodzaju pojedynkach siła i wiek nie mają znaczenia. Liczy się jedynie celne oko – zaczął Hektor.

– Co ty wygadujesz? – zapytała z pretensją Cyntia.

Hektor pod stołem przełożył swoją dłoń spod dłoni kobiety. Położył ją na jej drobnej prawicy i ścisnął delikatnie, dwa razy.

– Cicho – szepnął w jej kierunku.

– Nie będę cicho! – Cyntia wstała na tyle energicznie, że przewróciła krzesło, na którym wcześniej siedziała. – Nie będę milczeć! To wy powinniście być cicho. Zachowujecie się jak dzieci, jak dwoje smarkaczy toczących bój o jakiś nieistniejący gral.

– Cyntio. – Mężczyzna chwycił ją za dłoń swoimi dwiema. Dokonał tego niezwykle delikatnie. – Usiądź, por favor.

– Nie. – Wyszarpnęła rękę z jego uścisku.

– Wywołujesz skandal! – warknęła Marta przez zaciśnięte zęby.

– Właśnie. Skandal i ta rodzina, toż to niemożliwe i niezwykle rzadkie zjawisko – zadrwił Martin.

Julia z załamaniem podparła czoło na dłoni, a Bastianowi brakło wina, więc począł rozglądać się za kelnerem.

– Reagujesz niezwykle impulsywnie – zaczął spokojnie Hektor starając się załagodzić sytuacje.

– Impulsywnie? To ty chcesz bić mojego ojca…

– Nie chcę nikogo bić – przerwał jej.

– Bić nie, ale strzelać do kogoś to już tak!

Wszyscy goście znajdujący się w restauracji, którzy wcześniej ukradkiem tylko zerkali w ich kierunku co jakiś czas, teraz już jawnie się gapili, a nawet głośno komentowali.

– Zrób coś – rozkazała Marta przyszłemu zięciowi. Wiedziała, że w tym momencie nie ma już na kogo liczyć, i że paradoksalnie to właśnie Hektor, choć był sprawcą większej części zamieszania, może jeszcze to wszystko powstrzymać.

Rodrigez po raz kolejny tego dnia rzucił przyszłej teściowej spojrzenie godne piranii.

– Cyntio, proszę…

– O nic nie proś! I mnie nie dotykaj!

– Dobrze, nie będę, ale nie zachowuj się jak dziecko – wyjaśnił cicho i spokojnie, cały czas zajmując miejsce siedzące, podczas gdy jego przyszła żona nadal stała. – Ludzie na nas spoglądają – dodał patrząc z nadzieją. Liczył na to, że Cyntia się opanuje.

– A niech się patrzą! Niech widzą! Nawet niech wiedzą jak się zachowują dwaj najważniejsi mężczyźni w moim życiu!

Martin zaczął unosić dłoń ku górze jakby się nieporadnie i niepewnie zgłaszał.

– A ja? – zapytał cichutko i skromnie z drwiną malującą się na twarzy.

Julia nie wytrzymała i dała mu przez łeb.

– Przestań się wydurniać to poważna sprawa – syknęła w stronę brata.

– Usiądź, porozmawiajmy wszyscy spokojnie – zaproponował Rodrigez.

– Spokojnie! Ty i spokojnie?! Prędzej wszystkie narody się zjednoczą niż ja zawierzę w twoje spokojnie! – zadrwiła gniewnie.

– Usiądź – ponowił swoją prośbę tym razem ostrzej.

– Nie mam ochoty! – wykrzyknęła.

– Powiedziałem, żebyś usiadła! – uniósł się.

Cały stół nagle zamilkł. Cyntii stanęły łzy w oczach i przez chwile myślała o tym, by spełnić żądanie Hektora. Postanowiła się jednak nie uginać i pomimo strachu pokazać mu, że nie będzie nią dyrygował i bezkarnie na nią pokrzykiwał.

– Nie rozumiesz co do ciebie mówię!? – to zdanie Hektor już krzyknął i to na tyle głośno, że jego głos odbił się od ścian restauracji, oraz zastaw i sztućców ułożonych na stołach.

W oczach Cyntii pojawiły się wyraźniejsze łzy, takie których wiedziała, że nie da rady długo powstrzymać przed wtargnięciem na policzki. Pokręciła szybko głową.

– Nie… nie wierzę – powiedziała, odwróciła się i wybiegła z sali. Skierowała się schodami na górę.

Julian przyglądał się całej scenie z niekrytą radością.

– I z czego pan się cieszy? – zapytał warknięciem Hektor.

Mężczyzna uśmiechnął się, zmrużył jedno oko i uniósł wskazujący palec prawej dłoni do góry.

– Niech pan zaczeka moment, staram się sobie coś przypomnieć. Nie jestem pewny jak dokładnie brzmiały pańskie słowa, ale jestem pewien, że było w nich coś na temat niepublicznego unoszenia się na kobietę. – Zaśmiał się.

Hektor zacisnął zęby, zrobił łyk wina i oparł się wygodnie o oparcie krzesła.

– I na co ty jeszcze czekasz!? – wrzasnęła na niego Marta Montenegro. – Idź za nią! – poleciła.

Hektor nie odpowiedział, chwycił za serwetkę, wytarł kąciki ust.

– Przeproszę państwa na moment. – Ukłonił się wszystkim. Wstał, zasunął za sobą krzesło, wyminął te wywalone przez Cyntię i poszedł do jej sypialni.

Bastian natomiast w końcu wychwycił kelnera.

– Wino proszę.

– Brown, wino? Co tak słabo? – zadrwił Martin. – My z tatusiem to się napijemy szampana, czyż nie? – zapytał z uśmiechem.

– Oczywiście synu. Jeden zero dla nas.

– Jeden zero!? – wrzasnęła Marta.

– Nikt nie będzie bezkarnie wrzeszczał na moją siostrzyczkę – wyjaśnił Martin.

– Czy jest coś o czym powinnam wiedzieć? – zapytała męża, potem spojrzała na syna, ten jednak nie zamierzał mówić nic więcej.

– Tak, jest jedna taka rzecz. – Julian chwycił za swój pełen szampana kieliszek. Wstał jak do toastu. – Chcę byście wiedzieli, wszyscy tutaj obecni, że wolałbym widzieć moją najmłodszą córkę przy boku kelnera, niżeli przy boku Hektora Rodrigeza – mówił na tyle cicho, by słyszała to tylko jego rodzina. Przechylił swój kieliszek.

Martin i Bastian poszli w jego ślady. Julia patrzyła na sytuacje z niedowierzaniem. Marta natomiast wstała od stołu i zanim wyszła zwróciła się do gości:

– Proszę się nie niepokoić, bardzo przepraszamy, ale to było tylko drobne nieporozumienie. Młodzi potrzebują czasu by się dotrzeć. Mój przyszły zięć jest doskonałym myśliwym, a moja córka jak wiadomo słynie z nienawiści do polowań. Tak więc... wynikł drobny, naprawdę drobny konflikt.

Podczas kiedy Marta robiła dobrą minę do złej gry i starała się usprawiedliwić swoją rodzinę Hektor wszedł do pokoju Cyntii bez wcześniejszego zapukania. Kobieta stała przy parapecie i właśnie gasiła papierosa.

– Mogłeś zapukać – usłyszał nieuprzejmy ton.

– Przykre, że się tak do mnie odnosisz.

– Czego chcesz? – Odwróciła się w stronę narzeczonego i podeszła bliżej, ale nie na tyle blisko, by mógł ją dotknąć.

Przymknął na chwilę oczy, zawiesił głowę i poruszył brwiami. Po chwili na nią spojrzał.

– Przyszedłem prosić o wybaczenie.

– Podniosłeś na mnie głos, publicznie, przy całej mojej rodzinie, przy wszystkich jutrzejszych gościach mojej siostry i ja mam ci wybaczyć? – dopytywała, zupełnie tak jakby nie zrozumiała jego wcześniejszych słów.

Hektor był pod wrażeniem jej bojowego nastawienia, nie spodziewał się nawet, że może być tak trudno. Sądził, że przeprosi, a kobieta rzuci mu się od razu na szyję.

– Będę twoim mężem. Poza tym ty też nie miałaś prawa się tak zachowywać. Wiesz w jakiej sytuacji mnie postawiłaś?

Cyntia uśmiechnęła się z niedowierzaniem, przy okazji zagryzając dolną wargę, co było u niej oznaką zdenerwowania.

– Bawi cię to?! – warknął na nią.

– Nie mów tak do mnie – zwróciła mu uwagę i wojowniczo postąpiła krok do przodu, wysuwając też przy tym podbródek.

– Zadałem ci pytanie!?

– A ja muszę na nie odpowiadać?

– Przydałoby się! – krzyknął i poczuł pieczenie na lewym policzku. Przymknął oczy, chwile trwało zanim ponownie spojrzał na narzeczoną.

– Pytasz czy wiem w jakiej sytuacji ja ciebie postawiłam, a czy zapytałeś siebie w jakiej sytuacji ty mnie postawiłeś? Nie pozwolę byś na mnie ciągle wrzeszczał. I nie pozwolę się tak publicznie traktować. – Cyntia zamierzyła się po raz drugi, ale poczuła silny uścisk na nadgarstku. Był tak mocny, iż odnosiła wrażenie, jakby Hektor miażdżył jej kości.

Hiszpan spojrzał jej głęboko w oczy, jakby z wyższością. Wykonał krok do przodu, co ją zmusiło do kroku w tył.

– Cyntio, qué demonios estás haciendo! (tłum. Cyntio, co ty do cholery wyprawiasz!) – wykrzyknął po hiszpańsku i wciąż trzymając Cyntie za rękę kroczył do przodu, zmuszając tym samym, by się cofała.

– Hektor, boli – powiedziała. Wydawała się być przestraszona. Spróbowała się wyszarpnąć, ale usłyszała tylko:

– Venir aquí, maldita! (tłum. Chodź tu, cholera!) – wypowiedział przez zęby.

Uścisk dłoni Rodrigeza na drobnym nadgarstku Cyntii się nasilił. Mężczyzna przyciągnął kobietę do siebie jednym, zdecydowanym szarpnięciem.

– Ściskasz za mocno. Hektor zadajesz mi ból. – Zapłakała.

Zatrzymał się, nie wiadomo czy z powodu jej krzyku i płaczu, czy z tego, że znaleźli się w miejscu, do którego zmierzał. Znajdowali się przy toaletce. Pewnym ruchem usadził kobietę na pufie, mówiąc delikatne:

– Siądź.

Sam oddalił się od niej na kilka kroków i zasiadł na łóżku. Rzucił smutnym spojrzeniem na jej zapłakaną twarz. Przyłożył trzy swoje palce do czoła i zawiesił głowę. Zamknął oczy, jakby usilnie nad czymś myślał.

– Postąpiłem źle – przyznał i dopiero wtedy ponownie na nią spojrzał. – Zarówno w restauracji, jak i teraz. Jednak Cyntio, to ty podniosłaś na mnie rękę. Ja cię nie biję, nie życzę więc sobie byś ty biła mnie. – Mówił spokojnie, jak na Hiszpana, to nawet za wolno, aczkolwiek ciągle stanowczo.

– Ale to ty o mało nie zabiłeś mi ojca – wyłkała.

– Nie prawda.

– Zaproponowałeś mu pojedynek!

– Bo mnie sprowokował!

– A ja? Ja też cię sprowokowałam? – Na przypomnienie sobie tamtejszych wydarzeń poczuła gule w gardle, przez co słowa wypowiedziała niezwykle cicho... niepewnie.

– Pierwsza się uniosłaś i sprowadziłaś na nas wzrok tych wszystkich ludzi. Podobnie jak przed chwilą pierwsza zachowałaś się agresywnie.

– Czyli to moja wina?

– Po części tak.

– Wyjdź. – Nabrała pewności siebie i to na tyle dużej by wstać, i wskazać mężczyźnie drzwi.

– Cyntio… – Hektor podniósł się z łóżka, na którym siedział i spróbował złapać dziewczynę za ramiona, ale odsunęła się wystraszona.

– Nie dotykaj mnie!

– Dlaczego?

– Prosiłam, żebyś wyszedł – przypomniała, jednocześnie pocierając obolały nadgarstek, czuła jak w niektórych miejscach puchnie.

– Umknęło ci proszę – odparł spokojnie.

– Jestem w swoim pokoju, nie muszę cię prosić byś go opuścił, mogę żądać. – Czuła się przytłoczona jego obecnością, tym że jest tak blisko, że jest wyższy od niej i o wiele silniejszy. Podeszła do okna. Stanęła do Hektora tyłem, sądząc, że tym nieco zamaskuje swój strach i to przed samą sobą.

– Na twoje nieszczęście, po ślubie, kiedy już wprowadzimy się do mnie, nie będziesz miała pokoju tylko i wyłącznie dla siebie. – Uśmiechnął się skrycie i podszedł bliżej.

– Wyjdź! – krzyknęła odwracając się.

– Nie możemy porozmawiać?

– Nie będę prowadziła rozmowy stylem jaki narzuciłeś.

– Co tobie w nim nie odpowiada? Staram się być spokojny.

– Rozmawiasz ze mną jakbym była twoim wrogiem, traktujesz mnie jak przeciwnika, a ja mam być twoją żoną.

– Nie traktuje cię jak wroga.

– A mojego ojca?

– Sam zaczął! – wrzasnął Rodrigez. – Sam się też prosił!

– Odwieczne pytanie, który zaczął, to dla mężczyzn najważniejszy element sporu, ważniejszy niż kompromis.

– Z twoim ojcem nie da się przystać na kompromis. Jest uparty.

– A ty nie?

– Cyntio, co między mną a twoim ojcem, to zostawmy między mną, a nim. Nie musisz się do tego wtrącać.

– Tak naprawdę? Choć nie bez znaczenia jest, że to mój ojciec, to chodzi o ciebie. Jakim ty jesteś człowiekiem?

– Przecież mnie znasz.

– Nie, nie – Pokręciła głową i smutno się uśmiechnęła. – Ja cię nie znam. Wydawało mi się, że tak, że cię znam, ale tak nie jest.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Hektor, którego znałam nie zrobiłby mi krzywdy, ty ją zrobiłeś. Wyjdź, proszę. Chcę zostać sama. Chyba tyle możesz dla mnie zrobić? – Spojrzała na niego wyczekująco.

– Oczywiście – odpowiedział, skłonił się i opuścił pokój przyszłej żony zamykając za sobą cicho drzwi.

Po wyjściu spojrzał w lewo, gdzie oparta o ścianę stała Marta Montenegro. Nie dowierzał, że matka Cyntii była zdolna do podsłuchiwania ich sprzeczki.

– Hiszpański temperament – rzekła z pogardą. – Brawo. – Zaklaskała dwa razy w dłonie, ale po cichu, tak by nikt poza Hektorem nie usłyszał.

– O co pani chodzi tym razem? – Podszedł do niej i był niezwykle wściekły.

– Moja najmłodsza córka wprost nienawidzi przemocy. Wybrałeś najgorszy z możliwych sposobów aby ją okiełznać. – Poklepała mężczyznę po ramieniu, wyminęła i wróciła do restauracji.

Hektor poprosił kelnera o butelkę wina i przysiadł z nią na schodach, licząc na to, że Cyntia w końcu zmieni zdanie i wyjdzie z pokoju, by go odszukać, i wszystko załagodzić. Marynarka bezpiecznie spoczywała przy jego boku. Wypił dwa łyki czerwonego trunku prosto z butelki. Alkohol nie palił gardła i nie rozgrzewał zlodowaciałego wnętrza. Nie pomagał. Hektor zakorkował więc butelkę, przymknął oczy, oparł głowę o barierki schodów i starał się powstrzymać wypłynięcie łez, które czuł pod powiekami. Powróciły wspomnienia, te należące do niewygodnych. Stary, drewniany fortepian wygrywający melodie kołysanki. Dziecko zasłuchane w muzykę, przecierające zmęczone oczy, starające się nie zasnąć. Wszystko co dobre, spokojne i ciche kończyło się w chwili trzaśnięcia drzwiami. Następnie pojawiał się strach w oczach kobiety, jej krzyk, płacz, pierwszy cios, który powalał na ziemie.

– Co ci jest? – zapytał Bastian, szturchając Hektora w ramie.

– Nic – skłamał, ocierając łzy tak by Brown tego nie zauważył. – Pokłóciłem się z Cyntią – wyjaśnił patrząc na blondyna.

– Muszę iść do kucharza, jakby mały płakał, zajrzysz? Julia mnie zabije gołą ręką… właściwie to jednym palcem będzie w stanie, jeśli Edkowi stanie się krzywda. – Bastian żywo gestykulował.

Brunet spojrzał za siebie na drzwi prowadzące do pokoju Julii.

– Zajrzę – odrzekł.

Bastek zbiegł na dół czym prędzej, krzycząc po drodze:

– Wrócę najszybciej jak tylko się da.

– Nie śpiesz się, nie musisz – powiedział to zdanie na tyle cicho, że Bastian nie mógł tego słyszeć.

Niedługą chwilę potem uszu Hektora dobiegł płacz małego Edwarda. Wszedł do pokoju przyszłej rodziny Brownów, odstawił wino na komodę i podszedł do kołyski. Spojrzał na chłopca ubranego w biało-złotą sukienkę. Dziecię było maleńkie w porównaniu z obliczem jego dużych dłoni, ale wziął go na ręce najdelikatniej jak to tylko było możliwe. Przeszedł się z niemowlęciem po pokoju lekko kołysząc, ale nic nie pomagało, Edward krzyczał coraz głośniej. W końcu postanowił się do niego odezwać.

– Wiem, trafiłeś w fatalne miejsce, do może niezbyt rozgarniętych ludzi, ale to twoja rodzina. Jedyna jaką masz, nigdy nie będziesz miał innej.

Edward otworzył oczy, spojrzał na prawie obcego mu mężczyznę. Chwilę był spokojny, potem zaczął płakać znowu.

– Lubisz kołysanki? Nie znam ich za wiele, ale liczę, że zadowolisz się tą którą znam. Nie bądź wybredny jak twój dziadek, proszę.

Gdy pierwsze małe myśli twe

Pod powiekami skryły się

Niech przyśni ci się lepszy świat

Bo przecież ty za kilka lat

Spróbujesz przegnać wszelkie zło

Zbudujesz sobie lepszy dom*⁽⁵⁾

Edward powoli zaczął się uspokajać, a Hektor śpiewać coraz ciszej, potem nucić, aż w końcu zaprzestał, gdy usłyszał jak drzwi pokoju się otwierają. Odwrócił się i dostrzegł jedną z służących.

– Przyszłam do chłopca, proszę pana – wyjaśniła.

– Proszę, właśnie zasnął. – Odłożył małego panicza do kołyski i zanim skierował się do wyjścia jeszcze ją delikatnie zabujał.

Stojąc na korytarzu spojrzał na drzwi pokoju Cyntii, ale zrezygnował z pójścia do niej, w końcu sama prosiła o to, by wyszedł, a więc chciała być sama. Hektor wziął marynarkę ze schodów, te samą, której zapomniał gdy poszedł uspokoić Edwarda.

Mężczyzna skierował swoje kroki ku górze, do pokoju Marty Montenegro. Kobieta właśnie pomagała przy doborze menu i zapinaniu wszystkiego na ostatni guzik, dlatego do pokoju na poddaszu, którego używała jako swój prywatny gabinet, wkroczyła dopiero po obiedzie. Kiedy dostrzegła Hektora leżącego na jej łóżku początkowo się wystraszyła, potem jednak strach ustąpił miejsca zdenerwowaniu.

– Co tutaj robisz!? – krzyknęła przez zęby.

– Pije bordo – odpowiedział, kręcąc szklanką z zawartością. Ostentacyjnie wypił pozostałość i napełnił naczynie ponownie.

– W moim łóżku? – dopytywała, siadając przy jego nogach.

– Jak pani widzi, tak. Byłem w tym pokoju kilka razy, ale wcześniej nie zauważyłem łóżka, było za parawanem. Nie sypia pani z mężem? – Pochylił się do przodu.

– To nie twoja sprawa!

Przełożył szklankę z prawej dłoni do lewej.

– Będę częścią tej rodziny, jej sprawy są moimi sprawami. – Przybliżył się do przyszłej teściowej i położył swoją dłoń na jej ramieniu, delikatnie pogładził.

Marta pierw spojrzała na dłoń swojego przyszłego zięcia, potem na jego twarz. Odskoczyła jak oparzona.

– Czyś ty się z głupim na rozumy pozamieniał!?

– Obraża mnie pani, a bardzo tego nie lubię. – Mówił spokojnym i rzeczowym tonem. Wygodnie się oparł, przełożył szklankę na powrót do prawej dłoni i zrobił łyk.

– Wynoś się stąd.

– Ani mi się myśli stąd wynosić. Przynajmniej nie dopóki sobie czegoś nie wyjaśnimy. – Wstał i zbliżył się do kobiety.

– Czego chcesz?

– Oszukała mnie pani, a bardzo nie lubię kłamców. Przysługa za przysługę. Na śniadaniu pani zamiast polepszyć i umocnić moją sytuacje w tej rodzinie, pogorszyła ją pani. – Hektor rozpiął muszkę, odrzucił ją na łóżko, obok wcześniej pozostawionej tam marynarki. Następnie zabrał się za rozpinanie kamizelki, potem górnych guzików koszuli.

– Czy ty się rozbierasz? – Marta uśmiechnęła się z niedowierzaniem.

– Tak – odpowiedział, zsuwając buty stopa o stopę.

– To niesmaczny żart z twojej strony? – zapytała z nadzieją, że Hektor się roześmieje i da jej spokój.

On jednak nie zaprzestał poprzedniej czynności. Zdjętą kamizelkę rzucił na ziemie, następnie ściągnął szelki ze swoich ramion i wyjął koszule ze spodni.

– Nic nie rozumiem – wyjaśniła Marta.

– Tak? W takim razie już pani wyjaśniam. – Rozpiął mankiety. – Za dziesięć minut w tych drzwiach zjawi się pani córka. Ja wtedy będę leżał na łóżku, o tym. – Wskazał na łoże, pokryte bordową narzutą. – A pani na mnie, okrakiem. – Uśmiechnął się cynicznie.

– Oszalałeś? Piłeś za dużo?

– Tak, właśnie tak. Ja piłem, z Bastianem po kłótni z Cyntią, którą pani sprowokowała swoim za długim językiem. Pijanego mnie, pani przywlekła aż tutaj, by wykorzystać.

– Moja córka cię znienawidzi.

– Nie tylko mnie.

– Nic nie zyskasz, więcej stracisz. – Zbliżyła się do niego.

Hektor wykorzystał sytuacje i szarpnął za jej sukienkę.

– Aaa – wrzasnęła kobieta. – Oszalałeś? – Niespodziewanie łzy pojawiły się w jej oczach. W sekundę z bojowo nastawionej kobiety, stała się lękliwą niewiastą.

– Proszę nie krzyczeć, bo jeszcze pani mąż się pogniewa, gdy dowie się, że pijany dogodził pani bardziej niż on gdy jest trzeźwy. – Hiszpan uśmiechnął się z wyższością.

Ktoś zapukał do drzwi.

– Marta, wszystko dobrze? Jesteś tam? – Kobieta dopadła do klamki i przekręciła korbkę zamka.

Hektor stał już bez koszuli i zabierał się za zsuwanie spodni. Dostrzegł przerażenie w oczach Marty, która opierała się o drzwi.

– Dogadamy się? – zapytał cichym szeptem. – A może mam coś powiedzieć, teraz, głośno, tak by pani mąż usłyszał?

– Wynoś się stąd – wycedziła przez zęby już jawnie płacząc.

Pokręcił głową z szerokim uśmiechem na ustach.

– Co mam zrobić? – zapytała z rezygnacją.

– Marta! Zawołam Martina! Wyważymy drzwi! Odezwij się!

Kobieta nie wiedziała co robić. Stała tak między drzwiami, a Hektorem i milczała. Julian pobiegł poszukać syna, albo któregoś z przyszłych zięciów, ewentualnie jakiegoś kelnera.

– On tu zaraz wróci! – krzyknęła. Dłonie jej się trzęsły.

– Bez wątpienia tak. Zastanawiam się tylko kto zginie pierwszy, ja, on, czy pani.

– Ubieraj się! – wysyczała przez zęby.

– Ale już? Tak szybko? Przecież jesteśmy prawie rodziną.

– Hektor! – wrzasnęła, niespodziewanie odzyskując dawną moc, tak jakby udało się jej przekonać samą siebie, że Rodrigez jest dla niej niegroźny, że to tylko taka nietypowa gra z jego strony. – Nie wyprowadzaj mnie z równowagi.

– Już to zrobiłem. Ciężko sobie wyobrazić rodzinę bez dotykania. – Chwycił kobietę za nadgarstki, zbliżył swoją twarz do jej, ale nie pocałował. – Podobam się pani – zakpił.

– Nie schlebiaj sobie!

– Podobam się pani – powtórzył pewny swego. Uśmiechnął się i zaczął ubierać koszule, oraz buty. Resztę rzeczy wrzucił pod łóżko. – Wyjdę, poczekam w samochodzie. Jest mi pani winna nie jedną, a trzy przysługi. Nie radzę odmówić.

– Ty mi grozisz, synku? – zbliżyła się do niego gdy siedział i wiązał sznurówki. – Mnie!? – wrzasnęła i wymierzyła mu policzek.

Rodrigez się roześmiał, chwycił kobietę za oba nadgarstki, tylko i wyłącznie zapobiegawczo, by nie podniosła na niego ręki po raz kolejny.

– Spędziłem w tym pokoju kilka godzin. Niemiłosiernie się nudziłem. Przeglądałem szkatuły i stare albumy. – Jeden kącik ust uniósł ku górze, zdradzając złowieszcze zamiary wrednym uśmieszkiem.

– Drań! – krzyknęła.

– Być może, ale nie aż taki jak pani. Jak to jest? Pierwszy płacz, dotyk, spojrzenie? Da się o tym zapomnieć, dla… pieniędzy? – zapytał wprost.

Kobieta napluła mu w twarz.

– Nie masz o tym pojęcia, nie masz prawa się wypowiadać!

– Ludzie często plotą głupstwa, często przypadkiem. Tak jak dziś pani podczas śniadania. Proszę uważać na język, następnym razem to mnie może się coś wymsknąć, albo wysunąć z kieszeni pani zdjęcie z tysiąc osiemset siedemdziesiątego dziewiątego roku. Mogłoby być ciekawie, nie sądzi pani?

Wypuścił dłonie kobiety ze stalowych uścisków, skierował swoje kroki w stronę okna. Otworzył je.

– Uważaj bo cię wypchnę!

– Nie zrobi pani tego – odrzekł pewnie. – Nie mam tego zdjęcia przy sobie i nigdy go pani nie odzyska jeśli mi się coś stanie. To zdjęcie może wtedy przypadkiem trafić w ręce kogoś innego.

Martin z Julianem zaczęli dobijać się do drzwi. Hektor wyszedł pośpiesznie na gzyms i skierował swoje kroki w bok w sposób niezwykle ostrożny. Spojrzał w dół i od razu uznał to za błąd, gdyż zakręciło mu się w głowie z powodu tak dużej wysokości. Przełknął jednak ślinę, pokonał strach i zapukał w szybę. Bastian natychmiast otworzył okno, zapominając, że otwiera się na zewnątrz.

– Co ty wyprawiasz? – warknął Rodrigez, który o mało nie spadł. – Gdzie Julia?

– Poszła do małego, przysłała mnie – wyjaśnił i otworzył szeroko oczy. – Dlaczego wchodzisz oknem?

– Miewam od czasu do czasu taki kaprys. Dlaczego zamknąłeś okno? Miało być otwarte.

– Zimno mi było – odparł w bardzo infantylny sposób, niczym kilkuletnie dziecko, mówiące o czymś co jest po prostu oczywiste.

– Skoro już tu jesteś, to użycz mi marynarki – polecił brunet.

– Ale całej?

– Nie, wyobraź sobie, że zadowolę się połową.

– Ale mojej marynarki?

– Bastian, zdejmij. – Wyraźnie tracił cierpliwość.

– Jestem od ciebie wyższy.

– Bardziej rzucę się w oczy na korytarzu, będąc do połowy rozebrany, niż będąc w za dużej marynarce. Zdejmij.

– No dobra, ale nie zapomnij oddać. – Bastian rozebrał się pośpiesznie. – To moja najlepsza, nie zniszcz jej – rzekł niemal ze łzami w oczach. – Przynosiła mi szczęście – dodał smutno.

Hektor zmierzył blondyna od stóp do głów, ubrał popielatą marynarkę i wyszedł na zewnątrz. Zbiegł schodami w dół i czym prędzej wsiadł do swojego samochodu. Oczekiwał Marty Montenegro.

Czekanie przedłużało się w nieskończoność i Hektor już zaczął tracić nadzieję na zwycięstwo z tą kobietą, gdy dostrzegł ją w odbiciu bocznego lusterka. Weszła do samochodu, spojrzała na niego z mordem w oczach.

– Nie jestem jak pani mąż, nie dam sobą pomiatać. Nie jestem też jak pani syn i nie dam sobą manipulować. Daleko mi też do Bastiana Browna, nie jestem na sprzedaż. Postawię sprawę jasno. Ja oddam pani zdjęcie, ale pani odda mi…

– Co? Pieniądze? Udziały? Restauracje?

– Nie, pieniądze mogę sam zarobić. – Spojrzał na kobietę z wyższością i położył dłonie na kierownicy. – Obieca mi pani coś, co jest o wiele trudniejsze do zdobycia.

– Co to takiego? – dopytywała, siląc się na ton, w którym nie byłoby ni cienia strachu i choć czuła lęk, to jej się to udawało.

– Pani córka. Ona musi mi wybaczyć. Nie może zerwać tych zaręczyn.

– Nie mogę się mieszać między was, młodych. – Uśmiechnęła się delikatnie, jakby to miało być jakieś usprawiedliwienie. Być może jakieś było, ale Rodrigeza z pewnością nie zadowoliło.

– Za to ja pozwolę się wmieszać między was, starych.

– Jesteś bezczelny.

– Uczę się od najlepszych – rzekł, patrząc jej w oczy, a potem wbił wzrok w przestrzeń przed sobą, tę rozchodzącą się za szybą pojazdu.

– Mój mąż nie pozwoli, by Cyntia cię poślubiła, zwłaszcza po dzisiejszym.

– Wiem. Ja nie proszę panią o zmuszanie Cyntii do ślubu, to zrobię sam. Przekonam ją – poprawił się szybko. – Jednak muszę wiedzieć co planuje pani mąż. On tak na mnie patrzył jakby…

– Jakby coś wiedział?

– Właśnie. Muszę wiedzieć co wie.

– Rozumiem. Nie jesteś w stanie odeprzeć ataku, jeśli nie wiesz skąd nadejdzie.

– Pani zdjęcie w zamian za informację. Co takiego wie pani mąż? Daje pani dwadzieścia cztery godziny, by się tego dowiedzieć.

– Nie potrzebuje tyle czasu.

Hektor spojrzał na Martę z szokiem i lekkim strachem.

– Pojedynek. – Jedno słowo, a rozjaśniło sytuacje bardziej niż słońce w samo południe.

– Wiele osób o nim wie.

– Mój mąż zapewniał mnie, że zna szczegóły.

– Jakie szczegóły?

– Nie zdradził mi ich, ale jeśli sam nie odejdziesz, to podzieli się swoją wiedzą z Cyntią.

– Musimy jemu zatkać usta – zdecydował.

– Nie dam rady, jeśli będzie chciał wyjawić Cyntii prawdę, to zrobi to, nawet nie pytając mnie nie tylko o zgodę, ale także o zdanie.

– Zatem proszę mi pomóc uniknąć takiej sytuacji, albo chociażby ją złagodzić.

– Jak mam pomóc w łagodzeniu sytuacji, która nie wiem na czym polega?

– Nie mogę pani powiedzieć.

– Będziesz musiał, bo nie masz tutaj innego sprzymierzeńca.

– A pani jest mym sprzymierzeńcem? Nie ufam pani.

– Nie musisz darzyć mnie najmniejszym zaufaniem. Jeśli ktoś ma asa w rękawie nie musi zastanawiać się nad ruchem przeciwnika.

Hektor spojrzał na przyszłą teściową. Obliczał w pamięci zyski i straty. Doszukiwał się wszystkich możliwych plusów i minusów tej sytuacji.

– I tak nie masz wyjścia. Jeśli mam powstrzymać mojego męża, to chcę wiedzieć przed czym go powstrzymuje.

– Dobrze. Plotka o pojedynku słynnych braci Rodrigez głosi, że stanęliśmy do walki o majątek, ale to nie prawda. Nasz ojciec nie zostawił żadnego majątku, tylko same długi…

– Jesteś biedakiem!?

Rodrigez spojrzał na nią pogardliwie.

– Proszę nie przerywać.

– Odpowiedz! Jesteś?

– Teraz nie, ale tylko dzięki siostrze. Dysponuje jej majątkiem, który odziedziczyła po swym ojcu, ale tylko do czasu aż nie wyjdzie za mąż.

– Czyli jesteś biedny. Nie masz nic na własność.

– Mam, kilka fabryk, ale gdyby nie majątek Laury, to nigdy bym nie wszedł w ich posiadanie. Czy mogę już powrócić do pojedynku, czy może zechce pani pierw przejrzeć moje księgi rachunkowe?

– Zamieniam się w słuch, ale do ksiąg też bardzo chętnie zajrzę. – Przycisnęła kciuk do ust i przytaknęła kilkakrotnie głową. – Tylko, że zrobię to później – dodała niewyraźnie.

– Kiedyś się zakochałem, kochałem tak mocno, że aż ogłupiałem z uczucia, ale ta kobieta mnie oszukała. Pewnego razu stanęła w drzwiach mojego domu, była u boku mego brata. Stanęliśmy do pojedynku, lecz stawką i wygraną nigdy nie był majątek. Właściwie to w tej walce nie było zwycięzców, byli sami przegrani – opowiedział ze smutkiem w oczach Hektor.

– Chyba nie rozumiem, choć uwierz staram się. Nikt nie wygrał? Rewolwery nie wypaliły? Obaj żyjecie? No mówże cokolwiek! – Miała ochotę nim potrząsnąć.

– Obaj żyjemy. Ja jednak straciłem to co kochałem najbardziej, możliwość tworzenia, a mój brat kobietę, którą naprawdę kochał.

– Jak to się stało?

– Stała naprzeciw, nieco po boku. Nie ustaliliśmy kolejności, mieliśmy strzelać jednocześnie. Byłem przekonany, że zginę, a nie chciałem, by on miał to czego ja nie mogłem mieć.

– Strzeliłeś do niej? – wywnioskowała Marta z niekrytym przerażeniem w oczach.

– Tak.

– Jeśli mój mąż o tym wie, to…

– To trzeba go uciszyć, bo pani córka nie zechce wyjść za mordercę! – uniósł się.

– Czy chcesz mi powiedzieć coś jeszcze? – Marta zdawała się wyczytać z oczu Hektora, że ten nie opowiedział jej całej historii.

– Nie, to już wszystko – skłamał. – Wrócę do siebie, a panią proszę o dyskrecje oraz oddanie mi przysługi, inaczej wybuchnie kolejny skandal w tej rodzinie, tym razem z pani udziałem.

– Zobaczę co da się zrobić – burknęła nieuprzejmie i wyszła trzaskając drzwiami.

– Proszę zaczekać! – Hektor otworzył drzwi samochodu i krzyknął za Martą. Zaczął zdejmować marynarkę.

– Co ty wyprawiasz? Dlaczego znowu się rozbierasz? – dopytywała, podchodząc bliżej i zasłaniając go swoim ciałem.

– Proszę się nie martwić, nie rzucę się na panią. Mam znacznie lepszy gust.

Marta chciała wymierzyć mu policzek, ale pochwycił za jej nadgarstek. Uderzyła więc z drugiej strony.

– Nie obrażaj mnie! Trzymając ze mną zawsze zyskasz, mogę ci to przysiąc, ale skończ z tym zachowaniem, bo jest nie na miejscu – mówiła ze złością, po przez zęby.

– Chciałem tylko prosić, by oddała pani Bastianowi jego marynarkę, oraz podziękowała mu ode mnie i złożyła gratulacje z okazji zaślubin – wyjaśnił pokornie, z teatralnie spuszczoną głową i urażoną miną.

– Nie będziesz na jutrzejszym przyjęciu? – zapytała z przejęciem, bo tego wariantu nawet nie brała pod uwagę. Wzięła marynarkę i przewiesiła sobie przez rękę.

– Nie wiem, ale wydaje się, że Cyntia nie będzie chciała mnie oglądać i to dłuższy czas – odpowiedział. – Przepraszam, ale chciałbym zamknąć drzwi.

Kobieta wykonała krok w tył, a Hektor zatrzasnął drzwiczki samochodu i odjechał.

*⁽⁵⁾ Piosenka Gangu Marcela – Kołysanka dla małego

Zapraszam także do kolejnego postu – Rozdział 9: Zmiennymi dniami upojeni