Rozdział 14: Pojedynki i sekundanci

Zachęcam także do zapoznania się z wcześniejszym postem – Rozdział 13: Problemy i komplikacje

Tym co trafili tu po raz pierwszy, przypominam, że opowiadanie zaczyna się od postu - Wprowadzenie: Na zły początek

Po skończonym obiedzie, przed występem światowej klasy muzyków, Marta poprosiła Hektora na naradę. Julia także do nich dołączyła. Cyntia w tym czasie udała się z wujaszkiem i szwagrem na spacer. Czuła się w ich towarzystwie bezpiecznie i przede wszystkim radośnie, czego nie mogła powiedzieć tego dnia o towarzystwie swojego męża. Tak, to z pewnością był dzień, gdy Hektor Rodrigez działał swojej żonie wyjątkowo na nerwy. Sam Hektor jednak to bagatelizował, uznając, iż to są pewnie te słynne humorki i zmienne nastroje kobiety w ciąży.

– Musimy się zjednoczyć, przecież ten człowiek nas zrujnuje – powiedziała Marta o szwagrze Damianie, patrząc jednocześnie przez okno, jak jej mąż, wraz z Laurą, dogania trójkę spacerowiczów.

– Mnie już rujnuje i to publicznie, a pani nie reaguje – poskarżył się Hektor, siedząc na krześle obrotowym za biurkiem, niczym dyrektor całego przedsięwzięcia.

– Jesteś dużym chłopcem, powinieneś umieć sam się bronić. – odpowiedziała.

– Matko, on ma racje, trzeba reagować, przecież Bastian się stoczy przy tym szaleńcu. – Julia aż wstała z fotela, taka była rozirytowana.

– Wybacz, Julio, ale powątpiewam, by twojemu mężowi mogło coś jeszcze bardziej zaszkodzić, nawet jeśli to towarzystwo tego rozwiązłego imbecyla – spokojnie oznajmił Hektor, postukując palcami w blat biurka.

– Kiedy wybrał się dokądś z tobą, wrócił nie tylko pijany, ale jeszcze przerażony!

– Zazwyczaj, kiedy na mnie krzyczano, to czegoś też ode mnie oczekiwano. Czego ode mnie oczekujesz?

– Że nam pomożesz. Wygonisz go.

– Jak? Chętnie to zrobię, za darmo, całkowicie bezinteresownie, bo ten typek naprawdę działa mi na nerwy. Powiedzcie mi tylko, obie, jak ja mam to zrobić? Mam iść z nim na pięści czy może od razu na noże? – uniesiony ton wskazywał na to, że Hektor się zdenerwował.

– Dajmy sobie czas. Po koncercie spotkamy się i każdy przedstawi jakiś pomysł – zadecydowała Marta Montenegro. – Wspólnymi siłami, na pewno, uda nam się złożyć cały plan do kupy i jakoś przeprowadzić sprawnie jego realizacje.

– Zatem, do zobaczenia po występie. – Hektor wstał i jako pierwszy opuścił gabinet.

– Od kiedy mu ufasz? – zapytała córkę Marta.

– Od kiedy uratował nas przed katastrofą, całkiem bezinteresownie.

– Wziął za to niezły procent.

– Bastian tak myśli i ty tak myślisz, bo chciał byście tak myśleli. Kiedy zwróci się mu cała kwota bez odsetek, jaką nam pożyczył, gdy ty nam odmówiłaś, przekaże resztę na rzecz Edwarda, na jego przyszłość. – Stanęła po stronie Hektora Julia.

– Niesłychane. Czyli Hektor Rodrigez jednak ma skrupuły? – Uśmiechnęła się pod nosem.

– Ma, tylko najwidoczniej okazuje serce w stosunku do ludzi, którzy takowe też posiadają. Jeśli się nie mylę co do niego, to znaczy, że ty nie masz nawet co liczyć na jego szczodrość i bezinteresowność. – Julia wstała i wyszła, bez pożegnania.

– Żmiję wyhodowałam na własnej piersi – powiedziała sama do siebie pani Monteenegro.

Hektor zasiadł przy Cyntii na widowni i przeprosił za spóźnienie. Zarówno on, jak i Marta z Julią, nie byli pochłonięci słuchaniem wygrywanych nut, a sprawą wuja Damiana i jego bezbolesną likwidacją albo chociażby ograniczeniem. Dla dobra całej trójki, kłopot postanowił rozwiązać się sam. Podczas koncertu wujaszek wstał i chciał wyjść. Marta jednak go zatrzymała.

– Nie wychodzi się w trakcie – zwróciła uwagę szwagrowi.

– Wolisz abym usnął? – odbił piłeczkę.

Wypuściła materiał jego marynarki z dłoni i chwilę po tym mężczyzna zniknął, zaraz po nim wyszła jedna z córek generała. Hektor przyglądał się uważnie całemu zajściu, ale postanowił kierować się etykietą i pozostać do końca koncertu.

– Jesteś jakiś nieswój.

– Słucham? – zapytał Cyntie po dłuższej chwili, bo z początku był myślami zupełnie gdzie indziej.

– Już chyba wolę jak krzyczysz, niż gdy jesteś taki milczący.

– To nie twoja wina, miałem stresujący dzień.

– Hektor, wujaszek jest naprawdę sympatycznym człowiekiem, na dodatek z sercem na dłoni. Wiem, że jest może za bardzo otwarty i żartobliwy. Jego zachowane bywa nieeleganckie, ale on ma już taki nietuzinkowy styl bycia i właśnie za to go tak lubię.

– Bylebyś nie przejęła po nim niektórych zachowań – powiedział nawet na nią nie patrząc. Cały czas bowiem wpatrzony był w muzyków i ich instrumenty.

– O czym ty mówisz?

– Na przykład, zdrada w małżeństwie, której niejednokrotnie był powodem twój wujek jest przestępstwem. To nie jest błahostka i żartobliwy temat do kieliszka szampana, i obiadu.

– Nie jest to też powód, by kogoś wieszać na szubienicy, a ty mam wrażenie, najchętniej wysłałbyś go na garotę – zarzuciła.

– Bo na to zasługuje zdrada. – Odwrócił głowę w jej stronę.

– Zabiłbyś mnie, gdybym kiedyś się jej dopuściła? – zapytała wprost, choć szeptem, patrząc mu głęboko w oczy.

– Nie, nigdy nie umiałbym cię skrzywdzić. Jednak tego mężczyznę zabiłbym bez mrugnięcia okiem.

– A mnie skazał w domu? Pochwal się swoim twórczym myśleniem, jeśli chodzi o nauczki i kary. Nie krępuj się. Klęczenie na grochu już było, co masz jeszcze w zanadrzu?

– Dostałabyś taki wpierdol, że nie chciałabyś być w swojej własnej skórze – wysyczał złowrogo, a Cyntię w tej samej chwili przeszedł dreszcz strachu i miała poczucie jakby oblał ją zimny pot. – Jednak największą karą byłoby obwinianie się za śmierć kochanka. A teraz nie rozumiem do jakiego celu ma brnąć ta rozmowa.

– Chciałam tylko zapoznać się z twymi twórczymi pomysłami, nic więcej – odwarknęła. – Jak i kłamstwami – dopowiedziała po krótkiej chwili.

– Nie kłamałem – odparł spokojnie, doskonale wiedząc co jego żona ma na myśli. – Kobiet nie bijam. Kurwy się do nich nie zaliczają – objaśnił. – Żonę, która zdradza męża, nie da się nazwać inaczej.

– Wulgarniej się już nie dało?

– Do ostrych tematów, trzeba ostrych słów.

Państwo Rodrigez powrócili do oglądania występu. Cyntia zdawała się być obrażona, a Hektor, jakby chciał się pogodzić, chwycił za jej dłoń swoją i delikatnie uścisnął. Julia natomiast kulturalnie się wymknęła z przyjęcia, wcześniej wachlując swoją twarz wachlarzem. Wskazywała więc wszystkim obecnym, że się źle czuje lub że jej duszno. Dlatego jej wymknięcia nikt nie wiązał z nieodpowiednim zachowaniem, a goście zaczęli spekulować, że zapewne niedługo państwo Brown ogłoszą szczęśliwą nowinę.

Po koncercie, Hektor na chwilę opuścił Cyntie pozostawiając ją w towarzystwie Bastiana, a sam udał się do gabinetu Juliana, który chwilowo zajmowała Marta ze starszą córką.

– Czego się dowiedziałyście, miłe panie? – zaczął z uśmiechem.

– Wujaszek zabawia się z córkami generała.

– Chyba raczej z córką – poprawił Julie Hektor.

– Nie z córką, a z obiema. Z pierwszą na początku koncertu, a z drugą zaraz po.

– Na brak powodzenia, to on raczej nie może narzekać, ale na co nam się przyda taka informacja? – zapytał Rodrigez, siadając na swoim ulubionym miejscu za biurkiem, wcześniej dając Marcie do zrozumienia, że ma ustąpić mu miejsca.

Kobieta z irytacją przewróciła oczami, przeklęła pod nosem niemal niesłyszalnie, ale wstała i pozwoliła zięciowi poczuć się panem na jej włościach. Stanęła przy oknie i zapytała córkę dla jasności:

– To córki generała, tak?

Julia potwierdziła skinieniem głowy.

– Chyba nie chcecie…?

– Chcemy – odpowiedziała Hektorowi Marta.

– Ja nie przyłożę do tego ręki.

– Dlaczego? – zdziwiła się pani Brown.

– Bo sam zabiłbym człowieka, który pozbawiłby cnoty moje dwie córki.

– Przecież ty nie masz ani jednej córki – przypomniała Marta.

– Poza tym, ja mogę cię zapewnić, że nie były cnotliwe – dodała swoje trzy grosze Julia.

– To bez znaczenia, uderzacie mężczyznę poniżej pasa. To nie tylko wywoła skandal, ale osłabi cała rodzinę. Uderzy w nas wszystkich. – Hektor wstał i wsparł się dłońmi o biurko.

– Nie, jeśli sam generał będzie chciał uniknąć skandalu.

– Nie ma ku temu powodu. To jego córki zostały wykorzystane przez dużo starszego mężczyznę.

– Zapewniam cię, że nie brał żadnej siłą. Podsłuchiwałam pod drzwiami – znów odezwała się młoda brunetka.

– Zapewniam cię, Julio, że dla nadopiekuńczego ojca, na dodatek byłego wojskowego, nie będzie to miało najmniejszego znaczenia czy one się opierały, czy też same obnażały. Nie będę brał udziału w tej makabrycznej farsie. – Skierował swoje kroki w kierunku drzwi.

– Hektor! – zatrzymała go teściowa. – Myślałam, że nie jesteś uczciwy.

– Bo nie jestem, ale oszustwa podatkowe, szantaże, wykorzystywanie udziałów i znajomości innych, czy jakieś mordobicie, to jedno, a ubieganie się o śmierć człowieka, to drugie.

– Ale jaką śmierć? Przesadzasz – wtrąciła się Julia i przewróciła oczami.

– Od razu widać, że na swojej drodze, nie spotkałaś żadnego wojskowego. To ludzie honoru.

– Zamierzasz nam przeszkodzić? – zapytała Marta.

– Nie, nie przeszkodzę wam, ale nie liczcie też na moją pomoc w tym, pożal się Boże, pomyśle. I życzę wam, oby się nie obrócił przeciw rodzinie, której częścią także jestem. Żegnam i powodzenia. – Wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi.

Jeszcze tego wieczora, kiedy Hektor przygotował dla Cyntii niespodziankę i zabierał ją na kolacje do ich sekretnego miejsca, na najwyższym z możliwych tarasów, sytuacja wujka Damiana iście się skomplikowała. Teraz jednak ani Cyntia, ani Hektor, nawet nie przypuszczali jak tragicznie mogą się potoczyć dalsze losy ich rodziny.

Do młodej, ciężarnej kobiety powróciły wspomnienia, kiedy ponad pół roku temu niósł ją po schodach do tego właśnie miejsca jej, teraz już mąż, wtedy, jednak, nawet nie narzeczony.

– Pamiętam, że wokoło był śnieg – przypomniał Hektor.

– A ja, że się sprzeczaliśmy – wypomniała mu Cyntia.

– Tak, ale dziś też się sprzeczaliśmy. Chciałbym przeprosić za moje zachowanie, może twój wujek naprawdę nie jest takim złym człowiekiem, może po prostu, to zwykły kobieciarz. Jednak nie wymagaj ode mnie bym popierał niektóre z jego zachowań. – Hektor wykonał wyraźny krok w kierunku żony. Chciał nawiązać kompromis i ocieplić zmarznięte relacje.

– Jestem pewna, że większości z jego zachowań nie popierasz i dobrze, nie zniosłabym, gdyby mój mąż zachowywał się jak wujaszek czy mąż mojej siostry. Wybrałam ciebie i wyszłam za ciebie. Jesteś naprawdę dobrym mężem, ale zrozum, że szanuję wszystkich ludzi, nawet tych, których zachowań nie popieram i tego samego wymagam od mojego męża.

– Wiem, Cyntio.

– Nie popieram wielu zachowań wujaszka, ale go lubię, to mój ukochany wujek. Nosił mnie na rękach, gdy byłam mała, nauczył jazdy konnej, jazdy na rowerze i trzymał za rączkę, gdy chodziłam po murkach, bym czasami nie otarła sobie kolana. Był zawsze dla mnie dobry.

– Widać na odległość, że cię uwielbia. Ty jego też.

– Ciebie też uwielbiam.

Zrobiło mu się cieplej na sercu po usłyszeniu takich słów z ust własnej małżonki, choć nadal nie nawykł do komplementów, zwłaszcza tych otrzymywanych od kobiet.

– Zresztą, on także się do ciebie przekonuje. Powiedział mi, że ceni cię za to, że nie dałeś się sprowokować i twardo stałeś przy swoim. Rzekomo, zawsze marzył, że trafię w dorosłości na takiego człowieka, przy którym będę mogła czuć się bezpieczne, a on tym samym będzie spokojny o moją przyszłość.

– Dobrze, przekonałaś mnie do niego. Obiecuję dać mu szanse.

Cyntia się rozpromieniła.

– Dziękuję i przepraszam za ten temat o zdradzie, nie powinnam była go poruszać. Chcę byś wiedział, że ja nie zamierzam…

– Ufam ci Cyntio. Jesteś moją żoną, nie podejrzewałbym cię o aż tak karygodny czyn. Zawierzam twoim przysięgom składanym mnie przed Bogiem. A teraz smacznego. Kelner – zawołał Hektor i poczekał aż mężczyzna w białej koszuli i czarnym uniformie ich obsłuży.

Państwo Rodrigez pewnie dalej jedliby kolacje i rozmawiali w najlepsze, gdyby nie doszły ich wyraźne odgłosy awantury. Cyntia niemal natychmiast wstała od stołu i skierowała się w stronę krzyków. Hektor pobiegł za nią. Chwycił kobietę za oba ramiona, by czasami się nie wtrącała i nie naraziła tym samym siebie, i dziecka, które w sobie nosiła.

Hektor tylko zobaczył wuja Damiana i całą rodzinę generała Aranzo, a od razu rzuciło mu się w oczy skąpe odzienie pani Kamili, żony generała i nienawiść do niej, płynąca ze strony obu córek, następnie nienawiść tych córek do siebie nawzajem.

– Zrób coś zanim się pozabijają – rozkazała błagalnym tonem Cyntia. Oczywiście kierowała swoje słowa do małżonka.

– Oczywiście, ale nie ruszaj się stąd. – Rodrigez ruszył przodem. Miał na sobie tylko samą białą koszulę, muszkę i czarne spodnie na białych szelkach. – Spokojnie! – krzyknął, stając pośrodku zamieszania.

– Ten mężczyzna zrujnował moją rodzinę – bronił swoich racji emerytowany generał.

– Ale to nie powód, by pan rujnował pobyt wszystkim innym, przybyłym na koncert, z powodu niewierności żony.

– Gdyby nie pański wuj…

– Jeśli zdradziła pana żona, to niech pan się zachowa jak mężczyzna! – uniósł się, tym samym przerywając panu Aranzo. – Niech pan weźmie ją do pokoju i załatwi sprawę w obecności czterech ścian, a nie robi z siebie i ze swojej rodziny widowisko na korytarzu restauracyjnym.

– Hektor! – Cyntia znalazła się u boku męża. – Miałeś łagodzić sytuacje, a nie ją pogarszać – wysyczała w jego kierunku.

– Uwierz, że to w tej chwili najlepsze co ten pan może uczynić.

– Dla jego żony? Bardzo wątpię. – Oburzyła się i odeszła. Stanęła przy ścianie i obserwowała jak całe towarzystwo zaczyna się rozchodzić, a kłótnia cichnąć.

Jeszcze tego samego dnia, młodsza z córek generała popełniła samobójstwo, zostawiając list wyjaśniający, że zakochała się w Damianie Montenegro, a ten odrzucił ją, pierw dla jej starszej i ładniejszej siostry, a następnie dla matki. Generał nie mógł przejść obok takich tragedii rodzinnych obojętnie, dlatego postanowił nie topić się w żalu i smutku, a zwyczajnie wyładować swój gniew, i wyzwać pana Montenegro na pojedynek. Nigdzie jednak nie mógł znaleźć winowajcy, który w trakcie całego zamieszania, ulotnił się i udał z Bastianem do tawerny na rum i kobiety. Bastian przed pójściem do karczmy, wyciągnął ze skrytki swoje wszystkie oszczędności, postanowił, że za sprawą szóstego zmysłu wujaszka i jego drygu do interesu, pomnoży zyski, i zniweluje straty. Alkohol jednak jest złym doradcą i nie pomaga w wyborze na kogo postawić. W efekcie wujek przegrał taką kwotę jaką sobie wyznaczył możliwą do straty, a Bastian Brown, po raz kolejny, pogrążył się do cna.

– Co wyście narobiły? – zapytał z niekrytym gniewem Hektor. Słowa kierował do teściowej i jej starszej córki. Wiedział, że zamieszanie, którego był czynnym świadkiem, spowodowały te dwie kobiety.

– Dopięłyśmy swego – pochwaliła się Marta, napełniając kieliszki schłodzonym szampanem. – Wypijesz z nami za sukces?

– Jaki sukces? To skandal, który będzie odbijał się echem, jeszcze długo po tym, jak nasze wnuki skończą w grobie. – Hektor zaczął głębiej oddychać, bo poczuł jakby się w nim zagotowało.

– Generał będzie milczał o samobójstwie i jego powodach. To był wypadek, a ja to potwierdzę, przecież nie pozwolę, by odmówiono jej pochówku na świętej ziemi.

– Poza tym wujek sam sobie jest winny – wtrąciła Julia.

– Mam nadzieję, że wujaszek ma celność w oddawaniu strzałów, bo generał zamierza zmazać plamę na honorze. – Hektor wyszedł, z trzaskiem zamykając za sobą drzwi.

Rodrigez udał się do panieńskiej sypialni Cyntii, którą tej nocy mieli zajmować i zastał tam rozdygotanego ze strachu wuja Damiana.

– Wujaszku, Hektor ci pomoże – zapewniała Cyntia. – Już jesteś – zauważyła i stanęła przy boku męża. – Musisz coś zrobić – naciskała, trzymając go obiema dłońmi za rękę.

Hektor odganiał się od żony, niczym od natrętnej muchy, ale potem złagodził swój czyn, całując ją w wierzch dłoni. Wyminął i poszedł dalej, by nie stać przy samych drzwiach. W ten sposób znalazł się niemal w centralnym punkcie pokoju.

– Dlaczego ja? – zapytał, rozwiązując muszkę i zasiadając w fotelu przy łóżku.

– Ponieważ brałeś udziały w pojedynkach, więc wiesz jak je powstrzymać – tłumaczyła w bardzo rozhisteryzowany sposób, choć starała się pokazać, że jest twarda, że się nie martwi, i że jest pewna pomocy, której, w jej mniemaniu, Hektor musiał udzielić jej chrzestnemu.

– Ja brałem w nich udział, Cyntio, a nie chowałem głowę w piasek – wyjaśnił stanowczo, rozpinając guziki swojej koszuli.

Kobieta podeszła i przejęła jego muszkę, przewiesiła ją przez oparcie krzesła, by się nie wygniotła.

– Dziękuję, kochanie.

– Wiem, że mnie nie lubisz. Wyczuwam to – przemówił Damian, popijając ciepłą herbatkę. Połowę wylał, gdyż tak mocno trzęsły mu się dłonie.

– Doprawdy? Ciekaw jestem po czym to wyczuwasz, wujku? – zadrwił Rodrigez.

– Hektor! – rzekła karcąco Cyntia.

– Jak możesz, kochanie, to podaj mi karafkę i szklankę. Chętnie się napiję.

Cyntia zdała sobie sprawę, że Hektor i tak zrobi co uważa za słuszne, i tym razem, nie ma na niego żadnego, nawet najmniejszego wpływu. Napełniła więc szklankę samą whisky i podała ją mężowi. Zasiadła na brzegu łóżka i przysłuchiwała się całej rozmowie.

– Powiedzmy, że intuicja mi to mówi.

– Moja jedyna rada, to nauczyć się strzelać. To on wujka wyzywa, tak więc wuj ma pierwszeństwo oddania strzału. Jeśli trafisz w brzuch, przeciwnik się ugnie i duże prawdopodobieństwo, że zrani wujka co najwyżej w nogę. Będziesz kulał, możliwe, że całe życie, ale będziesz żył.

– I to ma być twoja rada!? – krzyknęła na męża, a w jej oczach jawiło się istne niedowierzanie, zmieszane z czystym gniewem.

– Gdyby ktoś się mnie poradził wcześniej, to stanowczo odwiódłbym twojego wujka od pomysłu rozdziewiczenie dwóch córek generała, na dodatek dopuszczenia się cudzołóstwa z jego żoną! – uniósł się Hektor.

– Ne wymądrzaj się tylko…

– Zamilcz! – warknął Rodrigez, mając tego dnia już dość śmiałości i jawnego nieposłuszeństwa własnej żony. – Ostatnio na za dużo sobie pozwalasz – dodał ciszej, spokojniej, ale nadal tembr jego głosu był twardy i ostry niczym brzytwa.

Damian spojrzał na zdenerwowanego, choć z pozoru opanowanego Hektora oraz na Cyntię, której łzy stanęły w oczach.

– Nie widzę powodu, dla którego byście się mieli sprzeczać – powiedział spokojnie. – Cyntio, twój mąż ma swoje racje. Sam jestem sobie winny.

– Trafne wnioski wysuwasz, wuju. Jak to mówią, lepiej późno niż wcale. – Hektor zrobił kilka łyków whisky.

– Czy mogę liczyć, Hektorze, na twą pomoc, proszę?

– W czym?

– W poprawie mojej celności. Chcę też byś został moim sekundantem.

– Nie zgadzaj się – zażądała Cyntia z wyraźną nadzieją w głosie na to, że jej mąż odmów.

Ten jednak po raz kolejny pokazał, że nie liczy się z jej zdaniem.

– Oczywiście. Możemy zacząć od jutra.

Wuj opuścił pokój zajmowany przez jego bratanice i jej męża. Cyntia miała niezadowoloną minę, a Hektor w spokoju wypił zawartość szklanki do dna.

– Prosiłem byś podała karafkę, a nie mnie obsługiwała – rzekł pewnie, nawiązując do poprzedniej sytuacji. Wstał z fotela i chwycił za kryształowe naczynie, które do połowy pełne było alkoholu.

– Zamierzasz się upić? – zapytała gniewnie i jakby z odrazą.

Hektor tylko lekko się roześmiał, zasiadł w fotelu, napełnił szklankę i przechylił do dna.

– Nie kryję, że byłoby to jakieś rozwiązanie. Dla ciebie, zdaje się, najlepsze.

– Czemu twoje uwielbienie do napoi wyskokowych, ma być dla mnie najlepsze? – Wstała z łóżka, na brzegu którego wcześniej siedziała. Poczuła kopnięcie i gwałtowne ruchy dziecka. Starała się nie dać tego po sobie poznać. Spokojnie zdjęła suknie i została w samej halce.

– Bo pijany, nie miałbym siły krzyczeć – odpowiedział zgodnie z prawdą.

– Stoję niecałe dwa metry od ciebie, zapewniam, że usłyszę. Nie musisz podnosić głosu.

Ponownie napełnił szklankę i ją opróżnił.

– Dobrze wiesz, że czasami to silniejsze ode mnie. A ty mnie chwilami niepotrzebnie prowokujesz.

– Nigdy cię nie prowokuję.

– Teraz to robisz.

– Bo się rozbieram, zamiast stać na baczność i słuchać tego co masz do powiedzenia?

– Niepotrzebnie dyskutujesz i wprowadzasz niezdrową atmosferę. Siądź. – Hektor wskazał na łóżko.

Kobieta nie zareagowała, więc ponowił:

– Siądź.

– Po co?

– Siądź – powtórzył po raz kolejny.

– Dlaczego?

– Siadaj – wycedził przez zęby.

– Nie.

– A co z przysięgą? Kłamałaś mi, przed Bogiem przysięgając? – Oparł się i odchylił głowę w tył zdradzając tym ruchem duże zmęczenie.

– Chyba już za dużo wypiłeś.

– Nie tobie o tym decydować – powiedział spokojnie i napełnił szklankę, tylko po to, by po chwili opróżnić całą jej zawartość kilkoma, większymi łykami.

– Chyba wolę już gdy krzyczysz, niż gdy jesteś taki zimny i opanowany – przyznała.

– Być może jestem w tej chwili zimny, ale wierz mi, że cholernie trudno mi nad sobą panować w obecnej sytuacji.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Że gdybyś nie była teraz w ciąży, w pięć minut pokazałbym ci gdzie twoje miejsce i że męża należy słuchać – odpowiedział niezwykle spokojnie, jak na wypowiadane słowa, lekko tylko się przy tym unosząc.

Cyntia wykonała dwa kroki w tył. Pokręcił przecząco głową, jakby nie dowierzała w to co słyszy.

– Nie bój się. Nic ci nie zrobię. Po prostu usiądź i ze mną porozmawiaj.

– Wolałabym…

– W tej chwili, powiedziałem! – ryknął.

Zatrzęsła się w przestrachu, poczuła łzy na policzkach i powoli, niepewnie, ale usiadła we wskazanym miejscu.

– Co chcesz mi powiedzieć? – zapytała cichutko, spuszczając wzrok.

– Na wstępie, tylko tyle, że twoje dzisiejsze zachowanie mnie niezwykle zawiodło. Rozumiem, że kochasz wujka, ale niektórych rzeczy, nie należy wybaczać, nawet, gdy nas nie dotyczą. Nie o tym jednak chcę z tobą rozmawiać. Właściwie to nie będzie rozmowa, bo ja mówię, a ty słuchasz, bez słowa sprzeciwu i protestu. Rozumiemy się, cariño?

Przytaknęła ruchem głowy, pomimo łez, które ponownie zaczęły napływać jej do oczu. Nienawidziła chwil, gdy traktował ją z góry, jakby był najmądrzejszy i wszystko wiedział najlepiej. Spuściła wzrok, mając nadzieję, że udzieli reprymendy najszybciej, jak to tylko możliwe, a potem powie coś co skutecznie ją pocieszy, rozweseli i miła atmosfera z czasu wspólnej kolacji, jakimś magicznym sposobem, do nich powróci.

– Nie życzę sobie, byś się wtrącała do tej sprawy. Nie waż się przerwać pojedynku, a tym bardziej, być podczas niego obecną.

– Dobrze wiesz, że nie mogę ci tego obiecać – rzekła spokojnie. Jedna z łez stoczyła się po jej policzku.

– Czy ja prosiłem byś mi to obiecywała?

– Sądziłam, że…

– Źle sądziłaś – warknął. – Ma cię tam nie być i masz się do tego nie wtrącać, to nie podlega żadnej, nawet najmniejszej dyskusji.

– A jeśli…

– Jeśli co? – Przestał się opierać i przychylił głowę w jej kierunku jakby chciał lepiej, i dokładniej słyszeć jej odpowiedź. – Jeśli postąpisz inaczej? – starał się odgadnąć.

Cyntia pokiwała głową.

– Można się było tego spodziewać – rzekł jakby do siebie. – Jeśli postąpisz inaczej Cyntio, to przekonasz się, jak brzmi odpowiedz na pytanie, które dziś nieopatrznie mi zadałaś. Tylko, że odpowiedź, poznasz w autopsji, a nie tylko w teorii.

– O czym ty mówisz? – Wydawała się być zdezorientowana.

– Dziś zapytałaś się, jaką mam paletę kolorów jeśli chodzi o kary i nauczki. Nie podam ci jak długa i jak szeroka jest ta paleta, nie wyliczę ilości, mogę cię jedynie zapewnić o jakości, i to zamierzam zrobić w tej chwili. Bywam bardzo twórczy Cyntio i przede wszystkim, bywam też surowy. Pamiętaj o tym, zanim przyjdzie ci do głowy postąpić głupio. Nie waż się mi sprzeciwić, nie w tym przypadku. – Ponownie napełnił szklankę i przechylił do dna.

– Nie chcę, by ten pojedynek się odbył.

– Wiem, ale nie ty o tym decydujesz, ani nie ja.

– Ale to popierasz – zarzuciła.

– Oczywiście, że tak.

– Popierasz, że ktoś chce strzelać do mojego wujaszka – powiedziała pełnym pretensji tonem.

– Twój wujek rozwalił rodzinę, przyczynił się do śmierci dziewczyny w twoim wieku – przypomniał.

– Wuj nikogo do niczego nigdy nie zmuszał – trwała przy swoim.

– A gdybym to był ja? Gdybym ja tak postąpił? Jakbyś mnie oceniła?

– Ty jesteś moi mężem.

– To bez znaczenia! – uniósł się. – Niektórych rzeczy nie wypada, nie czyni się ich, po prostu, bez względu na status, usytuowanie, czy powodzenie!

– Krzyczysz – zaznaczyła smutno. Spuściła wzrok na swoje buty, materiałowe, kremowe trzewiki na drewnianej podeszwie z lekkim obcasikiem i ciemnobrązowymi sznurowadłami.

Hektor napełnił ponownie swoją szklankę.

– Upijesz się.

Wstał i chwycił za karafkę. Spojrzał na żonę z góry.

– Dobranoc – silił się na uprzejmy ton.

– Wychodzisz?

– Wrócę, ale wtedy zapewne będziesz już spała. Muszę pobyć sam.

– Dlaczego?

– Bo jeśli tego nie zrobię... – zaczął, starając się zachować spokój – to cię, chyba, w nerwach dziś rozniosę! Teraz rozumiesz?! – wykrzyczał, nachylając się nad żoną. Karafkę odłożył na łóżko, obok niej. Szklankę szybko opróżnił i odłożył po jej drugiej stronie, jedną dłonią wspierając się na miękkim materacu.

Cyntia siedziała niczym na szpilkach i czuła się przytłoczona jego tak bliską obecnością, na dodatek nigdy nie przepadała za odorem alkoholu i o ile wcześniej u Hektora tolerowała ten specyficzny zapach, jakby się nakrapiał whisky, o tyle teraz, gdy była w ciąży, był dla niej nieznośny, zwłaszcza w takiej ilości.

– Pytałem czy rozumiesz? – przypomniał i trącił delikatnie palcem o jej podbródek, by go uniosła i spojrzała na niego.

– Nie rób mi tak – postawiła się, ale głos jej drżał, a ręce się trzęsły. Poczuła jak uderza w nią dziwne ciepło, a jednocześnie robi jej się zimno.

– Nie ma nie rób mi tak! – wrzasnął, chwytając za jej policzki, ale nie ściskając ich mocno. Miał na celu jedynie tyle, by nie spuszczała z niego wzroku, a nie zadanie jej niepotrzebnego bólu. – Nie ma nie i nie ma ale! Jeśli chciałaś mieć ostatnie zdanie, to trzeba było zostać pod opieką ojca, a nie wychodzić za mąż, albo zdecydować się na bycie starą panną, wykształcić się i samej robić na swoje utrzymanie! Wybrałaś inną drogę, więc zacznij się jej konsekwentnie trzymać – nieco spuścił z tonu, ale było to tylko chwilowe, gdyż zaraz ponownie zagrzmiał – bo może twój tatuś pozwalał sobie na takie zachowanie, ale teraz jesteś moją żoną i dopóki nosisz tę obrączkę na palcu – chwycił brutalnie za jej nadgarstek i siłą uniósł dłoń do góry, by złoty krążek znalazł się centralnie przed jej oczyma – to robisz jak ja ci nakazuję i czasami czynisz to bez dyskutowania. Uświadom sobie więc w końcu, że jesteś moją żoną, że będziesz matką mojego dziecka, a w tej sytuacji nie wypada ci już tupać nóżkami jak jakieś gówniarze, gdy coś nie jest po twojej myśli, bo nie ty masz tutaj ostatnie słowo! – Przestał trzymać za jej rękę i miał zamiar wyjść, bo jego zdaniem dyskusja została zakończona, ale jeszcze zanim się w pełni wyprostował to usłyszał:

– Oczywiście, bo pan i władca jest tylko jeden.

Tyle wystarczyło, by jedną ręką pochwycił jej ramie i szarpnął, a drugą uniósł na wysokość twarzy, biorąc przy okazji niewielki zamach.

Zamknęła oczy i odwróciła twarz w oczekiwaniu na nadejście bólu. Nic jednak się nie stało, nawet nie huknęło.

– Masz coś do powiedzenia? – poprzez dziwne echo, które wytworzyło się jedynie w jej głowie pod wpływem nieznanego wcześniej lęku, dotarł do niej głos męża.

– Przepraszam – szepnęła ledwie słyszalnie i prawie niezrozumiale, ale on dosłyszał, a nawet jeśli nie, to się domyślił.

– Teraz? – zapytał, jeszcze bardziej się do niej przychylając. – Dopiero, gdy podniosłem na ciebie rękę? A co było wcześniej? Co, musisz czuć nad sobą ciężką rękę albo jakąś rózgę, by wiedzieć co to respekt? Jeśli tak, to powiedz! Poczekamy aż urodzisz i załatwimy tę sprawę. Dostaniesz raz, tylko raz i zapewniam cię, że on wystarczy, byś wiedziała kiedy masz się zamknąć! Wtedy wystarczy, że się tylko znacząco spojrzę, a od razu będziesz wiedziała o co chodzi, i że należy spokornieć, by nie było powtórki. – Wyprostował się, odstępując od niej na krok – I zanim wypomnisz mi, że kiedyś powiedziałem, że nie uderzyłbym kobiety, to zastanów się, czy ty zachowujesz się jak kobieta, bo póki co to starasz się przegadać i przeskoczyć mężczyznę, na dodatek własnego męża, a chyba jednak nie wypada.

Udał się w stronę szafy, by wyciągnąć z niej czarną kamizelkę. Było gorąco, dla niego za ciepło na to, by przywdziać marynarkę i w tym wypadku, to co wypada zeszło na dalszy plan, bo wolał postawić na komfort i wygodę.

Cyntia chwile siedziała, przestraszona tak bardzo, że aż bała się poruszyć, w końcu jednak zdecydowała się odezwać, w chwili, gdy jej mąż znajdował się przy samych drzwiach prowadzących na korytarz na piętrze:

– Gdybym... gdybym nie była w ciąży, to... to byś mnie uderzył?

– Nie – odwarknął. – Z pewnością nie tak. Gdybym naprawdę musiał, to kazałbym ci się położyć na łóżku, zadrzeć spódnicę do góry, wyjąłbym pasek i potraktowałbym cię na taki wiek, na jaki się zachowujesz. – Chwycił za klamkę i nacisnął ją w dół. – Gdy wrócę, to masz być w łóżku i nie każ mi się dzisiaj powtarzać. – Wyszedł z pokoju, nie zostawiając żonie informacji dokąd się wybiera i z kim zamierza topić smutki.

W tym czasie Bastian martwił się jak spłacić kolejne długi. Jego problem z hazardem zaczynał być naprawdę uciążliwy i to nie tylko dla niego, ale też dla całej rodziny. Nie chciał martwić Julki, dlatego postanowił, że nic jej nie powie o swoich kłopotach.

– Opa, opa – powtarzał dziesięciomiesięczny Edward, trzymając Bastka za dłonie i podskakując na łóżku. Co jakiś czas wyrzucał nogi przed siebie i upadał na pupę, by po chwili znów wstać i bawić się dalej.

Bastian chwycił go pod ramionkami i podniósł najwyżej jak tylko umiał. Mały rozłożył ręce na boki i zaczął wymachiwać nogami.

– Nie wygodnie, prawda? – zapytał Brown. – Pojedziemy do krawca, uszyje ci spodnie. Jesteś dużym chłopcem, nie możesz chodzić w niemowlęcych sukienkach.

Blondyn upadł plecami na łóżko, a małego przytulił do swojej piersi. Poczuł jak chłopiec ślini jego koszulę i usiłuje objąć go rączkami. Położył swoją dłoń na główce dziecka, pokrytej jasnymi, niemal siwymi włosami.

– Tata cię kocha, ciebie i twoją mamusie. Oddałbym za was życie – zapewnił.

Julia w tym samym czasie stała za drzwiami łazienki, uchyliła je lekko, by móc nasłuchiwać odgłosów zabawy męża i syna. Była zdumiona, gdy z ust Bastiana popłynęły akurat takie słowa, których w życiu się po nim nie spodziewała. Starła łzę wzruszenia z policzka i wkroczyła do pokoju.

– Muszę się napić – nagle stwierdził Bastian, wstając i podając Julce Edwarda na ręce.

– Znowu?

– Tylko trochę.

– Idź jeśli musisz, tylko niech cię matka nie zobaczy – powiedziała ostrym tonem.

– Jest środek nocy, w pokoju służby nikogo nie będzie. Muszę pomyśleć – wyjaśnił, zamykając za sobą drzwi.

– Pomyśleć? – Julia pokiwała głową z niedowierzaniem i włożyła synka do kołyski. – Powinieneś już dawno spać. Zawsze tak zrobisz z ojcem, bawicie się do późna, a potem najchętniej byście do południa spali – narzekała i żaliła się dziesięciomiesięcznemu dziecku, które w odpowiedzi robiło przeróżne miny, wytykało język i samo się za niego łapało rączkami.

Bastian uczynił dokładnie tak jak miał w planie, zasiadł nad butelką rumu. Nie byłoby w tym niczego dziwnego, gdyby butelka nie była pełna, a szklanka nie była pusta. Ochmistrzyni właśnie zawitała do kuchni po odrobinę mleka. Spojrzała na zafrasowanego młodzieńca.

– Nie pije pan? – rzekła pytająco.

Bastian pokręcił głową. Nalał rumu do szklanki, spojrzał w głębie cieczy i zrobił dwa małe łyki. Skrzywił się, jakby smak ulubionego napoju nie mógł przejść mu przez gardło.

– W pana przypadku powiedzenie na frasunek potrzebny trunek się nie sprawdzi. – Grubsza kobieta wyszła, a na jej miejsce pojawiła się jedna z pokojówek

– Powinien pan się bardziej kryć, pije pan przy otwartych drzwiach, co gdy teściowa pana zobaczy? – zapytała sympatycznie młoda brunetka.

– Zdziwi się.

Brown spojrzał pewnie na kobietę. Jego wzrok nie był ani trochę zamglony.

– Jest pan trzeźwy!? – Pokojówka zrobiła duże oczy i zupełnie nie kryła swego zaskoczenia. – Przepraszam, nie będę się wtrącała.

– Tak, wiem. Dla tych na górze ważne są pozory, a dla tych na dole ważna jest praca. Dobranoc – przemówił niezwykle uprzejmie.

Dziewczyna opuściła jadalnie, by za moment z służbówki, w której zazwyczaj prasowano, wyszła kolejna pokojówka, tym razem blondynka, nowo zatrudniona.

Ruch większy niż na dworcu – przeszło przez myśl Bastianowi. Po chwili spojrzał w jej niebieskie oczy i usiłował sobie przypomnieć imię tej kobiety.

– Aurelio! – zawołał za nią męski głos.

Kobieta się zatrzymała i spojrzała w tył. Brown chcąc pozostać niezauważony, schował się pod stół. Z służbówki wyszedł Hektor, zapinał swoją białą koszule pod szyję i zarzucał szelki na ramiona.

– Masz coś mojego – wyjaśnił.

– Czyżby? – zapytała z krzywym, przebiegłym uśmiechem.

– Oddaj list. – Włożył jedną dłoń do kieszeni i oparł się o futrynę. W pomiętej koszuli i z jedną szelką opadającą do łokcia, wyglądał jak podrzędny, zwyczajny rzezimieszek.

Aurelia podeszła do niego i złapała prawą dłonią jego podbródek.

– Tak naprawdę, nigdy go nie miałam, kochaneczku. – Poklepała Hektora po policzku, odwróciła się na pięcie i wymaszerowała z jadalni.

Hektor podszedł do zlewozmywaka, odkręcił kran i przemył twarz zimną wodą. Zakręcił kran i splótł koszyczek z dłoni na potylicy. Zaczął przechadzać się nerwowo po jadalni. Zrzucił krzesło, które w niczym mu nie zawiniło, po chwili kopnął jedną ze skrzynek pozostałych po alkoholu, a na koniec uderzył pięścią w lustro nie mogąc znieść swojego własnego odbicia.

Bastian pośpiesznie chciał wyjść spod stołu i przepełzać do salonu, ale Hektor go zauważył i zagrodził mu drogę.

– Co tutaj robisz? – zapytał.

Bastek wstał z kolan, wyprostował się.

– Szukałem spokoju.

Hektor położył dłoń na ramieniu Browna i dosłownie przyparł go do muru. Chwycił za nóż leżący na blacie kuchennym i przyłożył szwagrowi do gardła.

– Co słyszałeś?

– Nic – odpowiedział zalękniony.

– Prawidłowa odpowiedź. Nie widziałeś nic i nie słyszałeś nic. – Hektor odłożył nóż na poprzednie miejsce. – Nikomu nie mów o tym niczym, bo inaczej cię zabiję. – Słowa Hektora nie były czczą groźbą, w jego oczach jarzyła się wyraźna prawda i fakt, że byłby w stanie to zrobić

Rodrigez wrócił się do służbówki po czarna kamizelkę, nie założył jej, po prostu wyszedł, trzaskając za sobą jedną połową dwuskrzydłowych drzwi.

Bastian przełknął ślinę, usiadł na krześle, z którego omal nie spadł i nawet nie trudził się przelewaniem rumu do szklanki, pił prosto z butelki.

Tej nocy Hektor wrócił do łóżka nad ranem, położył się przy Cyntii, nie trudząc się nawet zdjęciem ubrania. Zbliżył się do niej, objął w pół, pogłaskał po brzuchu. Uśmiechnął się i zmusił zaczerwienione od łez oczy, by więcej nie płakały.

– Przepraszam cię, kochanie – wypowiedział niezwykle delikatnie do śpiącej żony i musnął wargami fragment jej nagiego ramienia.

Po tym pocałunku starannie ją okrył i położył się na plecach, pocierając twarz obiema dłońmi z zakłopotaniem. Po chwili opuścił ręce wzdłuż tułowia i patrzył w sufit. Starał się zasnąć, ale wspomnienia, niewygodne prawdy i prawdziwe cele ścierały się z sobą, plotły, zgrzytały i nie dawały odpocząć zmęczonym powiekom.

Rodrigez z samego rana, zaraz po szybkim śniadaniu, do którego zasiadł wraz z Cyntią, Julią i Bastianem, udał się z wujaszkiem na pusty plac za posiadłością rodziny Montenegro. Wzięli z sobą dwie skrzynki pełne pustych butelek i rewolwery służące do pojedynków.

Rodrigez położył skrzynkę do góry dnem, a na niej postawił pustą butelkę po winie. Oddalił się na ilość długich dwunastu kroków i chwycił pewnie nabitą broń w prawą dłoń.

– Dlaczego stoimy tak daleko od celu? – zapytał Damian.

– Sześć kroków twoich i sześć kroków przeciwnika, daje łącznie dwanaście kroków – odpowiedział ze stoickim spokojem.

– Może to i dobrze, że stoimy tak daleko, jestem szczupły, trudno będzie mnie trafić.

– Nie liczyłbym na to, zważywszy, że stajesz do pojedynku ze starym wojskowym – odebrał jednym zdaniem nadzieję wujka. – A teraz skup się. Broń trzymasz pewnie w dłoni, lufę kierujesz nieco ku dołowi. Bierzesz powietrze i delikatnie je wypuszczasz. Nie bierzesz powietrza, dopóki nie oddasz strzału. Na spust naciskasz powoli i delikatnie, inaczej lufa podskoczy i nie trafisz do celu. O tak.

Hektor przymierzył się do strzału, zaczerpnął powietrza i powoli je wypuszczając oddał strzał. Butelka pękła, a Damian aż podskoczył wystraszony.

– Teraz ty – polecił Hektor i podał drugi, nabity rewolwer Damianowi.

Ten przymierzył się do strzału, nacisnął na spust i uznał:

– Nie działa, chyba się popsuł. – Zaczął poklepywać i potrząsać bronią.

– Bo wybuchnie ci w dłoni, gdy będziesz tak robił – uprzedził Hektor, a mężczyzna od razu wypuścił rewolwer, który upadł na zieloną trawę.

– Nie działał, sam widziałeś.

Hektor uniósł brwi do góry i spojrzał na Damiana Montenegro z politowaniem.

– Tak, widziałem, że nie zwolniłeś blokady. Podnieść rewolwer i oddaj strzał, ja postawię butelkę. Tylko nie strzelaj dopóki nie odejdę.

Damian oddał strzał tak jak polecił Hektor, ale trajektoria lotu pocisku była co najmniej dwa metry od ustawionego celu.

– On mnie zabije – wyznał Damian.

– Ty jego na pewno nie – rzucił na pocieszenie Rodrigez. – Pamiętaj, że strzelasz pierwszy. – Ustawił kolejną butelkę na skrzynkę. – Spróbuj jeszcze raz. Ten jest nabity. – Zamienił mężczyźnie rewolwer i wyczekując strzału, włożył dłonie do kieszeni.

Pocisk po raz kolejny nie trafił do celu, a Damian wystraszony, po każdym wystrzale dosłownie odskakiwał w tył.

– Wszystko wina tego, że trafiłem akurat na wojskowego – poskarżył się ze łzami w oczach.

– To nie ma żadnego znaczenia – stwierdził Hektor. – Jego córka przez ciebie nie żyje, żona leży pobita i nie wiadomo czy z tego wyjdzie…

– Żonę sam zbił, ja na nią ręki nie podniosłem – wybronił się Damian.

– Fakt, on sam dopuścił się rękoczynu, ale to ty byłeś powodem. Gdyby jego córki i żona cię nie spotkały, byłyby całe i zdrowe.

– Może gdyby nie był wojskowym, to dałoby się to jakoś załatwić, no wiesz…

– Nie, nie wiem, za to wiem, że po tym jak rozdziewiczyłeś jego dwie córki i dopuściłeś jego żonę do zdrady, to nawet gdyby był kucharzem w twojej posiadłości, to chciałby cię zabić.

– Co do żony, to racja, ale jeśli mowa o córkach, to zapewniam cię, że nie byłem pierwszym.

– Ale ich ojciec wini ciebie, nie masz co liczyć na to, że zmieni zdanie. Pozostaje więc nauczyć się strzelać.

– Że też nie trafiłem na pacyfistę – marudził na głos. – Dlaczego czyścisz broń? – zapytał, widząc jak Hektor wkłada szmatkę do lufy, a potem wyciąga ją średniej długości drucikiem.

– Rewolwery to delikatna broń, gdyby proch utknął w środku i nie został wyczyszczony, zbierał się, i długo zalegał, lufa zostałaby zatkana. W efekcie wybuchła w dłoni podczas oddawania strzału. – Wytłumaczył, nabił broń i podał wujowi.

– Powiedz mi szczerze, czy jest sposób, by tego uniknąć?

– Pojedynku nie da się uniknąć.

– A nie może mnie ktoś zastąpić?

– Reprezentant broniący twój honor. Nikłe, że kogoś takiego znajdziesz.

– Hektor? – rzekł pytająco i spojrzał na męża bratanicy wzrokiem zbitego kundla.

Ten jednak pokręcił przecząco głową.

– Dlaczego? Przecież dobrze strzelasz? Poradziłbyś sobie z tym starym pierdziuchem bez problemu.

– Zapewne tak, ale to nie moja sprawa, to ty zawiniłeś, ty poniesiesz za to nauczkę. Kto wie, może wyciągniesz z tego nauki na przyszłość. Pójdę ustawić butelki. – Hektor oddalił się w kierunku skrzynek.

– Tylko, że po tym pojedynku, ja już nie będę miał żadnej przyszłości! Nawet najkrótszej! – krzyknął Damian i tupnął nogą niczym małe, kapryśne dziecko, które nie otrzymało od rodziców ukochanej zabawki. Następnie porzucił rewolwery na trawie, zostawił Hektora samego, zanim ten zauważył, że jego towarzysz się oddala. Wujek bowiem uznał, że prościej będzie znaleźć reprezentanta, niżeli nauczyć się strzelać.

Reprezentant napatoczył się sam, a był nim Bastian, którego okładała dwójka zbirów za domem, przy stajni.

– Pieniądze – nawoływali.

– Nie mam.

– Za to ja mam pomysł jak je zdobędziesz – rzekł jeden, grubszy i wcześniej tylko się przyglądający. Podniósł Browna za kołnierz do góry.

– Jak? Powiedz jak, a to zrobię.

– Moim skromnym zdaniem brakuje ci, chłopcze, motywacji. Jeśli nie przyniesiesz nam pieniędzy do końca tygodnia, wraz ze wszystkimi odsetkami, to przyniesiesz nam dziecko. Sprzedamy je. Na małych chłopców zawsze jest popyt.

– Jakie dziecko?

– Twojej żony – odpowiedział grubas.

– Nie, chłopacy, na co wam on? Dajcie spokój. Oddam pieniądze, obiecuje, ale nie róbcie nic Julce ani małemu – zarzekał się, trzęsąc niczym osika.

– Masz czas do soboty. – Trzech zbirów wsiadło do starego, zniszczonego samochodu i oddalili się w kierunku tawerny, której byli stałymi bywalcami.

– Wiem jak rozwiązać twoje problemy – zaczął wuj Damian Montenegro, wyłaniając się z ukrycia.

– Moje problemy mogą rozwiązać tylko pieniądze – wyznał smutno Bastian i osunął się po ścianie, usiadł na piasku, podkulił kolana pod samą brodę, a nogi objął rękoma.

– Mam pieniądze, ale nie mam zastępcy. Czy zostaniesz moim reprezentantem?

– Oczywiście, ale co mam reprezentować? – zapytał nagle rozanielony Bastian.

– Mnie.

– W czym? – dopytywał z niekrytą radością, wstając na równe nogi. Poczuł przypływ nadziei.

– W pojedynku.

– Ale ja słabo strzelam.

– Nawet jeśli zginiesz, spłacę twoje wszystkie długi, a Edwardowi i Julii nigdy niczego nie zabraknie. Zapewnię chłopcu przyszłość. Nie zmuszam cię, ale zastanów się nad tym. – Damian położył dłoń na ramieniu Bastka, po chwili ją zdjął, odwrócił się tyłem do mężczyzny i skierował w stronę głównego wejścia.

Bastian wzruszył ramionami i bez przemyślenia sprawy uznał:

– No w sumie… tak czy tak jestem martwy. Wuju, zaczekaj! – krzyknął za Damianem, podniósł nawet dłoń do góry i nią zamachał w kierunku przebiegłego wujaszka.

Julia jadła drugie śniadanie wraz z siostrą. Kobiety znajdowały się w ogrodzie, bo choć nie był on pięknie odnowiony, to obie uparły się, że w tak ładny i słoneczny dzień, nie wyobrażają sobie posiłku przedpołudniowego w innym miejscu. Siostry żywo dyskutowały o pojedynku.

– Ja nie wiem co z tą rodziną się wyprawia. Ojciec chodzi struty, matka żywo podniecona, Damian idzie na pewną śmierć, a twój mąż został sekundantem. – Julia zabujała wózek o granatowym kolorze, na dużych białych kołach. Wstała, by zasłonić budkę i poprawić parasolkę. Była to pora drzemki Edwarda.

– Nawet mi nie przypominaj. – Cyntia wyciągnęła dłoń do pucharka pełnego truskawek, pod koniec ciąży wyjątkowo miała na nie ochotę i mogłaby zajadać je niemal bez przerwy, na przemian z karmelkami.

– Ja nie wiem jak mogłaś mu na to pozwolić…

– Nie pytał o pozwolenie – warknęła ciężarna.

– Nasz wuj zostanie zabity, a twój mąż będzie ładował pistolety.

– Julio, wiem! – krzyknęła. – Ale nic nie mogę na to poradzić.

– Prosiłaś, by nie brał w tym udziału?

– Tak.

– Odmówił?

– A jak myślisz? – Wyraz twarzy Cyntii zaczął wskazywać na duże zniecierpliwienie.

– Było trzeba go zmusić, by zmienił zdanie. – Julia nerwowo zamieszała cukier w filiżance herbaty z mleczną chmurką na brzegu.

– Zmusić? Hektora zmusić? Nie wiesz o czym mówisz.

– Matka od małego nam wpajała, że na każdego mężczyznę jest sposób, że można nim sterować.

– Tak, pamiętam. To było wtedy, kiedy ja pragnęłam studiować i stać się niezależna, a ona ubzdurała sobie, że zrobi ze mnie dobrą żonę.

– Żałujesz?

– Niemal każdego dnia. Czuję się jakbym była nie sobą albo nie na swoim miejscu.

– Ale kochasz Hektora?

– Tak, jest dobrym człowiekiem, zazwyczaj. Poza tym zrobiłam to, co wydawało mi się być najlepsze dla mnie, dziecka i rodziny.

– Wystarczyłoby samo tak, jeśli kogoś kochamy, to nie podajemy powodów.

– Uznajmy, że moja miłość jest rozsądna.

– Tam gdzie górę bierze rozsądek, tam nie ma miejsca na prawdziwe uczucie.

– Słowa ojca – przypomniała sobie Cyntia. – Julio, ja naprawdę myślę, że mogę z nim być szczęśliwa. Wątpiłam w to jeszcze w dniu ślubu, ale Hektor w podróży po Europie, jak i w Anglii, był innym człowiekiem.

– Wróciłaś szczęśliwa, uśmiechnięta od ucha do ucha – wspominała Julka na głos. – Przyjemnie było na ciebie patrzeć. Trochę żałuję, że nie mogłam obserwować jak rósł twój brzuch.

Pani Rodrigez uśmiechnęła się smutno.

– Nic straconego. Teraz widzisz jaka jestem gruba.

– Choć raz mam lepszą talię od ciebie – rzuciła z uśmiechem brunetka. – Teraz już się tak nie uśmiechasz. Od czasu waszego powrotu… mam wrażenie, że coś się między wami popsuło – powróciła do nieprzyjemnego tematu.

– Ja myślę, że obecność matki nam nie służy. Ona ma na mojego męża dziwny wpływ. Sama nie umiem tego wyjaśnić, ale... czuję, że to jej wina.

– Kiedy wracacie do siebie?

– Za miesiąc, jak otynkują budynek i wyremontują pokoje. Hektor uznał, że w moim stanie, należy mi się spokój, dlatego tu jesteśmy. Poza tym on chce urządzić z naszego domu hotel. Wiele obcych ludzi pałętających się po naszych włościach.

– Nie miałaś nic do powiedzenia?

– Nie miałam wtedy na ten temat zdania, teraz dopiero, gdy tu został zorganizowany koncert, przypomniałam sobie jakie to uciążliwe, gdy ciągle kogoś mija się na korytarzu. Ale przynajmniej dostanie nam się największy pokój, taki z dwiema sypialniami i sporym salonem – oznajmiła z uśmiechem.

– Widzę, w całej sytuacji, zaczynasz doszukiwać się tego co pozytywne.

– Gdybym tego nie robiła, już dawno bym zwariowała. Pójdź ze mną znaleźć szofera, bo Hektor uparł się, że w ciąży nie powinnam prowadzić. A muszę kogoś wysłać po kilka drobiazgów, wyślę Laurę, bo ona też czegoś potrzebowała, a pewnie Susana już wszystko, o co prosiłam, spakowała. – Cyntia wstała i schyliła się jeszcze po jedną truskawkę. – Kelner. – Pomachała dłonią na mężczyznę w białych rękawiczkach. – Skończyłyśmy – oznajmiła.

Julia w tym czasie zawróciła wózkiem na ścieżkę.

– Dlaczego Hektor sam albo z tobą nie pojedzie?

– Przecież wiesz, że jest sekundantem.

– Dlaczego wcześniej nie pojechał?

Cyntia pokręciła głową, jakby nie wiedziała co powiedzieć i ile może wyjawić siostrze.

– Moje mdłości, gdy jestem pasażerem nasilają się, a Laura prawie się do niego nie odzywa. Przeżyłaby męczarnie, siedząc z nim w jednym samochodzie ponad dwadzieścia minut.

– O co jest na niego zła? – zapytała wprost pani Brown. – Cyntio, mi możesz powiedzieć.

– Dobrze, opowiem ci po drodze.

Julia zasłuchiwała się w opowieść o tym, jak Hektor ukarał siostrę za szwendanie się nocami po tawernach. Ani trochę nie podzielała zdania Cyntii na ten temat.

– Mnie ojciec kiedyś ukarał podobnie i…

– Wiem, ale nie za taką bzdurę. Ty niemal potrułaś gazem wszystkich domowników.

– Przypadkiem – przypomniała Julia ze skromnym uśmiechem. – Nie powinnaś być o to zła na męża i nie powinnaś też stawać po stronie Laury w takich sytuacjach. Nie zrobił jej żadnej krzywdy.

– Ja uważam inaczej – warknęła oburzonym tonem. – Jest jej bratem, powinien ją wspierać.

– Nawet w głupocie? Czy tak zrobiłby ojciec, gdyby go miała?

– Ale on jest jej bratem. Ja sobie nie wyobrażam, by Martin kazał mnie klękać na jakimś przeklętym grochu.

– Tak, ale pomyśl o tym inaczej. Pomyśl, że Hektor zastępuje jej ojca – wystawiła miażdżący argument Julia.

– Mój ojciec się tak w stosunku do mnie nie zachowywał.

– Ale w stosunku do mnie i Martina tak. Ty zawsze byłaś oczkiem w głowie.

– Przemawia przez ciebie zazdrość, siostro.

– Bo to przykry temat. Byłaś i jesteś jego oczkiem w głowie, zawsze wystawiał cię na piedestał.

– Was za to zawsze lepiej traktowała matka. Was chociaż przytulała i brała na kolana. Ja nie pamiętam, bym kiedykolwiek, to ja siedziała na jej kolanach – powiedziała ze łzami cisnącymi się do oczu.

– Przepraszam, niemądrym było wracanie do dzieciństwa, zwłaszcza teraz, gdy trzeba ci spokoju. A Laurą się nie przejmuj, w końcu się pogodzi z bratem – odrzekła pani Brown i wyciągnęła obie dłonie po swojego synka.

Ten szybko chwycił ją za palce i przy jej pomocy podniósł się do siadu. Zadowolony z samego siebie poklaskał w dłonie, zaśmiał się i zrzucił czapeczkę z główki, którą przed sekundą założyła mu ciocia.

– Musisz zawiązać mu pod szyją, inaczej za każdym razem zdejmie i upuści.

W czasie gdy Julia i Cyntia spacerowały, Bastian Brown szykował się do pojedynku. Pierwsze co uczynił, to oddał pieniądze otrzymane od wuja swoim wierzycielom. Potem zostawił kopertę ze sporą ilością gotówki w kołysce Edwarda, pisząc list do chłopca, że wszystko co zrobił czynił z myślą o nim i jego mamie. Z Julią także się pożegnał listownie, wyjaśniając motywy swojego postępowania. Wpadł do pokoju służby, chwycił za dwie butelki rumu i zawartość jednej wypił zanim dotarł za ogród należący do posiadłości. Drugą butelkę opróżnił w połowie, pozostałość zostawił na drodze i szedł wąską ścieżką, u krańca której czekał na niego Rodrigez.

– Nareszcie jesteś – przywitał go szwagier i od razu zaczął zapinać guziki kamizelki Bastiana. – Nie trać animuszu.

– Łatwo powiedzieć, nie ty idziesz na pewną śmierć.

– Jesteś blady – zauważył mężczyzna.

– Będę jeszcze bledszy.

– Po co się zgodziłeś na to zastępstwo?

– Bo lepiej zginąć w sprawie honoru rodziny, niżeli zakatowanym na tyłach podrzędnej karczmy.

– Miałeś kłopoty? – szepnął Hektor.

Bastian przytaknął ruchem głowy.

– Dlaczego mi nie powiedziałeś?

– Ja też wiem co to wstyd. Chodźmy już. Czekają na nas.

Hektor niósł walizkę z pistoletami do pojedynku, idąc krok za Brownem. Zauważył chwiejny krok mężczyzny. Dogonił go i chwycił za ramię.

– Jesteś pijany? Oszalałeś? Nie rób tego! Trzeźwy miałbyś mizerne szanse, pijany nie masz żadnych szans – sprowadził Browna na ziemie, a ten tylko odepchnął się dłonią od Rodrigeza i poszedł dalej.

– Niech się dzieje wola nieba, z nią się zgadzać zawsze trzeba – powiedział bełkocząc, a potem stanął naprzeciw przeciwnika.

– Widzę Damian Montenegro okazał się tchórzem – skwitował generał. – Cóż, jego wybór. Sekundant!

– Jestem – zgłosił się Rodrigez i stanął między panami z otwartą walizką.

– Wybierzcie broń – powiedział drugi z sekundantów.

– Brown. – Hektor spojrzał na szwagra i wyczekiwał aż ten poweźmie rewolwer.

– Stać! – krzyknął jakiś biegnący w ich kierunku, grubszy, niższy mężczyzna, w towarzystwie dwóch większych i znacznie od niego młodszych.

Hektor szybko zamknął walizkę.

– Kim panowie są? – zapytał generał.

– Agentami policji. Nie wiedzą panowie, że pojedynki w tym kraju są zakazane?

– Wyszliśmy tylko na spacer. – Rodrigez uśmiechnął się krzywo i sztucznie do agentów.

Starszy mężczyzna podszedł i wyszarpnął Hektorowi walizkę z dłoni. Zajrzał do środka, przekazał ją swojemu towarzyszowi. To samo zrobił z rewolwerem wyrwanym z dłoni Bastiana.

– Kłamie pan przedstawicieli prawa – zauważył Ernest Sambor.

– Jestem wojskowym – stanął w obronie Hektora generał.

– Ja też, służyłem kilka lat, mam pozwolenie, mogę nosić broń – dodał swoje Rodrigez.

– Tak, ale nie rewolwery służące do pojedynków! Zabieram panom zabawki i radzę nauczyć się rozwiązywać problemy w nieco bardziej cywilizowany sposób.

– Pierwszy raz zgadzam się z wymiarem sprawiedliwości – odezwał się zadowolony i uśmiechnięty Bastian Brown, któremu kamień dosłownie spadł z serca. – Agencie – dogonił starszego mężczyzną.

– Słucham?

– Dziękuję – powiedział z uśmiechem od ucha do ucha, wymalowanym na całej twarzy.

– Proszę podziękować żonie. Bez wątpienia uratowała panu życie.

– Zrobię to – zapewnił Bastian, idąc wraz z agentami w stronę posiadłości Montenegro.

Hektor przywdział cylindryczne okrycie głowy, uderzył laską w ziemię i stanął wyprostowany niczym dżentelmen.

– Brałem udział w kilku wojnach i bitwach, widziałem wielu tchórzy, ale takich jacy należą do pańskiej rodziny, nie spotkałem nigdzie, nawet wśród dezerterów – wyjaśnił generał.

– Zdaje sobie z tego sprawę i obawiam się, że teraz już zawsze będą zasłaniać się policją.

– Nie interesuję mnie to, ja muszę zmazać plamę na honorze. Wie pan co to oznacza?

– Domyślam się – odpowiedział pokornie Hektor.

– Jak nie któryś z nich, to pan. – Generał wraz ze swoim sekundantem wyminęli Hektora i poszli przed siebie, wąską ścieżką.

Rodrigez wszedł do pokoju, było już grubo po objedzie. Zasiadł w fotelu i napił się whisky. Spojrzał na walizkę z rewolwerami do pojedynku, spoczywającą na łóżku. Służąca składała małe, dziecięce ubranka i chowała je do komody. Zjawiła się Cyntia z koszykiem dodatkowych ubrań.

– Jeszcze to – oznajmiła pokojówce.

Hektor natychmiast wstał i podszedł do żony.

– Nie powinnaś była dźwigać.

– To lekkie rzeczy – odpowiedziała, nie siląc się na uprzejmości.

– Jak uważasz. – Ponownie usiadł w fotelu i napełnił szklankę. Tym razem nie wypił pośpiesznie jej zawartości, a delektował się trunkiem, powoli go sącząc.

– Agent przyniósł twoją własność. Wiele mnie kosztowało, by ulec pokusie i jej nie zakopać w ogródku – odezwała się do męża, stając przy pokojówce. – Te są śliczne, z takimi złotymi obszyciami – cieszyła wzrok widokiem dziecięcych, bawełnianych śpioszków.

– Dobrze, że tego nie zrobiłaś.

Cyntia sięgnęła po jedną truskawkę, których było dużo w pucharku, stojącym na srebrnej tacy przy szklance soku pomarańczowego.

– Jak mogłeś!? – podniosła głos nagle, niespodziewanie.

Hektora zaskoczył jej wybuch więc z początku patrzył na nią niczym ciele w malowane wrota, jakby zupełnie nie wiedział o co chodzi. Szybko jednak skojarzył fakty.

– Jak twoja siostra mogła? Nie powinna dzwonić na policje. Doniosła na własnego męża! – Wstał podirytowany.

– Uratowała mu życie, podczas, gdy ty, jago sekundant, przyglądałbyś się jego śmierci! – zarzuciła mężowi.

Hektor usiadł ponownie w fotelu, uznał, że nie będzie krzyczał na żonę w obecności pokojówki. Uśmiechnął się krzywo.

– Jeśli martwisz się o szwagra czy wuja, to bez obaw. Żaden z nich nie chce strzelać, a tym bardziej, by do nich strzelano.

– I całe szczęście.

– Czy ja wiem…

– Generał odpuścił? – zapytała rzeczowo.

– Nie – Hektor odpowiedział wolno i pokręcił przy tym głową. – Ale zadowoli go obecność sekundanta. Mnie. – Wskazał obiema dłońmi na swoja klatkę piersiową.

– Żartujesz?

– Nie śmiałbym.

– Chyba nie zamierzasz…

– To sprawa honoru, Cyntio.

– Wiesz co mogę odpowiedzieć na twój honor?

– Nie mam pojęcia. – Spojrzał na żonę wyczekująco.

Ta chwyciła za srebrną tace z pucharkiem truskawek i szklanką soku pomarańczowego. Upuściła ją na ziemie.

– Tyle mam ci do powiedzenia. – Zdenerwowana wyszła trzaskając za sobą drzwiami.

Hektor zrobił łyk whisky, odłożył szklankę na stolik, spojrzał na służącą:

– Na co czekasz!? – wrzasnął. – Posprzątaj to! – Wstał z miejsca i skierował się w stronę drzwi.

– Tak jest, proszę pana – odrzekła pokornie młoda brunetka.

Hektor wyminął ją i wyszedł za żoną. Zrezygnował jednak z jej poszukania, kiedy zdał sobie sprawę ze skrajnego wzburzenia, które w nim panuje. Skierował się do gabinetu teścia, bo lubił siadywać w jego skórzanym fotelu. Julian jednak był w gabinecie. Hektor zdziwił się, gdy mężczyzna zaproponował mu drinka. Nie umiał jednak odmówić i przekreślić taki gest pojednania, choćby pozornego, więc zasiadł naprzeciw teścia i zaczął opowiadać o swoim nowym przedsięwzięciu. Julian sam zaczął temat pojedynku.

– Na pewno chcesz wziąć w nim udział?

– Z całą pewnością.

– Nie przepadałeś za mym bratem.

– I nadal nie przepadam, ale ja nie bronię Damiana i jego poczynań. Ja bronię nazwiska.

– Szlachetne i honorowe.

– Jak pan widzi, każdy ma nie tylko wady, ale i zalety.

– Nigdy nie powątpiewałem w twoje zalety. Nie chciałem tylko, by moja córka, w wieku siedemnastu lat, wychodziła za mąż. Pan się po prostu napatoczył, na kogoś musiałem przerzucić swój gniew.

– Skądś to znam – przyznał Hektor. – Pójdę już, muszę się wyspać przed pojedynkiem.

– Dobrej nocy i przede wszystkim wygranej.

Hektor spojrzał na teścia pytająco.

– Nie chcę, by moja córka została młodą wdową, a mój wnuk wychowywał się bez ojca. Dlatego powodzenia.

– Dziękuję. – Rodrigez wstał i odłożył szklankę na biurko. – Gdybym umarł... – zaczął. – Gdybym umarł, to kluczem do sejfu jest data bitwy pod Grunwaldem. Zajrzyj do niego pierwszy, proszę.

– Dlaczego ja mam...

– Ty będziesz najlepiej wiedział jak tym rozporządzić. – Hektor spojrzał na Juliana takim wzrokiem, że ten nie umiał mu odmówić.

Zgodził się więc, a Hiszpan wyszedł, delikatnie zamykając za sobą drzwi.

Rodrigez w nocy próbował zbliżyć się do Cyntii, ale ta go odtrącała. Potem płakała, niezwykle głośno, aby słyszał. Chciała go wziąć na litość, to jednak nie zdało rezultatu. Hektor zasnął, spokojnie, bez strachu przed pojedynkiem. Rano usiadł na fotelu i cierpliwie czekał aż jeden z wezwanych fryzjerów go ogoli.

– Szykujesz się do trumny? – zapytała Marta po wtargnięciu do pokoju.

Hektor nawet na nią nie spojrzał. Fryzjer zerknął, ale po chwili powrócił do nakładania kremu pędzlem.

– Można, proszę pana? – zapytał. Był starszym i siwym mężczyzną.

– Oczywiście.

Fryzjer pochwycił brzytwę w dłoń i przyłożył do szyi Rodrigeza, przeciągnął nią do góry.

– Nie słyszałeś o co zapytałam? – Marta ponownie dała znać o swojej obecności.

Hektor jednak ją zignorował, dlatego wyszła i trzasnęła za sobą drzwiami tak mocno jak tylko potrafiła.

– Proszę się nie przejmować i golić dalej – zwrócił się Hektor do mężczyzny z brzytwą w dłoni.

Marta w tym czasie podeszła do córki, która już wyczekiwała na korytarzu. Wyglądała w dal przez okno.

– Nie wychylaj się, kiedyś byś wypadła – warknęła na nią matka.

Pani Rodrigez odwróciła się w stronę rodzicielki. Uśmiechnęła się nieskromnie.

– Załatwiłaś?

Marta pokręciła głową.

– Jak to nie? – Wydawała się być bardzo zaskoczona.

– To Hektor Rodrigez, tak to nie! Nie można go od tego odwieść.

– W takim razie co mam zrobić?

– Zaakceptować jego decyzję – doradziła córce. Uniosła brzeg spódnicy nieco w górę i ruszyła schodami w dół, by napić się czegoś mocniejszego. Nietypowo postanowiła sama się obsłużyć. Weszła do kuchni, była pusta, ale z jednej ze spiżarek dobiegały wesołe odgłosy i śmiechy. Poznała głos swojego męża, dlatego nie wkroczyła ostentacyjnie do środka, a jedynie zerknęła przez lufcik.

Cyntia weszła do pokoju. Patrzyła jak starszy pan obmywa twarz jej męża z kremu i włosów, zaraz po tym, gdy skrócił jego brodę i ogolił szyję.

– Będzie pan musiał zmienić koszulę. Niechcący pana zabrudziłem.

– Nic nie szkodzi – odpowiedział Rodrigez.

– Gdybym wiedziała, że zawsze skracasz zarost do pojedynku, to sama wcześniej posunęłabym się do takiego czynu.

– Do jakiego? – zapytał, nieświadom o czym jego żona plecie.

– Wyzwałabym cię na pojedynek, kochanie, zamiast kierować w twą stronę moje czczę prośby.

Hektor uśmiechnął się krzywo i wyjął z szafy koszulę na zmianę. Zapłacił fryzjerowi, a po jego wyjściu przebrał się, przywdział też białą muszkę i najlepszy ze swoich czarnych garniturów. Uśmiechnął się do swojego odbicia w lustrze, zapinając guziki kamizelki i marynarki, a następnie poprawiając sztywny kołnierzyk.

– Jest ukrop na dworze, zapocisz się – stwierdziła Cyntia, zasiadając w fotelu. Pogłaskała się po brzuchu i westchnęła ociężale.

– Do pojedynku staje się w kompletnym garniturze. – Odwrócił się od lustra i pochylił nad łóżkiem, gdzie położona była walizka. Sprawdził czy rewolwery znajdują się w jej wnętrzu, a kiedy się wyprostował poczuł na swoim barku dotyk żony.

– Mógłbyś porzucić ten głupi pojedynek? – zapytała delikatnie.

– Honor nie jest głupotą – warknął, strącając jej dłoń z siebie.

– A co z nami? Ze mną? Naszym dzieckiem? Jeśli to chłopiec, chcesz by dorastał bez ojca.

– Chcę, by był ze mnie dumny – odpowiedział, patrząc jej prosto w oczy. Zawsze lubił barwę jej źrenic, jego zdaniem była niczym kwietniowa zieleń.

– Jeśli umrzesz, nawet cię nie pozna. Zrezygnuj – nalegała.

– Nie będzie dumny z tchórza! – krzyknął i chciał położyć dłoń na jej brzuchu, ale odsunęła się.

– A co ze mną!? Nie pomyślałeś, że jestem za młoda aby zostać wdową? – Zwęziła usta w wąską kreskę i z gniewem w oczach wyczekiwała odpowiedzi.

– Musze bronić honoru rodu Montenegro i Rodrigez. Nazwisko jest najważniejsze. Nie splamię się tchórzostwem.

– Honor ważniejszy ode mnie?

– To nie tak.

– Zatem wybieraj. Albo ja i nasze dziecko, albo ten głupi pojedynek!? – wrzasnęła tak głośno, że z pewnością usłyszeli ją na wszystkich piętrach.

Hektor w odpowiedzi pokręcił głową.

– Nie zrozumiesz – powiedział smutno i złapał lewą dłonią za przedramię żony, by tym sposobem powstrzymać ją przed odsunięciem się. Musnął jej policzek niezwykle delikatnie, jakby z czcią. Wziął walizkę i wyszedł z pokoju.

W oczach kobiety pojawiły się łzy. Pośpiesznie je jednak starła i postanowiła zawalczyć o męża. 

Zapraszam także do kolejnego postu – Rozdział 15: Ktoś umiera, ktoś się rodzi