Rozdział 29: Wspólnicy z przypadku

Zachęcam także do zapoznania się z wcześniejszym postem – Rozdział 28: Czarnowłosy czy blondyn?

Tym co trafili tu po raz pierwszy, przypominam, że opowiadanie zaczyna się od postu - Wprowadzenie: Na zły początek

William zamienił się na zmiany z Antonim i zasiadł na przednim siedzeniu samochodu należącego do pensjonatu. Wiedział, że Laura Prevost skorzysta z tego środku transportu. Nie mylił się. Młoda kobieta ubrana w niecodzienny, niemal męski strój, usiadła z tyłu i podała kierunek trasy. William odwrócił się w jej stronę, uśmiechnięty w niezwykle uroczy sposób.

– Nie! Co ty tu robisz? Nie powinieneś w tym czasie podawać do stołu?

– A ty nie powinnaś przy nim siedzieć?

– Uczepiłeś się jak rzep!

– Nie puszczę cię tak daleko samej.

– Nie trzeba mi przyzwoitki. Wsiądę do innego samochodu. – Już miała wysiąść, ale William zatrzymał ją słowami:

– Do którego? Chyba nie zamierza panienka wziąć samochodu własnego brata. Nie znam pana Rodrigeza długo, ale zdaje się kochać to cacko.

– Hektor nie kocha przedmiotów, tylko ludzi. – Przesiadła się na przód. – Jedź już, zanim się rozmyślę – wydała polecenie i zrobiła oburzoną minę.

– Wie panienka, jest pewien problem, bo ja nie umiem… – zaczął – aczkolwiek to nie może być takie trudne – dodał pośpiesznie, gdy zobaczył wyraz twarzy pasażerki.

– Wysiądź i pokręć korbką, a ja poprowadzę.

– Ty umiesz?

Laura westchnęła.

– Nie, ale jechałam samochodem więcej razy niż ty, więc mam większe prawo do trzymania steru.

– Kierownicy – poprawił ją. – Zawsze byłaś pasażerem? – dopytywał wysiadając.

– To bez znaczenia, nawet jeśli w życiu nie prowadziłam, to i tak mam większe doświadczenie od ciebie.

William zakręcił korbką i usiadł na miejscu pasażera. Zdjął ze swojej głowy czapkę szofera i zmierzwił włosy jedną dłonią, tak jak to miał w zwyczaju. Laura uśmiechnęła się do niego i wcisnęła kluczyk. Samochód wydał dziwny dźwięk, a za moment zgasł.

– Mam kręcić jeszcze raz? – dopytywał Willi.

– Nie wiem, Hektorowi nigdy nie gasł.

– Może idź do niego i…

– A może ty idź po bardziej uzdolnionego szofera!? – wrzasnęła zirytowana.

– Nie, to nie będzie konieczne. Jakoś sobie w końcu poradzimy. – William patrzył przez przednią szybę i w skupieniu czekał na to aż kobiecie w końcu uda się wprawić pojazd w ruch. – Chyba szybciej, by było rowerem – rzucił złośliwą uwagę.

Laura w dużych emocjach wysiadła, trzasnęła drzwiami, kopnęła w oponę i sama nachyliła się do korbki. Zakręciła i ponownie kopnęła oponę.

– A tylko spróbuj zgasnąć! – warknęła. Wcisnęła kluczyk i z irytacją zacisnęła zęby. Niemal warczała.

– Spróbował – oznajmił Willi.

– Wiem, ten samochód z pewnością jest płci męskiej. Tylko mężczyzna potrafi tak kobiecie działać na nerwy.

– Ja bym był skory stwierdzić, że to jednak kobieta.

– Dlaczego?

– Bo cholernie nieposłuszna. Przesiądź się, ja spróbuję – zaproponował i usiłował się przecisnąć na przednie siedzenie przez co Laura na moment wylądowała na jego kolanach.

– Nie masz w sobie ni krzty z dżentelmena.

– A ty ni krzty z prawdziwej damy.

– To ty nie otworzyłeś przede mną drzwi!

– Wiem, ale pamiętam, że ostatnim razem, gdy to uczyniłem, to wepchnęłaś mnie do środka niezwykle brutalnie – przypomniał.

– Przepraszam jeśli nabiłam ci siniaczka. – Przewróciła oczami, spojrzała w boczną szybę i syknęła – mięczak.

William delikatnie wcisnął kluczyk. Samochód odpalił i nie zgasł.

– A nie mówiłem, że to kobieta. Potrzebowała po prostu, by się z nią delikatniej obchodzić.

– Przemówił kawaler.

– Na szczęście nie dodałaś, że stary. – Uśmiechnął się do niej ponownie.

– Załóż czapeczkę. – Odwzajemniła uśmiech.

– Jak panienka sobie życzy – odrzekł i pozwolił jej, by położyła na jego głowie ten tandetny i wcale nie podobający się mu dodatek.

Przez całą podróż Laura przypatrywała się jak William nieporadnie prowadzi pojazd. Nie powstrzymywała się też od rzucania mu kąśliwych uwag i pouczeń, ale nie piszczała strachliwie, jak zapewne czyniłaby to większość kobiet. Nie podniosła pisku nawet, gdy o mały włos nie wjechali do rowu.

– Dlaczego tak interesuje cię mój brat? – zapytała w końcu.

– A umiesz dochować tajemnicy?

– To zależy czy ona szkodzi mojej rodzinie.

– Uniewinnia ją. Jestem detektywem – skłamał. – Wysłał mnie mężczyzna zajmujący w policji kierownicze stanowisko. Sambor uważa, że ta pokojówka, która zmarła, to…

– Hektor tego nie zrobił.

– To właśnie staram się udowodnić.

– Albo starasz się go o to oskarżyć, a ja właśnie pomagam tobie w zbieraniu dowodów. – Laura spojrzała na Williama podejrzliwie. – Jak się nazywasz?

– Oldman.

– To twoje prawdziwe nazwisko? – zapytała, wiedząc, że już gdzieś miała z nim styczność.

– Tak.

– W takim razie, podpisując umowę z mym bratem, wymyśl sobie inne nazwisko. Jeśli podasz nazwisko policjanta… mój brat zna niemal wszystkich szanowanych ludzi.

– Nie wydaje mi się, by pani brat pracę policji uważał za godną poszanowania.

– Jesteś do niego uprzedzony. To naprawdę miły człowiek przy bliższym poznaniu i przede wszystkim, to człowiek o czarnym kolorze włosów.

– Tak uważasz? – zapytał, zatrzymując samochód.

– Tak – odparła z całkowitą pewnością w głosie.

– W takim razie idź i się sama przekonaj. To ten fryzjer.

Laura wysiadła, trzasnęła za sobą drzwiami, by po około dziesięciu minutach wrócić, trzasnąć drzwiami ponownie i usiąść oburzona z rękoma splecionymi pod piersiami, jakby miała kilka latek, i właśnie ktoś odmówił jej zakupu kolorowego lizaczka na targu. Oldman jednak nie postrzegał niewiasty jak małej, nieporadnej dziewczynki. Patrzył na nią tak, jak się patrzy na kobietę. Wzrok Williama mimowolne sunął po jej dekolcie, który wyłaniał się spod rozpiętej górnej części koszuli. Uznał, że ten męski, czerwony krawat w paski, który był bardzo niedbale zawiązany, nawet dodaje jej uroku.

– Miałeś rację! Zadowolony!? – krzyknęła kąśliwie.

– Widząc twój zawód w oczach, ciężko być zadowolonym. Jednak teraz mamy inny problem – zaczął – samochód stanął – wyjaśnił pokrótce.

– Jak to stanął!? – zapytała przerażona. – Próbowałeś odpalić?

– Kilkakrotnie.

– Może trzeba pokręcić tą korbką?

– Kręciłem.

– Kiedy stanął?

– Gdy nakręcałem. Chyba widzisz, że stoimy na środku drogi?

Laura rozejrzała się dookoła. Szczerze, to zawsze uważała się za osobę spostrzegawczą, ale tym razem nie dostrzegła tej drobnej różnicy w ustawieniu samochodu.

– Cudownie, zepsułeś samochód hotelowy – syknęła.

– Ja? To twoja wina.

– A to niby dlaczego moja? Mnie w nim nawet nie było kiedy stawał.

– Właśnie dlatego to twoja wina, gdybyś mniej się grzebała u fryzjera to… Niech to szlak! – warknął i uderzył w kierownice.

Nastała cisza. Laura nerwowo przełknęła ślinę. Zaczekała aż William się uspokoi i zapytała:

– Myślisz, że brakło tego czegoś co go napędza?

– Nie wiem. A czym to się napędza? – odpowiedział równie poważnym tonem, niestety jego odpowiedź nie przyniosła gotowych rozwiązań, a wniosła jeszcze więcej wątpliwości.

– No chyba tą korbką? – zgadywała ze smutną minką niewiniątka.

– Pytasz czy odpowiadasz?

– A skąd ja mam to wiedzieć!? – uniosła się.

– Pod pensjonatem mówiłaś mi, że masz znacznie większe doświadczenie niż ja – przypomniał.

– Bo mam większe. – Ponownie się oburzyła i splotła ręce pod piersiami. – Co z ciebie za mężczyzna, jak nie potrafisz tej kupy żelastwa w ruch wprawić?

– Od początku naszej znajomości przyuważyłem, że zazwyczaj czujesz się lepsza od mężczyzn. W tej chwili nie miałbym nic przeciwko, gdybyś okazała mi swoją wyższość, nawet jeśli miałaby to być wyższość nade mną – wypowiedział niemal poetycko, trzymając przy tym otwartą dłoń na klatce piersiowej.

– Chętnie bym to zrobiła, ale nie mam pojęcia dlaczego ten złom nie jeździ – wycedziła przez zęby.

– Nie pozostaje nam nic innego, jak iść na piechotę.

– Albo poszukać pomocy.

William spojrzał na Laurę z politowaniem.

– Naprawdę uważasz, że w tej mieścinie ktoś zna się na mechanice?

– Nie – warknęła i wysiadła. – Na szczęście włożyłam wygodne ubranie.

– Nietypowe jak na panienkę. – Wysiadł i pognał za nią.

– Być może, ale suknia spowolniłaby mnie, a mamy przed sobą kilka godzin żmudnego przebierania nogami. Od początku wiedziałam, że to jest zły pomysł.

– Ale przynajmniej miałem rację. – Zrównał się z nią i rzucił w jej stronę bezczelny uśmiech.

– Mnie ten fakt nie cieszy, ale dowiem się prawdy – zapowiedziała.

– Jak?

– Być może te fryzjerki coś pomyliły, przecież mój brat jest…

– Tylko on był wtedy u tego fryzjera, wszedłem zaraz po nim, opisałem…

– Tak, wiem, one też mi go opisały.

– Za kogo się podałaś?

– Za żonę. Przyjechałam po farbę dla męża. Okazało się, że on ją zabrał, więc pewnie została w samochodzie.

William spojrzał na Laurę z podziwem.

– Nie patrz się tak. Ta wymówka tylko z początku wydawała się być genialna. Okazało się, że mój brat… nawet mi to przez gardło nie chce przejść.

– Co takiego?

– Jest flirciarzem jakich mało. Obydwie były nim doprawdy oczarowane. Bardzo się zawiodły na wiadomość o żonie. Sądziły, iż obrączkę przywdziewa tylko tak dla niepoznaki. Nie dziwi mnie ich zazdrość, bo jestem od nich ładniejsza, bystrzejsza i młodsza.

– Skromna nad wyraz.

– Jeśli mamy iść tyle czasu, wspólnie, ramię przy ramieniu, to proszę byś większą część tej drogi milczał – odparła z westchnięciem irytacji Laura.

– Mogę milczeć nawet całą drogę, ale zdradź mi w jaki sposób dowiesz się prawdy.

– W takiej księdze… albumie rodzinnym Rodrigezów, zapisywano daty urodzenia każdego dziecka, kolor włosów, wagę, takie szczegóły… Zresztą Prevost przejął ten zwyczaj po Rodrigezach i wpisał wszystkich swych zmarłych synów.

– Zmarłych synów?

– Mych braci. Rodzili się martwi.

– Przykro mi.

– Bez powodu. Brak zażyłości czyni umieranie dopuszczalnym. Nie znałam ich, nie umiem za nimi tęsknić i po nich rozpaczać. Matka jednak nigdy się nie pogodziła z ich stratą… nie umiała się mną zajmować, była pogrążona w głębokiej rozpaczy.

– To brat cię wychował?

– On i Javier. Przynajmniej tak mi mówiono. Niewiele pamiętam z okresu dzieciństwa.

– Gdzie znajduje się ten rejestr urodzeń Rodrigezów?

– Albo we Francji, albo w Hiszpanii.

– Jak go sprowadzimy tutaj?

– Nie sprowadzimy. Znajduje się w kancelarii adwokackiej albo notarialnej. Nie można go wynosić. Marsela pewnie też już tam wpisano.

Williamowi aż zęby zazgrzytały ze złości na tę nowinę.

– Co ci jest? – zapytała Laura, zauważywszy jego stan.

– Nie, nic. W takim razie jak…

– Ja pojadę, i tak muszę odebrać dokumenty, że pobierałam nauki. Umiem francuski, może mogłabym uczyć w szkole albo w domu.

– Chcesz pracować?

– Z pewnością nie leżeć i pachnieć, to zadanie mojej bratowej, a nie ma więcej podobnych ról do obsadzenia w owej sztuce.

– Jesteś na nią niezwykle… zła?

– Może mam powód – odpowiedziała.

– Ciekaw jestem jaki? – zapytał William, choć bał się usłyszeć odpowiedź.

– Lubiłam ją... naprawdę ją lubiłam, ale od jakiegoś czasu ona nie jest sobą. Wiecznie nadąsana i oburzona. Chodzi jakaś zamyślona. To nie tak, że jej nie lubię. Po prostu, tak jak wydawała mi się odpowiednią kobietą dla mojego brata, tak teraz wydaje mi się nieodpowiednia.

– Nie masz prawa wybierać mu żony.

– Doprawdy? Wielka szkoda – rzekła Laura z udawanym zawodem malującym się na twarzy i przyśpieszyła kroku.

Kiedy Laura Prevost i William Oldman w milczeniu pokonywali kolejne kilometry pieszo, Hektor Rodrigez odchodził od zmysłów.

– Jak to moja siostra zniknęła!? – wrzeszczał na jednego z kelnerów.

– Nie ma jej w swoim pokoju. Sprawdziłem też…

– Nie obchodzi mnie co sprawdziłeś! Masz sprawdzić jeszcze raz, każdy zakamarek.

– Ale…

– Nie ma ale!

– Panie Rodrigez, zniknął też samochód hotelowy – Tadeusz w końcu przedarł się przez gniew szefa i dokończył swą wypowiedź.

Hektor mocno zacisnął szczęki i starał się pohamować gniew. Cyntia akurat weszła do jego gabinetu, gdy mężczyzna uderzał pięścią o blat biurka z taką siłą, że atramenty, papiery i inne przedmioty aż podskoczyły.

– Nie teraz! – warknął do żony.

Tadeusz spojrzał przepraszająco na panią Rodrigez i jako pierwszy opuścił pomieszczenie, kłaniając się obojgu na pożegnanie.

– Co się stało? – zapytała delikatnie. Chciała do niego podejść i objąć go od tyłu, tak jak to czyniła w Hiszpanii, gdy byli w podróży poślubnej.

Hektor jednak wstał i tym sposobem jej na to nie pozwolił.

Podszedł do drzwi, chwycił za klamkę i rzekł:

– Gdzie Marsel?

– Z jedną z pokojówek.

– Co takiego? – zapytał cicho, ale groźnie, co zwiastowało jedynie wybuch jego gniewu. – Co z ciebie za matka!? Nie zajmujesz się własnym synem! Ciągle go komuś podrzucasz!

– Hektor, jesteś niesprawied…

– Do dziecka, powiedziałem! I małemu ma nie spaść włos z głowy, bo cię wtedy zabiję! – Otworzył szeroko drzwi i wyczekiwał ze złością w oczach aż Cyntia przejdzie ich próg. Nic takiego jednak nie nastąpiło.

Ona stała w bezruchu, przerażona jego tonem i słowami jakie do niej skierował, a on w końcu zdał sobie sprawę z tego jak te słowa brzmiały. Spuścił głowę.

– Przepraszam, nie powinienem był…

– Nieważne – syknęła, nie kryjąc swojego zawodu, jak i rezygnacji. Wyszła.

– Choler! – przeklął Hektor i zatrzasnął drzwi z taką siłą, iż to cud, że szyby w nich umieszczone nie uległy zniszczeniu. Chwycił za telefon i wezwał Charliego. Nakazał mu wziąć kilkoro ludzi, tych samych, którzy osłaniali go podczas starcia z wandalami z Kanonber, i wyruszyć na poszukiwania Laury.

Charlie natrafił na Laurę niezwykle prędko. Wystarczyło, że jechał prosto, główną drogą. Blondyn miał przy boku jednego z ludzi. Naumyślnie wybrał tego najmniej wytatuowanego, z małą ilością blizn i szram. Większość pracowników Hektora, z wyjątkiem tych hotelowych, nie cieszyła się dobrą sławą. Byli to zazwyczaj mężczyźni po wyrokach, którzy nigdzie indziej nie mogli znaleźć zatrudnienia. Mieli jednak kilka talentów – umieli się bić i sprawnie posługiwać bronią. Charlie zatrzymał pojazd na poboczu.

– Panienko Prevost – zawołał, wysiadając. – Pani brat odchodzi od zmysłów – wyjaśnił. Dopiero gdy stanął naprzeciw, dostrzegł, że u boku Laury stoi nikt inny, jak kelner.

– Nadopiekuńczość mego brata doprawdy bywa irytująca – wyznała Laura z głośnym westchnięciem. – Charlie, nie uwierzysz, ale całą winę za naszą tak długą nieobecność ponosi kupa żelastwa, o podobna do tej. – Wskazała na samochód.

– Może ja wyjaśnię – zaoferował się William.

– Ty, mój drogi, to się będziesz panu Rodrigezowi tłumaczył.

Słowa Charliego ani trochę nie zrobiły na Williamie wrażenia. Uśmiechnął się tylko krzywo, bez cienia lęku i odrzekł:

– Oczywiście, jak pan sobie życzy.

– Charlie! – rzuciła Laura z przyganą wprost przez zaciśnięte ząbki. – Podwieziemy mojego kolegę – zadecydowała.

– Jeśli pan…

– Mój brat się nie dowie. Powiesz, że byłam sama.

– Panienko, ale ja…

– Wsiadaj – rzuciła Laura do Williama, sadowiąc się już wygodnie z tyłu. – On i tak zrobi co każę. Charlie tylko brzmi jak służbista, ale nie byłby w stanie zaszkodzić żadnej kobiecie.

– Bo cenię sobie święty spokój – wyjaśnił. – Wsiadaj – nakazał Williamowi, a sam zajął miejsce za kierownicą i zawrócił w stronę pensjonatu.

William i mężczyzna znajdujący się w samochodzie na tak zwany wszelki wypadek, niemal całą drogę milczeli, a Laura uzgadniała z prawą ręką swojego brata wszelakie możliwości i wspólną, prawdopodobną wersje wydarzeń.

Kiedy samochód się zatrzymał nieopodal pensjonatu, ale jednak w bezpiecznym, niemal niedostrzegalnym z okien miejscu, Charlie powiedział coś co niezwykle zainteresowało Williama:

– Co ja mam biedny zrobić? Za bardzo was kobiety lubię, by narazić was na gniew szefa, a jednocześnie staram się być wobec niego lojalny.

– Was? – zdziwił się Willi.

– Pani Cyntia, żona szefa…

– Wiem jak ma na imię żona szefa – powiedział nienaturalnie głośno. Zaznaczył tym swoje zniecierpliwienie, a Laura przyjrzała mu się uważniej, gdyż zaczynała coś podejrzewać.

– Tak jak mówiłem, żona szefa, także ostatnio wybrała się w daleką podróż. Tylko, że do Kanonber.

– Co tam jest? – zapytał William.

– Świat, który z pewnością zachwyciłby niejednego hulakę i wandala.

– Po co moja bratowa tam się udała? – Wtrąciła się Laura do dyskusji, gdy Will już wysiadał z samochodu i zaczął oddalać się w kierunku pensjonatu.

– Gdybym ja to wiedział, pani.

– A rzekomo to chłopy lubią się włóczyć – wtrącił siedzący obok Charliego mężczyzna.

– Jesteś tu nowy, więc coś ci wyjaśnię, chłopcze. W tej rodzinie, to nic nie jest takim jakim się wydaje i nic nie jest tak, jak powinno być – powiedział w dużym zamyśleniu Charlie.

– Co masz na myśli? – Laura ciągnęła dalej za język podwładnego Hektora.

– Panienko Lauro, ciekawość, to pierwszy stopień do piekła, a na tę rodzinę, to już nawet diabły w deszczu się odważają czekać. Jednak proszę nie węszyć, panienki bratu mogłoby się to nie spodobać.

– Dlaczego? Co takiego Hektor zrobił, że…

– Nic, on się po prostu o panienkę, jak i o żonę martwi. To dobry człowiek, choć z surowym charakterem. Jestem pewien, że gdyby zaszła taka potrzeba, to zszedłby po obie panie na dno samego piekła.

– Nie pytam o jego poświęcenie, ale o jego przeszłość.

– Jesteśmy na miejscu, panno Prevost.

Laura wyszła i przed zatrzaśnięciem drzwi, zapytała:

– Nie powiesz mi niczego więcej, prawda?

Charlie pokręcił głową.

– Prawda... nie chce panienka jej znać. Czasami lepiej wiedzieć mniej. Ma się wtedy spokojniejszy sen i weselsze życie. Panienki brat już czeka.

Hektor jednak nie czekał biernie. Przestąpił kilka kroków do przodu. Stanął u boku Laury, spojrzał na nią z góry, następnie zerknął znacząco na Charliego, oczekując wyjaśnień.

– Panienka chciała się przejechać samochodem. Zepsuł się i była zmuszona wracać pieszo.

– A szofer?

– Byłam sama. Umiem już prowadzić – pochwaliła się z wesolutkim uśmieszkiem, nawet przy tym klasnęła w dłonie.

Hektor jednak nie podzielał jej rozradowania.

– Co takiego? – wysyczał przez zęby. – Do pokoju – polecił.

– Ale Hek…

– Do pokoju, powiedziałem! I bez dyskusji – warknął.

Laura zrobiła niewzruszoną, choć lekko oburzoną minkę, odwróciła się na pięcie i pognała przed siebie w stronę pensjonatu. Za nią ruszył też pomocnik Charliego. Najwidoczniej panienka Prevost przypadła mu do gustu.

Hektor spojrzał w zachmurzone niebo, zaczynało robić się już szaro, poza tym zbierało się na deszcz. Przetarł twarz dłońmi i głośno westchnął.

– Powinien pan jej powiedzieć prawdę – doradzał Charlie.

– Nie, nie mogę. – Hektor pokręcił głową. Miał zaczerwienione oczy, jakby miał zamiar zacząć płakać. – Nie potrafię, Charlie.

– Tak byłoby łatwiej, i panu, i jej.

– Prościej nie znaczy lepiej.

– A pani Cyntia, co z nią?

– Z moją żoną wszystko w porządku.

– Dobrze pan wie, o co pytam.

– Wiem, Charlie i odpowiadam. Z moją żoną wszystko dobrze i nie chcę, by to uległo zmianie.

Hektor usiadł w samochodzie, bokiem, na tylnym siedzeniu, a jego stopy dotykały ziemi.

– Proszę mi wybaczyć wścibskość, panie, ale ostatnio przyuważyłem, że nie najlepiej się państwu układa.

– Mów mi Hektorze, stanowczo za wiele osób mówi mi na pan, gdy w rzeczywistości nim nie jestem.

– Jest pan nim, jest pan Rodrigezem.

– Jestem Hektorem – rzekł z bladym uśmiechem.

– Skoro pan tak woli.

– Wolę, zawsze tak wolałem.

– W takim razie Charlie. – Mężczyzna wyciągnął prawą dłoń w kierunku mężczyzny w geście przywitania, nieco przy tym błąznując. Uśmiechnął się przy tym zachęcająco.

– Hektor. – Odwzajemnił uścisk, wywracając przy tym oczami, gdyż przecież od dawna uważał Charliego za kogoś więcej niż swojego pracownika. Wydawało mu się, iż mężczyzna wie, że łączą ich zażyłe, przyjacielskie relacje. Nagle Hektor zerknął w bok i natrafił wzrokiem na Williama, który właśnie pałętał się przy Krystianie, gdy ten zajmował się przycinaniem krzewów. – Dziś już odpocznij, ja pojadę po samochód.

– Sam?

– Sam bym dwóch nie poprowadził. Chłopcze! William! – krzyknął.

Oldmana wydawał się tembr głosu Rodrigeza sparaliżować. Mimo tego jednak podszedł do dwójki rozmawiających z sobą mężczyzn.

– Jesteś bystry, Williamie. Umiesz prowadzić?

– Tak, troszeczkę. – Chłopak się uśmiechnął.

– Troszeczkę wystarcza.

– Nie woli pan, by pojechał z panem szofer? – zdziwił się Charlie.

– Nie, ponieważ mam ochotę na miłe towarzystwo. Szoferzy będą milczeć, tytułować mnie na pan i starać się niczym mnie nie zrazić do siebie, a ten chłopak jest szczery, odważny, nietuzinkowy i już raz uratował mi życie. Prawda Williamie?

– Tak jest, panie…

– Po prostu, Hektor. Nie jesteśmy w pensjonacie. Jak ty się tak właściwie nazywasz? – zapytał, przesiadając się na miejsce kierującego i zapraszając Williama do wnętrza automobilu.

Willi przypomniał sobie rady Laury i choć nie był w rzeczywistości policjantem, postanowił skorzystać z jej rady.

– Olden – wymyślił pośpiesznie.

– Nietypowo. Chcesz może poprowadzić?

– Nie, niech pan… znaczy, lepiej ty prowadź. – Chłopak spuścił głowę, potem podniósł ją, spojrzał na Hektora i uśmiechnął się grzecznie. Czuł się nieswojo, ale nie miał pojęcia jak wybrnąć z tej sytuacji. W końcu w chwili obecnej był skazany na towarzystwo Rodrigeza.

Kiedy William i Hektor spokojnie sobie gawędzili właściwie o niczym i posuwali się do przodu, w stronę, w którą Charlie im wskazał, Cyntia siedziała na łóżku i wpatrywała się w pustą ścianę. Ledwie powstrzymywała łzy. Sam dźwięk pukania do drzwi wzbudził jej przerażenie. Cichutko powiedziała proszę, a ku jej zdziwieniu, to nie Hektor, a Bastian przestąpił próg.

– Czekasz na męża? – zapytał i przysiadł przy niej. – Jeśli tak, to właśnie pojechał po samochód. Laura nabroiła.

– Nieważne – odpowiedziała zrezygnowanym głosem.

– Cyntio, co się dzieje!? Jesteś jakaś inna. Nie byłaś taka. Gdzie twoja radość życia?

– William jest w pensjonacie. Wyobrażasz sobie widywać swoją młodzieńczą miłość każdego dnia? – Wstała z irytacja i zaczęła się przechadzać po pokoju.

– Tak, bo ją widuję. Twa siostra była i jest moją jedyną miłością. Nie ma innej. – Także wstał. Po chwili jednak z powrotem usiadł. – A Williama sam zauważyłem, nawet zamieniłem z nim kilka słów, a ciebie chciałbym prosić o zachowanie ostrożności, możesz sobie napytać biedy.

– Już to zrobiłam. Javier nas szantażuje. Przed chwilą tu był.

– Hektor cię przed nim ostrzegał.

– Ostrzeżenia mego męża nie mają znaczenia. Javier… on wie o mnie i Willim. Zna fragment przeszłości, ma nawet dowód zdrady.

– Co chcesz z tym zrobić? – zapytał spokojnie.

– A co mogę z tym zrobić!? Jeśli dopuszczę cię kradzieży, będziemy zrujnowani. My wszyscy, będziemy zrujnowani, nie tylko moje małżeństwo. Kto odwiedzi hotel, w którym giną przedmioty?

– Ja bym w takim się nie zatrzymał.

– Sam widzisz. Jakie mam inne wyjście? Czekać na ruch Javiera? Jeśli on pokaże Hektorowi to zdjęcie, to…

– Macie syna, to zawsze nadzieja…

– Dobrze wiesz, że to nie jest jego syn.

– A jakie to ma znaczenie? Uznał go na chrzcie, kocha go. Jestem pewien, że nie rozbiłby niewinnemu dziecku rodziny.

– Być może masz rację, ale…

– Boisz się jego gniewu?

– Bastian, przestań mnie przesłuchiwać! Wymyśl coś! – Była zdesperowana, na co wskazywała jedna z łez tocząca się po policzku.

– Nie mogę ci pomóc, dopóki nie wiem czego tak naprawdę chcesz. Czego oczekujesz od życia?

– Świętego spokoju.

– Połóż się w trumnie.

– To ta twoja złota rada?

– Milczenie jest złotem, tylko srebro jest szczera. Rada jest więc, co najwyżej, pozłacana. Cyntio, za życia zaznać można wszystkiego, tylko spokój życiu jest obcy.

– Niezwykle poetyckie, ale nie napawa optymizmem.

– A co jest optymistycznego w obecnej chwili. Jesteś w sytuacji bez wyjścia, choć właściwie jest wyjście. Pytanie tylko czy chcesz gnać… gonić za swą młodzieńczą miłością. Jeśli tak, to pomogę ci uwolnić się od Rodrigeza.

– On mnie nie więzi – odrzekła stanowczo Cyntia.

– Małżeństwo jednak w pewnym sensie niewoli człowieka.

– Być może, ale co to młodzieńcza miłość? Czym jest? Bo ja nie wiem. Była ulotną chwilą mego dzieciństwa, podobnie jak William. Natomiast Hektor jest pewnym, stałym lądem mej dorosłości.

– Brutalnie szybko dojrzałaś. Szkoda tylko, że wraz z dojrzewaniem na prowadzenie wyszły cechy odziedziczone od Marty Montenegro. – Bastian wstał i skierował się do wyjścia.

– Ale to nie tak…

– A jak?

– A co chcesz usłyszeć?

– Twoje serce, a nie rozum! – warknął i wyszedł zamykając za sobą drzwi.

Wybiegła za nim.

– Bastek, zaczekaj! Ponoć serce jest złym doradcą.

– Nie, to potrzeba jest matką wynalazków. Wynalazków, które niszczą nasz świat. Wiesz jakie to wynalazki? – zapytał z powagą i spokojem blondyn.

Pokręciła przecząco głową.

– Kłamstwa, intrygi i wyrachowanie – odpowiedział zgodnie z prawdą swojego sumienia. – Jeśli chcesz zdradzać Hektora – dodał ciszej – to, to rób. Jestem ostatnim, który może ci zabronić. Jednak czyń to tak, by on nigdy się o tym nie dowiedział. W ten sposób nie zniszczysz rodziny i zachowasz namiastkę swego młodzieńczego życia, jeśli tym kochankiem będzie William. Wiesz jednak co jest najgorsze? Że postępując tak jak teraz ci radzę, zniszczysz siebie, splugawisz swą duszę, splamisz sumienie i zabijesz siebie w sobie. Będziesz żywą lalką bawiącą się w dom z Rodrigezem i grającą w namiętność z Williamem. Nigdy potem nie będziesz już sobą. – Wyminął ją i odszedł.

Cyntia powróciła do pokoju, wzięła na ręce dopiero co wybudzającego się ze snu Marsela. Maluszek bardzo się irytował, bo rączka zaplątała mu się w koronki.

– Jesteś głodny? Pewnie, że jesteś głodny – mówiła do niego ze łzami w oczach, siadając na łóżku. Ułożyła się wygodnie, oparła o zagłówek przyozdobiony poduszkami i odpięła przednie guzki sukienki. Dostawiła syna do piersi i pogładziła po główce, na której występowały coraz gęściejsze, kruczoczarne włosy. – Będziesz taką moją pamiątką młodości. Taką żywą pamiątką – podsumowała.

Cyntia podjęła decyzję, której bardzo chciała nigdy w przyszłości nie żałować. Spojrzała w stronę rozsuwających się drzwi sypialnianych. Próg przestąpił jej mąż, trzymający marynarkę w dłoni. Uśmiechnął się i przysiadł na łóżku. Miał w sobie coś dziwnego. Nic złowieszczego, ale jakby głęboko kryty smutek.

– Ja wiem, że moje przepraszam niczego teraz nie zmieni, bo to tylko słowo, ale nie wiem co innego mógłbym ci powiedzieć. – Rozpiął swój krawat i wraz z marynarką odrzucił go na fotel.

– Powieszę – zaproponowała i już miała się zerwać do wstania, ale on ją powstrzymał.

– Zostaw. Daj, odłożę dziecko. – Wyciągnął rączki po śpiącego Marsela, który zasnął, trzymając w usteczkach sutek matki.

Hektor sunął po dekolcie żony, by potem spojrzeć na synka i uśmiechnąć się ciepło. Ułożył go delikatnie w kołysce, przykrył i musnął swoje dwa palce, by zbliżyć je do czółka maleństwa.

– Jest idealny. Do kogo jest podobny? – Cyntię to pytanie niezwykle zaskoczyło, nawet lekko przeraziło.

Hektor odwrócił się w jej stronę, spojrzał dając do zrozumienia, że oczekuje odpowiedzi.

– Chyba do ciebie. – Odwzajemniła uśmiech.

– Skoro tak mówisz. – Wzruszył niedbale ramionami.

Zbliżył się do niej, rozpinając kilka górnych guzików koszuli. Uklęknął jednym kolanem na łóżku i sięgnął lewą dłonią do ramienia żony. Wsunął rękę pod materiał nadal rozpiętej sukni, dotykał jej barku, pleców, szyi.

– Hektor…

– Co takiego, kochanie? – zapytał, patrząc jej w oczy. Po chwili musnął jej policzek. Niespodziewanie przerwała ten moment, odwracając głowę. – Odtrącasz mnie? – zapytał wprost.

– Nie, to nie tak. Jestem po prostu zmęczona.

– Ty ciągle jesteś zmęczona.

– Czy mi się wydaje, czy słyszę pretensje w tym głosie?

– Słyszysz. – Hektor postanowił nie kryć swoich uczuć.

Ponownie sięgnął dłonią do skrawka jej nagiego, niczym nieokrytego ciała. Tym razem była to ręka, tuż nad łokciem. Delikatnie gładził ją opuszkami swoich palców.

– Chcesz mnie zmusić? – zapytała przestraszona, ze łzami w oczach.

Dostrzegł je i pokręcił nieznacznie głową.

– Nie, nie chcę – odpowiedział, zostawiając ją w spokoju. Wstał, chwycił za marynarkę, a czarny krawat upadł na ziemię. Rodrigez wyszedł, zamykając za sobą drzwi.

Cyntia opadła na poduszki i zamknęła oczy. Nie wiedziała co robić, ani czy postępuje słusznie. Była jednak pewna, że nie chce się zmuszać do niczego na co nie ma najmniejszej ochoty i sądziła, że Hektor ma obowiązek zaakceptować jej decyzję.

Laura Prevost wpadła na przechadzającego się po pensjonacie, ze szklanką w dłoni, brata. Był nieco więcej niż lekko pijany. Zerknęła w jego zachodzące mgłą oczy.

– Mam cię przeprosić? – zapytała wesolutko.

– A chcesz? – dopytywał, opierając się łokciami o barierkę schodów.

– Nie, bo wyglądasz jak wieśniak stojący i chlejący na moście. Trzeba by ci było tylko wymienić rekwizyt, z kryształowej szklanki na zwykłą butelkę taniego rumu.

– Jak zwykle szczera do bólu. Moja kochana siostrzyczka. – Objął ją ramieniem i pocałował w skroń. – Co ja bym począł bez twego wrednego poczucia humoru? – bełkotał.

– Zanudziłbyś się. A w kwestii nudy… – Chwyciła za jego dłoń i prześlizgnęła się pod jego ręką. – Chciałabym udać się do Hiszpanii, do ciotki.

– Mej ciotki?

– Tak, pamiętam, że mnie uwielbiała. Kiedy mnie tam zabrałeś byłam mała…

– Pamiętasz to?

– Tak, karmiłam z nią kury. Nie pamiętam nic więcej. Wiem tylko, że była dla mnie miła. Coraz z nią gorzej, prawda?

– Opłaciłem pokojówki i opiekę. Sam mam zamiar zabrać tam Cyntię i Marsela w okolicy świąt bożonarodzeniowych.

– Mogłabym ją odwiedzić wcześniej. Zgodziłbyś się?

– Sama w tak długiej…

– Tutaj też przyjechałam sama – przypomniała.

– Bo jak zwykle…

– Poradziłam sobie – zaznaczyła i tupnęła nóżką.

– Oj… widzę zaczynasz mieć humorki jak prawdziwa kobieta.

– Jestem kobietą!

– Dla mnie zawsze będziesz małą siostrzyczką.

– I zawsze będziesz mnie nie doceniał!? Traktował jak dziecko!? Daj mi udowodnić…

– Dziś udowodniłaś dość! – warknął i chciał ją wyminąć, ale położyła swoją dłoń na jego klatce piersiowej.

– Hektorku, braciszku, proszę. – Zrobiła jedną z tych swoich słynnych minek, które nie zawsze, ale zazwyczaj na niego działały.

– Dobrze, spakuj się i powiedz kiedy do nas wrócisz.

– Dziękuję, dziękuję, dziękuję! – Podskakiwała i klaskała w dłonie. – Jesteś kochany. – Wspięła się na paluszkach, by musnąć jego policzek usteczkami. – Jesteś najlepszym bratem pod słońcem.

– Przypomnę ci te słowa, gdy będę ci czegoś zabraniał.

– Lepiej nie, przecież dobrze wiesz, że ja nie lubię, gdy mi się czegoś zabrania – odpowiedziała i pognała do swojego pokoju, by się spakować. Miała już dokładnie opracowaną większą część planu działania.

Kiedy Hektor, upojony alkoholem, położył się do łóżka, Cyntia tylko warknęła:

– Nawet mnie nie przepraszaj.

– Nie miałem zamiaru – odburknął, sięgając po nią ręką. Objął ją i usiłował przyciągnąć do siebie, ale mu na to nie pozwoliła.

Otrząsnęła się i wyrwała z jego uścisku.

– Zostaw mnie! – zażądała.

– Niepotrzebnie się irytujesz – wybełkotał.

– Potrzebnie. Zapewniam cię, że potrzebnie, ale o tym to porozmawiamy, gdy wytrzeźwiejesz. – Wstała z łóżka, zarzuciła na siebie kremową podomkę i wyszła z sypialni. Przez chwile przystanęła przy oknie w salonie. Patrzyła na jakąś zakochaną parę obejmującą się w pół. Kobieta przyglądała się swojej dłoni, Cyntia wywnioskowała, że chyba właśnie się zaręczyli. Uśmiechnęła się blado, bo w jej wspomnieniach pojawił się obraz, gdy to Hektor się jej oświadczał, było to także w ogrodzie, tyle, że tym w jej rodzinnej posiadłości.

Wyszła na korytarz z zamiarem odnalezienia Williama. Nie było go w restauracji, czyli nie miał nocnej zmiany. Dotarła przed jego i Antoniego pokój. Właśnie wychodził z niego Javier, więc ukryła się za filarem dopóki nie przeszedł.

– Czego on od ciebie chciał!? – zapytała gniewnie, zamykając za sobą drzwi.

– Herbatę albo napę. W końcu czego może chcieć gość hotelowy od kelnera w środku nocy? – zapytał i bezczelnie patrzył jej w oczy, siedząc na łóżku i paląc papierosa.

Cyntia starała się zdusić w sobie uczucie irytacji. Siliła się na spokój.

– Gdyby naprawdę tego chciał, to zadzwoniłby dzwonkiem.

– Widocznie lubi jak to ja go obsługuje, pani Rodrigez.

– William, przestań! – wysyczała przez zęby i zajęła miejsce na łóżku Antoniego, naprzeciw Williama. – Mów mi zaraz, czego on od ciebie chciał.

– Nagle cię to interesuje? – Słychać było pretensje w jego głosie. – Och, przepraszam, nagle panią to interesuje, pani Rodrigez?

– William, musisz wyjechać. Wiem, że Javier chce byś okradł gości pensjonatu. Ze mną też już rozmawiał – Cyntia wyłożyła przysłowiowe karty na stół. – I chyba wiem jak się go pozbyć, ale na wszelki wypadek, gdy ja go oskarżę, ty musisz być już daleko.

– Dlaczego?

– Bo jeśli Javier z zemsty powie Hektorowi prawdę, to mój mąż może cię nawet zabić. Wyzwać na pojedynek i zastrzelić. Ty nie umiesz strzelać – przypomniała.

– Szybko się uczę – odparł poważnie chłopak.

– Nawet tak nie żartuj.

– Jaki masz plan?

– Jutro przyjeżdża teatr, aktorzy wystawią sztukę. Wieczorem na ich cześć wyprawione będzie przyjęcie. Dostanę się do pokoju z licznikami i wyłączę prąd o umówionej godzinie. Będziesz miał dokładnie osiem i pół minuty na dokonanie kradzieży. Przydałaby ci się pomoc. Potem włączę prąd i jakby nigdy nic wrócę na przyjęcie.

– Goście nie zauważą twojej nieobecności?

– Będzie dużo ludzi.

– A twój mąż?

– Będzie ich zabawiał rozmową, jak zazwyczaj. Poza tym ja zawsze mogę wyłgać się synem, że byłam zerknąć ukradkiem czy piastunka dobrze się nim zajmuje albo powiedzieć, że musiałam go nakarmić.

– To nie wzbudzi podejrzeń?

– Nie, to wzbudzi radość u mego męża. Marsel jest jego oczkiem w głowie.

– Nasz Marsel – wypomniał, czym sprawił, że usta pani Rodrigez zacisnęły się w wąską kreskę. – Co dalej? Okradniemy gości i…

– I oddasz te przedmioty Javierowi. Najlepiej dogadajmy się z nim, byśmy mogli zostawić je u niego w pokoju. Zapewnimy, że ty jako kierownik piętra uczynisz to tak, by nikt cię nie nakrył.

– Co zrobimy potem?

– Ty wyjedziesz, a ja oskarżę Javiera o kradzież. Powiem, że widziałam go, gdy kręcił się przy pokoju z licznikami, że zapewne miał wspólników…

– Jeśli tylko ja wyjadę, to wezmą mnie za jednego z jego…

– Tak, w najlepszym wypadku Hektor uzna cię za wspólnika Javiera. W najgorszym, Javier zdradzi, że byłeś moim kochankiem.

– Ty wiesz mi… Wiesz co każesz mi zrobić? – William miał łzy w oczach.

– Tak, postąpić słusznie.

– A mój syn? Mam go zostawić?

– Taka była umowa, bądź honorowy. Tylko dzięki tej złożonej obietnicy, pozwoliłam ci dotknąć mego syna.

– Cyntio, ale…

– Zrób to dla mnie.

– Tylko pod warunkiem, że ty zrobisz coś dla mnie.

– Co takiego?

– Wyjedź ze mną. Weź Marsela i…

– Nie. Nie skażę mego dziecka na życie uciekiniera, przy boku przestępców.

– Jakie to przestępstwo? To nasz syn, będziemy rodziną, prawdziwą rodziną.

– Ja mam męża, a ty dopuścisz się kradzieży.

– Dla dobra rodziny.

– Nie zrobię z siebie przestępczyni.

– Na Boga, przecież nikogo nie zabijesz!? – wstał podirytowany.

Cyntia także stanęła na równe nogi.

– Ale opuszczenie męża jest przestępstwem. Ja muszę wypełniać obowiązki małżeńskie, a ty wypełnij swoją obietnicę. Obiecałeś mi zniknąć z mojego i Marsela życia. Tylko dzięki temu ja będę szczęśliwa, a jak ja będę szczęśliwa, to twój syn także.

William spuścił głowę…

– Czy…? Dlaczego…? Z resztą…

– Mam syna, Williamie – powiedziała z westchnieniem żalu. – Nie mogę myśleć tylko o sobie. Może w innych okolicznościach… może gdyby moje decyzje wpływały tylko na mnie, nie czułabym się za nic… za nikogo odpowiedzialna, to może wtedy moja decyzja byłaby inna. Jednak ja jestem matką, jestem żoną. Przede wszystkim jestem matką i szczęście mojego syna jest dla mnie najważniejsze – mówiła, jawnie płacząc, niemal szlochając. – Nie ma znaczenia przeszłość, liczy się przyszłość.

Zbliżył się do niej i pogładził dłońmi po policzkach.

– Sama nie wierzysz w to co mówisz.

– Dla niego, dla Marsela uwierzę nawet w to, że słońce wschodzi na zachodzie. On jest najważniejszy. Z nim nie może się równać nawet nasza przeszłość.

William chciał jeszcze chwycić Cyntię za dłonie, ale pośpiesznie je zabrała. Wyminęła chłopaka tak, by nawet się o niego nie otrzeć i wyszła na korytarz. Wycierając mokre od łez policzki, podążała schodami do góry, do swojej sypialni, do swojego męża i syna… do swojej rodziny.

Zapraszam także do kolejnego postu – Rozdział 30: Plan doskonały