Rozdział 4: Białe łąki

Zachęcam także do zapoznania się z wcześniejszym postem – Rozdział 3: Ojciec potrzebny od zaraz

Tym co trafili tu po raz pierwszy, przypominam, że opowiadanie zaczyna się od postu - Wprowadzenie: Na zły początek

Rodrigez zmierzał w stronę drzwi i klął pod nosem: po co do cholery człowiekowi służba, skoro i tak musi wszystko robić sam?. Chwycił za klamkę i szarpnął nią energicznie, przez co przedmiot pozostał w jego dłoni. Pośpiesznie zanotował w swojej głowie, by w pierwszej, wolnej chwili przytwierdzić klamkę do drzwi, albo rozkazać, kamerdynerowi to uczynić. W progu stała młoda kobieta, o czarnych włosach i błękitnych oczach…

– Ten kolor – wymsknęło mu się na głos.

– Pan Rodrigez? – zapytała inna kobieta, która stała za tą błękitnooką.

Hektor z początku jej nie zauważył, bo za bardzo zapatrzył się w dobrze mu znaną barwę tęczówek.

Mężczyzna patrzył się tak intensywnie jak jeszcze nigdy dotąd na nikogo. Miał w oczach strach, pomieszany z lękiem i przerażeniem oraz świadomość: to nie może być prawda. Można więc uznać iż Hektor patrząc na kobietę stojącą przed nim, widział w niej ducha, zjawę przeszłości i nic więcej. Łudził się, że gdy tylko zamknie oczy, to dziewczyna zniknie, a więc gdy otworzy je ponownie, to jej już nie będzie. Mylił się, bo ona wciąż była i nie miała zamiaru nigdzie znikać.

– Jestem Susana Molins. – Podała rękę gospodarzowi.

Ten jednak nie wyciągnął swojej. Wiedział, że brak palca może go zdradzić. Po chwili jednak naprawił swój błąd, przypominając sobie, że prawą dłoń ma całą.

– Zapraszam. – Otworzył drzwi szerzej i postanowił pomóc nowym pokojówkom z ciężką walizką.

Wzrok starszej z kobiet padł na jego prawą dłoń. Hektor dostrzegł to spojrzenie. Zamierzał je szybko spławić, bo nie nawykł do przyjmowania pod swój dach kłopotów.

– Noszą panie tam kamienie? – zapytał, maskując swoje uczucia pod lekkim, przyjaznym uśmiechem.

– Mamy dużo rzeczy.

– Przykro, że…

– …w pokoju służby nie mamy tak dużych szaf i komód – wtrąciła się Laura, zaraz po tym gdy pojawiła się w przedpokoju.

Hektor miał wrażenie jakby siostra wyrosła spod ziemi, a jej obecność w zaistniałej sytuacji wcale nie była mu na rękę.

– Siostro, mogłabyś…

– Nie wtrącać się? Nie, nie mogę, bo też tu mieszkam i chcę mieć młodą, prywatną pokojówkę. Chcę ją! – pokazała palcem na Susanę.

– Przepraszam za zachowanie siostry. – Rodrigez chwycił dziewczynę za ramie i siłą wyprowadził z przedpokoju.

– Co ty mnie robisz!? Nie rób mi tak!

Hektor nie zważając na krzyki siostry, ani na jej opieranie się, wszedł do salonu, następnie do pierwszego z wolnych pokoi i zamknął za sobą drzwi.

– Jeśli natychmiast się nie uspokoisz to ukarzę cię tak, że więcej nie zechcesz mnie odwiedzić.

– Ale…

– Dość, bo kara będzie na cały pobyt – wycedził przez zęby.

Laura zrobiła oburzoną minę, wyrwała się z uścisku Rodrigeza, splotła ręce na piersi i tupnęła nóżką.

– Zakaz włóczenia się po miasteczku do odwołania.

– Jesteś bezduszny – zarzuciła jego osobie, gdy już chciał wyjść.

– Jeszcze słowo, a nakaże ci chodzić spać zaraz po podwieczorku. – Rzucił Laurze cyniczny, złowrogi uśmieszek.

– On nas nie zatrudni – wywnioskowała z przerażeniem Susana.

– Jesteś podobna do swojej siostry. Zrób coś – poleciła matka dziewczynie.

– Mam do niego iść?

– Przekonaj go, że go nie poznajesz.

– Bo ja go nawet nie znam. Z resztą nie mamy pewności czy to on.

– On myśli, że go znasz. Wyczuwam jego strach. Wykorzystajmy to – nalegała matka dziewczyny.

– Mnie się wydaje, że taki ktoś jak on. Drań z wyższych sfer, niczego się nie boi. – Uniosła jedną brew do góry. Zawsze tak czyniła, gdy była święcie przekonana o tym, że ma rację.

– Co nam szkodzi zaryzykować? – wyraźnie podpuszczała ją matka. Faktem było iż to starszej z kobiet bardziej zależało na pozostaniu w posiadłości.

– Nie chcę umrzeć młodo jak moja siostra.

– Wiem, ale…

– Już lepiej nic nie mów, matko. Wiem, że jestem jej to winna.

– Obie jesteśmy.

Susana przekroczyła próg salonu i dosłownie wpadła na Rodrigeza. Mężczyzna się zmieszał, przez chwilę nieuwagi wyjął dłoń z kieszeni. Kobieta zerknęła szybko na jego palce. Dostrzegła też zmieszanie w jego oczach.

– Długo pan kazał na siebie czekać, obawiam się, że nie zechce nas pan…

– Mam wystarczająco dużo służby – postawił sprawę jasno. – Musiała więc zajść jakaś pomyłka – dodał już grzeczniej.

– Proszę nam chociaż pozwolić zostać dopóki nie znajdziemy innego miejsca zatrudnienia. Nie mamy się gdzie podziać.

– Przykro mi, ale…

– Panie Rodrigezie, nie może pan być aż tak bezduszny jak o panu mówią plotki.

– Słyszała pani plotki o mnie? – Uśmiechnął się, licząc jednocześnie na to, że tym uśmiechem zamaskuje swoje wszystkie inne odczucia, które toczyły w nim zaciętą walkę.

– Tak, oczywiście, że tak. Poza tym mieliśmy się okazje już spotkać. – Susana nagle postanowiła postawić wszystko na jedną kartę.

Hektor spojrzał w bok. Poczuł, że ślina nie chce przejść mu przez gardło, a krawat ciężko go tego dnia uwiera w krtań. Obudziły się w nim niewygodne wspomnienia dawnych namiętności, a błędy przeszłości odbijały się echem od jego lata temu pogrzebanych wyrzutów sumienia.

– Tak? Nie przypominam sobie.

– Moja siostra była zatrudniona w domu państwa…

– Panienki siostra? – Zmarszczył brwi, a jego czoło przeszył wyraźny mars, wskazujący na niewiedzę.

– Tak, bliźniaczka. Raz czy dwa ją zastępowałam. Przepraszam, że trochę pana oszukiwałyśmy. – Uśmiechnęła się łobuzersko, aczkolwiek przyjaźnie.

– Gdzie teraz jest twoja siostra?

– Nie żyje. Targnęła się na własne życie, potem ojciec zaczął pić… nich pan zrozumie, nie mamy się gdzie podziać. Czy możemy…

– Zatrudnię was – przerwał dziewczynie w sposób bardzo niepewny. Czuł się winy i choć spodziewał się kłopotów, nie umiał postąpić inaczej. Był zupełnie innym człowiekiem niż ten Hektor Rodrigez sprzed lat. Tamten za dużo stracił, ten zamierzał wiele zyskać. Uświadomił sobie to, więc postanowił szybko sprostować swoją decyzję. – Zatrudnię tylko do czasu aż nie znajdę dla pań innego miejsca zatrudnienia, być może na lepszym stanowisku i za dogodniejszą pensje. Wasz pokój to drugi od kuchni. Przyjdę z umową, ale teraz muszę się oddalić, mam coś do załatwienia. – Jak powiedział tak zrobił. Skierował się do pokoju znajdującego się na drugim piętrze. Wyjął album ze zdjęciami. Spojrzał na kobietę, której pociągającego spojrzenia nie oddawał poszarzały kolor fotografii.

– Proszę się uśmiechnąć – przypomniał sobie swoje słowa, gdy stał z aparatem w dłoni. To było w Hiszpanii i miało miejsce jakąś dekadę wcześniej.

– Kochanie, tu jesteś. Nie baw się w fotografa. Ojciec dał ten prezent Anastazji. Nie odbieraj dziecku zabawki. – Kobieta w białym, szykownym kapeluszu i wyjściowej sukience, pogładziła go po gładkim policzku.

– Dokumentuje tylko dla przyszłych pokoleń…

– Nie tłumacz się. – Chwyciła za oba jego policzki i pocałowała.

Mała dziewczynka zjawiła się wtedy przy nich, zaczęła wesoło podskakiwać i wykrzykiwać:

– Moje! Moje! Daj!

Mężczyzna ze wspomnień nie zwracał uwagi na dziecko, ani na kobietę, która obdarowywała go pocałunkiem. Jego wzrok uciekał w bok i zdawał się gonić za pokojówką.

Nagle nastało pukanie do drzwi, a Hektor był zmuszony przerwać podróż po retrospekcjach swojego życia. Z uśmiechem powitał siostrę, bo pomimo różnych niesnasek nigdy nie potrafił być na nią dłuższy czas rozgniewany.

– Skoro nie mogę iść sama do miasteczka, to chodź ze mną – rzekła ze smutną minką uformowaną w podkówkę.

– Nie, Laura, kara to kara.

– Miała trwać do odwołania. Odwołaj ją. – Zdawała się posmutnieć jeszcze bardziej.

Rodrigez wstał i stanął przed siostrą. Spojrzał na nią z wyraźnym politowaniem.

– Kupimy kwiaty, Cyntia je lubi.

– Tak?

– Oczywiście, że tak. Każda kobieta lubi kwiaty, nie wiedziałeś, że przynoszą szczęście?

– Nie, ale skoro już wiem, że przynoszą szczęście, to zabiorę sobie kilka z twojego kapelusza i schowam do kieszeni. – Ściągnął z niej okrycie głowy.

Dopiero wtedy zauważył, że Laura jest już gotowa do wyjścia, co znaczyło, że nawet na moment nie wzięła kary nałożonej przez niego na poważnie.

– Moje! Moje! Daj! – krzyczała usiłując podskoczyć do jego ręki, którą wyprostował w górze, na dodatek jeszcze stanął na palcach, by nie mogła sięgnąć. Sprytna Laura wdrapała się na biurko i odebrała swoją własność. – Następnym razem przytwierdzę go wsuwkami do głowy… znaczy do włosów.

Biel przykryła niemal każdy skrawek ziemi, a Cyntia z radością odebrała trzeci w tym tygodniu upominek. Za pierwszym razem były to srebrne kolczyki w kształcie stożków, ponieważ na spacerze z Hektorem wyznała, że właśnie o takich zawsze marzyła, od dziecka, jednak jej matka mówiła, że wyglądają okropnie, niczym rogi i nigdy takich nie dostała. Z radością więc odebrała od posłańca małe, szafirowe pudełeczko z liścikiem:

Rogi dla najpiękniejszego Aniołka bez skrzydeł stąpającego po tej ziemi.

– Wygląda na to, że w głębi duszy to romantyk – stwierdziła Julia, popijając poranną herbatkę.

– Bardzo możliwe.

– A jak sprawy między wami? No wiesz… powinnaś się spieszyć.

– Wiem, ale on wydaje się być za bardzo przyzwoity. Mam wrażenie, że nawet nie pocałuje mnie przed ślubem. Chyba, że w policzek.

– A kiedy odbędzie się wasz ślub? Ustaliliście już datę?

– Nawet się nie zaręczyliśmy – odpowiedziała wymownie, zmartwiona, odkładając jednocześnie swoją filiżankę na podstawek.

– Oj, to nie dobrze, nie dobrze. – pokręciła głową Julia i sięgnęła do salaterki po maślane ciasteczko.

– Wiem. – Cyntia wydawała się być załamana całą sytuacją. Na co dzień starała się o tym nie myśleć, ale były dni, gdy nieuniknione ściskało ją za gardło i odbierało swobodny dostęp do powietrza, a tym samym uniemożliwiało dalszą, spokojną egzystencję.

Drugim prezentem od Hektora był kosz pełen owoców importowanych z innych krajów, ponieważ gdy ostatnim razem odwiedził Cyntie, ta nie czuła się najlepiej i zakręciło jej się w głowie. Oczywiście powodem była ciąża, a to były jej pierwsze objawy, ale Hektorowi powiedziała, że po prostu za szybko się poderwała. Kilka godzin później posłaniec stał w progu z wielkim koszem jabłek, pomarańczy, bananów, melonów i grejpfrutów.

Słyszałem, że cytrusy są dobre na wzmocnienie, a owoce to witaminy. Tak więc dbaj o siebie, najlepiej odpoczywaj dopóki nie poczujesz się lepiej.

Oczywiście Cyntia zignorowała pisemną prośbę Hektora, nie wiedząc, że ten ją odwiedzi. Hektor zjawił się w posiadłości Montenegro przed kolacją i dostrzegł swoją ulubienice zbiegającą po schodach na dół. Dosłownie wpadła przypadkowo w jego ramiona.

– Tu cię mam – powiedział wesoło. Szeroko się uśmiechnął, ale coś w jego spojrzeniu było niepokojącego.

– Przepraszam, powinnam była uważać. – Odsunęła się od mężczyzny, gdy tylko wypuścił ją z objęć. Wygładziła suknie dłońmi.

– Masz racje, powinnaś była – odparł niezwykle poważnie i lodowato zarazem.

– Dlaczego taki jesteś? – zapytała Cyntia zaraz po tym jak usłyszała u niego ten ostry, nieprzyjemny ton. – Przecież przeprosiłam, że na ciebie wpadłam, naprawdę nie chciałam i…

– Ciii. – Przyłożył palec wskazujący do swoich ust. – Nie mam tobie za złe tego, że na mnie wpadłaś, to był wypadek, chociaż nie popieram biegania po domu.

– Przecież u was też Laura biega po schodach. Wielokrotnie byłam tego świadkiem.

– Laura zazwyczaj robi takie rzeczy, których ja nie popieram. Chodź, nie rozmawiajmy w progu. Odprowadzę cię do twojego pokoju. – Chwycił dziewczynę powyżej łokcia i skierował swoje kroki w kierunku schodów.

Nie miała innego wyjścia jak tylko posłusznie iść przy jego boku, bo gdyby usiłowała się wyrwać, to tylko wywołałaby tym niepotrzebną scenę.

Zatrzymali się przed drzwiami. Hektor nacisnął na klamkę, po czym pchnął delikatnie, uderzając w drzwi, by te otworzyły się szerzej.

– Zapraszam – wskazał dziewczynie ruchem brwi, że liczy na to iż przekroczy próg pokoju jako pierwsza.

– Chcesz mnie skrzyczeć, prawda? Dlatego nie chcesz mieć na to świadków, czy tak? – zapytała patrząc w górę, na jego twarz. Oczy jej się nagle zeszkliły.

Hektor widząc jej strach, oraz niczym nieuzasadniony niepokój pokręcił głową na nie.

– Chcę tylko z tobą porozmawiać. Nie będę krzyczał, bez obaw. – Położył swoją dłoń na drobnych plecach dziewczyny i delikatnie pchnął.

Cyntia zajęła miejsce na łóżku, usiadła na jego brzegu i wyczekiwała słów Hektora, które bardzo szybko nadeszły.

– Ja chcę cię tylko prosić byś o siebie dbała. Jesteś wyraźnie osłabiona. Ostatnio wyglądasz blado, na dodatek te zawroty głowy. Może powinien odwiedzić cię lekarz?

– Nie sądzę, już mi lepiej – skłamała, bo choć faktycznie jeszcze przed chwilą czuła się dobrze, to teraz jakby cała wcześniejsza, pozytywna energia z niej uleciała. Coraz częściej dopadały ją takie zmiany nastrojów i samopoczucia.

Hektor usiadł w fotelu dokładnie naprzeciwko dziewczyny.

– Jesteś pewna?

– Tak, naprawdę, nie martw się. – Pochyliła się do przodu, by móc dotknąć swoją dłonią jego kolana, sądząc, że nieco go tym uspokoi, ale także się do niego zbliżyć.

– Cyntio, ale chyba możesz dwa, czy trzy dni poleżeć i wypocząć, prawda? Moim zdaniem właśnie tego ci teraz trzeba. Odpoczynku, a nie bieganiny.

– Dobrze, może masz racje. Obiecuje się dzisiaj wcześniej położyć. Czy już jesteś spokojniejszy?

– Wcześniej się położysz, ale pierw zjesz kolację, dobrze?

– Dobrze, z przyjemnością zjem kolacje zwłaszcza, że ominął mnie obiad – ledwie wypowiedziała to zdanie do końca, a już zamknęła oczy, zdając sobie sprawę z tego jak brzmi.

Hektor spojrzał na nią z lekką irytacją i szczerze nie była tym zaskoczona. Nie spodziewała się po nim niczego innego w takiej sytuacji.

– Mam nadzieję, że chociaż syte śniadanie zjadłaś. – Spojrzał na dziewczynę podejrzliwie.

Cyntii wzrok stał się rozbiegany.

– Tylko nie kłam – uprzedził. – Widzę kiedy kłamiesz mnie prosto w oczy – dodał.

Opuściła głowę, spojrzała na swoje lakierowane, beżowe, buciki. Nie nadawały się do chodzenia po dworze w późno jesienną czy wczesnozimową porę, ale do domu były idealne, bo niezwykle wygodne i ładne.

– Na śniadanie zaspałam, a potem nie miałam do tego głowy, ani czasu – wyjaśniła.

– Cyntio i co ty sobie wyobrażasz!? – uniósł się znacznie.

Dziewczyna złożyła dłonie jak do pacierzu i przystawiła do swoich ust.

– Nie krzycz, proszę cię, tylko nie krzycz.

Hektor odetchnął głębiej, powstrzymał nagły napływ swojego gniewu i zastąpił go uśmiechem, który spowodowała.

– Dobrze, nie będę krzyczał. Jednak wiedz, że lekceważysz swoje zdrowie, a tak nie może dłużej być. Wstawaj. – Sam stanął na równe nogi i chwycił dziewczynie za ramie, zmusił ją do wstania jednym, delikatnym szarpnięciem w górę. – Idziemy coś zjeść. Wolisz tutaj, w restauracji, czy pojechać do mnie?

– Tutaj, bo tutaj nie będziesz na mnie krzyczał – odpowiedziała z wesołymi iskierkami w oczach i uśmiechem, który nagle rozpromienił jej twarzyczkę.

– Ja wcale tak często nie krzyczę, zwłaszcza na ciebie.

– Wczoraj na spacerze krzyknąłeś – wypomniała.

– Bo mogłaś wpaść do zamarzającego stawu.

– Nieprawda.

– Prawda, barierka jest niestabilna, chwieje się.

– Całe lata się o nią opieram i jeszcze ani razu…

– Koniec dyskusji, masz się więcej o nią nie opierać.

– Ale ja wiele… – Dziewczyna przerwała, gdy Hektor nachylił się znacznie i jego twarz znalazła się centralnie przed jej twarzą.

Zrobił minę jakby się przysłuchiwał jej słowom, tylko ich niedosłyszał.

– Mówiłaś coś? – w końcu zapytał.

– Nie, jednak nic. – Wycofała się z poprzednio wypowiedzianego zdania, które Rodrigez jej przerwał swoją gwałtowną reakcją.

– Cyntia, naprawdę powinnaś unikać niebezpieczeństw, a nie jeszcze wybiegać im na przywitanie. Proszę miej na względzie swoje zdrowie i bezpieczeństwo. A w temacie zdrowia, na co masz ochotę? – Otworzył przed kobietą drzwi, a gdy już oboje przekroczyli ich próg, to on je zamknął.

– Chyba na pół kanapki z serem.

– Na co najmniej trzy.

– Jedną – powiedziała wymownie.

– Dwie i dam ci spokój.

– Co najwyżej półtora.

– Dobrze, niech będzie półtora. – Przewrócił oczami, co oczywiście nie uszło jej uwadze, a nawet wprawiło w lekkie rozbawienie.

– Muszę zapamiętać ten dzień – wyznała i stanęła na palcach, by musnąć Hektora w policzek. – To pierwszy raz kiedy przystałeś na kompromis.

– Nieprawda, wiele razy godziłem się na kompromisy.

– Nieprawda, ani razu. Jak się na coś uprzesz, to zazwyczaj musi być po twojemu.

– Zazwyczaj, to nie to samo co zawsze – zauważył. – Uważaj, bo spadniesz ze schodów. – Przytrzymał kobietę za ramie, gdy ta schodziła w dół w sposób bardzo jego zdaniem nieuważny i nieostrożny, wiercąc się na wszystkie możliwe strony i rozglądając przy okazji w każdym z kierunków.

Trzecim prezentem była książka, owinięta w szary papier z niewielką czerwoną wstążką. Cyntia roześmiała się po przeczytaniu samego tytułu Poskromienie złośnicy. Julia właśnie zerkała jej przez ramie, trzymając jednocześnie Edwarda na rękach. Kobiety spędzały z sobą coraz więcej czasu, co było nietypowym zjawiskiem, gdyż w dzieciństwie za sobą nie przepadały, a to nie zmieniło się nawet po osiągnięciu przez nie wczesnej młodości. Można było więc uznać, że sekret jakim była ciąża młodszej z nich, zbliżył je do siebie i sprawił iż wreszcie zapałały do siebie czysto-siostrzanymi uczuciami.

– No i proszę. Hektor ma nawet poczucie humoru – skomentowała przyszła pani Brown.

– Proszę cię, przestań. Ja tego wcale nie uważam za zabawne.

– Ma dobry gust, to sztuka Szekspira. Williama Szekspira.

Cyntia po usłyszeniu imienia William, wydała się nagle zamyślona, jakby nieobecna.

– Nie chcę tej książki! – krzyknęła, odkładając ją z hukiem na komodę.

– Cyntia, zaczekaj! – Julia położyła synka na środku dużego łoża, znajdującego się w pokoju siostry i pobiegła za nią.

– Ty nic nie rozumiesz! – krzyknęła dziewczyna, odwracając się po otwarciu drzwi. – Całymi dniami, godzinami... ja naprawdę staram się o nim nie myśleć! Ale to nic nie daje. Chcę wiedzieć gdzie teraz jest, co robi, czuć pewność, że jest bezpieczny – wyjaśniła ze łzami w oczach.

– A czy on martwi się o twoje bezpieczeństwo!? Twoje i dziecka? – zapytała już ciszej Julia. – Chodź do mnie. – Przygarnęła płaczącą, młodszą siostrzyczkę do siebie. – Wszystko będzie dobrze, wszystko się ułoży. Tylko musisz zapomnieć o Williamie i przy Hektorze jestem pewna, że ci się to uda. Ten mężczyzna jest w ciebie zapatrzony.

– Tak myślisz? – zapytała z nadzieją Cyntia, oddalając się nieco od siostry i tym samym kończąc ciepły uścisk.

– Tak, jestem tego pewna. Nie możesz tylko płakać. – Starła łzę z rumianego policzka. – I przede wszystkim, jesteś za dobra. Nie wolno ci martwić się o mężczyznę, który uciekł jak zwykły kundel z podkulonym ogonem. On się o ciebie nie troszczy, ani razu nie zatelefonował, nawet nie napisał, nie wysłał nikogo, by sprawdzić co u ciebie i czy nie miałaś z jego powodów jakiś nieprzyjemności. Jest nic nie wart. Nie marnuj ani sekundy na myślenie o tej imitacji prawdziwego mężczyzny.

– Postaram się. – Cyntia już nieco spokojniejsza weszła do pokoju i usiadła na łóżku, obok, tego dnia, wyjątkowo spokojnego Edwarda. Dotknęła malca za brzuch i połaskotała.

Chłopic zdawał się uśmiechać.

– Będziesz cudowną matką.

– Boje się, że samotną.

– Jeśli nie wykonasz żadnego kroku w kierunku Hektora, to zapewne tak właśnie będzie.

– Próbowałam wszystkiego. Starałam się być dla niego wyjątkowo miła, dotykałam go przy każdej możliwej okazji, muskałam w policzki z serdecznością, raz nawet zbliżyłam się do jego ust, ale się wycofał.

– Może był akurat w złym nastroju.

– Może, ale już nie wiem co robić – wyznała z nadmierną gestykulacją.

– Przybędziesz z nim na mój ślub, a następnie na chrzest małego?

– Tak, oczywiście.

– Cyntia, a może ty pokaż jemu, że tobie też zależy, ale nie w taki zwyczajny i prosty sposób. Spróbuj go podejść.

– Jakieś konkretne rady?

– Jest zima, wpraw go w dobry nastrój, potem doprowadź do dwuznacznej sytuacji i wykorzystaj okazje.

– Mam go wziąć siłą? – zapytała z rozbawieniem.

Julia nagle podzieliła jej dobry nastrój.

– Nie, nie przesadzajmy. Z resztą wątpię byś dała mu radę. To silny mężczyzna. Wczoraj gdy na ciebie wyczekiwał, to mierzył się z naszym kucharzem na rękę.

– Z Maksymilianem? – zdziwiła się.

– Tak, właśnie z nim.

– Biedny Hektor.

– Biedny Maksymilian – poprawiła siostrę Julia. – Hektor wygrał, zarówno z nim, jak i z każdym z kelnerów, a na koniec pokonał okolicznego drwala. Wszyscy byli zaskoczeni, wydawał się zawsze taki niepozorny.

– Widziałam go w rozpiętej koszuli. Wyglądał na silnego. Pomożesz mi go zdobyć?

– To nie jest chłopiec, Cyntio. Mężczyźni tacy jak Hektor nie są do zdobycia, to oni lubią zdobywać. Musisz mu tylko stworzyć ku temu odpowiednie warunki.

– Jak?

– Mam pewien plan. Zaraz ci wszystko objaśnię.

Cyntia posłuchała rad siostry. Udała się spacerem do posiadłości Rodrigeza. Zastukała kołatką, przypominając sobie jak mężczyzna ją przykręcał. Otworzył jej w pełnym ubraniu, takim jak zazwyczaj eleganckim. Miał wysoko postawiony, sztywny kołnierzyk i krawat zawiązany na samym jabłku Adama, który przykuł uwagę Cyntii na dłuższy moment.

– Czy mogę go na moment pożyczyć? – zapytała z progu i wskazała na dodatek męskiej garderoby.

– Mój krawat? – zdziwił się. – Oczywiście, jeśli potrzebujesz. Tylko nie rozumiem do czego on mógłby ci się przydać.

– Zdejmij – poleciła z uśmiechem.

Hektor poruszył brwiami, odwzajemnił uśmiech i oddał kobiecie do rąk ten bordowy dodatek.

– Usiądź na krześle, jesteś za wysoki, a chcę czegoś spróbować.

Hektor po raz kolejny okazał się posłuszny dziewczynie, ale kiedy zaszła go od tyłu i przewiązała krawatem jego oczy, zawiązując delikatny pęk z tyłu głowy, cały się spiął.

– Bez obaw, nie zrobię ci krzywdy – wyszeptała wprost do jego ucha.

– W takim razie po co taka farsa? – zapytał warkliwie i bardzo nieprzyjemnie.

– Hektor, po prostu chcę ci sprawić przyjemność.

– Jaką? – Jego głos niepewnie zadrżał, jakby był nieco przelęknięty. W rzeczywistości Hektor był jednak tylko podejrzliwy i dopóki miał wolne, niczym niespętane ręce, nie obawiał się drobnej i średniego wzrostu kobiety.

– To niespodzianka. Wstań, pomogę ci się ubrać.

– Jestem ubrany – odrzekł pośpiesznie, wstając na równe nogi.

– Będzie ci potrzebny płaszcz i szalik. Masz gdzieś czapkę? – Cyntia zaczęła pomagać mężczyźnie w ubieraniu, ale uparł się, że guziki zapnie sam pomimo chwilowej utraty zdolności widzenia. – Daj rękę, poprowadzę cię – zaproponowała.

– Będziemy wychodzić na zewnątrz? – dopytywał.

– Tak, będziemy.

– To niedobrze, tam są stopnie i dużo drzew, na dodatek jest ślisko.

Cyntia nie mogła powstrzymać rozbawienia.

– Będę cię tak prowadziła byś na nic nie wpadł i o nic się nie potknął.

– Oczywiście, gdzież bym śmiał wątpić w twoje zdolności przywódcze?

– Hektor! – krzyknęła.

– Za dużo czasu spędzasz z moją siostrą, przejmujesz już jej nawyki. Coraz częściej się unosisz, Cyntio.

– A ty za dużo czasu spędzasz z moją matką, coraz częściej brzmisz jak ona.

– Brzemię jak twoja matka? – nie dowierzał.

– Marudzisz identycznie – odpowiedziała i ciągnęła go dalej do przodu, przez lasek, między drzewami, aż dotarli do niewielkiej polanki na wzgórzu, w dole której rozchodziła się biała łąka.

Cyntia nakazała Hektorowi, by się zatrzymał, wspięła się na palcach i zdjęła krawat, którym mężczyzna miał przewiązane oczy. Wcisnęła go do swojej niewielkiej torebeczki, przewieszonej przez ramie na skos.

– Pięknie – zachwycił się. – Jakby wszystko było przykryte puchową pierzyną – porównał.

– Tak, ale mam dla ciebie jeszcze jedną niespodziankę

– Jaką? Dopytywał przygarniając ją ramieniem.

– Pomyślałam, że wychowałeś się bez zimy i zabaw na śniegu, a ja jako dziecko najbardziej uwielbiałam zabawy na dworze właśnie zimą.

– Chcesz mnie zepchnąć na dół? – udał przerażenie.

– Chce nas zepchnąć na dół. – Przełożyła jego rękę przez swoją głowę, by uwolnić się z jego objęcia. Przeszła nieco na bok, zniknęła za drzewami. – Czemu odchodzisz? – zapytał.

– Poczekaj chwilkę, proszę! – odkrzyknęła i już za moment pojawiła się z powrotem z masywnymi, drewnianymi sankami, idealnymi do zjeżdżania.

– Nie, nie wierzę. Chcesz zjechać?

– Sam prosiłeś bym pokazała tobie śniegi. Chcę ci także pokazać, co w tej porze roku jest najcudowniejszego. Ta niewinność i beztroska.

– No dobrze. Uznajmy, że doceniam starania, ale czy tutaj nie jest czasami za wysoko i przede wszystkim za stromo?

– Gdy byłam dzieckiem, spędzaliśmy tu z rodzeństwem całe dnie, dopóki palce nam nie skostniały na tyle, że nie byliśmy w stanie trzymać za sznurek służący do skręcania. Jako dziecko się nie bałam i teraz także się nie boję.

– Czyli nadal brak ci wyobraźni – powiedział cicho, jakby mówił sam do siebie. – Dobrze, zatem co mam robić? – zapytał, rzucając kobiecie pytające i nieco podekscytowane spojrzenie.

– Siadasz za mną – odpowiedziała siadając na przedzie długich sanek. – I ty sterujesz, ja nie potrafię skręcać – wyjaśniła, wciskając mężczyźnie sznur w dłonie, gdy tylko zajął wskazane przez nią miejsce.

– Ale ja nigdy tego nie robiłem – przypomniał.

– Wierzę, że sobie poradzisz. – Oparła swoje plecy o jego klatkę piersiową.

– To ma jakiś silnik? – zapytał żartobliwie.

Cyntia się roześmiała.

– Już wiem! Należy odepchnąć się nogami, zgadłem?

– Właśnie tak.

– A co gdy ulegniemy wypadkowi?

– Liczę, że zapewnisz mi miękkie lądowanie.

– Mam służyć za amortyzacje podczas upadku?

– Zawsze lepsze spotkanie z tobą niż z twardą ziemią.

– Dobrze, zatem trzymaj się.

Hektor odepchnął się nogami na tyle mocno, że dosłownie wyskoczyli z początku wzgórza, a prędkość jaką osiągnęli, przekroczyła o dużo prędkość jaką Cyntia pamiętała z dzieciństwa. Pewnym było, że nie zdążą wyhamować przed rozpoczynającym się laskiem pełnym drzew. Hektor objął Cyntie jedną ręką, ściskając swoją dłonią jej drobne ramie. Przy samym drzewie zakręcił sankami na tyle ostro, że przewaliły się na bok, a oni wylecieli i znaleźli się dobry metr od drewnianego pojazdu.

– Zrobiłeś to specjalnie – zarzuciła Hektorowi, leżąc na nim plecami.

– Przecież chciałaś na mnie wylądować, czyż nie? – zapytał z rozbawieniem, leżąc na zimnej ziemi pokrytej białym puchem.

Cyntia zmieniła pozycję, odwróciła się przodem do mężczyzny, oparła swoje drobne łokcie na jego masywnej klatce piersiowej i sprawiła, że ich usta znajdowały się dosłownie centymetr od siebie. Hektor pokonał ten nic nieznaczący dystans i musnął delikatnie swoimi wargami usteczka dziewczyny. Kiedy Cyntia otworzyła się na ten pocałunek, poczuła dłoń Hektora znajdującą się w okolicy jej karku, a potem palce wplatane w jej włosy. Pocałunek stał się intensywniejszy. Mężczyzny klatka piersiowa unosiła się i opadała w takim tempie, że wskazywała wyraźnie na jego niemiarodajny oddech. Cyntia poczuła zaangażowanie, na tyle silne, że zaczęła dominować, przyciskając swoje usta jak najbardziej do warg Rodrigeza. Mężczyzna jednak w końcu się oparł jej wdziękowi, położył głowę na mokrym i zimnym śniegu, by choć trochę ochłonąć.

– Przepraszam, nie powinienem był – zaczął.

– Przepraszam, bo nie powinnam była, ale… – Zbliżyła ponownie swoje wargi do jego. – Nie mogę się powstrzymać – dokończyła i pocałowała Hektora ponownie.

W tamtym momencie mężczyzna postanowił wyjść na prowadzenie i podparł się na łokciach. Jedną swoją dłoń położył na przedramieniu kobiety i delikatnie pchnął, by opadła plecami na ziemię. Przez cały ten czas nie odrywał od niej ust. W końcu to on znalazł się nad nią i to on panował nad intensywnością ich pocałunków. Dzięki temu czuł się bezpieczniej i miał pewność, że z powodu namiętności nie posuną się za daleko. W końcu zaprzestał całować dziewczynę. Wstał i podał jej rękę. Podniósł ją na równe nogi jednym szarpnięciem.

– Wracamy, przemarzłaś na kość – polecił i wyjaśnił swoją motywacje. – Ja wezmę sanki. – Chwycił za sznureczek i pociągnął drewniany pojazd. – Wsiadaj.

– Wciągniesz mnie na samą górę? – zapytała zaskoczona.

– Szczerze to nie wiem czy właściwie zmierzyłem siły na zamiary, ale liczę, że docenisz chęci, nawet jeśli mi się nie uda – odpowiedział, po dokładniejszym przyjrzeniu się górce na jaką muszą się dostać.

Cyntia bez wahania zajęła miejsce, a Hektor wziął duży rozbieg, by szybciej znaleźć się u szczytu wzgórza.

Rodrigez otworzył drzwi przed panienką Montenegro i pozwolił jej jako pierwszej wejść do środka. Sanki pozostawił przed kamieniczką i rozpoczął rozbieranie się z mokrych ubrań. Dziewczyna podała mu swoją pelerynę. Odwiesił ją na srebrny, stojący wieszak i bez słowa wszedł do kuchni. Wyjął wielkie garnki, napełnił je wodą i położył na murowanej kuchence.

– Co robisz? – zapytała, wchodząc za nim do pomieszczenia.

– Ciepłą herbatę i ciepłą kąpiel. – Zaszedł ją od tyłu i objął, przyciskając do swojej klatki piersiowej tak mocno jak się tylko dało. Pocierał swoimi dłońmi jej ramiona. – Jesteś skostniała, musisz się rozgrzać.

– U ciebie? – zapytała zaskoczona, odwracając się do niego twarzą.

Ciągle delikatnie pocierał jej ramiona po przez ciepłą narzutę z wełny, co jakiś czas jednak jego palce wkradały się pod nią.

– W wannie – objaśnił. – Nie martw się, zapewnię ci należytą prywatność. Napełnię tylko wannę wodą i zniknę dopóki się nie osuszysz.

– Dlaczego uważasz, że się zmartwiłam?

– Jesteś bardzo młoda, Cyntio – odpowiedział, jednocześnie pozbywając się mokrej koszuli.

Dziewczyna podeszła, położyła swoją dłoń na jego klatce piersiowej i pogładziła futerko jakie się tam znajdowało. Hektor stał nieruchomo, jakby bał się wykonać jakikolwiek krok, a ona tak sunęła po jego owłosieniu aż dobrnęła do pępka. Mężczyzna zacisnął zęby i po minie można by wnioskować, jakby coś go bolało. Nagle zrobił krok w tył, odwrócił się do Cyntii plecami.

– Zaparzę herbatę – wyjaśnił.

Po tych słowach zasiadła na krześle przy stole i obserwowała jego poczynania. Zdawało jej się, że trzęsą mu się ręce. Na to wszystko pojawiła się Laura, jak zwykle uśmiechnięta od ucha do ucha.

– Herbatki bym się napiła – zakomunikowała.

– Poproś kucharza, albo pokojówkę.

– Hektor, przecież i tak robisz – zaczęła Cyntia i otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia.

– Tak, ale nam.

– Coś się stanie jak zrobisz jeszcze jedną? – zapytała, całkowicie nie rozumiejąc o co jemu może chodzić.

– Tak Cyntio, bo nie będę usługiwał komuś kto mnie notorycznie okłamuje.

– Ja cię wcale nie okłamuję! – wykrzyknęła Laura.

Mężczyzna do niej podszedł, zbliżył się na krok, a ona zrobiła dwa do tyłu, w końcu przed cofaniem się przeszkodziła jej futryna i zamknięte drzwi. Hektor uśmiechnął się złowieszczo, wyciągnął prawą dłoń przed siebie.

– Oddaj – polecił.

– Ale ja…

– Nie kłam – ciche polecenie, ale na tyle groźne, że zarówno Cyntię jak i Laurę przeszedł dreszcz.

– Nie mam nic! – wrzasnęła i już miała się przecisnąć i zniknąć u siebie, gdy brat brutalnie chwycił za jej ramie i spojrzał w oczy.

– Na pewno – zapytał wymownie i zacisnął swoje palce nieco mocniej na jej drobnej rączce.

– No dobra, już, starczy. Położę w szufladę biurka w twoim gabinecie! – krzyknęła wyszarpując się z jego uścisku i pognała na górę.

– Przesadzasz – zaczęła Cyntia. – Nie znam osoby, której palenie by zaszkodziło.

– Jest na to stanowczo za młoda.

– A ty palisz? – postanowiła dopytać.

Hektor chwycił za metalowe rączki garnka, oczywiście uczynił to po przez ścierkę, by się czasami nie poparzyć. Skierował kroki na górę w stronę swojej sypialni.

– Czasami – odpowiedział, odwracając głowę w tył. – Chodź ze mną – polecił.

Cyntia bez słowa wstała i poczłapała za Rodrigezem aż do łazienki. Obserwowała jak mężczyzna wlewa wrzątek do dużej wanny, a potem odkręca kurki i sprawdza temperaturę wody.

– Jakby była za gorąca, to…

– Poradzę sobie – odpowiedziała gdy już się odwrócił. – Ale mógłbyś…

– Czy co bym mógł?

– Sukienka, ma guziki na plecach – wyjaśniła.

– Oczywiście. – Obszedł dziewczynę, by stanąć za jej plecami. Pusty garnek postawił na podłodze i zajął się rozpinaniem odzienia Cyntii. Robił to niezwykle delikatnie, jakby starał się ze wszystkich sił, nie dotykać jej nagiego ciała.

Cyntia niespodziewanie sprawiła, że ramiączka sukni zaczęły powili opadać i zsuwać się z jej ramion. Hektor wykonał krok w tył i odwrócił się do niej plecami.

– Dalej myślę, że już sobie sama poradzisz. – Zamierzał wyjść, ale zatrzymała go w półkroku.

– Hektorze.

– Tak? – Nadal na nią nie patrzył. Słuch jednak go nie zwodził, więc doskonale słyszał jak suknia Cyntii opadła na ziemie.

– Czy mogę prosić cię o to byś przyniósł mi herbatę? – zapytała. – Pozostanę w halce – dodała pośpiesznie.

– Oczywiście. Ile słodzisz?

– Dwie płaskie.

Hektor nachylił się po garnek, wziął go z sobą, by po chwili wrócić z filiżanką herbaty. Kiedy wchodził do łazienki spodziewał się, że Cyntia będzie na niego czekała w skąpym ubraniu przy wannie, a nie naga w niej. Zawiódł się, bo młoda kobieta leżała w ciepłej wodzie i pocierała swoje ciało żółtą gąbką. Zmrużył więc oczy, okazując w ten sposób swoje niezadowolenie. Miał też lekko rozwarte usta, jakby zastanawiał się co powiedzieć. Wszedł i położył filiżankę z podstawkiem na taborecie. Nachylił się do wanny, tuż nad dziewczyną.

– Czy czegoś jeszcze sobie panienka życzy?

– Ciebie – odpowiedziała prosto w oczy.

– Tego nie ma w karcie menu, panno Montenegro – odrzekł nieuprzejmym tonem, ze złością uderzył dłonią w wodę tuż przy jej nodze, przez to lekko zachlapał łazienkę, odwrócił się na pięcie i wyszedł czym prędzej.

Cyntia pomimo odrzucenia i łez w oczach, które pojawiły się właśnie z tego powodu, postanowiła nie dać za wygraną. Czuła, że jest to jej jedyna szansa, by wrobić Hektora w to dziecko. Sądziła, że kolejnej takiej okazji już nie będzie, dlatego wyszła z wanny, otuliła lekko osuszone ciało wyłącznie halką i to takką, która miała wiązania z boku, tym razem oczywiście były one rozwiązane. Poszła do pokoju pana Rodrigeza. Nie zastała go tam, dlatego skierowała swoje kroki do gabinetu. Nie chciała być niekulturalna więc zapukała.

– Wejść – usłyszała.

Hektor myślał, że przyszła jedna z pokojówek, albo lokaj, ewentualnie Laura. Nawet nie spojrzał w stronę drzwi. Stał na środku, już w pełnym ubraniu, z lekko wilgotnymi od zabawy na śniegu włosami i czytał jakiś dokument.

– To ja – rzekła delikatnie Cyntia i nieśmiało zrobiła jeszcze jeden krok w przód.

Hektor odwracał się pytając:

– Już skończyłaś? Mam nadzieję, że kąpiel była… – W tamtym momencie dostrzegł, że kobieta jest niemal naga. Natychmiast odwrócił się do niej tyłem, przetarł twarz dłońmi. – Choler – zaklął. – Wróć ubrana – polecił.

Cyntia ani trochę nie rozumiała takiej reakcji. Wykonała jeszcze jeden krok w jego kierunku. Z jednej strony nie chciała mu się narzucać, z drugiej nie chciała by miał na tyle silną wolę, by móc odmówić.

– Czy coś nie tak? – zapytała przemiłym głosikiem.

Hektor odwrócił się w jej stronę, chwycił ją za ramie i w mniej niż sekundę, brutalnie przystawił plecami do ściany.

– Cyntio, powiem to tylko raz i nie chciałbym się powtarzać. – Przychylił się, ciągle ściskając jej drobną rączkę w swoim stalowym uścisku. – Masz w tej chwili się ubrać, odwiozę cię do domu.

– A jeśli nie? – zapytała, wspinając się na palcach, by dosięgnąć swoimi usteczkami jego dolnej wargi.

Hektor podniósł jednak głowę do góry, by jej to uniemożliwić.

– Przestań, por favor. – Brzmiał jakby go coś bolało.

– Hektor…

– Cyntio! – warknął. Po raz kolejny się do niej nachylił. Zacisnął mocno szczęki, by po chwili je otworzyć i powiedzieć: – Jeszcze moment i zapomnę, że jestem dżentelmenem.

– I co wtedy zrobisz? – prowokowała, kokieteryjnie się uśmiechając.

– Przyłożę ci. – Powaga w jego głosie podziałały na nią jak kubeł zimnej wody. Wydała się być przerażona po usłyszeniu tych słów.

– Przecież mówiłeś, że nigdy nie uderzyłbyś kobiety – przypomniała.

– Tak, dokładnie tak mówiłem, że nigdy nie uderzyłbym kobiety, ale ty się teraz nie zachowujesz jak kobieta, a jak ladacznica. – Puścił jej ramię, odwrócił się do niej tyłem i podszedł do biurka. – Ubierz się, poproszę Roberta, by cię odwiózł. – Powrócił do przeglądania dokumentów, podczas kiedy Cyntia ocierała łzę z policzka.

Obszedł biurko i zasiadł za nim dopiero, gdy kobieta opuściła jego gabinet, a on usłyszał odgłos zamykanych drzwi. Podniósł słuchawkę telefonu i wybrał połączenie do pokoju służby.

– Tak, panie Rodrigez? – zapytał lokaj.

– Proszę powiedzieć Robertowi, by odwiózł panienkę Montenegro do jej domu.

– Czy coś jeszcze panie Rodrigez?

Hektor rozejrzał się po pokoju, dostrzegł pogrzebacz kominkowy.

– Tak, proszę przysłać pokojówkę do mojego gabinetu. Stłukł się wazon. – Rozłączył się, wstał od biurka i schylił po pogrzebacz. Następnie podszedł do stolika, na którym umiejscowione były kwiaty w porcelanowym wazonie. Uderzył pogrzebaczem w porcelanę ze złością i tak dużą siłą, że wazon rozpadł się na maleńkie kawałki. Odnalazł w szufladzie biurka papierośnice siostry, wyjął z niej jednego papierosa, odpalił i podszedł do okna, chowając srebrną papierośnicę w wewnętrzną kieszeń marynarki.

– Ja oszalałem – przemówił z niedowierzaniem do samego siebie.

William leżał na jednoosobowym łóżku z kompresem na czole i zakrwawionym bandażem na ramieniu. Lekarz właśnie wychodził z jego pokoju, pozostawiając przy jego łóżku zapłakaną kobietę, mającą około czterdziestu lat. Miała zmarszczki na twarzy i zniszczone dłonie od ciężkiej pracy.

– Pan wie, że nie mamy z czego panu zapłacić? – zapytał starszy mężczyzna lekarza, gdy ten stał już w przedpokoju skromnego, dwupokojowego mieszkanka.

– Wiem, ale pan Montenegro obiecał pokryć każdą należność, zarówno za leki, jak i moje wizyty.

– Proszę mu podziękować. Pomimo, że nas wyrzucił okazał się być dobrym człowiekiem.

– Tak, Julian, mój przyjaciel, bez wątpienia jest dobrym człowiekiem. Ponadto czuje się bezpośrednio odpowiedzialny za zakażenie, które wdarło się do rany pańskiego syna. Zardzewiała kula, która trafiła chłopca pochodziła z jego broni. Będę odwiedzał państwa co kilka dni i sprawdzał czy William powraca do zdrowia.

– Dziękuję. – Mężczyzna uścisnął dłoń lekarza i zamknął za nim drzwi. – Co z nim, lepiej? – pytanie skierował do swojej żony, zaraz gdy wkroczył do pokoju.

– Przebudził się, na krótką chwilę. Wspominał o Cyntii.

– Trzeba mu ją wybić z głowy, zanim naprawdę ktoś go zabije.

– Eryku, ale on ją kocha. Z miłością nie wygrasz.

– Chyba z głupotą! – warknął i uderzył pięścią o stół.

– Przestań, Willi potrzebuje teraz spokoju.

– Spokoju?! On potrzebuje spokoju? Przez niego straciliśmy ładne mieszkanie i porządną, nieciężką pracę, ale to on potrzebuje spokoju, jakżeby inaczej. – Eryk wyszedł z pokoju syna trzaskając drzwiami.

– Nie zależy ci na własnym synu! – krzyknęła za mężem kobieta. Nawet odważyła się za nim pójść.

– Zależy.

– Nie chcesz aby był szczęśliwy.

– Czasami trzeba dokonać wyboru, czy chce się widzieć dziecko zakochane, ale martwe i w trumnie, czy nieszczęśliwe, ale żywe. Ja wolę by był cały i zdrów, a nie uganiał się za śmiercią. Koniec tematu, jak wróci do zdrowia będzie ze mną łowił ryby, może pracą wybije się mu tę dziewuchę z głowy.

Hektor wypełniał ważne dokumenty, podczas gdy służąca zamiatała stłuczoną przez niego w drobny mak pokojową ozdobę.

– Panie Rodrigez. – Blondyn wszedł do gabinetu swojego pracodawcy. Na głowie miał czapkę szofera.

– Słucham, Robercie.

– Panienka Montenegro odmówiła, nie chciała abym odwoził ją do domu.

– Czeka na dole? – zapytał, zrywając się jednocześnie na równe nogi.

– Nie, poszła sama, na piechotę – odpowiedział.

Brunet nie namyślał się długo. Chwycił za marynarkę, oraz dodatkowe kluczyki i wybiegł z kamienicy. Zasiadł za kierownicą samochodu. Jechał powoli rozglądając się na boki. W końcu dojrzał Cyntię. Przyśpieszył tylko po to, by zrównać z nią tempo, ale ta zdawała się nie zwracać na niego uwagi. W końcu nie wytrzymał i zajechał jej drogę. Bez słowa ominęła jego samochód i ruszyła dalej, przed siebie. W końcu Hektor otworzył drzwi i zapytał:

– Mogłabyś wsiąść?

Nie odpowiedziała.

– Cyntio, temperatura jest na minusie, bądź rozsądna. – Wysiadł z samochodu, wyprzedził ją. Ponownie wyminęła go bez słowa. – Przeziębisz się, a ja będę czuł się winny! – krzyknął za nią. Przyśpieszył kroku, by ją dogonić. Chwycił za ramię. – Nie pozwolę byś się pochorowała, zdrowie jest najważniejsze.

– Puść mnie! – warknęła i usiłowała się wyszarpnąć.

Usłuchał jej i zwolnił uścisk.

– Będę całą drogę milczał. Nie odezwę się ani słowem, przysięgam. Daj się tylko odwieź do domu.

– Nie mam ochoty.

– Cyntio, por favor. – Ponownie ją wyprzedził i zaszedł jej drogę, choć szczerze miał już dość tej nieudanej zabawy w ganianego. – Nie puszczę cię samej. Zaczyna się ściemniać, poza tym jesteś po kąpieli, a na dworze jest zimno. Wsiądź w tej chwili do samochodu! – nawet nie zdawał sobie sprawy, kiedy jego głos podniósł się na tyle, że zamienił się w krzyk.

– A jeśli nie wsiądę to co? Zabierzesz mnie siłą? – Wyraźnie mu się postawiła.

– Tylko jeśli będzie trzeba – wyjaśnił warkliwym tonem.

– Nie masz prawa! – zaprotestowała, gdy postanowił nie zwlekać, chwycił ją za ramie i szarpnął w tył.

– Mam obowiązek – wyjaśnił już nieco spokojniej, choć nadal był zdenerwowany. Otworzył przed kobietą drzwi. – Wsiądź – polecił wymownie.

Cyntia uniosła sukienkę delikatnie w górę, zajęła miejsc i postanowiła całą drogę się nie odzywać, ani nie patrzeć na Hektora Rodrigeza.

Panienka Montenegro wysiadła z samochodu i pożegnała się trzaśnięciem drzwi samochodowych. Następnie trzasnęła drzwiami wejściowymi, a potem tymi od swojego pokoju. Rzuciła się na łóżko i zaniosła płaczem. Jej stan nie uszedł uwadze starszej siostry.

Julia zapukała delikatnie, następnie bez zaproszenia wtargnęła do pokoju Cyntii.

– Co się wydarzyło? – zapytała delikatnym głosikiem, choć takiego dobrotliwego tony nie miała w zwyczaju. Usiadła na łóżku i odgarnęła niesforny kosmyk włosów z policzka siostry.

– On mnie nie chce. Rozumiesz to? Nie chce mnie, odrzucił, potraktował jak szmatę! – Łzy lały się po jej policzkach niczym woda z wodospadu.

Julia z początku nie rozumiała o czym jej siostra mówi, ale po chwili zrozumiała, że chodzi o Hektora. Była jednak zaskoczona, bo nie rozumiała jak to możliwe, że Rodrigez nie uległ. Dlaczego? Przecież wydawał się być Cyntią zainteresowany.

– Niemożliwe – skwitowała.

– Właśnie, a jednak możliwe.

– Może coś poszło nie tak?

– Robiłam wszystko co mogłam, a on nie chciał nawet na mnie patrzeć.

– Może jest wiesz… chory?

– Chory? Sądzisz, że nie chciał mnie zarazić? – zdziwiła się i nawet wykrzywiła przy tym pytaniu twarzy.

– Nie, nie chory w tym znaczeniu. Bo pomyśl... on ma dobry kontakt z kobietami, gorszy z mężczyznami, jest szarmancki i niezwykle delikatny, a nawet wrażliwy na sztukę. Może on nie lubi kobiet.

– Zapewniam cię, siostro, że nie jest chory w ten sposób. Na pewno nie.

– Skąd ta pewność?

– Bo to niemożliwe.

– Sprowadził się znikąd, jest tajemniczy i jest kawalerem. W jego wieku powinien być już żonaty od co najmniej pięciu lat.

– Przecież nawet nie wiesz ile on ma lat! – Cyntia wstała podirytowana i przeszła się do pokoju, by znaleźć sole trzeźwiące, bo czuła jak robi jej się coraz słabiej i ciemnieje przed oczami.

– Ale mam dobry wzrok i potrafię oszacować...

– Julio, on mnie pocałował. Całował jak mężczyzna, znacznie mocniej niż…

– William? – dokończyła za siostr.ę

– Tak. Hektor całował pewniej, bardziej stanowczo.

– Całowaliście się jednak, więc co się stało, że nie przeszliście o stopień wyżej?

– Nie wiem. Zrobił mi kąpiel, rzekomo bym się ugrzała. Uznałam, że to taka wymówka z jego strony, by zobaczyć mnie nago, ale nie, okazało się, że on po prostu jest opiekuńczy i troskliwy.

– Jedno drugiemu nie wadzi. Można być troskliwym i namiętnym za razem.

– Widocznie u niego nie można. – Cyntia nie mogła odnaleźć soli trzeźwiących, więc otworzyła szerzej okno i wpuściła chłodne powietrze do wnętrza pokoju.

– Było trzeba się czymś zamówić. Nie wiem, może ciepłą herbatką.

– Wyobraź sobie, że próbowałam i tak. Powiedział, że jego nie ma w karcie dań.

– Łajdak – wyakcentowała Julia. – I co zrobiłaś? Dałaś mu w twarz? Zignorowałaś?

– Wyszłam z wanny i poszłam niemal naga do jego gabinetu.

– Nie?

– Tak.

– Nie! – Julia się załamała. – Cyntio, ty go miałaś kokietować, a nie się przed nim obnażać.

– A co miałam zrobić jeśli sam nie chciał mnie obnażyć!

– Z pewnością nie powinnaś chodzić w negliżu po jego domu. Tam już zapewne jest służba. Wiesz coś ty narobiła?

– No co?

– Zachowałaś się jak…

– No jak? Jak się zachowałam twoim zdaniem!? – wrzasnęła i spojrzała na siostrę z pretensją wypisaną na całej twarzy.

– Jak desperatka.

– To delikatne określenie. On nazwał mnie ladacznicą.

– Nie…

– Ależ tak.

– Wiesz co? Nic się nie martw. – Julia podeszła do Cyntii i położyła swoje dłonie na jej ramionach. – Może ty po prostu jeszcze nie wiesz jak z nim postępować.

– Tego na pewno nie wiem. Jest dziwny.

– Dziwny?

– Tak. Jest dziwaczny – odpowiedziała dziewczyna i oddaliła się od siostry. Oparła pupę o parapet i patrzyła w piwne oczy Julii.

– Dlaczego uważasz, że jest dziwny?

– Niby nie dał mi powodów bym tak uważała. Zawsze był kulturalny, z wyjątkiem tego choler, które powtarza gdy jest w emocjach. Był uprzejmy, przyzwoity, po prostu dobry, ale ten głos i wzrok, gdy się zdenerwuje… wtedy przechodzą mnie dreszcze…

– Podniecenia? – przerwała z nadzieją.

– Strachu.

– Boisz się Hektora?

Cyntia pokręciła głową, jakby z niedowierzaniem. Zbierała myśli, szukała odpowiedniego argumentu i odpowiedzi na zadane pytanie.

– Czasami – odrzekła z przekonaniem i wyraźnym przygaszeniem.

– To niedobrze. Jednak nie mamy innego kandydata na ojca dla twego dziecka.

– Hektor także nie zgłosił swojej kandydatury – przypomniała.

– Jednak został przez nas wybrany. Przecież ci się podoba, prawda?

– Tak. Co prawda to nie jest William, ale…

– Przestań o nim myśleć. Trzeba wymyślić jak podejść Hektora. Jeśli mam coś radzić, to Hektora musimy uważać za mężczyznę, a nie chłopca i tak go też traktować. Mężczyźni wolą zdobywać niżeli być zdobywani.

– To dlaczego zdobywca podwinął ogon i uciekł?

– Nie wiem, może się przestraszył, albo zbytnio na niego naciskałaś? – Julia wzruszyła dwukrotnie ramionami.

– Sama mówiłaś, że mam go nieco przycisnąć.

– Tak mówiłam, bo nie mamy czasu i sama o tym najlepiej wiesz. Jednak mówiłam trochę przycisnąć, ale ty jak zwykle nie znasz umiaru.

– Dobrze, od teraz słucham twoich rady, tylko i wyłącznie. Co mam zrobić?

– Przede wszystkim uświadomić sobie, że przy Hektorze nie możesz zachowywać się jak przy Williamie, bo Hektor od lat nie jest już chłopcem.

– William zachowywał się jak mężczyzna, a nie chłopiec.

– Być może, ale zaraz po tym utracił swoją męskość bezpowrotnie, zachowując się jak szczur, uciekający z pokładu statku, gdy statek idzie na dno.

– Nie mówmy o Willim. Myślisz, że powinnam przeprosić Hektora?

– Nie. Powinnaś na niego poczekać. Jeśli mu zależy, to sam przyjdzie.

– A co jeśli nie przyjdzie?

– To znaczy, że nie jest ciebie wart.

– Albo ja jego.

– Nie samobiczuj się. To nie twoja wina. Poza tym zaufaj starszej siostrze, on przyjdzie.

– A co gdy już przyjdzie?

– Bądź taką jaką lubi gdy jesteś. Delikatną, subtelną, ale nieco zasmuconą.

– A co dalej?

– Dalej to daj jemu się wykazać. Pójdę sprawdzić do robi Edward. Chcesz może soku z kuchni?

– Tak, z chęcią.

Julia właśnie wracała z sokiem, gdy natrafiła na Hektora, rozmawiającego z jednym z kelnerów. Chciała czmychnąć obok mężczyzny niezauważona, ale odwrócił się gdy była akurat przy nim.

– O, Julia. Witam. – Uśmiechnął się ciepło.

– O, Hektor. Co tu robisz? – Była zmieszana, co nie uszło jego uwadze.

– Szukam twej siostry.

– Myślałam, że ją przywiozłeś i odjechałeś.

– Tak, przywiozłem i odjechałem, ale wróciłem. Dziękuje, Sewerynie, przygotuj wszystko tak jak prosiłem, na wpół do ósmej. – Hektor odprawił kelnera i odwrócił się całkowicie w stronę Julii. Dopiero wtedy kobieta zauważyła bukiet kwiatów w jego lewej dłoni. – Cyntia jest u siebie? – zapytał.

– Tak. Właśnie niosłam dla niej sok…

– Ja zaniosę – przerwał z uśmiechem i zabrał wysoką szklankę z pomarańczową cieczą z dłoni Julii.

– Hektor, zaczekaj! Po co do niej idziesz?

– Doceniam twoją troskę o siostrę, ale to w jakim celu chcę się z nią zobaczyć już nie jest twoją sprawą – odpowiedział z błyskiem pewności w oczach i w szybkim tempie pokonał stopnie schodów.

Kiedy Hektor wszedł do pokoju Cyntia nadal stała przy oknie. Patrzyła w dal i wdychała chłodne powietrze, które wpadało przez uchylony lufcik.

– Ja nie wiem już sama co myśleć. Może to ze mną jest coś nie tak? – żaliła się Cyntia myśląc, że do jej pokoju weszła Julia z obiecanym sokiem. – Jeden ode mnie uciekł, drugi nie chciał tknąć. To może zabrzmi zabawnie, ale ja naprawdę zawsze myślałam, że jestem ładna. Może się pomyliłam?

– Masz racje, pomyliłaś się – zabrzmiał dobrze jej znany baryton.

Z początku samą siebie utwierdzała w przekonaniu, że ma omamy słuchowe.

Hektor odłożył kwiaty na stolik, a szklankę położył na parapecie, jednocześnie stając za dziewczyną. Cyntia zerknęła na dłoń mężczyzny, tę bez jednego palca. Wtedy miała już pewność, że to on.

– Jak już mówiłem. – Chwycił dziewczynę za ramiona i obrócił przodem do siebie. – Myliłaś się. Ty nie jesteś ładna. Cyntio, ty jesteś piękna, naprawdę.

Hektor pogładził kobietę po policzku wierzchem dłoni, lecz ta odepchnęła jego rękę.

– Wyjdź stąd! Nie wiesz, że należy pukać!?

– Nie złość się, było otwarte – odpowiedział, zupełnie nie rozumiejąc o co jej chodzi.

– Nie dla ciebie!

– Daj mi się chociaż wytłumaczyć.

– Powiedziałeś już wszystko co miałeś do powiedzenia. Jestem piękna, ale niewystarczająco piękna dla pana Rodrigeza. Z resztą nazwałeś mnie dziwką, nie pamiętasz? Wyjdź!

– Nie nazwałem cię…

– Wyjdź! – Wskazała dłonią na drzwi.

– Cyntio, ja naprawdę rozumiem twoje oburzenie, ale daj mi się wytłumaczyć.

– Dobrze, tłumacz – syknęła, gdy zdała sobie sprawę z tego, że on nigdy nie da za wygraną. Chwyciła się za biodra dłońmi i wyczekiwała jego słów.

– Dziękuję za pozwolenie. – Schował prawą dłoń do kieszeni.

– Byle szybko – uprzedziła. – Co chcesz mi powiedzieć? Że jestem piękna ale nie w twoim typie? Że jestem ładna, ale ty masz inny gust? No dalej, proszę, mów. Zniosę wszystko i będziemy mieli już wyjaśnione.

Hektor spojrzał na podłogę, pokręcił głową i to kilkakrotnie, jakby zbierał myśli.

– Czemu nic nie mówisz!? – krzyknęła na niego.

– Czekam aż ty skończysz. Wychowano mnie z poszanowaniem dla kultury, nie chciałbym więc przerywać kobiecie.

– Jesteś w tej chwili bezczelny, bo wcześniej przerwałeś mi nieraz.

– Być może, ale nie w takiej sytuacji. Skończyłaś już? Już mogę?

– Proszę – wydała polecenie w niezwykle zrezygnowany, ale jednocześnie w nieobojętny sposób.

– Nie jesteś ładna, jesteś piękna. Nie jesteś w moim typie, bo jesteś o wiele lepsza niż mój typ. Nie odrzuciłem cię, nie chciałem jedynie się spieszyć, dlatego, że cię szanuję. Z kwiatami możesz zrobić co uważasz za słuszne, albo je wywalić, albo wstawić do wazonu. Nie będę zabierał ci więcej cennego czasu. – Odwrócił się na pięcie i wyszedł. Doskonale wiedział, że Cyntia za nim wybiegnie.

– Hektor! Hektorze, zaczekaj!

Przystanął w pół kroku na szerokim korytarzu, wyłożonym czerwonym dywanem. Odwrócił się nieśpiesznie do kobiety. Pokonał szybko dystans jaki ich dzielił i wbił się swoimi wargami w jej delikatne usta. Chwycił kobietę pod pośladkami, wykonał z nią w ramionach kilka obrotów, a ona wplatała dłonie w jego włosy, jakby chciała zatrzymać go na dłużej przy sobie. Hektor jednak odchylił głowę do tyłu, przerywając te chwilową namiastkę namiętności. Nie postawił Cyntii na ziemi, a wraz z nią zaczął pokonywać kolejne stopnie schodów.

– Dokąd mnie niesiesz?

– Chciałbym panienkę lepiej poznać, panno Montenegro. Zapraszam więc panienkę na kolacje, dziś wieczorem, o godzinie… – Udał zamyślonego. – Ta godzina właśnie wybiła. – Postawił kobietę dopiero, gdy znaleźli się przed drzwiami prowadzącymi na taras.

Taras był pięknie ozdobiony, dosłownie tysiącem świec. Gruby, puchowy płaszcz Cyntii był już przygotowany i wisiał na wieszaku zaraz przy drzwiach.

– Załóż, jest mróz – wyjaśnił, pomagając kobiecie się ubrać.

Cyntia patrzyła na tace, z których para unosiła się pomimo przykrycia. Niewielki, okrągły stół i dwa krzesła otulone czerwonymi narzutami dały jej do myślenia.

– Nie wierzę, że sam to przygotowałeś.

– Ja to wymyśliłem. Przygotowanie to robota służby, twojej służby.

– Mój ojciec się na to zgodził? – Cyntia nie dowierzała.

– Nie, ale twoja matka wyraziła zgodę. Pozwolisz? – zapytał wyciągając lewą dłoń w jej kierunku.

Ujęła ją bez słowa.

– Uznałem, że powinniśmy więcej czasu spędzać razem, rozmawiać, poznawać się. Myślę, że kolacja jest odpowiednim krokiem na przód. – Odsunął przed kobietą krzesło i pomógł jej zająć miejsce.

Jeden z kelnerów znalazł się przy nich by usługiwać im przy stole, jednak Hektor odprawił go zaraz po podniesieniu przykrywki.

– Dziękujemy Sewerynie – zwróciła się uprzejmie Cyntie do kelnera.

– Nie ma za co, Cyntio.

– Ze wszystkimi służącymi jesteś po imieniu? – zapytał lekko podirytowany Hektor.

– Co się stało? Wydajesz się rozgniewany?

– Nie gniewam się. – Opanował się niemal w ostatniej chwili. – Jednak uważam, że muszą być jakieś granice.

– Zapewne masz racje, ale zrozum mnie. Ja się wychowałam z tymi ludźmi. Gdy przyszli do pracy byłam dzieckiem…

– Wydaje mi się, że już dorosłaś i nie wypada, by twoi pracownicy zwracali się do ciebie per ty.

– Obiecuje, że postaram się to zmienić, ale proszę byś ty zmienił w tej chwili ton.

– Naturalnie – przyznał jej racje spuszczając wzrok. – Przepraszam.

– Hektor. Nie rozumiem. Przed godziną mnie odrzuciłeś, a teraz organizujesz to… – wskazała dłonią na stół.

– Musiałem wszystko przemyśleć. Nie kryję, że potrzebowałem czasu. Nadal go potrzebuje.

– Zatem ta kolacja nie jest wstępem do miłej rozmowy o nas, mam racje?

– Nie, nie masz racji. Ja właśnie chcę pomówić o nas. Chcę byś wiedziała, że do tego kraju przyjechałem po spokój, po odpoczynek, ale zjawiłaś się ty.

– Utrudniłam twoje życie, jakże mi przykro z tego powodu.

Hektor uśmiechnął się krzywo.

– Jesteś zdenerwowana, Cyntio. Nie dajesz mi wyjaśnić. Unosisz się.

– Unoszę się? Nie zauważyłam. Najczęściej to ty tego nie zauważasz i najczęściej to ty się unosisz. Cóż, raz jest inaczej. – Uśmiechnęła się, chwyciła za kieliszek wina i wzrokiem rzuciła Hektorowi wyzwanie.

– Zmień ton, Cyntio.

– Czyżby ci się nie spodobał?

– Zmień ton, powiedziałem, albo za moment wcale nie będziemy rozmawiali.

– To ma być groźba?

– Nie, Cyntio. Tylko delikatne przywołanie do porządku. – Sięgnął po swój kieliszek i stuknął o ten, który ona trzymała w dłoni.

– Aż strach pomyśleć jaki jesteś, gdy jesteś niedelikatny – wyznała patrząc mu w oczy.

– Obyś nigdy nie musiała się o tym przekonać. Twoje zdrowie.

– Zatem moje zdrowie. – Tym razem to ona stuknęła swoim kieliszkiem o kieliszek mężczyzny.

Obydwoje wypili do dna. Hektor postanowił nałożyć na talerze.

– Umiem się sama obsłużyć – przerwała mężczyźnie wykonywanie czynności.

– Więc, proszę, ty nakładaj. – Zabrał ręce ze stołu, jedną podparł się na oparciu krzesła, a drugą położył na swoim kolanie.

Cyntia napełniła swój talerz sałatką i daniem głównym.

– Powiedziałam, że umiem siebie sama obsłużyć. Ty obsłuż się sam.

– Naturalnie, nie ma najmniejszego problemu, przecież nie chcę z ciebie zrobić służącej. – Zaśmiał się ironicznie. – Cyntio, czy już skończyliśmy się wygłupiać, czy jeszcze nie masz dość tej absurdalnej sytuacji?

– Jednego dnia dałeś mi do zrozumienia, że ci się nie podobam, że dla ciebie jestem ladacznicą oraz, że przerwałam ci twój spokój swoim wtargnięciem do twojego życia. Co jeszcze chcesz mi powiedzieć? Jak jeszcze chcesz mnie obrazić?

– Nie chcę cię obrażać. Chcę ci powiedzieć, że od kiedy cię poznałem pragnę nie mieć tego spokoju. Cyntio, ja nie byłem nigdy wylewny w uczuciach, dlatego nie oczekuj ode mnie, że teraz taki będę. Jesteś piękną kobietą i jak najbardziej jesteś w moim guście, ale nie o tym chciałbym z tobą porozmawiać. Problem nie tkwi w tobie lecz we mnie.

– Jesteś chory? – wypaliła nagle, bo przypomniały jej się słowa Julii i po prostu nie zdążyła ugryź się w język.

Hektor przyglądał jej się zaskoczony. Zmarszczył brwi.

– Chory? Na co? Skąd taki pomysł?

– Zapomnij o tym pytaniu. Uznajmy, że nigdy go nie zadałam.

Roześmiał się, widząc wyraźne zakłopotanie u panienki Montenegro.

– Zapewniam cię, że jestem całkowicie sprawnym mężczyzną.

– Prosiłam byś zapomniał o tym pytaniu – przypomniała, a jej policzki nagle, bardzo wyraźnie się zarumieniły.

– Przed godziną chciałaś mi się oddać, a teraz krępuje cię ten temat?

– Krępujesz mnie ty, twój wzrok.

Hektor po raz kolejny się uśmiechnął.

– Cyntio, przecież przed godziną też na ciebie patrzyłem i widziałem o wiele więcej.

Dziewczyna odwróciła głowę w bok, by choć na trochę uciec od jego spojrzenia.

– Proszą cię, przestań.

– Dobrze, nie będę cię zawstydzał, nie taki mam cel.

– Dziękuję za twoją dobrotliwość – zakpiła w nerwach.

– Dziękuję za twoje fochy.

– To był sarkazm, zgadłam?

– W rebusach i zagadkach nie masz sobie równych.

– Dlaczego ze mną rozmawiasz w taki sposób?

– To ty Cyntio narzuciłaś takie tempo i kierunek rozmowy. Sądziłaś, że pozwolę ci stroić fochy, pozostając ci dłużnym? Cóż, myliłaś się, intuicja cię zawiodła, albo po prostu mało mnie znasz. Stawiam na to ostatnie. Mało się znamy i aby cokolwiek między nami było, poza fascynacją i namiętnością, musimy zacząć od poznania się.

– Chciałam się poznawać z tobą przed godziną, ale mi odmówiłeś – przypomniała.

– Tylko i wyłącznie z przyzwoitości.

– Jak mam to rozumieć?

– Chęci to jedno, a to co należy to drugie. Gdybyśmy byli chociażby zaręczeni, może wtedy bym się ugiął, ale jesteśmy parą znajomych… może nawet parą przyjaciół. Z tego co mi wiadomo przyjaciele z sobą nie spędzają nocy w jednym łóżku.

– Może mam życzenie abyś był dla mnie kimś więcej?

– Może, ale nie jestem od spełniania twoich życzeń i nigdy od tego nie będę, nawet jako twój narzeczony – odpowiedział bardzo ostrym tonem. – Jesteś bardzo młoda Cyntio i masz bardzo naiwną wizję związku między dwojgiem ludzi. Ja wyzbyłem się już złudzeń. Nie może być idealnie, nigdy tak nie jest.

– Dlatego zamierzasz mi utrudniać?

– Ale ja nie chcę niczego utrudniać. Informuje tylko, że nie każdy jest taki jak twój ojciec.

– Co masz nagle do mojego ojca? – niemal się oburzyła.

– Prócz tego, że nie darzy mnie sympatią i jest na każde pstryknięcie palców twojej matki, to chyba nic.

– Ty nie byłbyś na pstryknięcie palców żony?

– Znasz mnie już na tyle, by samej sobie udzielić odpowiedzi na postawione pytanie.

– Oczywiście, nie byłbyś i nie mam złudzeń. Widzę jaki potrafisz być. Zimny, wyrachowany, bez uczuć.

– Obrażasz mnie? – zapytał.

– Nie, skądże? Ja tylko podkreślam twoje negatywne cechy charakteru.

– Nie zapominaj o tych dobrych. Wszakże każdy człowiek ma zalety.

– Dostrzegam twoje zalety, ale sam nakierowałeś mnie na wady. Do kogo masz teraz pretensje?

– Do nikogo, Cyntio. Jednak z miłej kolacji przeszliśmy do sprzeczki, ze sprzeczki do kłótni, za moment wytworzymy karczemną awanturę.

– I to z mojej winy?

– Z mojej, bo nie umiem tego przerwać. Właściwie umiem, ale nie chcę.

– Nie rozumiem – przyznała.

– Masywne macie meble na tarasie? – zapytał z gniewem w oczach.

– Raczej tak, ale nie rozumiem dlaczego o to pytasz i to w takim momencie. – Cyntia wzruszyła ramionami i pokręciła głową.

– Ponieważ nie chciałbym, by na przykład stół załamał się pod siłą mojego uderzenia.

– Zdenerwowałam ciebie aż na tyle byś bił meble? – zapytała z wyczuwalną nutką strachu w głosie.

– Jeszcze nie, ale jesteś niezwykle blisko. Cyntio, ja naprawdę chcę spokojnie porozmawiać, wszystko wyjaśnić, a nie się sprzeczać. Nie bądź więc do mnie uprzedzona z powodu tej mojej jednej, jedynej odmowy. Daj nam szanse, por favor. – Chwycił za butelkę czerwonego wina i przybliżył ją do kieliszka, tego należącego do kobiety. Coś jednak powstrzymało go przed napełnieniem. – Dasz nam szanse, Cyntio? – Najwidoczniej oczekiwał pierw odpowiedzi.

Zapraszam także do kolejnego postu – Rozdział 5: Wiedeński i różowy