Rozdział 1 - Drogą przypadku

Zachęcam także do zapoznania się z wcześniejszym postem – Prolog: Rok 1910 

Pierwsze miłostki są najpiękniejsze – tak mawiają ludzie starej daty, którzy jakimś cudem wyplenili z siebie już te dawne uczucia, albo ci, których marzenia o wielkiej, niezachwianej miłości się ziściły i miały dobre zakończenie. Pierwsze miłostki zazwyczaj zaczynają się niespodziewanie. Nie są planowane, ani kojarzone przez rodziny. Tak też było z tymi dwojga.

Piękna, młoda dama mająca wtedy nieco ponad metr w kapeluszu, krążyła dumnie w okolicach pobliskiego sadu. Miała nienagannie białą, skrojoną na miarę suknie z posrebrzanymi zdobieniami. Kroczyła pewnie i kobieco, choć jeszcze dziecięco i tak bardzo niewinnie. Trzymała w rękach książkę – swoją ulubioną – o chłopcu, który nie potrafił dodawać. Usiadła pod dużym drzewem, rzucającym spory cień. Otworzyła książeczkę i przeczytała najpierw dedykacje. Kochała swojego ojca z wielu powodów, ale najbardziej za prezenty jakie jej dawał, za to, że zawsze przy niej był kiedy tylko zapłakała lub go wezwała, a wtedy kochała go jeszcze za dedykacje. Dedykował jej wszystko co tylko mógł. Na każdym prezencie zaznaczał datę i dodawał coś od siebie. Na pierwszej stronie książki pisało – Dla mojego, Aniołka, którym zawsze będę się opiekował. Dziewczynka zaczytała się w pierwszą stronę i wtedy wystraszyły ja szmery, jakby ktoś chodził za jej plecami. Czuła jakby ten ktoś się skradał, zbliżał się, już był tuż, tuż. Odskoczyła wtedy i ujrzała chłopca.

– Cześć, jestem Willy. Co porabiasz? – zapytał i uśmiechnął się ciepło, pomimo braku w uzębieniu. W tamtym okresie gubił ostatnie mleczaki. Odgarnął swoje kruczoczarne włosy z oczu, przeczesując je palcami. Nie były długie, ale grzywka wstępowała na czoło i strasznie mu dokuczała.

– Czytam – odburknęła Cyntia. Nie chciała się zaznajamiać. Matka zawsze jej mówiła by unikała obcych.

– Umiesz czytać? – zdziwił się chłopiec i podszedł bliżej.

Dziewczynka na powrót oparła się o konar drzewa i rozpoczęła czytanie od początku.

Chłopczyk zerkał jej przez ramie i nie dawał za wygraną.

– Co tu pisze? – zapytał i wskazał palcem na dedykacje.

– Jest napisane – poprawiła go. – To bardzo osobiste – wymądrzała się i zatrzasnęła przed nim książkę. Wtedy sobie przypomniała słowa ojca, mówiące o tym, by nie była dla innych niemiła, w stosunku do nich uprzedzona i przede wszystkim bawiła się ze wszystkimi dziećmi, bez wyróżnień. – Jestem Cyntia – przedstawiła się.

– William – powtórzył, potarł wewnętrzną część brudnej od piasku dłoń o spodnie i dopiero podał ją dziewczynce siadając obok niej. Rozpromienił się.

– Ile masz lat?

– Prawie jedenaście – pochwalił się dumnie.

– A ja tylko dziewięć – posmutniała. – Ale za to umiem czytać – wymądrzała się znowu.

– A umiesz zrobić tak? – dopytywał. Nie zamierzał jej wyjaśniać. Po prostu wspiął się na drzewo pod którym siedzieli, zerwał dwa dorodne jabłka i wrócił na ziemie. – Trzymaj – podzielił się z nią.

– Też mi coś, każdy tak potrafi. – Cyntia podskakiwała przy drzewie, ale nie mogła dosięgnąć gałęzi. Miała też za krótkie rączki by objąć konar i się po nim wspiąć. W końcu ze zdenerwowania wymierzyła kopniak drzewu. – Ała! Wszystko przez ciebie! – krzyknęła.

– Ja nic nie zrobiłem – wytłumaczył chłopiec. Schylił się na ziemie, wziął z okładki książki jabłko i ponownie podał dziewczynce.

– Naucz mnie tej sztuczki – zażądała.

Cyntia oczami wyobraźni już widziała jak starszy brat i siostra jej zazdroszczą nowo nabytych umiejętności. Nie lubiła swojego rodzeństwa. Martin miał trzynaście lat i miał swój marynarski świat. Marzył o tym by zostać kapitanem. Natomiast jedenastoletnia siostra ciągle się stroiła i wyprawiała przyjęcia dla lalek, których nie kazała Cyntii dotykać, a wszystko przez to, że kiedyś raz jedną upuściła, przez całkowity przypadek i lalka z porcelany się potłukła.

– A dostanę coś w zamian? – zapytał Willy.

– Mogę ci zapłacić. Mam kilka peset w mojej nowiutkiej torebeczce.

– Nie potrzebuje pieniędzy – wyjawił mrużąc oczy. – Naucz mnie czytać.

– Dobrze, nauczę.

– Umowa? – upewniał się i zrobił gryzka swojego jabłka. Ona ugryzła swoje.

– Umowa – odpowiedziała i zaproponowała zamianę owocem. Chłopiec od razu się zgodził. To wtedy pierwszy raz poczuła namiastkę smaku jego ust na swoich ustach.

Cyntia i William spotykali się regularnie co sobotę. Dziewczyna kłamała rodzicom, że idzie na spacer do kapliczki, albo do sadu. W rzeczywistości chowali się na strychu starej, opuszczonej chatki z książką, albo siadali na gałęzi drzewa i jedli jabłka. To właśnie smak tego owocu zawsze będzie się jej kojarzył z ukochanym. Były też dni gdy kąpali się w pobliskim jeziorze, całkowicie nago. To właśnie Willy nauczył ją pływać, by kilka lat później podczas wspólnej kąpieli pierwszy raz dotknąć nagiej piersi kobiety.

– Co ty robisz? – oburzyła się z początku. – Zacznę krzyczeć – zagroziła kiedy dłonie nastoletniego Williama błądziły po jej ciele, aż w końcu znalazły się na jej pośladkach.

– Krzycz, ale wtedy mnie zabiją – wyjaśnił śmiertelnie poważnie.

Cyntia nie krzyknęła. Zamiast tego pocałowała kolegę w usta i wplotła drżące z zimna i ociekające wodą palce w jego włosy.

Lata mijały, a dzieci rosły. Stawały się młodymi dorosłymi. Ich pocałunki nabrały na intensywności, a noce mijały im na potajemnych spotkaniach. To właśnie jednej z takich nocy Cyntia czekała na Williego w stajni pełnej siana. Zjawił się zaraz po pracy, najszybciej jak mógł. Od razu porwał ją na ręce i zakręcił się w kółko.

– Gdybyśmy żyli w innym, lepszym świecie, ożeniłbym się z tobą – wyznał z ciepłym choć smutnym uśmiechem.

– Ucieknijmy – zaproponowała.

– Dokąd? – Położył kobietę na sianie, a sam upadł obok niej i podparł głowę na zgiętej w łokciu ręce, w taki sposób, by móc patrzeć na nią z góry.

– Do innego, lepszego świata. Musi gdzieś taki być. – Usiadła.

– Nie, lepszego świata nie ma. Nie możemy…

Pocałowała go, ale nie dał sobie przerwać. Odepchnął ją na odległość wyprostowanych dłoni.

– Jesteśmy różni, nie powinniśmy byli…

Wtedy okazało się, że mężczyzna nie ma żadnej władzy nad swoim pożądaniem w obliczu pięknej i gotowej na swój pierwszy raz, młodej kobiety. Także William nie dał rady się oprzeć takiej pokusie.

– Będę delikatny – deklarował na głos.

Był biedny, ale był też człowiekiem honoru i zawsze spełniał deklaracje. Tak jak przyrzekł Cyntii delikatność, tak ją od niego otrzymała w tę pierwszą, wyjątkową noc, jak i w każdą kolejną. Jedna z takich właśnie nocy miała być ich ostatnią, być może takie właśnie było ich przeznaczenie.

Młodzi kochankowie potrącili drabinę, ta spadła i narobiła hałasu. Zjawił się ojciec dziewczyny, który właśnie przygotowywał się do polowania. Miał przy sobie strzelbę. Kiedy zobaczył Williama i swoją córkę pół nagą, pokazał jak dużą hipokryzją kierował się przez całe życie i na zawsze stracił w oczach Cyntii. Nagle różnice okazały się za duże, chłopak był za biednie ubrany i za młody dla jego córki. Pewnie dlatego wystrzelił. Na szczęście tylko jeden raz, nie do końca trafiony, choć też nie całkiem chybiony, bowiem Cyntia rzuciła się na ojca i pocisk zboczył z kursu. William uciekł do domu, nazajutrz jego ojciec został zwolniony, a sadem zajął się ktoś inny. Rodzina Williama była więc zmuszona się przeprowadzić w miejsce, gdzie będą mieli możliwości zarobku. Oczywiście o romansie dwojga młodych z różnych sfer wiedzieli tylko sami młodzi i rodzice Cyntii, oraz Williama. Figiel natury jednak sprawił, że z czasem o tym niechwalebnym związku miał się dowiedzieć cały świat, bowiem dziewczyna była w ciąży.

Cyntia znienawidziła rodziców całym sercem, lecz oboje zdawali się tym nie przejmować. Ojciec uważał, że postąpił słusznie, tak jak postąpić należało, a matka była zbyt zajęta przygotowaniem do ślubu starszej córki, która pół roku wcześniej urodziła zdrowego, ślicznego chłopca o jasnych jak pszenica włosach. Rodzina ledwie co podniosła się po tym skandalu, a znalezienie kandydata na ojca dla maleńkiego bękarta o imieniu Edward graniczyło z cudem i wszyscy radowali się, że cud się ziścił. Środkowe dziecko państwa Montenegro – córka Julia, miała poślubić współwłaściciela dobrze prosperujących, angielskich hoteli. Bastian nie był dużo starszy od swojej wybranki, a nawet był uznawany przez kobiety za przystojnego. Był bowiem wysoki, miał płaski brzuch, szczupłą lecz muskularną sylwetkę, a kolor jego włosów dorównywał pszenicy muskanej letnim słońcem.

– Za kilka lat nikt nie będzie pytał czyje to dziecko. Wszyscy uwierzą, że jego. – Zacierała ręce w geście zwycięstwa pani Marta Montenegro, matka Julii i babcia małego, nieślubnego dzieciątka imieniem Edward.

Cyntia nie wiedząc jeszcze, że sama jest przy nadziei, wykorzystała moment nieuwagi rodziny i wymknęła się z domu w pewną ciemną noc. Osiodłała konia i wyruszyła w kierunku, w którym, jak jej się zdawało, ruszyła przed dwoma tygodniami rodzina Williama. Nie mogła jednak przewidzieć burzy, ani tego, że jej klacz wystraszy się piorunów. Kiedy Cyntia zeszła z konia i chciała go uwiązać, piorun właśnie uderzył gdzieś niedaleko, a zaraz po tym było słychać odgłos łamiącego się i upadającego drzewa. Klacz zerwała się czym prędzej i pognała przed siebie. Cyntia została więc sama, w środku lasu, bez jedzenia, wody i ciepłych ubrań, przemoczona do ostatniej suchej nitki. Przez ułamek sekundy, z powodu zrozumiałego załamania chciała zawrócić do domu, ale wydawało jej się, że znajduje się on niezwykle daleko, i że na piechotę zajęłoby jej to co najmniej dzień, a ona już czuła się wycieńczona. Stąpała więc z lękiem i nadzieją przed siebie, trzęsąc się z zimna i strachu na przemian.

Dziewczyna nie wiedziała ile przeszła, nie umiała odliczać mil na podstawie pokonanych kroków, nie liczyła więc także stąpnięć. Las zdawał się zmniejszać, a deszcz padać lżej niż jeszcze godzinę temu. Nagle Cyntia dostrzegła bladoniebieski kolor. Barwa ta wyraźnie odznaczała się na tle zgniłej, przemoczonej zieleni drzew i traw. Ruszyła więc w kierunku koloru niebieskiego ostrożnie i z podejrzliwością. W ten sposób dotarła pod starą kamieniczkę, z płaskorzeźbami umiejscowionymi w regularnych odstępach. Widać było, że budynek wymaga odrestaurowania, ale nie zabytki teraz były jej w głowie, ani też miejsca mieszkalne. Ona chciała się po prostu najeść i ogrzać. Przez małe piwniczne okienko zakradła się do spiżarni. Dopisało jej szczęście, w piwniczce stały pełne skrzynie jabłek, słoje przetworów i gotowych kompotów. Poczuła się uratowana, dopóki nie usłyszała znaczącego chrząknięcia:

– Grrry, egre.

Wystraszyła się. Pragnęła wierzyć, że to tylko wyobraźnia płata jej figla.

– Odwróć się. – Polecenie wypowiedziane barytonem rozeszło się po pomieszczeniu i odbiło złowrogo od ścian.

Dziewczyna nadal stała tyłem do mężczyzny dzierżącego w dłoniach długi, elastyczny kij i świecznik z pięcioma zapalonymi świecami. Hektor, bo tak było na imię temu panu, podszedł bliżej i przyjrzał się ociekającej wodą kobiecie. To jakaś biedna i głodna wieśniaczka – pomyślał wtedy. Wtargnęła do jego posiadłości bez zaproszenia, włamała się, a wiec miał prawo ją nawet wychłostać i wywalić z powrotem na ulice. Nie nawykł jednak do bicia kobiet i szczerze choć popierał rządy trzymane twardą ręką, to zawsze wolał, by to nie jego ręka czyniła tę powinność. W tym przypadku było podobnie.

– Nie zrobię ci krzywdy – zapewnił. Silił się na uprzejmy ton, ale nie potrafił takim mówić. Miał twardy, męski głos z zabarwieniem naturalnej, złowrogiej chrypy. Głos, który zupełnie nie pasował do charakteru. – Odwróć się, proszę – nalegał.

Cyntia wiedziała, że nie ma wyjścia. Ze strachu i z powodu wstydu jabłko, trzymane w jej dłoni, upadło na drewnianą podłogę, i potoczyło się w kierunku schodów. Odwróciła się powoli w stronę Hektora. Kiedy dostrzegł jej piękną, młodą twarz w świetle świec, zamarł na chwilę w bezruchu. Kąciki jego ust uniosły się ku górze, jakby się uśmiechał. Bardzo rzadko zdradzał swoją wesołość poprzez uśmiech. Być może nawet tego chciał, ale zwyczajnie nie potrafił. Tej młodej damie postanowił jednak dodać otuchy. Wysilił się na uroczą minę, lekko kwaśną i pełną zdziwienia.

– Chyba nie było aż tak strasznie, prawda? – zapytał normalnym tonem, choć jego słowa ponownie zabrzmiały groźnie z winy nietypowej, silnej, bardzo męskiej barwy głosu.

Wystraszyła się, zrobiła krok w tył. Nie zauważyła skrzynki i o mały włos nie poleciała do tyłu. Hektor w ostatniej chwili wypuścił cienki kijek z dłoni i chwycił kobietę za nadgarstek, chroniąc tym samym przed upadkiem. Kiedy jednak ona już stała stabilnie, to on nadal nie wypuszczał jej ręki z uścisku swoich palców. Wzrok sunął po jej dorodnych, młodych piersiach. Materiał sukni był mokry i mocno przylegał do ciała dziewczyny przez co odznaczały się sterczące sutki.

– Może mnie pan puścić? – zapytała, jąkając się niemal przy każdym słowie. Głos jej drżał.

Hektor jednak nie puszczał, sunął oczami ku górze, na łańcuszek z zawieszką i broszkę z masy perłowej. Albo jest złodziejką luksusową, albo nie jest wieśniaczką – uświadomił sobie. Przypadkowo zacisnął palce mocniej na jej nadgarstku.

– To boli – wyjęczała, a łzy pokazały się w jej oczach. – Proszę.

Mężczyzna potrząsnął głową na boki i wypuścił jej rękę jakby go parzyła.

– Przepraszam, nie chciałem cię skrzywdzić.

Dziewczyna potarła drugą dłonią obolałe miejsce, jakby chciała w nim wzbudzić wyrzuty sumienia.

– Bardzo boli? – dopytywał.

– Znośnie, proszę pana – odburknęła i przyjrzała się jego dziełu czy czasami nie będzie za dużego, i widocznego siniaka.

– Jeszcze raz przepraszam, naprawdę jest mi przykro. Zapomniałem, że kobiety, to bardzo kruche istoty.

– Nie przesadza pan czasami?

Uśmiechnął się szczerze i potarł brodę z niedowierzaniem. Pierwszy raz w całej historii swojego życia przydarzyło mu się coś takiego. Wcześniej nigdy nie trafił na złodzieja, który by się z nim droczył i usiłował sprzeczać o mało znaczącą sprawę. Wcześniej nigdy nie trafił na złodzieja, który byłby kobietą i to odwzajemniającą jego uśmiech.

– Z pewnością jesteś delikatniejsza ode mnie – sprostował swoją wypowiedź. – Zapraszam na górę, do kuchni. – Wskazał dziewczynie drogę.

– Nie jestem pewna czy…

– Jest noc, zimno i leje jak z cebra. Jeśli sądzisz, że wypuszczę kobietę z mojego domu na taką pogodę, to tylko potwierdza fakt, że mnie nie znasz.

– Wolałabym jednak już odejść.

– Odejść? Na taki ziąb? W tej przemoczonej sukience? – pytał z drwiną. – Chodź na górę. – Zabawnie przewrócił oczami, czym złagodził nieco obraz swojej osoby w jej oczach.

– Pójdę w czym będę chciała i kiedy…

– Choć na górę – polecił i chwycił ją za ramie. Zważał bardzo na to, by tym razem uczynić to delikatniej niż poprzednio.

Dziewczynie natomiast delikatność wcale nie była w głowie. Zamierzyła się drugą ręką na mężczyznę. Hektor obdarzony był jednak znakomitym refleksem i pochwycił za nadgarstek Cyntii zanim ta go spoliczkowała.

– Eee ee. – Pokręcił głową. – Nawet o tym nie myśl. Nie wydaje mi się dobrym pomysłem nagminne spoufalanie.

– To ty się spoufalasz. Pierwszy mnie tknąłeś – wytknęła i otrząsnęła się byleby ją wypuścił.

Nie trzymał mocno, zerwała się więc bez problemu. Odstąpiła o krok w tył.

– Chciałem tylko zapobiec twojemu upadkowi – wytłumaczył się.

– A teraz czemu chcesz zapobiegać, panie zapobiegawczy?

– Twojej chorobie – wyjawił i schylił się po wcześniej upuszczone narzędzie.

– Po co ci to? – zapytała z przestrachem.

Hektor dopiero po słowach Cyntii, spojrzał na metrowej długości kij, którym miał zamiar pogonić złodziei. Wtedy przyszedł mu do głowy wredny i nieco chytry plan, jednak dla osiągnięcia swojego, krótkoterminowego celu był w stanie go wcielić w życie. Zamachnął się i uderzył kijkiem o jedną ze skrzynek, delikatnie, a odgłos uderzenia nie był nazbyt głośny, ale nawet pomimo tego dziewczyna się zatrzęsła.

– Na górę, nie będę się powtarzał! – warknął i wymierzył kolejny raz skrzyni, tym razem znacznie mocniejszy.

Cyntia w popłochu rzuciła się w kierunku schodów i wbiegła nimi na górę. Hektor udał się za nią w znacznie wolniejszym tempie. Jednak gdy znalazł się już na pierwszym stopniu odrzucił rózgę na sam środek spiżarki i wrócił się by zdmuchnąć wszystkie pięć świec. Kobiety, nawet jak chcesz być dla nich łagodny, to i tak któraś zawsze cię zmusi do ostrzejszej reakcji – powiedział sam do siebie lekko zmartwionym głosem. Trudno, widocznie tak już musi być – dodał w myślach sobie otuchy tym usprawiedliwieniem. Podążył za Cyntią, która już się znajdywała w kuchni, chciała nawet z niej uciec, ale było ciemno i nie wiedziała dokąd ma zmierzać i którędy wyjść. Hektor jednym pstryknięciem sprawił, że zapanowała jasność. Dziewczyna się wystraszyła.

– To elektryczność – wyjaśnił. – Proszę. – Rozebrał się ze swojej marynarki i podał ją Cyntii. – Przebierz się, koniecznie zdejmij te mokre ubrania. Nie będę patrzył – zapewnił odwracając się do niej tyłem.

– A gdybym teraz zechciała uciec?

– Zatrzymałabyś się – odpowiedział.

– Na pańskie żądanie?

– Schlebiasz mi, ale prawdą jest, że to woda, by cię zatrzymała. Zalewa ląd podczas każdej burzy. Droga przez las jest nie do przebycia, błoto po szyję – odpowiedział. Pocierał łokieć swojej prawej dłoni lewą. – Mogę się już odwrócić. – Zdawał się być bardzo niecierpliwy.

– Tak.

Uczynił to bardzo powoli. Z uśmiechem zauważył, że jego czarne okrycie sięga dziewczynie do połowy ud. Oczywiście szczelnie zapięła się pod samą szyje. Nie przepuściła żadnego z guzików.

– Jestem Hektor Rodrigez, miło mi panienkę poznać – przedstawił się.

– Cyntia. – Wyciągnęła dłoń przed siebie.

Hektor ujął ją delikatnie i zgiął się niemal w pół by ją pocałować, dżentelmeńsko przy tym chowając drugą dłoń za plecy.

– Z pewnością jesteś głodna – zgadł. – Nie mam jeszcze służby, przybyłem o kilka dni wcześniej do kraju. Zadowoli cię jajecznica? – zapytał i bez słowa podszedł do murowanej kuchni obitej w kafle. Położył wielką patelnie na palenisko do którego uprzednio dorzucił nieco węgla.

– Gotujesz?

– Nie, to za dużo powiedziane. Ledwie sobie radzę ze sztućcami przy stole. Nie porywałbym się na coś bardziej pracochłonnego niż jajka z bekonem – wyjaśnił. – Nie chcę pomrzeć z głodu dopóki kucharz się nie zjawi w moich skromnych progach.

– Masz niecodzienny akcent. Jesteś Włochem? Może Hiszpanem?

– Zgadła panienka, to hiszpański akcent – Odwrócił się i spojrzał na nią przez ramie. Uśmiechnął się, by za moment ponownie spoważnieć. – Sama panienka dała mi do zrozumienia, że nie powinniśmy się spoufalać. Dlaczego więc tak młoda dama, jaką panienka niewątpliwie jest, zwraca się do o ponad połowę starszego od siebie mężczyzny na ty?

– Bo mi na to pozwolił. Uczynił to przedstawieniem się.

– Poinformowanie kogoś o sowim nazwisku. czy też tytule, nie sugeruje jeszcze przejścia na ty.

– O tym przejściu decyduje kobieta – wykłócała się.

– Dobrze, niech zatem tak będzie. Twoja jajecznica Cyntio. Jak dalej? – podpytywał o nazwisko, stawiając przed nią talerz z posiłkiem.

Nie odpowiedziała mu na pytanie. Jednak to w jaki sposób jadła, sztuka i precyzja z jaką posługiwała się sztućcami, upewniły go tylko co do jej pochodzenia.

Na pewno nie jest wieśniaczką – pojawiło się w jego myśli, a raczej w jego pewności, bo niczego innego nie był w chwili obecnej tak pewny, jak tego, że Cyntia pochodzi z dobrego domu, z którego z jakiegoś powodu uciekła, albo się po prostu zgubiła. Uznał za sprawę honoru dopilnowanie, by wróciła do rodziny bez choćby najmniejszego zadrapania. Patrzył na nią jak na dziecko, z wyższością i ojcowską troską w oczach, w końcu był od niej sporo starszy.

Hektor poprowadził dziewczynę do jednego z pokoi gościnnych. Niestety już po otwarciu drzwi, zrezygnował z tego pomysłu. Blade, wyniszczone ściany błagały się o odmalowanie, tynk z nich odchodził, ponadto wszędzie były pajęczyny, a jak były pajęczyny, to zapewne też pająki. Hektor wiedział, że kobiety boją się tych stworzeń, dlatego pośpiesznie zamknął drzwi z powrotem.

– Prześpi się panienka w mojej sypialni – rzekł lekko się przy tym uśmiechając, jakby z zażenowania. Otworzył pokój naprzeciwko wcześniejszego, dając Cyntii do zrozumienia, że może się rozgościć, a sam odwrócił się na pięcie. – Przyniosę świeże ręczniki – wyjaśnił pośpiesznie.

Cyntia weszła do wskazanego przez mężczyznę pokoju. Izba była bardzo skromnie urządzona i skryta w półmroku, oświetlona jedynie lampką nocną, co nieco ja odstraszało. Najbardziej przeraziło ją łożę małżeńskie. Było inne niż wszystkie jakie dotychczas widziała. Zarówno u samego szczytu, jak i w okolicach stóp, ramę tworzyły metalowe wywijasy, symetryczne po obydwóch stronach. Uśmiechnęła się groteskowo i odwróciła na pięcie. Miała zamiar dać nogę czym prędzej, ale zjawił się właściciel włości z białymi ręcznikami na dłoniach.

– Znalazłem tylko to. – Uniósł brwi do góry, uśmiechnął się. – Musi się panienka zadowolić tym co jest i nie ma co liczyć na świeżą pościel. Może panienka zaczerpnąć ciepłej kąpieli. W komodzie powinna panienka znaleźć kilka moich, świeżych koszul. Nie obrażę się, jeśli panienka jedną sobie przywłaszczy. Czy mogę pomóc w czymś jeszcze? – starał się być aż nadto uprzejmy, czym nieświadomie wzbudził jej nieufność.

– Nie, bardzo panu dziękuję. – Przejęła ręczniki od mężczyzny. Ręce jej drżały.

Wyczuł jej strach albo niepewność, sam się zastanawiał jakie uczucia nią miotają w chwili, gdy spoglądał głęboko w barwę zieleni jej oczu.

– Ciepła woda stoi jeszcze w tych wysokich naczyniach, powinno wystarczyć. Będę spał w gabinecie, znajduje się na pierwszym piętrze. – Sądził, że te słowa ją uspokoją, ale nic z tego.

Wyglądała pozornie na opanowaną, ale jej wzrok był rozbiegany. Hektor jednak postanowił nie zdradzać swoich przypuszczeń, pożegnał się delikatnym ukłonem w jej kierunku i opuścił pokój. Nie udał się jednak do gabinetu. Oddalił się tylko nieco od pokoju i ukrył we wnęce, tuż przy marmurowej kolumnie i glinianym wazonie oblepionym brudem i kurzem.

Cyntia wciągnęła powietrze przez zęby, odrzucając ręczniki na ozdobny szezlong, okryty tkaniną powstałą z brązowej wełny. Przez chwile zachwyciły ją duże i częste frędzle kocyka, ale ostatecznie nie miała czasu na ich podziwianie. Dopadła do komody, niczym pozbawiona powietrza osoba domagająca się tlenu. Przejrzała niewielką garderobę pana Rodrigez i wybrała coś idealnego dla siebie. Były to bufiaste spodnie zwężane przy nogawkach, które zapewniały jej ten komfort, iż nie musiała ich podwijać, bo zatrzymywały się na butach służących do jazdy konnej. Z koszulami było znacznie łatwiej, wzięła pierwszą z brzegu, białą i marynarkę z pagonami. Idealnym dodatkiem był kapelusz, pod którym mogła ukryć warkocz. Nie chciała, by nocni wędrowcy widzieli w niej kobietę, zwłaszcza jeśli miała podróżować pieszo.

Pośpiesznie wyszła z pokoju, zamknęła delikatnie za sobą drzwi i ruszyła schodami w dół. Szła wolno, stąpała delikatnie, nie chciała, by Hektor ją usłyszał. Mężczyzna obserwował wszystko zza wnęki. W końcu ruszył za nią w bezpiecznej odległości, tak by nie mogła go zauważyć. Jednak kiedy jej dłoń położona została na klamce od drzwi wejściowych, uznał, że koniec przedstawienia. Chrząknął w podobny sposób, jak wtedy, gdy znajdowali się w spiżarni.

– Mówiłem już pani, że drogi są nieprzejezdne z powodu burzy. Trzeba poczekać aż się osuszy. W dzień możemy spróbować wydostać się stąd samochodem. Chętnie pani potowarzyszę w drodze powrotnej – wyjaśnił spokojnie.

Cyntia spoglądała przez ramie i nie dowierzała. Odpuściła sobie ucieczkę, wiedziała, że Hektor dogoniłby ją w kilku susach, zanim ona uporałaby się z zamkniętymi na trzy łańcuchy drzwiami.

– Do twarzy panience w tym stroju – rzekł poważnie, choć Cyntia mogłaby przysiąc, iż skrycie i cynicznie się uśmiechnął. Wykonał kilka kroków w stronę dziewczyny. – Mogę prosić o oddanie kapelusza, to mój ulubiony – wyjawił i wyciągnął dłoń po cylindryczne okrycie głowy. – Poza tym nikt z przechodniów, by nie uwierzył, że panicz wysokiego urodzenia przywdziewa za duże ubranie. Ponadto spaceruje samotnie, bez nadzoru, bez konia lub samochodu i szofera. W tym stroju na zewnątrz stałaby się pani smakowitym kąskiem tutejszych złodziejaszków.

– Bez tego stroju byłabym kąskiem dla grzeszników, mających brudne myśli. – Oddała mu kapelusz.

– Sam nie wiem, która wersja prawdopodobnych wydarzeń jest gorsza. Myślę, że najbezpieczniejsza jest panienka tutaj, ze mną.

– Wcale pana nie znam.

– Jeśli nie wyrządziłem ci żadnej, nawet najmniejszej krzywdy do tej pory, to już nie wyrządzę. Zaufaj mi, por favor.

Cyntia minęła Hektora i udała się na górę. Mężczyzna poszedł za nią mocnym, pewnym krokiem.

– Ciężko panienkę upilnować – zaczął temat mówiąc do jej pleców.

– Dostrzegam, że nie sprawia to panu najmniejszego problemu.

Uśmiechną się i powściągnął brwi jednocześnie, jak ktoś rozbawiony, starający się na siłę przyjąć surową pozę.

– Uznajmy, że jest pani niczym otwarta księga, w pani oczach widać zamiary.

– Od teraz będę się do pana zwracała z zamkniętymi oczami. – Na dowód swoich słów zerknęła przez ramię i przymknęła powieki.

Bufiaste spodnie nie zdały rezultatu, zwężane nogawki idealnie utrzymywały się na szerokiej męskiej kostce, ale nie kobiecych butach jeździeckich. Cyntia zaplątała się w materiał i poleciała do tyłu, wprost na Hektora. Mężczyzna zrobił pośpiesznie dwa kroki pokonując po dwa schody i złapał kobietę wprost w swoje ramiona, wsuwając ręce pod jej pachy. Pomógł jej wstać.

– Miał się pan nie spoufalać! – nawrzeszczała na niego, pokonując dystans jaki dzielił ją do półpiętra.

– Wolałaś spaść ze schodów niż poczuć na swoim ciele dotyk mężczyzny? – nie dowierzał.

– To nie pańska sprawa – odburknęła.

– Oczywiście, że nie – odrzekł z pokorą. – Panienki ojciec nie jest surowym człowiekiem.

– Zna pan mego ojca? – Cyntia wydała się zaciekawiona i pozwoliła Hektorowi na to by zrównał z nią swój krok.

– Nie muszę, wystarczy, że poznałem panienkę.

– Cynik.

– Przez grzeczność nie zaprzeczę.

Chwilę milczeli, jednak gdy znaleźli się przy drzwiach izby, Cyntia odważyła się zadać mężczyźnie jedno pytanie:

– A czy pan jest surowy panie Rodrigez?

Spojrzał jej w oczy, następnie na szczelnie ukryte pod koszulą i marynarką piersi. Ponownie jego rozbiegany wzrok powrócił na twarz kobiety.

– Nieszczególnie panienko – odpowiedział zgodnie z prawdą.

– Co to znaczy nieszczególnie? – dopytywała, przygryzając delikatnie dolną wargę.

– To znaczy Cyntio, że jeśli kiedyś ożenię się z damą o podobnym charakterze do twego charakteru, to istnieje duże prawdopodobieństwo, że ta kobieta wejdzie mi na głowę i będzie ze mną robić co tylko, żywnie jej się spodoba. Jednak mam do panienki prośbę. – Przychylił się do kobiety, palec wskazujący zbliżył do swoich ust. – Ciii, proszę by panienka milczała w tym temacie.

– Woli pan uchodzić za groźnego?

– Nie chcę, by kobiety zjeżdżały się do moich włości i zakradały drzwiami oraz oknami. Wszakże mężczyzna, którego można owinąć sobie wokół palca byłby rozchwytywany przez płeć żeńską, a ja cenię sobie w życiu spokój i mały, własny, uporządkowany świat. – Uśmiechnął się ciepło i wyprostował. Otworzył przed dziewczyną drzwi i wszedł zaraz za nią.

– Nie nabrałam się na tę bajkę o pantoflarzu. – Rzuciła Hektorowi przeciągłe spojrzenie.

Mężczyzna zamknął za sobą drzwi z hukiem. Cyntia aż podskoczyła w przestrachu.

– Oczywiście, że to była bajka. Zostanę przy tobie do rana, a potem dostarczę całą i zdrową, bezpiecznie do domu. Będę spał na kanapie. Ostrzegam mam bardzo lekki sen. Obudzi mnie każdy, nawet najmniejszy szmer.

– Wiercę się w nocy – odrzekła.

– Mam nadzieję, że czyni to panienka w łóżku. Nie mam ochoty zarywać nocy na bieganie za lunatyczką, usilnie starającą się wyjść na ten ziąb i ulewę.

– Przecież już nie pada.

– Milcz – delikatnie wypowiedział, a jego głos wskazywał na to, iż jest już zmęczony całą sytuacją. – Idealna kobieta powinna wiedzieć kiedy należy milczeć i starać się w odpowiednim momencie nic nie mówić.

– Nie jestem idealna.

– Idealność w moich oczach, to naprawdę wymógł tego co konieczne. Nie mam wygórowanych wymagań.

– Lubi mieć pan ostatni zdanie – zauważyła.

– Niewątpliwie tak. Dobranoc. – Chwycił za koc z frędzlami, zdjął go z szezlonga i udał się w róg pokoju, w którym umiejscowiona była bladoniebieska kanapa ze złotymi zdobieniami.

– Dobranoc – odpowiedziała, gdy mężczyzna poprawiał sobie poduszkę.

Noc minęła tej dwójce spokojnie. Niestety nie można było tego powiedzieć o rodzinnym domu panny Montenegro. Poszukiwania Cyntii trwały bowiem caluteńką noc, oczywiście bez wiedzy ojca, ze względu na jego problemy z sercem.

Julian dowiedział się dopiero nad ranem, że jego córeczki nie ma w domu i to przez całkowity przypadek. Chciał jej wytłumaczyć swoje zachowanie, to, że strzelił do Williama i że zwolnił jego ojca. Mężczyzna chciał się odwołać do rozsądku siedemnastolatki. Swojego oczka w głowie jednak nie zastał w pokoju, ani nie dostrzegł jej na śniadaniu. Pomyślał, że Cyntia jeździ konno i to właśnie wtedy jeden ze stajennych poinformował go nie tylko o zniknięciu klaczy, należącej do Cyntii, ale też o poszukiwaniach dziewczyny.

Julian złapał się wtedy oburącz za lewą stronę klatki piersiowej, zaczął nabierać nerwowo powietrza, po czym upadł na ziemie i straci przytomność. Na szczęście w domu od niedawna znajdował się telefon, a znajomy lekarz mieszkał w pobliżu. Nie pozostało więc nic innego jak czekać na ratunek.

– Myślisz, że dziś drogi są już przejezdne? – zapytała Cyntia przeciągając się i ziewając.

Hektor stał przy oknie, patrzył w dal. Powoli odwrócił się w stronę kobiety i rzucił jej karcące spojrzenie.

– Nie wiem, jeśli dojedziemy do wąwozu będziemy wiedzieli czy damy radę pokonać zabłocony odcinek drogi. Z takiej odległości nie jestem w stanie nic oszacować – wyjaśnił.

– Może lepiej będzie jeśli wrócę sama?

– Ależ nie ma takiej potrzeby. Odprowadzenie ciebie, to dla mnie przyjemność i obowiązek. – Hektor wyprostował się, coś strzeliło mu w krzyżu, następnie w karku. Skrzywił się nieco, ale po chwili nie dał już nic po sobie poznać.

Cyntia jednak zauważyła jego zmęczenie.

– Niewygodnie było na kanapie? – zapytała z uroczym uśmieszkiem.

– Ta w gabinecie jest o wiele wygodniejsza, przede wszystkim szersza, ale okazało się, że nie można panienki spuścić z oka. Przygotuj się do wyjścia, czekam przy drzwiach.

– Wyjeżdżamy już?

– Tak. – Hektor sięgnął do swojej kieszeni po zegarek kieszonkowy na złotym łańcuszku. – Dokładnie za dwie i pół minuty. – Powagę w jego głosie zastąpiło delikatne rozbawienie. – Żartowałem z tym czasem, ale ja dziś powinienem jeszcze wrócić do domu. Zbiera się na deszcz, tak zwiastują ciężkie chmury i ciemne niebo. Postaraj się więc pośpieszyć. – Schował zegarek na powrót do kieszeni i opuścił izbę.

Cyntia dotknęła prawą dłonią swojego lewego ramienia i potarła je. Było zimne. W ogóle było jej zimno. Dostrzegła, że drży, ale nie była pewna czy to z powodu chłodu jaki wdzierał się przez nieszczelne okna, czy z powodu koloru wnętrza i gustu właściciela kamienicy, który jej zdaniem wcale nie miał gustu jeśli chodzi o wyposażenie i dobór barw. Cyntia więc chcąc uchronić swoje ciało przed niegroźnym zmarznięciem, otuliła je szczelnie pościelą, następnie kocem i położyła głowę na poduszce jeszcze na niewinne dziesięć minutek. Jednak nie umknęło to uwadze Hektora. Zniecierpliwiony mężczyzna zapukał dwa razy, następnie otworzył drzwi, wsunął przez nie głowę.

– Cyntio, czy długo mam jeszcze na ciebie czekać? – zapytał. Był już w pełni ubrany, miał na sobie nawet ten cylindryczny kapelusz, w którym zastał ją usiłującą się wymknąć w środku nocy. Jednym słowem Hektor był gotowy do wyjścia podczas, gdy Cyntia nawet nie miała pomysłu co na siebie włożyć. – Pozwalam ci założyć coś mojego – powiedział głosem bez wyrazu.

Jednak nawet pomoc w dokonaniu wyboru co do odpowiedniego stroju, nie zachęciły kobietę do ochoczego wstania na dwie równe nogi. Przeciągnęła się jeszcze dobre pięć razy, pomarudziła pod nosem, a nawet zaklęła i dopiero położyła stopy na zimnym parkiecie.

– Panienko, naprawdę powinniśmy już wychodzić. – Hektor po raz kolejny pojawił się w progu pokoju. Właściwie to znów tylko zerknął. Tym razem jednak kobiecie się wydawało, że zrezygnował z uprzedniego, grzecznego stukania w drzwi.

– Już się ubieram – zapewniła.

– Mam taką nadzieję. Naprawdę nie chcę utknąć w środku lasu – odparł zirytowany, opuszczając sypialnie.

– Czemu on taki niecierpliwy? – zadała pytanie sama sobie, nachylając się do komody w celu wybrania jakieś koszuli i spodni należących do mężczyzny, ale jednocześnie takich, które mogłyby pasować i na nią.

Cyntia ubierając się, usiłowała jeszcze wymyślić jakiś sposób na wyrwanie się z nadopiekuńczości nieznajomego. Tak naprawdę wcale nie chciała wracać do domu. Okna jednak były za wysoko, a gzyms zdawał się być za wąski. Z resztą, przejście do pokoju obok na niewiele by się zdało. Nie mając więc wyjścia zeszła starymi, zakurzonymi schodami aż na sam dół. U drzwi oczywiście stał Hektor i od razu zauważył, że coś ją trapi.

– Strach przed powrotem, panienko? – zapytał otwierając przed nią drzwi.

– Nie lubię gdy ktoś wtyka nos w nie swoje sprawy. Po prostu zgubiłam się podczas spaceru.

– Oczywiste, jakże mogłem na to nie wpaść? – rzucił sam do siebie, pod nosem, tak by nie mogła tego usłyszeć. Ruszył za kobietą, by otworzyć przed nią kolejne drzwi, tym razem te od samochodu.

– Ma zadaszenie. – Cyntia była zaskoczona.

– Jeden z nowszych modeli. – Hektor poprawił ocieplaną marynarkę, przeszedł do przodu pojazdu, pokręcił korbką w celu rozruszania silnika. Następnie zasiadł za kierownicą i delikatnie wcisnął kluczyk.

Samochód wydał z siebie dźwięk znaczący, że silnik został uruchomiony jak należy, nie pozostało nic innego jak drewnianą gałkę przesunąć w przód i ruszyć.

Cyntia zaraz po wyruszeniu odwróciła wzrok i patrzyła w boczną szybę. Jednak szybko znudził ją krajobraz lasu. Ciągłe drzewa i drzewa... jej zdaniem nie było na czym oka zawiesić. Odwróciła więc głowę w drugą stronę i spojrzała na prowadzącego w skupieniu Hektora. Nagle jej wzrok padł na kierownice i dłonie mężczyzny.

– Patrzysz mi na ręce. – Hektor dosłownie poczuł na sobie jej wzrok. Cały czas patrzył przed siebie.

– Nie, przepraszam. – Potrząsnęła głową i znów wbiła spojrzenie w mijane drzewa, z których nieustannie opadały liście, jak zwykle o tej porze roku.

– Jeżeli nie, to za co przepraszasz?

– Trochę się wejrzałam – wyjaśniła zmieszana.

Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem.

– Nawet jeśli patrzyłaś, to czy to powód do przeprosin?

– Nieładnie się gapić – odpowiedziała pośpiesznie.

Mężczyzna lekko się roześmiał. Po chwili zamilkł i ponownie skoncentrował się w pełni na prowadzeniu pojazdu, nawet nieco przyspieszył.

– Jak… albo nie…

– Nie krępuj się, zapytaj – zachęcał.

– Nie, nie mam powodu. Nie powinnam pana pytać.

– Chcesz wiedzieć jak to się stało? – Spojrzał na młodą dziewczynę, a ta odpowiedziała twierdząco ruchem głowy. – Brałem udział w pojedynku.

– Na szable czy miecze?

– Na rewolwery.

– Ktoś nie miał celności, skoro celował w serce, a trafił w dłoń. Przepraszam, nie powinnam była…

– Nic nie szkodzi. Ten ktoś nie celował w serce, Cyntio.

Samochód niespodziewanie zatrząsnął się i stanął. Hektor zrobił skwaszoną minę, za moment jednak ponownie przyjął skoncentrowaną pozę. Zdjął dłoń z czterema palcami z kierownicy, przesunął korbkę w tył. Po uruchomieniu wstecznego, ponownie zmienił kierunek jazdy, wybrał mniej zalaną stronę drogi.

– Damy radę przejechać? – dopytywała.

– A potrafi panienka pływać? – zażartował.

Uśmiechnęła się.

– Nie sądziłam, że stać ciebie na dowcip.

– Znamy się niespełna dobę, nie dziwne więc, że mało rzeczy o mnie wiesz. Gdzie mam się kierować? Nie zdradziła mi panienka swojego nazwiska, zresztą nawet z jego znajomością, miałbym trudności zatrafić. Nie znam jeszcze wszystkich sąsiadów.

– A ilu znasz?

– Ciebie – odpowiedział. – Nazwisko proszę.

– Możesz mnie wysadzić w mieście, dalej już…

– Nazwisko proszę – rzekł wymowniej.

– Ale ja naprawdę…

– O nazwisko proszę – warknął.

– Nie wierzysz, że sobie…

– Nazwisko, do cholery!

– Montenegro – rzekła z rezygnacją Cyntia. Posmutniała.

– Aż tak bolało? – zapytał Hektor z delikatnym uśmiechem.

– Nawet nie wiesz jak bardzo.

– To już nic nie zmieni. Wracasz do domu, panno Montenegro – nazwisko wypowiedział z lekką odrazą.

Parze nieznajomych jakoś udało się pokonać drogę wąwozem i wyjechać na nieco bardziej osuszone tereny. Cyntii, która zazwyczaj była gadułą zaczynała doskwierać nuda. Poczęła więc rozglądać się po samochodzie, pierw po kokpicie, następnie zerknęła na tylne siedzenie. Przeraziła się, bowiem skórzana kanapa zdawała się ociekać krwią. Nie potrafiła spuścić z niej wzroku, ani wypowiedzieć choć jednego słowa. Po chwili jednak spojrzała na Hektora, który bacznie jej się przyglądał.

– Chcesz o coś zapytać?

– Te plamy i ta kałuża, to krew? – Miała drżący, przestraszony głos.

– Tak – odpowiedział. – Byłem na polowaniu.

– Samochodem? – nie dowierzała.

– To było niezaplanowane polowanie. – Hektor choć odpowiadał na pytania dziewczyny, to mówił pod nosem, jakby do siebie, w wielkim zamyśleniu wspominanych wydarzeń.

Cyntia pośpiesznie oparła się o fotel, w którym siedziała. Dosłownie wbiła się w siedzenie i postanowiła milczeć całą drogę. Jednak jej wzrok padł też na kartki leżące na kokpicie. Chwyciła za nie.

– Nuty? – zdziwiła się na głos.

– Tak, to są nuty, jest też pięciolinia i klucze wiolinowe – wymądrzał się.

– Jesteś kompozytorem?

– Byłem marnym.

– Na czym grasz?

– Już na niczym – odpowiedział z wyraźnym bólem w głosie.

– Grałeś przed stratą palca?

– Trochę.

– Na czym? – nie ustępowała.

– Na skrzypcach, wiolonczeli, fortepianie i pianinie

– Fortepian to taka większa i droższa wersja pianina, prawda?

– Mówisz jak każdy jeden ignorant – oburzył się. – Podstawowa różnica tkwi już w nazwie forte i piano. Fortepian wybrzmiewa głośniej i ma czystszą barwę dźwięku. Pianino jest znacznie cichsze. Ponadto w pianinie struny ułożone są poziomo, a w fortepianie pionowo. Mogą się też różnić ilością klawiszy i pedałów. Fortepian posiada trzy podstawowe pedały: una corda, sostenuto, oraz forte – wyjaśnił. – A taka rada ode mnie na przyszłość, po prostu głoś, że fortepian jest bardziej koncertowy, a pianino domowe i bardziej kameralne. Nie wyjdziesz wtedy na ignorantkę muzyki i sztuki.

– Nie jestem ignorantką. – Oburzyła się. – Tylko grywałeś, czy także śpiewałeś?

– Czasami także śpiewałem.

– Zademonstruj – poleciła i przyjrzała się baczniej nutom.

– Cyntio, dawno tego nie robiłem, poza tym znajdujemy się w samochodzie. Teraz mam skręcić w lewo czy w prawo?

– Wskażę drogę jeśli zaśpiewasz – zaszantażowała.

– Nie jestem zwierzęciem w cyrku – odburknął i skręcił w lewo.

– Dobrze, przepraszam. Nie chciałam ciebie urazić. Chciałam tylko usłyszeć. Masz mocną barwę głosu. Ciężko wyobrazić sobie piosenkę, wyśpiewaną tak niskim tonem.

– Za moment zapewne będziemy na miejscu, nie mamy czasu na śpiewy.

– Mamy czas, źle skręciłeś – oznajmiła i uśmiechnęła się pod nosem.

Zerknął na nią jedynie ruchem oczu, jego głowa nie zmieniła położenia.

– Choler – szybko zaklął po hiszpańsku i zawrócił.

– Zdenerwowałam cię? – dopytywała niewinnie.

– Skądże, to niedorzeczne, jak w ogóle taki pomysł mógł pannie Montenegro wpaść do głowy? – ironizował, gestykulując przy tym prawą dłonią.

– Czyli jednak cię zdenerwowałam. To teraz już na pewno nie zaśpiewasz. – Zawiesiła głowę i wygięła usteczka w podkówkę.

– Cyntio nie jestem rozśpiewany, nie mam już takiego słuchu…

– Jestem ignorantką muzyczną, nie pamiętasz? Nie zauważę różnicy. – Rzuciła szerokim i śmiałym uśmiechem w stronę bruneta.

Hektor przystanął na poboczu, usiadł nieco bokiem i z niedowierzaniem patrzył na dziewczynę.

– Mam pustkę w głowie, nawet jak bym chciał... – Przyłożył dwa palce do czoła.

– Cokolwiek, proszę, postaraj się – nalegała.

Gallia est omnis divisa in partes tres

Quarum unam incolunt Belgae aliam Aquitani

Tertiam qui ipsorum lingua Celtae nostra Galli appellantur

Ave Caesar morituri te salutant!*⁽²⁾

Cyntia była naprawdę pod dużym wrażeniem barwy jego głosu. Nie sądziła, że dźwięk będzie aż tak głęboki i niski.

– Wystarczy? – zapytał ze zniecierpliwieniem i lekką irytacją.

– Tak. – Znowu się uśmiechnęła, tym razem odsłaniając swoje małe, dolne ząbki. – Dlaczego akurat zaśpiewałeś słowa zaczynające Wojnę Galijską?

– Dostrzegam, że na historii znasz się lepiej niżeli na muzyce.

– Rządy Cezara były bestialskie i…

– Ciii, Cyntio. Trudno nie dostrzegać krwi i cieni epoki Cesarstwa Rzymskiego, jednak gdyby nie tamten brutalizm i bestialstwo, chęć podbojów, wojowniczość, chciwość i zachłanność, to obecny świat zachodni nie byłby w takim kształcie w jakim dziś istnieje. My nie powinniśmy oceniać tamtych wydarzeń z punktu widzenia dzisiejszych kryteriów moralnych. Świat biegnie na przód ile tchu w piersiach. Już teraz pojedynki są nielegalne, a jeszcze dziesiątki lat temu były niezwykle popularne i policja się miedzy nie nie mieszała, jeśli tylko były prowadzone za zgodą obydwóch przeciwników. Moralność ludzi jak widzisz często ulega zmianie, a wszystko podburza chwilowa moda.

– Uważasz, że pojedynki są czymś dobrym? – oburzyła się.

– Zależy co jest ich powodem. Jeśli mąż broni godności swojej żony, bo sama ją naruszyła, posiadaniem kochanka, to sprawą honorową jest stanięcie do pojedynku z tym właśnie kochankiem. Taki pojedynek ma moim zdaniem sens.

– Moim nie. Pojedynek to przemoc, a przemoc nie jest żadnym rozwiązaniem. Konflikty się łagodzi, a nie je rozdmuchuje.

– Przemocą, moja droga, byłoby, gdyby ten mąż stanął do pojedynku z własną żoną i to do pojedynku na pięści. Nie można go jednak winić za chęci zabicia kochanka i podjęcie próby ratowania małżeństwa.

– Nie da się kobiety nakłonić do bycia wierną. Serce nie sługa.

– Jednak można ją zmusić. Odebrać jej możliwość zdradzania, uśmiercając kochanka.

– Bardzo to wszystko uproszczasz – zarzuciła.

– Niewątpliwie tak, wszakże jestem mężczyzną, a to wy, kobiety zazwyczaj nad wszystkim się zbytecznie rozwodzicie. Teraz w lewo, czy prawo?

– Prosto! – burknęła i zaprzestała dyskusji z Hektorem Rodrigezem. Czyniła tak zawsze, gdy ktoś się z nią nie zgadzał. Była bowiem przyzwyczajona do tego, że nikt się jej nie sprzeciwia, a ludzie zazwyczaj podzielają jej zdanie.

*⁽²⁾ Słowa rozpoczynające Wojnę Galijską, w piosence Jacka Kaczmarskiego – Lekcja historii klasycznej

Zakładka Informowani, zmieniła nazwę na Czytelnicy. Gdzie pozwoliłem sobie zapisać tych, którzy czytają tego bloga, oraz dodać linki do ich blogów (jeśli takowe posiadają i jeśli chcą być informowani o nowościach), by było mi wygodniej ich informować o nowych postach. Dlatego jeśli ktoś chce być informowany o nowych rozdziałach, to niech da mi o tym znać nawet w komentarzu, obiecuję, że zauważę.

Zapraszam także do kolejnego postu – Rozdział 2: Rodziny nie wybierasz