Rozdział 13: Problemy i komplikacje

Zachęcam także do zapoznania się z wcześniejszym postem – Rozdział 12: Tak trudno być razem

Tym co trafili tu po raz pierwszy, przypominam, że opowiadanie zaczyna się od postu - Wprowadzenie: Na zły początek

Cyntia siedziała na skraju białej jak śnieg wanny. Okryta była jedynie ręcznikiem, który przewiązany był nad jej piersiami. Kremowała nogi mleczkiem migdałowym i wczuwała się w delikatne kopnięcia, które serwowało jej nienarodzone dziecko. Uśmiechnęła się, skrycie sądząc, że to nawet miłe, takie uczucie jakby coś pływało w jej wnętrzu i było z nią jednością. I ta chwila mogłaby trwać dalej i być nawet piękna, doceniana przez przyszłą matkę, gdyby nie odchyliła nieco ręcznika, nie zajrzała pod niego i nie dostrzegła rozstępów na udach, które niegdyś, zdawały jej się być o połowę szczuplejsze. Brzuch wcale nie prezentował się lepiej, co ani trochę nie napawało ją optymistycznie. Na dodatek nie przekręciła kluczyka w zamku i drzwi do łazienki niespodziewanie zaczęły się otwierać. Wstała przestraszona, a pod wpływem tego nagłego uniesienia, ręcznik opadł na ziemie i odkrył wszystkie niedoskonałości.

– To tylko ja – oznajmił Hektor, który jak gdyby nigdy nic, wykonał krok i przestawił stopę z ciemnego, mocno podniszczonego parkietu na biel kafli podłogowych. – Wybacz, jeśli przestraszyłem – dodał i nachylił się, by podać żonie okrycie.

Odwrócił się do niej tyłem, odkręcił wodę w kranie i przemył twarz jedną dłonią, drugą sięgając do jednej z brązowych szelek. Po chwili obydwie bezwiednie wisiały wzdłuż beżowych spodni, których nogawki były podwinięte niemal do samych kolan. Przemył twarz ponownie, tym razem z użyciem obydwóch dłoni i nawet się pochylił, by nieco skropić kark. Cyntia dostrzegła, że ubranie, które jej mąż ma na sobie jest całe przepocone. Zastanawiała się gdzie był, skąd wraca. Pamiętała bowiem, że gdy się obudziła i zapragnęła, by zaczerpnąć porannej kąpieli, to jego już nie było w łóżku.

– Gdzie byłeś? – zapytała.

Nie musiała długo czekać na reakcje. Odwrócił się w jej stronę i zaczął wypuszczać koszulę ze spodni. Rozpiął kilka jej górnych guzików, mankiety już dawno były rozpięte, a rękawy podwinięte, więc nie było kłopotów ze zdjęciem góry ubrania przez głowę i ciśnięciem nim o podłogę.

– Jesteś zły? – dopytywała. – To przez to, że zapytałam?

– Nie – odpowiedział zgodnie z prawdą. – Ale nie mam dziś siły na dyskusję. Skończyłaś? – Znacząco wskazał wzrokiem na drzwi, które wciąż pozostawały otwarte.

– Nie odpowiedziałeś, gdzie...

– Nie muszę – warknął twardo. – To ty jesteś kobietą, to żona spowiada się mężowi, nie odwrotnie – wyjaśnił niemal tak samo nieuprzejmym tonem.

– Czyli nie powiesz gdzie byłeś – stwierdziła cichutko, a potem skierowała się w stronę wyjścia z łazienki, by dłużej nie drażnić męża swoją obecnością.

Niespodziewanie usłyszała:

– Przepraszam.

– Za co? – spytała, zatrzymując się w samym progu. Nie spojrzała jednak na męża.

– W drewutni.

– Co? – Tym razem zerknęła, a jej wyraz twarzy wskazywał na to, że niczego nie rozumie z tej wymiany zdań, jaka między nimi nastała.

– Byłem w drewutni... musiałem...

– Musiałeś?

– Wyjdź już.

– Słucham?

– Słyszałaś.

– Dlaczego taki...

– Dlaczego tobie zawsze trzeba po kilka razy powtarzać? – zapytał ostro, przerywając tym samym jej wcześniejszą wypowiedź.

– Taka już jestem.

– To tylko świadczy o tym, że twój ojciec miał za lekką rękę. Prosiłem byś wyszła, powiedziałem, że chcę zostać sam. Co stoi na przeszkodzie byś uczyniła jak każę? Zwykła przekora? Za stara na to jesteś, tak się przekomarzają dzieci.

Cyntia zrozumiała przyganę na tyle, że jeszcze zanim opuściła łazienkę, poczuła łzy na swoich policzkach. Wychodząc, rzuciła jedynie krótkie:

– Jak sobie pan życzy.

Hektor zacisnął najmocniej jak tylko mógł dłonie w pięści, starał się samego siebie opanować na tyle, by nie wybiec za żoną i na nią nie nawrzeszczeć, bo w jego mniemaniu zachowywała się właśnie w taki sposób, jakby się prosiła o porządną burę. Była jednak w ciąży i to go skutecznie powstrzymywało. Zdecydował się na ponowne odkręcenie kranu i przemycie twarzy zimną wodą. W głowie ciągle huczała mu pamiętna data, odkąd tylko się zbudził w środku nocy i uświadomił sobie, że jest właśnie dwudziesty piąty czerwca.

We wspomnieniach mężczyzny pojawił się obraz małej dziewczynki, trzymającej z pomocą matki nóż w dłoni i krojącej pierwszy kawałek tortu.

– Jak panna młoda! – wykrzykiwała radośnie, jednocześnie zastanawiając się co dalej uczynić z tym ukrojonym kawałkiem.

– Daj tatusiowi – oznajmiła matka dziewczynki, podstawiając talerzyk w taki sposób, by czterolatka mogła bez problemu zrzucić wprost na niego porcję tortu z wysokiej patery.

– Tatuś to się niedługo w spodnie nie zmieści – stwierdził brunet z delikatnym, kilkudniowym zarostem, gdy tylko zobaczył jak bardzo obszerny jest owy kawalątek tolciku, jak to mówiła Anastazja.

– To będzies nosił sukienki? – dopytywała, odkładając na momencik nóż, tylko i wyłącznie po to, by odgarnąć niesforny kosmyk czarnych, kręconych włosów, który nieproszony zaczął się pchać do jej oka.

– Sukienki? – zdziwił się Hektor.

– To by było ciekawe – przyznała Isabel z delikatnym uśmiechem.

– Takie coś to mogła wymyślić tylko kobieta. – Szybko i niespodziewanie zaczął łaskotać małą Anę po żebrach. – Same kości i skóra – stwierdził.

– Psecież jem. Dużo jem.

– Samych słodyczy – skomentował.

– Sobie nie ukloiłam toltu! – przeraziła się, gdy zauważyła ten brak i ponownie pochwyciła nóż w obie dłonie, gdy tylko Hektor przestał ją łaskotać. – Teraz z tatkiem! – wykrzyknęła i spojrzała znacząco na mężczyznę, który wciąż znajdował się za jej plecami. – No łapaj! – poleciła mu i czekała aż jej pomoże uporać się z tym niezwykle trudnym, jak dla czteroletniego dziecka zadaniem.

Hektor nie mógł otrząsnąć się z goryczy tych dobrych wspomnień. Przed oczami ciągle widział tamten dzień, jakby wydarzył się przed chwilą. Jakby nie wiele lat temu, a całkiem niedawno, mała dziewczynka goniła za piłką i namawiała matkę, by ta czyniła to samo. Isabel oczywiście nie mogła jej odmówić i nie było dla niej problemem, by gonić za okrągłym przedmiotem z nieco uniesioną do góry suknią.

Woda w kranie dalej się lała, ale Hektor już nawet na to nie zwracał uwagi. Oparł się plecami o ścianę, wyłożoną zimnymi, białymi kafelkami i osunął się po niej aż do siadu. Poczuł jak słone krople wstępują na jego policzki, więc przyłożył do nich dłonie, by zetrzeć ślady łez i przeczesać ciemne włosy, zatrzymać dłonie na karku i zacisnąć zęby oraz powieki najmocniej jak to tylko było możliwe, ale pomimo tych czynności wspomnienia ciągle powracały i nie chciały dać mu należytego spokoju.

W końcu mężczyzna powrócił do pokoju. Był już wykąpany, a jego włosy ciągle mokre. Zadał sobie ledwie trud, by przetrzeć je dwukrotnie ręcznikiem, ale nic poza tym. Zamknął za sobą drzwi łazienki, zwracając szczególną uwagę, by uczynić to możliwie jak najciszej. Dostrzegł bowiem, że jego żona leży na łóżku i jest przykryta niemal pod samą szyję. Myślał, że śpi. Kiedy podszedł bliżej, to zauważył jak jej ramiona lekko drgają i usłyszał pochlipywanie. Zacisnął więc szczęki i starał się powstrzymać irytacje. Wiedział, że kobiety są delikatne, że takie jak Cyntia tym bardziej, i że czasami muszą sobie popłakać do poduszki, ale sądził, że to co czyni jego żona, to już lekka przesada. Nie uważał za coś dobrego obrażanie się o każde słowo wypowiedziane w gniewie czy pod wpływem emocji.

– Natychmiast przestań – powiedział zwyczajnym tonem, podchodząc jednocześnie do szafy, by wyjąć z niej bawełnianą bluzkę na długi rękaw. Była o jasnoszarym kolorze. Założył ją na siebie i podciągając rękawy niemal do łokci, zbliżył się do łóżka.

Cyntia ostentacyjnie odwróciła się w drugą stronę, tak, by Hektor nie mógł patrzeć na jej twarz, a miał jedynie szansę na podziwianie jej pleców.

– Przecież odpowiedziałem ci gdzie byłem – przemówił w taki sposób, jakby zupełnie nie wiedział o co jej chodzi.

Przeszedł od drugiej strony łóżka, by móc spojrzeć żonie w twarz, ale ta ponownie wykonała poprzedni manewr i odwróciła się do niego plecami.

– Co ty za cyrki urządzasz? – zapytał i klęknął na łóżku, by po chwili się na nim położyć, ugiąć rękę w łokciu i wesprzeć głowę na dłoni. – Powiesz mi o co chodzi? Przecież to, że byłem nieszczególnie miły, nie jest dobrym powodem do przepłakania całego poranka i przedpołudnia.

Usłyszał jak jego żona głośniej pochlipuje i przez chwilę przeszło mu przez myśl, że gdyby nie była w ciąży, to dałby jej tak do wiwatu, że miałaby prawdziwy powód, by płakać, a nie jakiś wydumany. Szybko jednak odgonił od siebie ten pomysł i przełożył prawą rękę tak, by móc zacisnąć palce na pościeli, po stronie małżonki. Ustami musnął o jej bark, poprzez materiał sukni i w okolicy karku, gdzie miał dostęp do gołej skóry.

– Nie lubisz mnie już – usłyszał całkiem niewyraźne.

Z początku się zaśmiał, ale gdy Cyntia odwróciła głowę w jego stronę i spojrzała jak na wariata, to zdobył się na lekki, dobrotliwy uśmiech i słowa:

– Czasami faktycznie cię nie lubię, zwłaszcza gdy stroisz fochy, ale kocham cię pomimo tego.

Skierował dłoń w stronę jej szyi i złapał za twarz w taki sposób, by nie mogła jej odwrócić. Przeszły ją znajome ciarki, specyficzny dreszcz podniecenia, zwłaszcza, gdy Hektor wsuwał język między jej usta, a potem schodził ustami niżej, jednocześnie sunąc dłonią po jej ciele, poprzez materiał letniej sukienki, którą miała na sobie.

– Nie – powiedziała nagle, gdy jego dłoń spoczęła na brzuchu i zmierzała dalej, coraz niżej, aż dotknęła ud i chciała się wedrzeć między nie. – Nie chcę – dopowiedziała znacznie wyraźniej.

– Dobrze. – Zabrał rękę i położył ją na udzie kobiety, niemal przy kolanie. – Do niczego cię nie zmuszę.

– Nie o to chodzi – wychlipała.

Hektor zacisnął zęby do granic możliwości.

– A więc o co? – zapytał, siląc się na spokojny ton.

– O to, że jestem gruba i mam pełno blizn – przyznała w końcu.

– Nie masz żadnych blizn – stwierdził szybko, zupełnie nie rozumiejąc o co jej chodzi.

– Mam, od tej ciąży.

– Nie bądź próżna.

– Łatwo ci mówić, bo to nie ciebie czeka poród i nie ty masz rozstępy.

– Obwiniasz mnie o to, że Bóg tak świat skonstruował?

– Nie! – wykrzyknęła. – Ale nie dotykasz mnie tak jak dawniej, unikasz i to... – nie dokończyła, zalała się łzami i wtuliła twarz w poduszkę.

Hektor przez moment zastanawiał się jak ma rozumieć słowa własnej żony, równając je do wcześniejszego gestu, gdy odgoniła jego dłoń, właśnie wtedy, gdy ją dotykał. Uznał, że Cyntia zupełnie tak jak większość kobiet, sama do końca nie wie czego chce, ale zebrał w sobie wszystkie pokłady cierpliwości i delikatności, by móc ją objąć i ponownie musnąć w okolicy karku.

– To nie jest twoja wina – wyszeptał na tyle głośno, by mogła go usłyszeć.

Lubiła dźwięk jego głosu, zwłaszcza, gdy tak szeptał. Wydawał jej się wtedy taki ciepły i męski zarazem.

– Po prostu jesteś w ciąży. Nie chcę zaszkodzić temu dziecku, więc wolę nie wystawiać samego siebie na pokuszenie.

– A więc będziesz chodził taki niezadowolony dopóki nie urodzę, albo chadzał po tawernach – stwierdziła.

– Nigdzie nie będę chadzał. Poza tym jeśli chcesz... – Pochwycił za jej nadgarstek i dotknął jej dłonią własnego podbrzusza – możesz zadowolić mnie inaczej – dokończył i nie czekając na reakcje kobiety, na żadną jej odpowiedź, wsunął jej rękę za gumkę swoich krótkich ineksprymabli, które sięgały mu przed kolana.

Poczuła się speszona, a jej policzki zaszły szkarłatem, gdy wyczuła owłosienie w miejscu intymnym, a następnie dosięgnęła męskiego przyrodzenia. Było jej dodatkowo wstyd, bo Hektor ciągle wpatrywał się w jej twarz, a wzrokiem sięgał do głębi jej źrenic.

– Zaciśnij – wydał polecenie.

– Ja...ja...jak? – zająknęła się.

– Dłoń – uświadomił. – Zaciśnij dłoń. Nie zrobisz mi krzywdy – zapewnił i nieco zbyt brutalnym szarpnięciem ustawił żonę w taki sposób, by leżała na plecach. Poruszył jej ręką kilkakrotnie w górę w i w dół, a gdy nawykła do odpowiedniego tempa, pozwolił jej na to, by poruszała nią sama.

Dłoń Rodrigeza, ponownie tego dnia, znalazła się na szyi żony, jego palce dotykały jednego z jej policzków, a język błądził po podniebieniu.

– Spokojnie – szepnął. – Nie robimy nic, czego nie robiłyby inne małżeństwa – zapewnił, szarpiąc jej sukienkę do góry, by móc dostać się pod letnią halkę, a następnie wsunąć dłoń do majtek i środkowym palcem dotknąć jej kobiecości, wniknąć w nią przy samym brzegu i intensywnie potrzeć.

Następnego dnia Hektor udał się wraz z Susaną na komisariat policji, by dowiedzieć się czegoś o poszukiwaniach Violetty. Uważał, że prawda nie może być tak straszna, i że z samego obowiązku i poczucia winy musi tej dziewczynie, i jej bratu, pomóc. Kiedy Rodrigez jechał wraz z panienką Molins do koszar, Cyntia siedziała z Laurą i z pięcioletnim Gracjanem nad kajetem.

– Zobacz, tak rysuje się ludzia – powiedziała wesoło Laura, trzymając chłopca na kolanach i tworząc na kartce papieru, piórem zanurzonym wcześniej w atramencie patyczaka z kapeluszem.

– To nie wygląda jak człowiek, a jak jakiś dziwak z patyków – wyśmiał dziewczynę Gracek.

– Jak umiesz ładniej, to proszę bardzo. Narysuj. Pokazuj co potrafisz – oburzyła się panna Prevost.

– Laura, przecież to jeszcze dziecko – pouczyła szwagierkę Cyntia i uśmiechnęła się do chłopca, podstawiając mu pod sam nos talerzyk z ciasteczkami.

Brunecik chwycił za jedno, powiedział grzecznie dziękuję i wciskając je całe do ust, wcześniej przegryzając na pół, powrócił do rysowania.

– Przemądrzały bardziej niż Hektor, gdy był w jego wieku.

– Skąd wiesz jaki Hektor był w jego wieku, przecież ciebie jeszcze wtedy nawet w planach nie było?

– Zapewniam cię, że matka zawsze chciała córeczkę, każda matka chcę córeczkę. Z pewnością byłam w jej planach już podczas pierwszych zabaw w dom na podwórku, gdy miała kilka latek. – Laura uśmiechnęła się triumfalnie. – A jaki Hektor był, to wiem, bo mi Javier opowiadał i cioteczki, i… zapewniam cię, twój mąż nie był aniołkiem.

– Słyszałam historie o kradzieży motoru.

– Kto ukradł motor? – zapytał Gracjan, nagle angażując się w dyskusje. – Pan Rodigez?

– Rodrigez – poprawiła go Cyntia. – Tak, właśnie on, gdy był sporo młodszy.

– Ale fajnie.

– Nie bierz z niego przykładu, bo pójdziesz do więzienia – szepnęła z dobrotliwym uśmiechem.

– Mama zawsze mówiła, że pani mąż powinien siedzieć we więzieniu – wyklepał się pięciolatek.

– Co takiego? – zapytała Laura, nie kryjąc swojego zaskoczenia.

– Tak, właśnie tak mówiła mojej siostsycce – wyjaśnił chłopiec, który był niezwykle skupiony na rysunku.

Laura zerknęła na gryzmoły chłopca i ku jej zdziwieniu, okazało się, że to wcale nie były gryzmoły, a rysunek, który naprawdę przypominał warczącego psa albo wilka.

– Masz talent – pochwaliła, głaszcząc chłopca po głowie. – Rysujesz niemal tak dobrze jak mój brat.

– Hektor rysuje? – dopytywała Cyntia.

– Teraz już nie, ale kiedyś pięknie malował.

– Dlaczego przestał?

Panna Prevost wzruszyła ramionami.

– Jego o to zapytaj.

– Zapytam. – Cyntia ugryzła ciastko biszkoptowe, mocząc je wcześniej w herbacie. – Gracjan, dlaczego twoja mamusia mówiła, że mój mąż powinien iść do więzienia.

– Nie lubiła go i nie lubili się, i się kłócili.

– Kiedy się kłócili?

– Nie wiem, ale nie zmyślam. – Chłopiec wzruszył ramionkami i zaczął wypełniać łaty jakie utworzył na rysunkowym psiaku.

Cyntia przypatrywała się jak chłopiec siedzący Laurze na kolanach rysuje, bo inaczej nie dosięgał do stołu, a tak było mu znacznie wygodniej. Nie ciągnęła już tematu jego matki i swojego męża. Sądziła, że po prostu Hektor kiedyś musiał skrzyczeć Violettę. Wiedziała, że jej mąż bywał strasznym cholerykiem i takie zachowanie, jak najbardziej do niego pasowało. Spodziewała się, że Violetta w złości, wycedziła przy synu i córce o kilka słów za dużo, być może nawet uważała, że mały wtedy spał. Postanowiła więc nie wnikać w takie, nic nieznaczące sytuacje sprzed kilku miesięcy.

Hektor i Susana wracali do domu bez żadnych nowych informacji. Dziewczyna już nawet nie płakała. Przepłakała bowiem tyle nocy, że nie miała już łez, poza tym byli bardzo blisko domu i czuła, że musi być twarda, by być oparciem dla Gracjana.

– Twa matka się odnajdzie. Musi. – Hektor nie tylko chciał dodać Susanie otuchy. On chciał przekonać samego siebie, że tak właśnie będzie. Wciąż nie mógł sobie przypomnieć co wydarzyło się tamtej feralnej nocy.

– Ja już utraciłam nadzieję.

– Nie możesz, nadzieja umiera ostatnia. – Zatrzymał się i starł wierzchem dłoni jedną łzę, która spływała po jej policzku.

Dziewczyna zdała sobie sprawę z tego, że kilka łez pociekło z jej oczu dopiero, gdy poczuła miękki dotyk dłoni Rodrigeza na swoim ciele.

– Masz zmienny dotyk – powiedziała niepewnie.

– Co takiego? – Uśmiechnął się, nie rozumiejąc o co może jej chodzić.

– Wierzch twoich palców jest gładki, kostki chropowate i pokryte bliznami, a opuszki palców twarde i chropowate.

– Grywałem kiedyś na różnych instrumentach, a jako dziecko stoczyłem wiele bitew na łąkach i polanach. Wiele razy rozdarłem pięści – wytłumaczył.

– A blizny od wewnętrznej strony? – zapytała i pochwyciwszy jego nadgarstek, obróciła dłoń wewnętrzną stroną ku górze.

Hektor spojrzał na kilka brunatnych blizn, pomimo, że już od kilkunastu, a może nawet kilkudziesięciu lat, nie były świeże. Zacisnął pięści i zamilkł na dłuższą chwilę. Susanie zdawało się jakby przestał oddychać.

– Byłeś ofiarą surowego wychowania czy miałeś jakiś wypadek i wtedy też straciłeś…

– Zamilcz i nie zwracaj się do mnie tak swawolnie, moja żona może to opacznie zrozumieć. Chciałbym unikać problemów, a nie je ściągać.

– A ściąga je pan? – zapytała niepewnie z lekkim strachem w głosie.

Hektor położył dłonie na kierownicy i ruszył pośpiesznie w stronę kamienicy. Nie ufał sam sobie. Susana była bardzo podobna do swojej siostry. Nic dziwnego, przecież były bliźniaczkami. Wziął głębszy wdech i na chwile zatrzymał go w płucach.

– Z pewnością, nie można mnie nazwać szczęściarzem od urodzenia. Wszystko co mam osiągnąłem sam. Sam sobie to wziąłem, nikt mi tego nie dał – zdradził dziewczynie nieopacznie jeden ze swoich największych sekretów.

Ta jednak nie zauważyła tego, spojrzała w boczną szybę. Zdała sobie sprawę, że są już niemal na miejscu.

Tego dnia, w posiadłości państwa Montenegro doszło do karczemnej awantury Marty z Julianem. Sprawa jak zwykle dotyczyła majątku.

– Nie wierzę, że sprowadzasz do naszego domu Damiana! – Marta była wielce wzburzona i zawiedziona postawą męża. Spojrzała przez otwarte okno, po czym zamknęła je, by nikt z zewnątrz nie słyszał awantury.

– A kogo mam sprowadzić? Czuję się coraz gorzej. Damian to mój brat, nie wywali was, będziecie mieli prawo do korzystania z dóbr!

– Ale majątek zostawisz jemu! – Odwróciła się gwałtowne w stronę męża.

– Jeszcze się nie zdecydowałem. – Julian wyszedł i trzasnął drzwiami.

Marta podeszła do zamkniętych drzwi, otworzy je i trzasnęła nimi mocniej, pomimo że nie opuściła gabinetu męża.

Hektor po powrocie do kamieniczki postanowił spełnić prośbę żony i udać się z nią do rodzinnego domu. Szli pod bok, gdy wstępowali do salonu państwa Montenegro. Mieli od razu kierować się do pokoju Cyntii, jednak kiedy Hektor dostrzegł Julkę coś sobie przypomniał i cały plan uległ zmianie. Poklepał żonę delikatnie po wierzchu dłoni.

– Zaczekaj, kochanie na mnie. Najlepiej wraz z siostrą. – Szybkim krokiem poszedł poszukać Bastiana.

– Witaj. – Julia ucałowała Cyntię w policzek, a Edward wyrywał się jak tylko mógł, wyciągając swoje małe rączki w kierunku ciotki. – Co on taki wyrywny? – zapytała, a pani Rodrigez nie wiedziała czy jej siostra mówi o jej mężu, czy własnym synu.

– Właśnie, musimy iść. On chce rozmówić się z twoim mężem. – Cyntia pociągnęła siostrę za łokieć.

– Ale teraz?

– Tak.

– Ale Hektor chce pobić Bastiana? – upewniała się Julia, wolno powłócząc nogami za swoją młodszą siostrą.

– Nie wiem.

– Ja muszę to zobaczyć. Popilnuj małego – poleciła.

Cyntia przejęła dziecko od siostry, biorąc pod uwagę, że niedługo sama będzie miała w domu takiego szkraba. Edward włożył języczek między usteczka i zaczął się ślinić. Cyntię jednak nie zatrzymał nawet słodki siostrzeniec. Pośpiesznie oddała go jednej z służących i wtargnęła do pokoju Brownów.

– Hektor nie! – krzyknęła, gdy dostrzegła jak jej mąż trzyma za ubranie siedzącego na łóżku Bastiana.

– Cyntia, dzięki Bogu – ucieszył się blondyn na widok szwagierki.

– Mogę prosić byście wyszły? – zapytał Rodrigez w pełni opanowanym tonem.

– Nie rób mu nic. – Cyntia chwyciła męża za rękę, którą uniósł do góry z mocno zaciśniętą pięścią.

– Ale co ty robisz? Zostaw go. – Julia odciągnęła siostrę na bok.

– A ty co robisz? Nie bronisz męża?

– Sam jest sobie winny. Hektor rób co musisz. – Julia uśmiechnęła się w stronę szwagra, do którego nadal nie miała przekonania. Nie znosiła jego choleryczności w stosunku do żony, ale uwielbiała jego gwałtowność w sprawach dotyczących jej męża. Czuła, że w Hektorze ma pomocnika, który pomaga jej utrzymać Bastiana w ryzach, kiedy ona traciła czujność.

– Juleczko… – zaczął Brown pieszczotliwym głosikiem.

Hektor zamierzył się i wymierzył mężczyźnie cios w policzek. W ostatniej chwili jednak zmienił zdanie i uderzenie padło z otwartej dłoni, a nie pięści. Cyntia z przerażeniem odwróciła twarz od tego widoku i wtuliła się w siostrę. Bastian wbił się w fotel i szybko potarł obolałe miejsce.

– Następnym razem myśl zanim coś zrobisz! – warknął na niego Hektor, po czym zamierzył się po raz drugi.

– Nie, nie, nie – Julia się wtrąciła. – Co za dużo, to niezdrowo. Jestem pewna, że już wystarczy.

Hektor usłuchał pani Brown, chwycił własną żonę za ramię i chciał opuścić pokój, ale Cyntia wyrwała rękę z jego uścisku.

– Nie dotykaj mnie! – warknęła i sama wymaszerowała na korytarz. Mężczyzna udał się za nią. – I nie odzywaj się do mnie! – zażądała zapobiegawczo, zanim jeszcze zdążył wypowiedzieć choć jedno słowo.

Czerwonym dywanem kroczyła pewnie Marta Montenegro w swojej ulubionej, ciemnozielonej sukni, zapinanej pod samą szyją ozdobną broszką, wysadzaną szmaragdami. Dostrzegła ostrzejszą wymianę zdań między małżonkami z krótkim stażem. Podeszła więc do nich.

– Kłopoty w raju, panie Rodrigez? – zapytała.

Hektora długi czas jej nie odpowiadał. Spokojnie patrzył jak jego żona się oddala.

– To panie… darujmy sobie zbędne uprzejmości – wycedził niema przez zęby, nadal będąc w lekkim zamyśleniu, przez co zdawał się być trochę nieobecny.

– Znam moją córkę, to anioł. Na twoje nieszczęście, anioły bywają męczące.

– Nie męczy mnie.

– Tylko ciągle podważa twój autorytet, obraża się i oczekuje, że ulegniesz. Jeśli musisz kogoś za to winić, to wiń mego męża.

– Pani jak zwykle jest bez winy. – Hektor nawet nie patrzył w twarz teściowej.

Jego wzrok wciąż utkwiony był w ścianie, w stronę której jeszcze nie tak dawno zmierzała Cyntia. Później jednak skręciła, a jej postać zniknęła z oczu Rodrigeza.

– Mój mąż zwalił na mnie ich wychowanie, a sam ograniczał się do spełniania każdej zachcianki.

– Wiem, znam tę historię. Szczególnie ulegał najmłodszej córce.

– Opowiedziała ci – wywnioskowała Marta.

– Z szerokim uśmiechem i tymi magicznymi iskierkami w oczach. – Uśmiechnął się na samo wspomnienie tamtejszego wyrazu twarzy własnej żony.

– Pleciesz jak zakochany głupiec – zganiła go. – Z resztą, nieważne. Jesteś mi potrzebny.

– W czym mogę służyć, bo przecież pani nie oczekuje pomocy, a służalczości – dogryzł jej.

– Zmień ton. Możemy wszystko stracić.

– Nie rozumiem.

– Przyjeżdża najmłodszy brat mojego męża. To cwaniak i krętacz. Kobieciarz jakich mało.

– Wątpię, by porwał się na własną bratanicę. Tak więc, to nie mój problem. Pani wybaczy. – Ukłonił się grzecznie i zrobił krok przed siebie.

– Mylisz się. Moje problemy są także twoimi problemami.

Zaniechał wcześniejszego zamiaru oddalenia się, ponownie odwrócił się w stronę kobiety i wydawał się być zaciekawiony. Marta zbliżyła się do zięcia i stanęła na palcach, by móc wyszeptać mu coś do ucha.

– Pamiętasz dokument jaki podpisałeś w dzień, w który poszedłeś do tawerny z Bastianem?

– Nic nie…

– Podpisałeś – przerwała mu szybko. – Najwidoczniej nie pamiętasz. Jednak nie miej mi za złe. Nie chcę mieć w tobie wroga, potrzebuję sprzymierzeńca.

– Nie rozumiem.

– Jeśli nie masz za krótkiej smyczy łatwo się zrywasz.

– Nie jestem pani ratlerkiem kanapowym. Proszę mówić o co chodzi. – Hektor zaczął tracić cierpliwość. Delikatnie się unosił i szybko zbliżał do Marty, przygwożdżając ją niemal do ściany swoją zbyt bliską obecnością.

– Mam dokument, w którym łączymy nasze inwestycje i dobra. Właściwie ty mi je oddajesz w zamian za córkę. Z tego co mi wiadomo, jesteście już małżeństwem, pora byś wywiązał się z zawartej umowy.

– Kłamie pani.

– Nie, Hektorze, nie kłamię – przemówiła z delikatnym uśmiechem – ale tak jak mówiłam nie chcę mieć w tobie wroga – dodała. – Kopię dokumentu masz do wglądu, leży u mnie w gabinecie.

– Chcę zobaczyć oryginał – wysyczał przez zęby tuż przy jej twarzy.

– Aby go zniszczyć? Sądzisz, że dam ci go do ręki? Że popełnię aż taki błąd?

– Nie chce mieć pani we mnie wroga? To dziwne, bo właśnie pani go ze mnie zrobiła. Żegnam i do niemiłego zobaczenia podczas obiadu. Liczę, że zasiądziemy przy wspólnym stole.

– Co chcesz zrobić? – Marta ruszyła za zięciem i chwyciła go za ramię.

– To co powinienem. Poinformuje pani męża o tym, że miała pani dziecko przed ślubem.

– Idź, mów. On o tym wie.

– Kłamie pani.

– Sprawdź to.

Pewność siebie Marty Montenegro, zdawała się dosłownie uderzyć Hektora w twarz i zbić z pantałyku.

– W takim razie dlaczego się pani mnie nie pozbyła kiedy mogła?

– Chciałam byś myślał, że masz nade mną władzę, bo władza daje siłę, a ja chciałam mieć sinego sprzymierzeńca. Z czasem zaczęłam się bać i chciałam się ciebie pozbyć w inny sposób, błędny i krzywdzący moją córkę. Ktoś mnie powstrzymał i dzięki Bogu za to.

– Do czego pani zmierza?

– Nie walcz ze mną. Potrzebujemy siebie nawzajem. – Położyła mężczyźnie dłoń na ramieniu. – Teraz jesteśmy rodziną, a rodzina powinna trzymać się razem.

– Sama pani nie wierzy w swoje słowa.

– Wierzę, bo widzę, że moja córka może być z tobą szczęśliwa. Zaufam ci, nie skrzywdzę wnuka i córki, a ty przy mnie zawsze zyskasz.

– Wątpię.

– Nie masz wyjścia, musisz mi zaufać, inaczej stracimy wszystko i zostaniemy po równo z niczym.

Mężczyzna chwycił kobietę za przedramię i szarpnął. Wprowadził do pierwszego z napotkanych, pustych pokoi. Był bardzo klasycznie urządzony. Jedno łóżko na środku, dwa, małe stoliczki nocne, obszerna, narożnikowa szafa i komódka. Jedno co się Hektorowi w nim nie podobało to bladoróżowe ściany.

– Co mam robić? – zapytał wprost.

Marta Montenegro uśmiechnęła się z wyższością.

– Wiedziałam, że na kogo, jak na kogo, ale na ciebie, to zawsze można liczyć, mój drogi.

– Oby się pani któregoś dnia nie przeliczyła – uprzedził ją.

Hektor po przeanalizowaniu całej sytuacji, usiadł i zaniemówił. Potarł twarz dłońmi i wydał się pięć lat starszym, zmęczonym życiem mężczyzną.

– Co pani najlepszego narobiła?

– Dobra twojej siostry zostały w jej posiadaniu, ty jesteś tylko zarządcą jej majątku.

– Natomiast mój majątek przeszedł na panią, a tym samym na pani męża. On nim dysponuje do śmierci, a zapisać go może komu tylko zechce.

– Popełniłam błąd mówiąc mu o tym. – Marta przyznała Hektorowi racje i usiadła na krześle naprzeciwko, tak, że teraz dzielił ich tylko niewielki stoliczek z bukietem kwiatów, położony na środku. – Jestem pewna, że nie skrzywdzi żadnego z dzieci. Martin sam zrzekł się majątku.

– Jednak większa jego część przypadnie jakiemuś pijakowi i hazardziście. Swoją drogą, w waszej rodzinie to jakaś tradycja? Myślałem, że tylko Bastian jest takim lekkoduchem.

– Brat mojego męża nie jest lekkoduchem, nie wolno ci go lekceważyć. To przebiegła bestia. Kobieciarz i alkoholik, ale ma głowę do interesów jak mało kto. Wie jak każdego oskubać.

– Gdyby mi pani nie powiedziała, że to brat pani męża, pomyślałbym, że to pani brat. Macie bowiem jedną wspólną, bardzo wyraźną cechę, można by dać sobie rękę uciąć, że jakby cecha rodzinna.

– Za jakby nie warto tracić rąk. Myślałam, że strata palca była wystarczającą lekcją jaką otrzymałeś od życia. Musimy pozbyć się Damiana.

– Ciężko będzie mi wykluczyć z gry kogoś, kogo nawyków nie znam.

– Bastiana z gry wykluczyłeś bardzo szybko.

– Zupełnym przypadkiem. Nigdy nie chciałem go skrzywdzić. To leń i darmozjad, ale dobry człowiek, z duszą na ramieniu.

– Nie mniej jednak przekazał ci zarządzanie fabrykami, w zamian za dwadzieścia procent ich zysku. Czym sobie na to zasłużyłeś?

– Spłaciłem jego dług.

– Czemu nie obiecał ci udziałów z wysokim procentem, tylko dożywotnie zyski i zarządzanie?

– Z prostej przyczyny. Ten człowiek nie trzeźwieje i nie zna się na rachunkach – odpowiedział z lekkim uśmiechem Hektor. – Dziwi mnie, że pani wie o każdym podpisanym dokumencie, a nie wie pani o tym na jakim papierku podpis złożyła pani córka.

– Cyntia?

– Julia – wyprowadził kobietę z błędu. – Kiedy przyjdzie czas na dziedziczenie tytułu szlacheckiego Brownów, cały świat dowie się, że Edward jest bękartem. Julia podpisała zgodę, że tytuł szlachecki przejdzie na ich wspólne dziecko, to urodzone po ślubie, tak jak Bóg przykazał.

– Idiotka – warknęła Marta.

– Proszę tak nie mówić. Jej posunięcie nie było rozsądne, ale być może została postawiona pod ścianą i nie miała wyboru.

– Tylko imbecyl podpisuje coś takiego.

– Ja podpisałem coś o wiele gorszego, nie mając o tym bladego pojęcia. Coś co złączyło mnie z panią na najbliższe… przypomni mi pani termin wygaśnięcia umowy?

– Dwadzieścia lat. To związek nie tylko ze mną, ale także z pensjonatem.

– Jakim pensjonatem?

– Obiecałeś pokryć zelektryzowanie całej tej posiadłości i utworzyć tutaj luksusowy pensjonat dla zwiedzających.

– A co tu można zwiedzać? Ta inwestycja nigdy się nie zwróci! – krzyknął wstając.

– Zwróci, jeśli zadbamy o rozrywki kulturowe naszych gości. Bastiana rodzina, to znani hotelarze, stworzą nam odpowiednią reklamę, wydadzą renomę. Musimy tylko przemyśleć te rozrywki, mieć jakiś spójny plan na cały rok.

– Jeśli chce pani tych gości naprawdę rozerwać, proszę samej ubrać maskę klauna i stanąć na szczudłach. Jeśli weźmie pani na swojego partnera do żonglerki Browna, ten pomysł może nawet mieć szanse zakończyć się powodzeniem. – Hektor ze złością uderzył obiema dłońmi w stół, wcześniej wstając z miejsca.

– Jesteś bezczelny! – Marta wstała i zmierzyła się twarzą w twarz z Rodrigezem.

– Wiem, nie zapomniałem o tej cesze mojego charakteru i pani też miała jej świadomość. Dlatego chce pani mieć we mnie wspólnika, bo bezczelnego i z nikim nieliczącego się wroga, mieć we mnie nie warto. – Hektor opuścił pokój, trzaskając drzwiami.

Marta potarła ręce, jakby właśnie zarobiła krocie, była bowiem przekonana, że wszystko pójdzie po jej myśli, a Hektor bez najmniejszego problemu wyeliminuje Damiana w wyścigu do majątku jej rodziny.

Pogoda dopisywała, więc Hektor wyszedł do obszernych, choć nieco zaniedbanych ogrodów, należących do posiadłości państwa Montenegro. Zagadną go jeden z lokai, uprzejmym głosem pytając:

– Czy czegoś panu trzeba, panie Rodrigez?

– Nie, raczej nie. Dlaczego nikt nie dba o ten ogród?

– Pani Marta unika ogrodników jak diabeł święconej wody… przepraszam, nie powinienem…

– Dlaczego unika ogrodników? – zdziwił się, ale po chwili uznał, że taka informacja odnośnie jego teściowej, mogłaby okazać się mu bardzo przydatna.

Mężczyzna wzruszył ramionami. Najwyraźniej się speszył.

– Wyduś to z siebie, nikomu nie powiem, a jak będziesz nadal milczał, to stracisz pracę i zapewniam, że nie otrzymasz dobrych referencji – zagroził, kierując się zasadą po trupach do celu.

– Bracie, bracie… Hektorze – wtrąciła się Laura, wyrastając nagle zza pleców mężczyzn, gdyż stali oni bokiem do siebie.

Obydwoje się odwrócili.

– Nie strasz nieswoich pracowników – zwróciła uwagę starszemu bratu. – Szymonie, udaj się do swoich obowiązków, nikt cię nie zwolni, zapewniam.

– Dlaczego się w to wtrącasz? – warknął na siostrę jeszcze zanim lokai oddalił się na tyle, by nie słyszeć jego krzyku.

– A co? Znowu mnie ukarzesz?

– Nadal jesteś o to zła? – nie dowierzał.

– Nie jestem zła, nawet cię rozumiem, ale nie każ mi skakać pod sklepienie niebieskie z tego powodu. Poczekam aż narodzi się mój bratanek i wyjadę.

– Nie wyjechałaś przez tyle czasu, choć miałaś możliwości i nagle zmieniasz zdanie? Powodem są obolałe kolana? – Zakpił z niej, śmiejąc się prosto w jej oczy.

– Nie, powodem jest to w jaki sposób traktujesz innych. Tak jak to robił mój ojciec.

– Nawet nie pamiętasz ojca.

– Javier niejedno mi odpowiadał. Właściwie to z tych opowieści wynika, że mieliście do siebie tak zbliżone charaktery, iż można by ciebie było nawet uznać za jego prawdziwego syna.

Rodrigez się skrzywił. Odwrócił na pięcie i oddalił od Laury. Uznał, że towarzystwo kobiet tego dnia z pewnością mu nie służy, a wspomnienie o Prevoscie, dodatkowo, optymistycznie nie nastrajało.

Jeszcze zanim rodzina zasiadła przy stole do wspólnego obiadu, Hektor przyuważył, który to wuj Damian Montenegro. Łatwo go rozpoznał, bo Cyntia, niemal od razu, rzuciła się mężczyźnie na szyję i wycałowała po policzkach. Mówiąc do niego wujaszku, kochany wujaszku.

– Witam, Hektor Rodrigez. – Podszedł, by podać dłoń wujkowi, a Cyntię ostentacyjnie przyciągnął do siebie, chwytając w pół.

Kobieta rzuciła mężowi nieprzychylne spojrzenie.

– Mąż aniołeczka. Witam. Damian Montenegro. – Mężczyzna z kozią bródką i delikatnym wąsikiem, uścisnął entuzjastycznie i z radością dłoń Hektora. – A bobo kiedy pojawi się na świecie? – zapytał, dotykając brzucha bratanicy.

– Jeszcze dwa miesiące – odparł z przekonaniem Hektor.

– Jeśli to będzie dziewczynka, oby była podobna do mamusi, będzie wtedy takim ślicznym promyczkiem.

– Fakt, urodę niechaj odziedziczy po matce – przytaknął Hektor. – Co do charakterku, nie był bym tak skory do składania sobie tym podobnych życzeń. Jeden aniołeczek, w zupełności, mi wystarczy.

Damian odłożył walizkę. Spojrzał na Hektora i jego kwaśną minę.

– Podpadłaś mężowi, aniołeczku. – Wuj pogroził Cyntii palcem. – Nic się nie martw, twój ukochany wujaszek zabierze cię na drinka i rozweseli. – Damian otoczył Cyntie ramieniem i dosłownie zabrał ją od Hektora.

– Ona jest w ciąży – warknął Rodrigez dla przypomnienia.

– Wiem, ja wypije trzy drinki za całe nasze towarzystwo. Za mnie, za aniołeczka i za to nienarodzone bobo.

– Wuju, bagaże – przypomniała Cyntia mężczyźnie w beżowym garniturze.

– Twój mąż się nimi zajmie, prawda? – zapytał Damian, odwracając głowę w stronę Hektora.

Cyntia spojrzała na męża wyczekująco, licząc, że zachowa się jak należy.

– Oczywiście – odpowiedział ze sztucznym uśmiechem.

Rodrigez, z braku innych opcji, chwycił za bagaże wujka Damiana Montenegro, co spotkało się z jawną dezaprobatą Marty.

– Ty miałeś go wyeliminować z rozgrywki, a nie robić za boja hotelowego – warknęła, gdy spotkała Hektora przed pokojem gościnnym, przygotowanym na wizytę wuja.

– To nie jest takie proste. On jest…

– Jest sprytny, przebiegły i bezczelnie rozradowany.

– Właśnie. Bezczelnie rozradowany to epitet, który idealnie do niego pasuje. Poza tym Cyntia…

– To jej chrzestny, jest jego oczkiem w głowie i wzajemnie. Czasami mam wrażenie, że skoczyliby za sobą w ogień.

– Tak więc, jeśli muszę go wyeliminować, to muszę uczynić to tak, by nikt mnie nie podejrzewał. – Hektor wstawił walizki do pokoju i zamknął za sobą drzwi. Ponownie znalazł się na korytarzu przed teściową.

– Masz to uczynić tak, aby nikt nas nie podejrzewał. Pamiętaj, jesteśmy rodziną. – Położyła dłoń na jego ramieniu, niby w geście uprzejmości i życzliwości, ale było w nim czuć namacalną wyższość.

Hektor przychylił się do niej i odparł:

– Tylko dlatego, że chwilowo jedziemy jednym wózkiem, a ten wuj jest niczym piąte koło u naszego wozu. – Musnął kobietę w policzek, ale statecznie. – Do zobaczenia na obiedzie, mamo – dodał, sztucznie się przy tym uśmiechając.

Kiedy cała rodzina zasiadła przy stole, okrytym białym obrusem. Hektor obracając w dłoni srebrny nóż, zastanawiał się jakby tu wbić go wujowi w plecy, choćby w przenośni. Laura plotła z Bastianem jak najęta, doskonale też rozumiejąc się z Julianem. Temat polowań był ich głównym. Panna Prevost była bowiem kiepskim strzelcem, ale bardzo lubiła trzymać strzelbę w dłoniach.

– Jesienią odbywają się zawsze polowania. Może panienkę zaprosimy – zachęcał Julian.

– Bardzo chętnie, ale ja naprawdę kiepsko strzelam.

– Potrenujemy przed samym sezonem polowań. Bastian nie strzela lepiej, choć od dziecka wychowywany był z bronią za pan brat.

– Jeśli nie uznacie, panowie, tego za narzucanie się, to chętnie skorzystam z waszej propozycji. – Uśmiechnęła się, przegryzła herbatnika, który znajdował się na spodku przy jej filiżance.

– Jesteś bardzo sympatyczna – zauważył Bastian. – Taka… pałająca pozytywną energią.

– Masz racje Brown – przytaknął Julian. – Aż dziw, że ktoś taki jak Hektor Rodrigez, ma tak miłą siostrę.

– Ja i mój brat, jesteśmy od siebie różni jak ogień i woda, ale to nie jest zły człowiek. Proszę go pochopnie nie oceniać. Po prostu ostatnio zwaliło się na niego nieco problemów – wyjaśniła szeptem Laura.

Hektor cały czas przyglądał się trójce zagadanych, ale uznał, że i tak nie da rady nic podsłuchać, więc zmienił taktykę, z słuchania na rozmowę.

– Nie było pana na naszym ślubie – przypomniał wujaszkowi.

– Mów mi Damian, Hektorze.

Rodrigez zrobił minę zdradzając swoje niezadowolenie z przejścia na ty, ale Cyntia dostrzegając to, lekko nadepnęła mu na stopę.

– Mam lakierowane buty – wycedził szeptem, poprzez zaciśnięte zęby, wprost do jej ucha.

– W takim razie przepraszam. Następnym razem uczynię tak – mówiła również szeptem i dla pokazania, jak uczyni następnym razem, kopnęła męża w kostkę.

Hektor aż przymknął oczy z bólu i zaskoczenia.

– Wujek wysłał nam telegram. Miał złamaną nogę. Mówiłam ci o tym, nie pamiętasz?

– Całkowicie o tym zapomniałem – odparł sztywno i poszedł w ślady Bastiana, podsuwając kelnerowi kieliszek do napełnienia. Uznał, że wuj Damian jest tak barwną osobowością, że na trzeźwo nie będzie w stanie zdzierżyć go dłużej przy jednym stole.

– Przypomnij, jakiemu wypadkowi uległeś tym razem? – wtrąciła się Marta.

– Przecież wiesz, że mój brat złamał nogę, spadł z konia – odpowiedział żonie Julian.

– Jeździ pan konno? – zafascynowała się Laura.

– Właściwie to z konia spadła moja wybranka, gdy jej mąż wpadł do naszej sypialni – przyznał się bez cienia skrępowania Damian, zajadając przy okazji sznyclem.

– To niebywałe, że masz wspólną sypialnie z cudzą żoną – dogryzł Hektor i popił kolejne łyki słabego trunku.

– Wuju, że ja też wcześniej o tobie nie słyszałem. Może więcej wina? – zapytał Bastian wyczuwając bratnią duszę. – Kelner, nalejcie wujowi więcej wina, nie można pozwolić, by tak biedula, po tak długiej podróży, o suchym pysku siedział.

– No to się teraz dobrali – wymruczał Hektor.

– Możesz przestać? – syknęła na męża Cyntia.

– Niczym dwa bratanki – Marta poparła zięcia, zupełnie nie zwracając uwagi na słowa córki.

– Możecie przestać?

– Dwa bratanki i do szabli, i do szklanki.

– Oby chwycili za szable – stwierdziła Marta i poczyniła łyk wody z wysokiego kieliszka.

– Przestańcie obydwoje albo wstanę i sobie pójdę – zagroziła ostro Cyntia.

– Ani się waż – syknął na żonę.

– Wywołam skandal – uprzedziła szeptem, gdy Hektor położył swoją dłoń na jej dłoni i ścisnął tak mocno, że aż zbladły mu kłykcie.

– Pozwolisz jej na to? – zdziwiła się Marta.

– Jeszcze nic nie zrobiła.

– Ale zrobię, jeśli natychmiast się nie uspokoicie. To miał być miły obiad, w przyjaznej atmosferze, a nie karczemna awantura.

– W takim razie sama jej nie wywołuj. – Spojrzał na nią gniewnie.

– W takim razie lepiej mnie posłuchaj i puść.

Zabrał dłoń i ponownie chwycił za nóż. Tym razem użył go do krojenia mięsa. Spojrzał na resztę zgromadzonych przy jednym stole. Nikt nawet nie zwrócił najmniejszej uwagi na ich szeptaną, ostrą wymianę zdań.

– Jestem pod wrażeniem, córko – pochwaliła Marta.

– Dziękuję – odrzekł jej ze sztucznym uśmiechem Hektor.

– Nie tobie składałam gratulacje.

– Ja się domyślam.

– Znowu zaczynacie? Ja nie nadążam za waszymi nastrojami. Siedzę miedzy wami i nie wiem kiedy będziecie chcieli stuknąć się kieliszkami w formie toastu, a kiedy rzucić się sobie do oczu. Co się z wami porobiło?

– Przepraszam.

– Jesteśmy zestresowani. Zostanę babcią, Hektor ojcem. Jako przyszła matka powinnaś nas zrozumieć.

– To ja powinnam przechodzić huśtawki nastrojów, a nie wy – warknęła. – Jeśli ja potrafię się powstrzymać i zachowywać jak należy, to od was oczekiwałabym tego samego. Mamo? Mężu? – zapytała. Rzuciła raz mężowi a raz swej rodzicielce karcące i zarazem pytające spojrzenie.

– Oczywiście – odparła Marta.

– A ty? Masz coś do powiedzenia? – zapytała Hektora.

– Masz racje, kochanie. Przepraszam. – Chwycił za smukłą dłoń żony, przyłożył ją do ust i musnął na znak pojednania. Potem powrócił do przysłuchiwania się rozmowie wuja i Bastiana.

Bastian stuknął się z wujem małym kieliszkiem, przechylili do dna, następnie zagryźli ogórkami.

– Dołączysz się do nas? – zapytał Damian z uśmiechem w stronę brata.

– Dziękuję za zaproszenie, ale serce nie pozwala.

– A może mąż aniołeczka?

– Raczej nie, lubię mieć trzeźwy umysł. Poza tym, nie piję przed piątą popołudniu.

– To jakaś hiszpańska etykieta?

– Niektórzy przestrzegają kurtuazji, podczas gdy inni nie zaznajomili się nawet z jej podstawami – Hektor dogryzł zarówno wujkowi jak i Bastianowi. Zrobił łyk wina i powrócił do jedzenia. Poczuł znajome kopnięcie w kostkę, chwycił więc pod stołem nadgarstek żony i ścisnął.

Cyntia się skrzywiła, czując chwilowy ból.

– Czy coś nie tak, aniołeczku? – zapytał wujaszek.

– Nie, wszystko w porządku. Dziękuję, że pytasz wuju Damianie. – Cyntia po chwili zwróciła się do Hektora i syknęła mu na ucho – będę miała siniaka, bolało.

– Mnie też – odparł przez zaciśnięte zęby. – Pierwsza się uspokój.

– To przestań mnie drażnić – odcięła się.

– O czym tak młodzi szepczą? – dopytywał Julian.

– Właśnie, o czym? Podzielcie się z nami, też sobie poszeptamy – poparła Juliana Laura.

Hektor rzucił jej karcące spojrzenie.

– O tym, jak to dobrze, gdy cała rodzina jest w komplecie, prawda kochanie?

– Tak , ale nie ma Martina. Matko, gdzie on się podziewa? – zapytała Julia, która uznała, że na chwile obecną, najlepiej będzie zmienić temat.

Pani Montenegro wydawała się być zmieszana.

– Chyba kościół odwiedził…

– Albo pokój, gdzie służące robią pranie. – Uśmiechał się do wszystkich Brown, napychając swoje usta pysznym gulaszem.

– O czymś nie wiem? – zdziwiła się Marta.

– Tylko o tym, że twój syn idzie w ślady ojca – rzekł z niekrytą wyższością Brown.

Marcie zrobiło się głupio. Pragnęła zbyć temat milczeniem. Julian natomiast jednak skorzystał z obecności kelnera i poprosił o napełnienie jego kieliszka winem. Uznał, że odrobina mu nie zaszkodzi.

– A pańskie historie z kobietami? – zapytał niespodziewanie wujaszek Rodrigeza. Damian wyraźnie chciał się zaprzyjaźnić z mężem aniołeczka.

– Z moją kurtuazją nie godzi się opowiadanie o takich sprawach publicznie.

– Trzymałeś śluby do ślubu? – zadrwił Damian.

Nawet Cyntia się lekko zaśmiała.

– Śluby do ślubów, dobre, ależ ma wujek poczucie humoru.

Rodrigez słysząc słowa Browna, a wcześniej te Damiana, położył łokieć na blat stołu pokryty białym obrusem, wsparł głowę na kciuku oraz palcu wskazującym i odpowiedział:

– Co robiłem przed ślubem nie jest tematem, który musi być poruszany w tej rodzinie, gdyż przed ślubem do niej nie należałem. Jednak od czasu, gdy jestem żonaty, nie było żadnych ladacznic, polowań czy też jazdy konnej z mężatkami. – Na koniec teatralnie i z wielkim lekceważeniem przewrócił oczami.

– Aniołeczkowi trafił się ideał. Wiedziałem, że gdy Cyntia już kogoś w końcu wybierze, to będzie to w pełni wartościowy człowiek. Pewnie dlatego nie zwlekaliście długo?

– Tak – przytaknęła szybko, gdyż tym razem temat okazał się być niezwykle niewygodny dla niej samej.

Damian więc opowiadał dalej o przeróżnych kobietach. Mówił o damach i komplementach. Sam Hektor musiał przyznać mu racje i niezwykłą delikatność w doborze słów, jakby siedział przed nim zupełnie inny człowiekiem. Damian jednak skutecznie zatarł dobre wrażenie mówiąc też o niewiernych mężatkach, córkach sędziów, szlachciankach i ladacznicach. Cały wachlarz pięknych i chętnych kandydatek, by zostać żoną bogatego trzydziestosiedmiolatka, uwielbiającego napoje alkoholowe.

Bastian wydawał się być wpatrzony w wuja. Wyraźnie brał go za wzór i autorytet.

Marta Montenegro mając dość rozmów o niewierności, przypomniała o pięknych kartkach jakie otrzymywała od córki i zięcia:

– Najbardziej podobała mi się ta świąteczna.

– Ta z Paryża? – dopytywała Cyntia. – Tak, to na pewno była ta z Paryża. W ogóle strasznie mi was brakowało. To były pierwsze święta, które spędziłam z dala od domu.

– Kochanie, bo nasz ślub odbył się przed świętami, więc…

– Przecież ciebie o to nie obwiniam. Wynikło też z tego wiele dobrego. Ominęło mnie przedświąteczne polowanie – powiedziała z radością nie tylko wymalowaną na ustach, ale także tą w oczach, zdradzającą się błyskiem iskierek.

– To w którym miałem wziąć udział – przypomniał sobie Hektor.

Wszyscy jak jeden mąż się zaśmiali. Hektor zgłosił swoją stuprocentową obecność na kolejnym, jesiennym polowaniu. Cyntia postanowiła odwieść go od tego pomysłu. Uznała, że ma na to dużo czasu, ale najlepiej będzie zacząć odwodzenie jeszcze dziś. Laura wykorzystując sytuacje, dyskretnie podsuwała Bastianowi swoją filiżankę, a ten dolewał jej do niej różnych trunków. Marta i Julian mierzyli się wilkiem, a wujaszek zachwycał się tym jak to dobrze mieć liczną, i bez granic kochającą się rodzinę.

Zapraszam także do kolejnego postu – Rozdział 14: Pojedynki i sekundanci