Rozdział 9: Zmiennymi dniami upojeni

Zachęcam także do zapoznania się z wcześniejszym postem – Rozdział 8: Okres burz i wichrów

Tym co trafili tu po raz pierwszy, przypominam, że opowiadanie zaczyna się od postu - Wprowadzenie: Na zły początek

Za oknami zaczęło się ściemniać. Restauracje jak i korytarze domu państwa Montenegro zaczęło oświetlać skąpe światło świec. Julia potknęła się i przeklęła własną matkę.

Po cholerę kazała oszczędzać, po to by się człowiek zabił we własnym domu, na własnym dywanie? – zapytała w myślach, przypominając sobie, że to, by zapalać tylko dwie z pięciu świec umiejscowionych na każdym kinkiecie było pomysłem Marty. Jak na złość za zakrętem wpadła właśnie na nią.

– Widziałaś Hektora? – zapytała pośpiesznie.

– Tak, właśnie odjechał. – Kobieta wyminęła córkę, po chwili jednak zawróciła. – Oddaj przyszłemu mężowi. – Podała Julii marynarkę Bastiana.

– Dziękuje, ale dokąd on pojechał?

– Do siebie. – Kobieta szła dalej, bardzo szybko przebierając nogami i pomimo, że Julka nie mogła za nią nadążyć ani myślała zwalniać czy się zatrzymywać. – Wrócił tam gdzie jego miejsce – burknęła.

– Ale, matko, co ty wygadujesz?

Kobieta w końcu przystanęła i spojrzała córce w twarz. Miała zagniewaną minę i zmarszczone czoło.

– Wiedz jedno, jeśli Rodrigez zostanie mężem twojej siostry, a ja się do tego przyczynię, to nie zrobię tego z własnej woli.

– Ale stało się coś? – dopytywała zdezorientowana.

– Więcej niż myślisz. On jest nieobliczalny, nienormalny, na dodatek dąży do celu po trupach.

– Czyli macie kilka cech wspólnych. – Julia uśmiechnęła się.

Matka rzuciła jej zagniewane spojrzenie.

– Wszystko byłoby w porządku, gdyby on nie chciał leźć po mym własnym i osobistym trupie! – warknęła, chwyciła brzegi bordowej sukni w dłonie i pośpiesznie weszła na schody. Idąc po nich stąpała głośno, niczym maszerujący żołnierz.

Cyntia dalej siedziała przy łóżku z podkulonymi pod brodę kolanami. W takim stanie zastała ją Julia i dlatego wybiegła na poszukiwanie Hektora, ale jak się okazało, całkiem bezskutecznie. Julia wróciła więc do pokoju, by obudzić Bastiana. Chciała pomóc siostrze, ale też trochę zrobić na złość swojej rodzicielce.

– Jeśli ona przegoniła Hektora, to my sprowadzimy go z powrotem – powiedziała pewnie i dumnie w stronę swojego leżącego i na nowo przymykającego oczy męża. – Nie zasypiaj! – wrzasnęła na niego i strzeliła w twarz. – Wstawaj, bo ci poprawie! – zagroziła.

Mężczyzna uniósł się na łokciach, był wyraźnie rozkojarzony, bo postanowił zrobić użytek z wina pozostawionego na komodzie przez Hektora.

– Prosiłam byś nie pił – zaczęła z pretensją przyszła pani Brown.

– Ale to wino było tylko, wino to nie alkohol, przecie. – Bastian uklęknął na łóżku i objął przyszłą żonę od tyłu zaraz po tym, gdy ta usiadła, wyraźnie miał ochotę na jakieś igraszki, bo jego spierzchnięte usta błądziły w okolicy młodej i aksamitnej, długiej szyi.

– Śmierdzisz alkoholem – oznajmiła, gdy jej przyszły mąż dotarł do ucha i zaczął zataczać na nim okręgi własnym językiem.

– Winem – poprawił.

Kobieta przymknęła oczy i otrząsnęła się z dotyku narzeczonego, zdradzając tym swoje zdenerwowanie.

– No ale Julcia, ja się tak staram. Cały dzień spędziłem z Edwardem, musiałem wypić, bo inaczej to bym chyba…

– Zamknij się i słuchaj. – Wstała i zaczęła tłumaczyć Bastianowi co ma zrobić, a kiedy wszystko już dokładnie wyjaśniła zapytała – zrozumiałeś wszystko?

– Przecież nie jestem głupi – odpowiedział. – Zajmę się tym jutro. – Położył się ponownie do łóżka i odwrócił tyłem do żony.

– Teraz! – warknęła.

– Ale Julcia, dlaczego. Ja jestem taki zmęczony.

– Jesteś pijany, nie zmęczony!

– Nie jestem pijany – zaprzeczył.

– To nie jesteś też zmęczony.

– No dobrze, skoro tak mówisz. – Wstał z łóżka i zaczął ubierać spodnie, bo koszule miał nadal na sobie. Wiedział, że Julia jest kobietą, która gdyby tylko mogła i nie miała innego wyjścia, to oddałaby za niego własne życie. Jednak wiedział też, że jak się zdenerwuje, to potrafi być groźniejsza od własnej matki, a Marty Montenegro bał się tak, jak diabeł boi się święconej wody.

– Bastian, na miłość boską, szybciej.

Brown przyśpieszył. Niecałe osiem minut i był gotowy do wyjścia. Wrócił się jednak spod samych drzwi po marynarkę przewieszoną przez ramę łóżka.

– To na szczęście – wyjaśnił żonie, przełknął głośno ślinę w obawie, że będzie krzyczeć i pośpiesznie wyszedł z pokoju zanim zdążyła coś powiedzieć.

Bastian nie mógł nigdzie znaleźć szofera ani samochodu. Nie mógł wiedzieć, że ojciec z Martinem pojechali knuć przeciw Hektorowi w nieco oddalone i zaciszne miejsce. Ojciec z synem wiedzieli bowiem, że ściany w ich domu za często miewają uszy. Bastian chwile zastanawiał się co uczynić. Nie chciał iść na piechotę, ale bał się też powrócić do zmartwionej i przejętej przyszłej żony bez jakichkolwiek efektów, dlatego wziął rower. Po kilkunastu metrach, jak tylko drogi stały się bardziej nierówne, na dodatek zaśnieżone, uznał, że liczenie na dwuślad nie było najlepszym pomysłem. Nie miał siły pchać roweru, pozostawił więc go przy drzewie i poszedł dalej na dwóch dolnych kończynach.

Szedł i szedł, i szedł, tym ciemnym, nieoświetlonym lasem, bez jakiejkolwiek lampy, czy nawet świecy. Usłyszał szmery za plecami, przestał iść, zaczął biec.

Cholera, cholera, że też zawsze się dam w coś takiego wpakować! – krzyczał sam do siebie i biegł coraz szybciej.

Kiedy dopadł do furtki kamienicy Rodrigeza, zaczął nią potrząsać. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że tę furtkę można zwyczajnie obejść. Pośpiesznie więc ją obszedł i dopadł do drzwi. Szukał w ciemnościach kołatki, nie znalazł. Kopnął więc w drewno.

– Ajć, niebezpieczne jesteście. – Pogroził palcem w stronę drzwi. W końcu uderzył pięścią. – Ajć po dwakroć.

Hektor otworzył, ubrany w satynową piżamę w bordowym kolorze i granatowy szlafrok. Pierwsze co się rzuciło w oczy Bastianowi to duże guziki piżamy, a dopiero potem światło w przedpokoju.

– Jasność, dzięki Bogu jasność. – Wbiegł do środka.

Hektor za pomocą wzroku, zmierzył Browna od stóp do głów, doskonale zdając sobie sprawę z tego, iż musiało to wyglądać niezwykle niegrzecznie. Nie przejmował się tym. Zamknął za blondynem drzwi i zamrugał dwukrotnie z niedowierzaniem i lekką irytacją.

– Co cię sprowadza w nocy, w moje skromne progi? – zapytał wprost zaspanym głosem, bo jak sądził, bez konkretnego pytania, Bastian nie będzie w stanie udzielić konkretnej odpowiedzi.

– Widziałem biedniejsze progi. – Blondyn zorientował się, że Hektor patrzy na niego jakby mu nie dowierzał. – Poważnie, nawet nie wyobrażasz sobie w jakich norach mieszkają dziwki.

– Oszczędź mi szczegółów, por favor. – Hektor uniósł dwie dłonie wewnętrzną stroną ku Bastianowi, uczynił to na wysokość klatki piersiowej, jakby w geście pokoju.

– No dobrze, skoro tak sobie życzysz. – Bastek zdjął z głowy czapkę i zaczął ją ściskać oraz miętolić w dłoniach, czym okazywał swoje iście wielkie zdenerwowanie, niczym mały chłopiec, który nie może wymyślić dobrej wymówki swego haniebnego czynu, czy też odpowiedniego usprawiedliwienia zwykłej nieobecności na lekcjach szkolnych.

– Ty chyba zmarzłeś – wywnioskował Rodrigez.

– A tak, faktycznie, nawet nie zauważyłem tak się spieszyłem. – Brown dostrzegł oświetlony salon, a w nim pokaźny barek. – Można? Pewnie, że można, nie krępuj się – sam sobie odpowiedział na zadane pytanie i ruszył napełnić szklaneczkę. Wypił jednym chlustem i wyraźnie się rozluźnił, więc szybko uczynił to samo z drugą szklanką, a potem z trzecią, następnie z kolejną.

– Przyjechałeś się upić? Masz tremę przedślubną?

– Nie, tak i nie. I chyba tak. Nie ważne to zresztą. Ja po ciebie, do ciebie, przez las pognałem.

– Do mnie, po mnie, po lesie. Wybacz, ale choć nie mam problemów z słuchem, to albo czegoś niedosłyszałem, albo jestem za głupi, by cię zrozumieć. – Hektor wkroczył do pokoju i zasiadł w fotelu. Powrócił do poprzedniego zajęcia, jakim było czytanie gazety, czym jednocześnie okazał swojemu gościowi czystą ignorancję.

– No bo Cyntia… – zaczął Bastian.

Hektor od razu, niczym oparzony w zadek, zerwał się na równe nogi.

– Co z Cyntią!? – zapytał nad wyraz głośno, po czym doskoczył do Bastiana. – Mów, że co z nią!? – Potrząsnął blondynem, chwilę po chwyceniu za jego ubrania.

– Żyje – wyszeptał Brown przelękniony. Wyszarpnął swoją szczęśliwą marynarkę, którą miał na sobie, z łapsk Rodrigeza.

– Ale co jej się stało? – Hektor był tak zmartwiony, że aż krople potu wstąpiły na jego czoło i spływały po nosie oraz policzkach.

– Nic.

– Człowieku, bo ja za moment nie wytrzymam i obiję ci gębę! Co z nią!? Po coś tu przyszedł!?

– No bo ona tak płakała strasznie i… Nie bij mnie! Bo ja to wcale nie chciałem tu przychodzić, bo byłem zmęczony, ale Julia uznała, że pijany. Wolałem przybiec tutaj niż się kłócić, o to czy wino jest alkoholem, czy też nie…

– Bastian, szybciej. – Mężczyzna wykonał ruch dłonią znaczący streszczaj się.

– Cyntia płacze i jest zrozpaczona. Jak to mówił mój dziadziuś, a potem ojciec, czym się strułeś, tym się lecz. Z tego powiedzenia, by wynikało, że chyba tylko ty możesz sprawić, by nie była Cyntia taka smutna i to miałem ci przekazać.

– Bardzo płacze?

– Tak, mówiła do Julii zostaw mnie, chcę być sama. Według Julki nie powinna być teraz sama.

– Jedziemy – zadecydował Hektor i pobiegł na górę, gdzie szybko się przebrał, następnie chwycił za wcześniej czytaną gazetę i skierował do wyjścia.

– Poczekaj na mnie! – zawołał Bastian biorąc z sobą jedną karafkę i szklankę. – Zawsze piję, gdy się denerwuję – wyjaśnił.

Hektor czekał aż mężczyzna wyjdzie za próg, by zamknąć za nimi drzwi.

– Jeśliby zawierzać twojej teorii, to nigdy nie bywasz spokojny.

– Ależ bywam, wtedy też pije, tyle, że spokojniej.

Brunet lekko się zaśmiał z tego pokracznego wyjaśnienia i zasiadł na miejscu kierowcy. Czekał, aż Bastian siądzie. Ten jednak stał przed drzwiami i dawał do zrozumienia, że brakuje mu rąk, by otworzyć sobie samemu. Hektor więc wysiadł, otworzył przed Brownem drzwi i poczekał aż blondyn zajmie miejsce, choć w rzeczywistości od wewnątrz roznosiła go ochota, by zostawić Bastiana samego sobie, na tym mrozie.

– Dziękuję bardzo – usłyszał w odpowiedzi, gdy mężczyzna zajął miejsce. Oczywiście zaraz po tym napełnił szklankę i wypił do dna.

Kiedy panowie dotarli na plac posiadłości państwa Montenegro, Julia już na nich czekała.

– Co tak długo? – zapytała, otwierając drzwi po stronie Bastiana.

– Przybyłem najszybciej jak mogłem – odpowiedział Hektor i wysiadł. – Czekaj, pomogę ci z nim – zaoferował i szarpnął Browna za ramie, by ten wysiadł z samochodu.

– Piliście?

– Tylko on – odpowiedział.

– Bo tylko ja jestem bofaterem – bełkotał blondyn.

Hektor przewiesił jego lewą dłoń przez swój kark, chwycił mocno i uznał, że da radę go dowlec na samą górę.

– Na samą nie musisz, pierwsze piętro wystarczy.

– Masz racje, na strychu niebezpiecznie. W końcu, im wyżej człowiek się wespnie, tym silniejsze uderzenie o dno, gdy już spadnie.

– Ale za to duzej się spata – wybełkotał pijany.

Hektor się uśmiechnął.

– W pokoiku na strychu też często bywa twa matka, a twa teściowa. Jest chyba jeszcze bardziej niebezpieczna, niż upadek z wysokości.

– Jestem skora przyznać ci racje, przyszły szwagrze – przytaknęła Julia.

Rodrigez starał się wnosić Browna jak najciszej, ale oczywiście służba musiała usłyszeć i wyjść na korytarz, by z niego móc zerkać na to co się stało, w przeciwnym razie nie mieliby o czym plotkować.

– Won mi stąd! – warknął niemiło Hektor w kierunku trzech pokojówek, które tak kukały zza filaru, że udało mu się je dojrzeć.

– Przepraszamy pana. – Jedna z nich się nawet skłoniła.

Rodrigez spojrzał jej w oczy, były ładne, kojarzyły mu się z kwietniową zielenią. Kąciki jego ust, jakby mimowolnie, uniosły się ku górze. Podobały mu się kobiety i chyba w każdej potrafił dostrzec jakiś atut, i zaletę. Za młodu lubił też flirtować, po latach ograniczał się już tylko do płatnej lub wręcz narzucanej na niego, przypadkowej rozkoszy. Wiedział, że po ślubie będzie musiał z tego zrezygnować. Był zbyt prawy i odpowiedzialny pod tym względem, by zdradzać żonę. Wcześniej obawiał się, że nie będzie w stanie dochować wierności jednej kobiecie, zwłaszcza po tym, gdy tak długi czas, bez obawy o piekło po śmierci, jego dusza hulała na prawo i lewo. Teraz, po ostatniej wizycie w Lagunie był pewny siebie i tego, że nawet będąc z chętną kobietą tak blisko, dotykając ją, i pieszcząc, będzie potrafił pozostawać obojętny na jej wdzięki, i zachować się jak należy, jak na przyzwoitego mężczyznę przystało.

Hektor rzucił Bastiana na łóżko. Podszedł do kołyski i zerknął na Edwarda. Mały spał i ssał kciuk. Hektor sięgnął po jego rączkę, i wyjął cały pomarszczony paluszek z buzi niemowlaka.

– Dasz sobie sama z nim radę? – zapytał.

– Oczywiście, że dam sobie z nimi dwoma radę. Codziennie to robię.

Hektor rzucił jej miłe, choć zasmucone spojrzenie, z delikatnym uśmiechem współczucia wymalowanym na ustach.

– Pójdę do Cyntii.

– Hektor! – krzykiem zatrzymała mężczyznę, którego dłoń już zaciskała się na pozłacanej klamce.

– Tak Julio?

– Pamiętasz co mi obiecywałeś?

Wiedział o co może jej chodzić, więc pokornie spuścił głowę.

– Pamiętasz, a więc weź pod uwagę, że ona jest bardzo młoda. Ma prawo być jeszcze niedojrzała i...

– I to znaczy, że mam się z nią obchodzić jak z jajkiem? – zapytał gniewnym tonem.

– To znaczy, że masz być delikatny… spokojny...

– Postaram się – uciął szybko tym sposobem dyskusję i spuścił klamkę ku dołowi.

– Dowiedz się jak najszybciej, czego dotyczyła rozmowa moich rodziców.

– Dowiem – zapewnił. – Obiecałem ci już, że to sprawdzę. Dobrej nocy wam życzę.

– A ja wam spokojnej. – Julka zamknęła pokój na klucz, zaraz po tym, gdy Rodrigez go opuścił.

Hektor delikatnie zapukał do drzwi sypialni Cyntii.

– Chcę być sama – usłyszał w odpowiedzi.

Nacisnął więc na klamkę. Na jego szczęście, drzwi nie były zamknięte na klucz, ale nie otworzył ich ostentacyjnie.

– Cyntio, to ja – powiedział delikatnie, wiedząc, że wiele ryzykuje, bo przecież kobieta mogłaby wcale nie chcieć go oglądać.

Jak wielkim zaskoczeniem było dla niego, gdy drzwi szeroko się otworzyły, a w efekcie tego klamka dosłownie została wyszarpnięta z jego dłoni. Nie miał jednak czasu się nad tym zastanawiać. Cyntia dosłownie wybiegła mu na przywitanie, rzuciła się na jego szyje i pocałowała w policzek.

– Myślałam, że nigdy nie przyjdziesz, że jesteś na mnie zły, bo pojechałeś sobie – wytłumaczyła stojąc przed nim niczym mała dziewczynka.

Hektor wykonał dwa kroki na przód, zmuszając ją tym samym, by nieco się cofnęła. Przestąpił próg i zamknął delikatnie za sobą drzwi.

– Cyntio, ja tylko wróciłem do domu, to normalne, bo przecież nie tutaj mieszkam.

– Nie pożegnałeś się – zrzuciła winę na jego barki.

– Tak, nie pożegnałem. Przepraszam za to, bo powinienem, ale wzywały mnie ważne sprawy. – Kręcąc gazetą w dłoni, minął Cyntie i usiadł w fotelu, tuż przy łóżku.

– Powinnam cię przeprosić – zaczęła. – Nie ważne kto zaczął, czy ty, czy mój ojciec. To sprawa między wami i Julia wyjaśniła mi, że nie powinnam była się do tego wtrącać, bo wy się potem pogodzicie, a ja wyjdę na histeryczkę. – Cyntia sama otulała się ramionami i przechadzała powoli po pokoju.

Brunet wyciągnął dłoń po dziewczynę.

– Chodź tu do mnie. – Chwycił za jej rękę, nieopacznie za to zasinione miejsce.

Cyntia aż się skuliła i syknęła z bólu, a Hektor w chwilę stał się delikatniejszy.

– Pokaż, proszę. – wyszeptał i poprowadził ją w swoją stronę.

Oczom Rodrigeza ukazał się opuchnięty nadgarstek i spore zasinienie. Przybliżył swoje usta do tego miejsca, delikatnie musnął.

– Przepraszam – rzekł cichutko, ale pewnie zarazem.

Cyntia wykonała krok w jego kierunku. Teraz znajdowali się tak blisko siebie, że niemal stykali się kolanami.

– Nie powinnam była cię policzkować. Gdybym tego nie zrobiła, to ty byś nigdy mnie tak nie potraktował. Wiem o tym, Hektorze.

– Ciii. – Jego usta ułożyły się w taki kształt, że twarz Cyntii z tego powodu się rozpromieniła.

Hektor ponownie wyciągnął po nią dłoń i naprowadził na swoje kolana. Usiadła na jednym z nich, oparła się prawym bokiem o męską, twardą pierś, a głowę położyła na szerokim ramieniu.

– Spokojnie – wyszeptał, pogłaskał ją po miękkich włosach i złożył pocałunek, wplatając go w te brązowo-blond kosmyki. – Jak na kogoś, kto nie znosi przemocy, to całkiem sprawnie się nią posługujesz – zażartował, by rozładować nieco atmosferę.

– Przestań – odparła nieco zawstydzona. – Obiecuję, że nigdy więcej się tak nie zachowam. Nigdy więcej cię nie uderzę – zapewniła.

– Mam taką nadzieję, bo nie pozwolę się policzkować. I za te podnoszenie na mnie rąk, to powinnaś dostać porządnie po… – Uderzył zwiniętą gazetą w okolicę jej uda i pośladka. – Porządnie – powtórzył.

– Hektor – jęknęła zawstydzona.

– Czerwienisz się – zauważył. – Zdradzę ci coś w tajemnicy, ale masz nigdy tego nie wykorzystać na moją niekorzyść, zgoda?

Przytaknęła ruchem głowy i słodkim, radosnym ehe. Potem ponownie położyła swoją głowę na muskularnym ramieniu.

– Zasłużyłem sobie. Choć nie powinnaś mnie bić, to muszę ci przyznać rację. I wiedz, że gdybyś wymierzyła mi jeden policzek, a potem usiadła i na spokojnie porozmawiała, to nie zareagowałbym tak jak zareagowałem. Jednak ty zachowałaś się jak typowa kobieta.

Cyntia ponownie się zarumieniła.

– Czyli jak? – zapytała.

– Pozwoliłem tobie na jeden, to już cię gnało do drugiego – odpowiedział poważnym, nieco ostrym tonem.

– Przeprosiłam – przypomniała, a drobinki łez zatrzymały się w jej oczach.

– Wiem, już się tym nie martw. Po prostu, nigdy więcej tego nie rób.

– Hektor, to był odruch.

– Cyntio, ja cię nie chcę strofować ani ganić. Chcę tylko zapytać, co by się stało, gdybym ja miał odruch oddawania?

– Nie byłoby Cyntii – odrzekła tak uroczo, że nie mógł się zachować inaczej, jak tylko bardziej przygarnąć ją do siebie za pomocą jednego ramienia, otulić drugim i powtórzyć nie byłoby Cyntii, po czym pocałować w jej gładkie czoło.

Dziewczyna położyła lewą dłoń na zarośniętym policzku i nakierowała twarz przyszłego męża w taki sposób, by móc go pocałować. Hektor posłusznie rozwarł wargi, a gdy pocałunek zaczął stawać się bardziej intensywny, zaangażował się na tyle, by przejąć nad nim panowanie. Wstał z fotela, trzymając Cyntie w objęciach. Czuła jego jedną dłoń pod swoim ramieniem, a drugą pod lewym udem. Nogi bezwiednie jej wisiały, pomachała nimi, zrzucając buty. Hektor okręcił się wokół własnej osi, a potem położył narzeczoną na środek łóżka. Zawisnął nad nią i całował namiętnie, jakby stracił kontrolę i poczucie czasu. Zaczął od szyi, po przez dekolt, by ponownie powrócić do ust.

– Zapięcie jest z tyłu –warknęła, trzymając jego dolną wargę między zębami.

– Odwrócić się – polecił ledwie słyszalnym szeptem.

Po tej nocy spędzonej wspólnie, bez żadnych zahamowań i powstrzymań, oboje doszli do wniosku, że ich ślub musi odbyć się znacznie wcześniej niż z początku planowali. Hektor nie chciał, by ewentualne dziecko urodziło się bękartem albo, by Cyntia szła do ołtarza z widocznym brzuchem.

– Jutro podczas bankietu z okazji zaślubin twojej siostry, wykorzystamy fakt, że będzie cała twoja rodzina i zaprosimy ich osobiście podczas jednego z toastów.

– Uważasz, że to grzeczne?

– Bardziej niegrzeczne byłoby wysłać im telegramy z informacją odnośnie naszych zaślubin. Postaramy się uczynić to w taki sposób, by nikogo tym nie urazić.

– Ale nie mamy daty – przypomniała z uśmiechem radości i okręciła się na brzuch, łokcie podparła na poduszce i zaczęła bawić się pierścionkiem zaręczynowym, kręcąc nim we wszystkich kierunkach.

– Mamy, datę oświadczyn. Zawsze możemy w tym dniu zorganizować wesele.

– Tort zamówiliśmy różowy.

– To zamówimy drugi, a ten damy służbie. Czyżbyś zmieniła zdanie? Już nie chcesz za mnie wyjść? – zapytał, kładąc dłoń na jej plecach i korzystając z okazji, że ramiączko jej halki nieco się opuściło, złożył szybkie muśnięcie na nagiej łopatce.

– Chcę, oczywiście, że chcę. – Odwróciła twarz w stronę przyszłego męża i pozwoliła, by skradł jeden pocałunek.

– To skąd tyle wątpliwości? – dopytywał.

– Boję się, że możemy ze wszystkim nie zdążyć.

– Zdążymy. Odłożę wszystkie inne sprawy na bok. Przełożę wszystko w terminie na dalsze tory. Nasz ślub będzie najpiękniejszy i jest najważniejszy dla mnie. Pojutrze zajmiemy się przygotowaniami – postanowił.

Cyntia uśmiechnęła się, przygryzając swoją dolną wargę. Hektor uśmiechnął się szerzej niż zazwyczaj, odsłaniając zęby. Dopiero teraz dostrzegła, że miał krzywą szczękę. Zupełnie tak jak Martin, który doznał tego uszczerbku, spadając z samego szczytu niewysokiego drzewa i uderzając o jedną z dolnych gałęzi. Co do Hektora, była bardziej skora zawierzać teorii, że się z kimś pobił i dostał w zęby, niżeli, że spadł z wysokości.

Rodrigez przerwał jej rozmyślania, otulając ją swoimi ramionami i przytulił mocno do siebie, mówiąc:

– Będziesz moją królewną i będę cię rozpieszczał na wszystkie możliwe sposoby, przyrzekam.

– A dzieci?

– Będziemy mieli co najmniej trójkę. Wszystkie będę rozpieszczał. Będą to nasze królewiątka – odpowiedział.

– Chłopcy czy dziewczynki? – dopytywała.

– Obojętnie, byle były podobne do ciebie. Choć przyznam szczerzę, że prawdziwy ojciec, to powinien mieć i tego, i tego, co najmniej, po dwoje – zażartował.

– Ale dwa plus dwa, to cztery, a nie trzy.

– Tak? Naprawdę? Jakoś nie zauważyłem. – Niespodziewanie zmienił pozycje tak, że jej uda znajdowały się między jego kolanami. Był cały nagi i wpatrzony w kobietę okrytą delikatną, króciutką halką. Zdawał się pożerać ją wzrokiem. – Zawsze marzyłem, by mieć liczną rodzinę – wyznał niespodziewanie, bo bardziej niż takich słów, spodziewała się pocałunku.

– Może nie przesadzaj tak z tą liczebnością – szepnęła, zarzucając swoje ręce na jego szyję. Poczuła muśnięcie na ręce, nieopodal łokcia. Zaśmiała się, bo nadal nie nawykła do jego zarostu, który nieustannie ją drapał i to w różne części ciała.

– A w czym panienka dostrzega przesadę, panienko Montenegro? – zapytał żartobliwym tonem.

– Otóż, za bardzo się pan rozpędził, panie Rodrigez. Z trzech do czterech, z czterech do licznej, jak tak dalej pójdzie, dobrniemy do tuzina, a ja nie mam zamiaru spędzić najlepszych lat młodości... najlepszych lat małżeństwa na ciągłym zachodzeniu w ciąże i rodzeniu dzieci.

– Może pozwól, że Bóg o tym zdecyduje.

– Nigdy nie wydawałeś mi się szczególnie wierzący.

– To zależy o którą kwestię wiary chodzi. Jeśli mowa o budowaniu rodziny, to jak najbardziej zgadzam się z tym co mówi pismo święte. – Przybliżył usta do jej przedramienia i delikatnie musnął, by za chwile wessać się ostro i zachłannie w to samo miejsce.

Ta pieszczota trwała zaledwie chwilę, ale nawet pomimo tego Cyntia zdążyła się naprężyć jak struna i syknąć pod wpływem delikatnego bólu.

– Zabolało? – zmartwił się i zdawał się wręcz podziwiać zaczerwienienie na jej ciele.

– Odrobinę – przyznała. – Będę miała ślad – dotarło do niej i dłonią nakryła fragment, który jeszcze był wilgotny od śliny jej przyszłego męża.

– Maluteńki. Przykryjesz ubraniem. Poza tym do wesela się zagoi – stwierdził, chwytając za jej podbródek i zmuszając, by na niego spojrzała.

Rodrigez kciukiem otarł o dolną wargę narzeczonej i zachęcił, by nieco rozwarła usta. Czubkiem języka sunął po jej podniebieniu i to w taki sposób, że niewygodne łaskotanie w buzi sprawiało, że dreszcze podniecenia biegły po jej plecach, wzdłuż kręgosłupa. Po chwili ich języki złączyły się w namiętnym pocałunku, który mógłby trwać znacznie dłużej, gdyby Hektor go nie przerwał. Odchylił głowę nieznacznie w tył, a ręce wyprostował w łokciach.

– To tuzin czy jedna czwarta tuzina? – zapytał rozbawiony.

Na twarzy przyszłej pani Rodrigez pojawił się szczery uśmiech.

– Kocham cię – wypowiedziała pewnie, pewniej niż kiedykolwiek dotąd.

Ponownie połączył ich pocałunek, tym razem taki na dobranoc. Zasnęli wtuleni w swoje niemal nagie ciała, by rano mógł ich obudzić wschód słońca.

Hektor starał się opuścić dom państwa Montenegro bez zakłócania ciszy pozostałym gościom i mieszkańcom. Z marynarką na jednym ramieniu upewniał się czy wszystko zabrał. Chwycił za gruby krawat pozostawiony na stoliku nocnym. Nachylił się do śpiącej Cyntii, musnął swoimi wargami jej policzek i wyszedł cicho, zamykając za sobą drzwi. Gdy tak szedł nad ranem w rozpiętej marynarce i w pomiętej, do połowy rozpiętej koszuli, oraz krawacie przewieszonym niechlujnie przez kark, natrafił na nikogo innego, jak na Juliana Montenegro. Rodrigez z niedowierzaniem przetarł oczy brzegami obu dłoni.

– Nie jestem zjawą – wyjaśnił Julian.

– W pana wieku, powinien pan jeszcze spać. Jednak witam. – Uśmiechnął się cynicznie. – I żegnam. – Wyminął przyszłego teścia i skierował w stronę schodów.

– Wyśpię się po śmierci.

– To może nadejść szybciej niż sądzisz – wymruczał pod nosem.

– Coś mówiłeś, Rodrigez?

– Tak, wspominałem o tym, że nikt nie zna dnia ani godziny – wyjaśnił, odwracając się. Potem zaczął schodzić bokiem po schodach, tak by nie tracić Juliana z oczu, jakby się obawiał, że przyszły teść gotowy jest go z nich zepchnąć.

– Moja żona pozwoliła ci zostać na noc?

– Mało tego, pana żona sama mi to zaproponowała.

Julian spojrzał na Hektora okazując pełne zdziwienie, ale i niepokój. Hektor przypomniał sobie o gazecie zwiniętej w rulonik, trzymanej w dłoni.

– Proszę. – Podał przyszłemu teściowi szeleszczące czytadło. – Proszę, weź. Nie ubrudzisz sobie opuszków, zapewniam. Jest prasowana. – Znów ten cyniczny uśmiech wstąpił na jego twarz.

Julian ze sporą obawą chwycił za dziennik miejski.

– Pierwsza strona, prawy, dolny róg.

– Ogłoszenie zaręczyn hiszpańskiego przedsiębiorcy z córką… co to ma być? – Starszy mężczyzna spojrzał na Hektora wyczekująco. – To żart?

– Nie, to poszło do druku i dziś rano przeczyta o tym każdy mieszkaniec.

– Jaki miałeś w tym cel?

– Zależy czy pan pyta o cel… chwalebny czy ten ukryty?

– O oba.

Hektor zaczął gestykulować prawą dłonią. Raz przyłożył palec wskazujący do nosa, innym razem potarł brodę i ponownie chwycił się poręczy schodów na wszelaki wypadek jakby Julianowi przyszło do głowy go zepchnąć.

– Chwalę się całemu miastu tym, że poślubię piękną kobietę. Pańską córką należy się chwalić, jest jedyna w swoim rodzaju…

– Skończ, skończ, dalej.

– Niech się pan zastanowi. Mam skończyć czy mówić dalej?

– Jaki jest ukryty cel?

Hektor przybliżył się do Juliana.

– Jakby pan chciał przerwać nasze zaręczyny, opowiadając niechwalebne fakty mojej przeszłości, niech pan się liczy ze skandalem. A przede wszystkim z krzywdą, jaką wyrządzi pan swojej kochanej córeczce. Całe miasto będzie się śmiało, że ślub nie doszedł do skutku. Teraz już nie ma odwrotu. – Położył swoją dłoń na ramieniu przyszłego teścia. – Zostaniemy rodziną. – Poklepał po tym ramieniu z uśmiechem. – Do zobaczenia na weselu panie Julianie Montenegro.

Hektor opuścił posiadłość, by samochodem udać się do domu i przygotować do uroczystości ślubnej Julii i Bastiana. Jadąc lasem o mało nie uległ wypadkowi, wpadłby na rower pozostawiony nocą przez Browna, wskutek czego wymówił pod nosem hiszpańskie przekleństwo, wysiadł, odrzucił dwuślad na pobocze i ponownie zasiadł za kierownicą, by kontynuować podróż.

Laura akurat stała na balkonie, tyłem do krajobrazu i przodem do drzwi balkonowych. Kończyła palenie. Zaciągnęła się ostatnie dwa razy i wyrzuciła niedopałek za siebie. Na jej nieszczęście niedopałek spadł centralnie przed but jej brata. Rodrigez ruszył więc czym prędzej na górę, wszedł na balkon i usłyszał:

– Braciszku, piłeś?

Mężczyzna zbity z pantałyku zapomniał o swoim pierwotnym zamiarze. Zmarszczył brwi i spojrzał pytająco na siostrę.

– Wyglądasz tak… wygnieciony jesteś.

– Nie ja, tylko ubrania. Papierosy. – Wystawił rękę przed siebie.

– Miałam tylko jednego. – Uśmiechnęła się i poruszyła brwiami w zabawny sposób.

Hektor roześmiał się lekko, pogroził palcem, by po chwili podrapać się po czole.

– Dobrze, dziś mam dobry humor, więc ci daruje, ale jeśli jeszcze raz cię przyłapię, to…

– Nie groź. Obydwoje dobrze wiemy, że nie spełniłbyś tej groźby. Nie uderzysz kobiety.

– Odeślę cię, Laura. Mam dość własnych kłopotów i problemów na głowię, nie mogę jeszcze chodzić za tobą krok w krok, i cię pilnować.

– W takim razie ja dopilnuje byś więcej razy mnie nie przyłapał.

– Ja proponuje rzucić ten niewygodny nałóg. Nie baw się zapałkami siostrzyczko, bo łatwo o oparzenie – rzekł poważnie, lodowatym, niemal grobowym tonem.

– Hektor, nie bądź zły. – Uwiesiła się na jego kamizelce, ściskając ją obiema rączkami, niczym ostatnią tratwę ratunkową. – Ja nie chcę z powrotem do ciotki, Hektorku, proszę.

– Nie zdrabniaj mojego imienia – wysyczał przez zęby. – I nie bierz mnie na litość. Dobrze wiesz, że tej cechy akurat nie posiadam. – Chwycił za nadgarstki dziewczyny i zdjął jej ręce z siebie. – Dostosuj się do zasad jakie tu panują i przyszykuj na wesele, dostałaś zaproszenie.

– Ja? Dlaczego mówisz mi tak późno!? Przecież to trzeba...

– Laura, błagam, ciszej. – Hektor aż się skrzywił, gdy usłyszał jej piskliwy głos.

– Dooobrzeee – wyszeptała. – Jednak piłeś! – krzyknęła wesolutko i czym prędzej uciekła przed jego gniewnym spojrzeniem. Hektor nawet się zamachnął, gdy siostra go wymijała, ale nie dał rady strzelić jej w tyłek, bo umknęła zwinnie przed tym uderzeniem, wyginając się do przodu.

– Kobiety… z nimi źle, bez nich gorzej – wypowiedział złotą myśl i prawdę ponadczasową, opierając się szeroko o murowaną barierkę balkonową.

Julian w tym czasie siedział przy biurku i czytał po raz dziesiąty tę samą gazetę, a właściwie jedną informacje.

– Jak on tego dokonał? – pytał na głos. – Jak!?

– Coś się stało? – zapytała wybudzona Marta. – Tylko nie mów, że Bastian…

– Nie, on jest na swoim miejscu. Sprawdzałem cztery razy. Kocha Julię nad życie, nie ucieknie sprzed ołtarza.

– Poddałabym pod wątpliwość, czy mężczyźni w ogóle są zdolni do miłości.

– Mogłabyś mi w końcu wybaczyć.

– Wybaczyłam, ciężko jednak zapomnieć. – Wstała z łóżka, zaciągnęła podomkę na ramiona.

– Do niczego cię nie zmuszałem, dokonałaś wyboru, sama.

– Bo nie byłeś zdolny do poświęceń! – krzyknęła.

– Dobrze, że ty zawsze jesteś zdolna do poświęceń. – Wstał. – Właściwie to powinno dać mi do myślenia. Jaka kobieta pozbywa się własnego dziecka dla otrzymania nazwiska i utrzymania pozycji. Tylko taka jak ty – powiedział.

Marta wymierzyła mężowi policzek. Ten się tylko uśmiechnął i ponownie usiadł.

– Nie kłóćmy się. To nie ma najmniejszego sensu. Żadne z nas nie cofnie czasu. Zastanówmy się lepiej jak pomóc Cyntii.

– Musimy znaleźć jej innego męża.

Julian słysząc takie słowa z ust małżonki był zaskoczony, ale i przerażony. Nie rozumiał co takiego się stało, iż Marta nagle zapałała taką nienawiścią do przyszłego zięcia.

– Jest nieobliczalny i wydaje się być niebezpieczny. Nie chcemy go w naszej rodzinie. Mamy wystarczająco dużo kłopotów i bez jego osoby – wyjaśniła.

– Zgadzam się, jak nigdy się z tobą w pełni zgadzam. Tylko okazuje się, że to nie będzie takie łatwe. Jego trudno się pozbyć.

– O czym ty mówisz?

– Sama przeczytaj. – Podał kobiecie gazetę otrzymaną wcześniej od Hektora.

– Nie, teraz to już się nie da nic zrobić. – Marta się załamała.

– Powinnaś coś wymyślić.

– Dlaczego ja? To ty nosisz spodnie.

– Bo Hektor Rodrigez był twoim pupilem, to ty jego sprowadziłaś do naszej rodziny.

– Twoja córeczka sama go sobie sprowadziła. Na dodatek jest w ciąży.

– Jest w czym? – zapytał Julian, po czym zamrugał trzykrotnie oczami.

– W ciąży.

– Z Hektorem?

– Nie, z Williamem, ale to żadna różnica.

– Jak to żadna różnica!? Co ty do mnie mówisz, kobieto!? Trzeba znaleźć ojca tego dziecka.

– Szukaj igły w stogu siana, jeśli masz taki kaprys. Ja wolę znaleźć Cyntii innego męża, to będzie znacznie prostsze, choć i tak trudne, to jednak wykonalne.

– Wiem gdzie go szukać – warknął Julian, wstając i zmierzając w kierunku drzwi.

– Nowego męża?

– Williama – wyjaśnił i wyszedł z pokoju.

Marta nie dała rady dogonić męża, skręciła więc do pokoju służby. Wyciągnęła jedną ze starszych pokojówek do kuchni na tajemne pogaduszki.

– Wiem, że kilkanaście lat temu poroniłaś. Wiem, że to było planowane. Powiedz mi jak? Potrzebuję twojej pomocy. – Marta Montenegro jak zawsze postawiła na konkrety, a po dowiedzeniu się o niezwykłych właściwościach pewnego, trującego zioła, od razu przyrządziła Cyntii jedną z jej ulubionych herbat, a pokojówce wcisnęła kilka banknotów w dłonie, licząc na jej dyskrecje.

Marta udała się na górę do pokoju córki, nieświadoma tego, że Martin ukryty za filarem, słyszał całą wcześniejszą rozmowę. Nie poszedł od razu za matką. Odczekał kilka minut. Gdy zobaczył, że jego rodzicielka wraca do swojej sypialni, ruszył czym prędzej do pokoju siostry.

– Nie pij! – krzyknął, otwierając drzwi.

– Dlaczego? – spytała, trzymając filiżankę przy ustach.

– Piłaś? – Podbiegł i wyrwał jej naczynie z dłoni.

– Kilka... łyżeczek. Czekałam aż ostygnie – wyjaśniła przerażona zachowaniem brata.

– Nie pij tego więcej! Nie pij nic co poda ci matka! Najlepiej nic nie pij! – wykrzyknął.

– Martin, o co chodzi? – zapytała patrząc w wyjątkowo gładką tego dnia twarz dwudziestojednolatka. Doszła do wniosku, że musiał się ogolić. Przyznała w myślach, że bez brody bardziej mu do twarzy i nagle zaczęła się zastanawiać, jakby Hektor Rodrigez wyglądał bez zarostu albo William Oldman z zarostem. Wspomnienie tego ostatniego powoli już się zacierało, jakby pogodziła się z losem, który sama sobie zgotowała.

– To z alkoholem, miało być dla mnie. Wybacz. – Mężczyzna nagle się opanował i postanowił skłamać, bo nie chciał skłócać już i tak bardzo niezżytej z sobą rodziny. Opuścił pokój siostry z filiżanką niesioną na podstawku.

Julian w tym czasie dobijał się do drzwi chatki zamieszkiwanej przez rodzinę Oldmanów. Walił ile sił, ale nikogo nie było w domu.

– Co pan tak walisz? – zapytał jeden ze sąsiadów, był pod wpływem alkoholu.

– Gdzie jest rodzina, która tutaj mieszka? Wie pan gdzie ich szukać?

– Ryby łowią, przecież to rybak, a żona na kuchni.

– A Willi?

– Kto?

– William, ich syn? – niecierpliwił się Julian.

– Na cmentarzu pewnie. Opłakuje ukochaną. Pił ze mną wczoraj, bo załamał się bardzo. – Mówił bardzo niewyraźnie i przez zęby brodaty, zapuszczony mężczyzna.

– Jak to opłakuje ukochaną?

– Jakąś Cyntię. Zmarłą na jedną z tych panujących epidemii.

Julian nie wiedział czy to mu się śni, czy ten pijak bredzi, czy może jego żona zastawiła kolejną z tych swoich pomysłowych pułapek. Tak naprawdę Marta Montenegro, nie miała nic wspólnego z nagrobkiem własnej córki postawionym na świętej ziemi. Tym razem to ojciec Williama pragnął, by syn zapomniał o niemożliwej do spełnienia miłości, a że przy okazji Julia w zamian za pomoc, zaproponowała mu na początek trochę swojej biżuterii, którą łatwo można było spieniężyć, a potem obiecała jeszcze dopłacić czystą gotówką, to bez namysłu i żadnych wątpliwości, poprosił znajomego grabarza i kamieniarza o postawienie nagrobku. Wmówili Williemu, że Cyntia nie żyje, że teraz już naprawdę musi o niej zapomnieć. William jednak nie zapomniał, nie potrafił, nawet alkohol mu w tym nie pomagał.

– Odnalazłeś Oldmana? – zapytała Marta, szykując się do uroczystości ślubnej swojej starszej córki.

– Nie, wyjechał, bo ktoś powiedział mu, że Cyntia nie żyje – warknął, siadając na łóżku.

– Nie żyje?

Po minie żony, Julian wywnioskował, że śmierć Cyntii nie była jej sprawką.

– Nie żyje, ktoś postawił jej kosztowny nagrobek na świętej ziemi i wmówił chłopakowi, że ma jej nie szukać i skończyć o niej myśleć. Nie miałaś nic z tym wspólnego?

– Nie – odpowiedziała szczerze, wpinając wsuwki we włosy. – Ale chętnie poznałabym tego kto tak uczynił. Pomysłowy mężczyzna.

– Skąd wiesz, że to mężczyzna?

– Zazwyczaj to wy miewacie tak przebiegłe pomysły, tylko nasza rodzina jest wyjątkiem. – Odwróciła się w stronę męża. – Na tobie, Martinie i Bastianie w ogóle nie można polegać – dodała i skierowała swoje kroki w stronę szkatułki z biżuterią, by dokonać wybory dodatków.

– W takim razie, teraz w rodzinie będziesz miała Hektora Rodrigeza, zobaczymy czy na nim będziesz mogła polegać. – Julian wydał się oburzony, wstał i zmierzał do wyjścia.

– Hektor Rodrigez przynajmniej zasługuje na te spodnie, które nosi! – krzyknęła za mężem, gdy drzwi się już zamknęły.

Po chwili jednak się otworzyły i do pokoju wparował niczym po ogień Martin. Stanął przed matką i po raz pierwszy w życiu podniósł na nią głos.

– Jak mogłaś!? – Położył filiżankę na stole z takim hukiem, iż to dziw, że ta się nie potłukła.

– To nie ona, synu – wtrącił się Julian, który zaniepokojony krzykami wycofał się z powrotem do pokoju. Mężczyzna myślał, że chodzi o płytę nagrobkową.

– Sam słyszałem. Chciałaś otruć własną córkę! – powiedział z niedowierzaniem.

– Chciałaś otruć Cyntię? – zdziwił się Julian.

– Nie – odpowiedziała mężowi Marta. – Chciałam się tylko pozbyć dwóch problemów jednocześnie, zarówno tego bękarta, jak i Hektora.

– I co takiego wymyśliłaś? – zapytał Julian, siadając na łóżku. Poczuł jak robi się mu duszno, ale postanowił się nie skarżyć, bo chciał usłyszeć prawdę.

– Naparzyła jej trujących ziół poronnych – rozjaśnił sytuacje Martin.

– Chciałam dobrze i wyszłoby dobrze, gdybyś nie podsłuchiwał! – warknęła na syna.

– Co z tego wynikłoby dobrego? – dopytywał brunet z załamaniem. Patrzył na matkę już nie ze złością, a z politowaniem.

– Cyntia nie miałaby już w brzuchu tego Oldmanowskiego bękarta. Ślub z Hektorem zostałby odwołany z powodu tego, że panna młoda źle się czuje. Dałabym jej tym czas do przemyśleń, czy chce z tym mężczyzną związać swoje życie. Jestem pewna, że by zrezygnowała – wyliczyła na palcach Marta.

– Nie mam słów. – Martin opuścił pokój, zabierając z sobą filiżankę.

– Mnie także brak słów. – Julian skierował swoje kroki za synem.

– Chciałam dobrze, sam mówiłeś, że mam coś zrobić! – krzyknęła za mężem rozhisteryzowana kobieta.

– Tak, coś, ale coś dobrego. Choć raz zrób coś dobrego.

– Czyli co? Co teraz zamierzasz zrobić?

– Zdam się na los. Niechaj sprawy biegną swoim torem. Nie jest mnie to ani trochę na rękę, ale nie przyczynię się do śmierci własnego wnuka.

– Nie byłeś tak szlachetny, gdy za ciebie wychodziłam – wypomniała.

– Byłem, chciałem potem odnaleźć to dziecko, które oddałaś, ale przepadło bez śladu. – Julian wyszedł i zamknął za sobą drzwi, tym razem po cichu, bez trzaskania.

– I ja mam w to uwierzyć? – zapytała samą siebie z powątpiewaniem w głosie. Nawet prychnęła pod nosem i powróciła do przygotowań.

Hektor Rodrigez zjawił się przed domem państwa Montenegro, ale wyjątkowo nie wszedł do środka, a przeszedł ogrodem. Obszedł budynek i stanął przed fontanną, przy której niedawno się oświadczył.

– Ja jestem od Julii – odezwał się starszy mężczyzna. Wyraźnie zmęczony pracą, ale trzeźwy i schludnie ubrany.

– Pan...?

– Eryk. Masz pieniądze?

– Jeśli mam płacić, chciałbym wiedzieć za co – oznajmił.

– Nic nie stoi tobie już na drodze do poślubienia tej małej od Montenegrów.

– Czyżby pan i moja przyszła szwagierka, pogrzebali żywcem matkę mojej ukochanej? Może w takim rodzinnym grobie, wraz z jej mężulkiem i synalkiem do kompletu?

– Proszę tak nawet nie żartować, nie jesteśmy mordercami.

– Wielka szkoda, sam nie miałbym serca zabić kobiety, a Martę chętnie chciałbym zlikwidować, zanim mi zaszkodzi.

– Ona dużo mówi, ale mało robi. Będzie pan pewny siebie, to nie zaszkodzi – zapewnił Eryk.

Hektor uśmiechnął się krzywo.

– Zatem skoro mój przyszły teść i teściowa nadal są na swoim miejscu, cali i zdrowi, to za co mam wam płacić?

– Za usunięcie konkurencji – odezwała się Julia zachodząc Hektora od tyłu. – Poświęciłam swoją biżuterie, poza tym ta inwestycja w twoją przyszłość trochę nas kosztowała i jesteśmy pod kreską. – Julka położyła swoje dłonie na ramionach ojca Williama, była od mężczyzny o pół głowy wyższa.

– Jaka inwestycja?

– Hektor, nie tak się umawialiśmy. Miałeś nie zadawać pytań.

– Ciężko nie pytać, gdy żądacie ode mnie pięciu tysięcy w żywej gotówce.

– Ta gotówka jest martwa, jak moja siostra dla pewnego kawalera.

– Co?

– Postawiliśmy jej nagrobek, by…

– Jesteście nienormalni!? – warknął. – Co jeśli się dowie?

– Zakochany głupiec skończy opłakiwać niemożliwą do zdobycia wybrankę, a pan nie będziesz miał konkurenta. Pańskiej przyszłej żonie usunęliśmy z drogi pokusę, jaką byłby młody kochaneczek. Chyba coś nam się za to należy, prawda?

– Święta racja panie Eryku, święta racja – przytakiwała starszemu mężczyźnie przyszła pani Brown.

Hektor patrzył to na pomarszczoną twarz Eryka, to na rozanieloną i przebiegłą twarzyczkę swojej przyszłej szwagierki. Rozpiął niemal wszystkie guziki swojego płaszcza, następnie kilka górnych guzików marynarki i sięgnął do wewnętrznej kieszeni po gotówkę. Zaczął odliczać.

– Jesteście znacznie brutalniejszymi w swoich działaniach piraniami, niżeli ja, gdy chodzi o mego największego wroga – pochwalił oboje i wcisnął pierw Juli, a następnie Erykowi po dwa i pół tysiąca.

Został mu jeszcze tysiąc w dłoni. Julia pośpiesznie mu go wyrwała, zwinęła banknoty w pół i schowała do swojej torebeczki.

– Co ty wyprawiasz? Nie bądź harpią bez serca. Zostawisz tak przyszłego szwagra bez grosza na przyszły tydzień?

– Masz pełną spiżarnie, głodówka ci nie zagraża. Poza tym byłam pomysłodawczynią i realizatorką zarazem. Coś mi się za to bez wątpienia należy. – Zaśmiała się przebiegle.

– Nie potrzebnie obawiałem się twej matki, Julio. – Hektor spojrzał kobiecie głęboko w oczy. – Teraz wiem, że tak naprawdę z tej rodziny, to winienem obawiać się tylko i wyłącznie ciebie, moja droga. – Cmoknął ją w policzek. – Do zobaczenia na twym ślubie, przyszła pani Brown. – Odszedł z rękoma wciśniętymi do kieszeni popielatego płaszcza, którego nawet już nie zapinał.

Zapraszam także do kolejnego postu – Rozdział 10: Czym prędzej do ołtarza