Rozdział 3: Ojciec potrzebny od zaraz

Zachęcam także do zapoznania się z wcześniejszym postem – Rozdział 2: Rodziny nie wybierasz

Tym co trafili tu po raz pierwszy, przypominam, że opowiadanie zaczyna się od postu - Wprowadzenie: Na zły początek

Cyntii zawsze się wydawało, że życie jest proste. Była przekonana o tym, że można je przejść bezboleśnie, że można być szczęśliwym jeśli tylko się zechce. Gdy była mała z wielką wyższością patrzyła na zafrasowanych dorosłych. Miała wrażenie, że ich zmartwienia są spowodowane ich głupotą i bezmyślnością. Przekonywała samą siebie, że życie jest łatwe, tylko że ludzie sobie je komplikują. Teraz sama stała przed trudnym wyborem. Jej życie już było skomplikowane, a ona miała tylko zadecydować w stronę, której komplikacji wykonać krok.

– Nie krwawię – wyznała siostrze.

Julia z wrażenia usiadła na łóżku i o mało co się z niego nie ześlizgnęła.

– Ile czasu? – zapytała z przerażeniem.

– Kilka… – Młoda dziewczyna zdawała się liczyć na palcach. – Tygodni – dokończyła.

Julia wypuściła powietrze jednym dmuchnięciem, by potem mocno się nim sztachnąć. Kilka razy zamknęła i otworzyła oczy. Zawsze tak robiła będąc w panice.

– Nie wzdychaj, tylko nie wzdychaj, proszę cię. – Usiadła obok, na łóżku i zaczęła nerwowo rozglądać się po pomieszczeniu. Przytłaczał ją niebieski kolor, który gościł nie tylko na ścianach, ale także w dodatkach, takich jak zasłony i obrusy. Nie lubiła niebieskiego.

– Myślisz, że jesteś w ciąży? – Julia spojrzała na swoją młodszą siostrzyczkę z nadzieją, że odpowiedź będzie negatywna.

– A skąd ja mam to wiedzieć, nigdy nie byłam w ciąży.

– Czujesz mdłości?

– Myślę, że na to byłoby za wcześnie. – Cyntia miała łzy w oczach. W końcu z bezsilności łokcie oparła o kolana i chwyciła się dłońmi za czoło. – Nie wiem co robić. Mam czekać?

– Czasu nie cofniesz.

– Wymyśl coś. Nie mogę być w ciąży. Ojciec umrze na zawał, a matka wtedy mnie zabije. Na dodatek nie wiem gdzie jest William.

– William!? – wykrzyknęła Julia. Wstała z łóżka i stanęła naprzeciw siostry.

– A ty myślałaś, że kto? – Podniosła na nią pełen pretensji wzrok.

– Miałam nadzieję, że Hektor… właśnie, Hektor.

– Nie. – Cyntia pokręciła przecząco głową. – Nie spędziłam nocy z Rodrigezem. Byłam w jego domu, w jego łóżku, ale spał na kanapie.

– To komplikuje.

– W czym ty dostrzegasz komplikacje, siostro? Wiem kto jest ojcem mego dziecka.

– Ale nie wiesz gdzie przebywa.

– W roli pocieszycielki jesteś doprawdy niezastąpiona. – Cyntia już miała wstać i skierować się do wyjścia. Żałowała że przyszła po radę do siostry, lecz ta nie pozwoliła jej wstać, chwyciła za oba ramiona i siłą usadziła z powrotem, a potem ponownie usiadła przy jej boku.

– Coś wymyślimy – rzekła nieprzekonująco.

Cyntia poczuła łzę na swoim policzku, następnie kolejną.

– Nic nie wymyślimy.

– Wymyślimy – zapewniała.

Cyntia poczuła jak wodospad spływa z jej oczu i odbija się o piękną, bladożółtą sukienkę.

– Tutaj nic się nie da wymyślić – zawodziła.

– Dziecko musi mieć ojca – stwierdziła Julia i przytuliła siostrę do piersi. – To teraz najważniejsze.

– Nie chcę, by moje dziecko wychowywał obcy mężczyzna. – Cyntia odskoczyła na bok niczym oparzona.

– Spójrz na mnie. – Kobieta przykucnęła i chwyciła siostrę pod brodą, zmuszając tym samym, by na nią spojrzała. – A gdyby ten mężczyzna nie wiedział, że dziecko nie jest jego?

– To niemożliwe, jak?

– Żaden mężczyzna, nawet biegły w rachunkach, nie będzie liczył miesięcy ciąży własnej żony z dokładnością co do tygodnia. Zdarzają się dzieci urodzone za wcześnie.

Cyntia kręciła głową coraz intensywniej.

– Pomyśl. Dziecko potrzebuje ojca, ty męża. Kolejna panna z dzieckiem, to splami honor naszej rodziny do cna, a wtedy ojciec w gniewie wydziedziczy całą naszą trójkę, zostawiając nam tylko jakieś marne grosze na dożywotnie utrzymanie.

– Martwisz się o mnie i o moje dziecko, czy o spadek?! – wykrzyknęła, wstając. Była oburzona.

– Martwię się o całą rodzinę, w tym też o ciebie i twojego bękarta.

– Nie mów tak na nie!

– Nie muszę. Inni będą mówić – odparła lodowatym, ostrym tonem. – Chcesz dla swojego dziecka takiego losu, jaki ja zgotowałam Edwardowi?

– Nie, nie chcę. – Cyntia usiadła na łóżku z rezygnacją i przyjęła chusteczkę, którą siostra wyjęła z pobliskiej komódki.

– Hektor?

– On jest stary, za stary.

– Zdrowy, silny i inteligentny mężczyzna koło trzydziestki i zdaje się być tobą zauroczony. Masz innego kandydata?

– William.

– William nie może być brany pod uwagę z racji niskiego urodzenia. Hektor czy ktoś inny? Z kim jeszcze byłaś tak blisko jak z nim w ciągu ostatnich tygodni?

– Tylko z Willim.

– Pytam o bliskość przyjacielską – sprostowała. – Który mężczyzna patrzył ci w oczy i zdawał się rozbierać ciebie wzrokiem?

– Nie wiem. Ostatnio nigdzie nie wychodzę, nigdzie nie bywam.

– A więc Hektor.

– Jak sama zauważyłaś jest inteligentny. Domyśli się, że nie był pierwszym, a tym samym nigdy nie będzie jedynym. Będzie mi to wypominał, doszukiwał się w tym dziecku braku podobieństw, podejrzewał.

– Udasz, że jest inaczej. Zagrasz przekonywująco.

– Przekonująco – poprawiła z przyzwyczajenia, a dopiero potem do niej dotarł sens słów, jakie Julia wypowiedziała. – Nie będę… – zaczęła podniesionym tonem i z szeroko rozwartymi oczami.

– Będziesz – zapewniła. – Dam ci torebeczkę z krwią, w odpowiednim momencie ją naciśniesz, a ona pęknie.

– Nie mogę, to byłoby nieuczciwe i…

– Robisz to dla dziecka.

– Mam budować małżeństwo z niemal obcym człowiekiem, na dodatek jeszcze na kłamstwie?

– Poznacie się po ślubie, będziecie mieli czas aż do śmierci. A co do kłamstwa, matka powinna być zdolna do poświęceń.

– Ty nie byłaś.

– Ucz się na moich błędach.

– To się nie uda. Sama widzisz jak przeciągają się wasze zaręczyny, a tym samym zaślubiny. Zanim doczekam się nocy poślubnej będzie już widać, o ile nie będzie już po rozwiązaniu – rozpoczęła litanie czarnych myśli młodsza z pań i wstała, by podejść do kołyski i rzucić okiem na maleńkiego siostrzeńca. Samej siebie nie wyobrażała sobie w roli matki. Co prawda chciała mieć dzieci, jako dziewczynka o tym marzyła i bawiła się zabawkowym wózkiem oraz lalkami, udając, że już jest matką. Potem te pragnienia ucichły, albo raczej zostały odłożone na później, na dużo później. Nie chciała wydać na świat takiego maleństwa przed dwudziestym piątym rokiem życia. Wolała się uczyć, kształcić w jakimś zawodzie, być może nawet studiować i podjąć pracę, by samej zarobić na swoje utrzymanie, a wtedy przestać być zależną od rodziców i związać się z Williamem.

– Teraz robisz z siebie cnotkę? Chyba trochę za późno – zarzuciła jej Julia po pewnej chwili. Potem zdając sobie sprawę ze swych słów i ich chłodu, zagryzła wargi i wbiła spojrzenie w jasny parkiet oraz brzeg biało-błękitnego dywanu.

– Co masz na myśli? – zapytała wyrwana z rozmyśleń.

– Oddaj się Hektorowi przed ślubem, nawet przed zaręczynami.

– Wyjdę na dziwkę! Zostawi mnie. Nawet nie pomyśli o zaręczynach.

– Zrób to tak, by nie ujść za dziwkę.

– Nie wiem czy potrafię.

– Może się nie udać, ale tak naprawdę nie masz nic do stracenia – Wzruszyła ramionami. – Sama pomyśl, co możesz stracić? Dobre imię? Jak urodzisz to dziecko panną, ono i tak już zniknie na zawsze, i nikt już o tobie dobrze nie pomyśli.

– Tak więc nic – podsumowała. – Nie mam nic do stracenia.

– A zyskać? Co możesz zyskać?

– Nie wiem.

– Zyskać możesz dobre nazwisko dla siebie i dziecka. Bezpieczeństwo. Cyntia, bezpieczeństwo jest bezcenne. To coś czego ja przy Bastianie nigdy nie zaznam. Twój syn czy córka znajdzie akceptacje u ojca, bo Hektor będzie jego ojcem, choć go nie spłodził. Wystarczy, by myślał że dziecko jest jego.

– Co mam zrobić? – dopytywała, powoli będąc już zdecydowaną na podjęcie odpowiednich kroków.

– Odwiedzić go. Zaprosić na moje jutrzejsze przyjęcie zaręczynowe. Możecie też iść na spacer. Możliwości jest wiele. Jest tobą zauroczony, ale przyzwoity. Daj mu do siebie dostęp, okaż, że może sobie pozwolić na więcej. Muśnij jego policzek, połóż dłoń na jego sercu czy ramieniu. Poradzisz sobie. – Uśmiechnęła się pokrzepiająco.

– A co z Williamem?

– A czy on się martwi co z tobą? – zapytała ostro. Tak naprawdę nigdy nie lubiła Oldmana i była zła, gdy zaczął się kręcić przy jej siostrze. Przewidywała, że nie wyniknie z tego nic dobrego, jedynie same problemy. – William nie wróci. Niczym szczur podkulił ogon i zwiał. Tchórzliwy szczur. Nie myśl o nim, bo on nie myśli o tobie. Myśl o sobie i dziecku. Załóż dla tego maleństwa rodzinę.

– Muszę to jeszcze przemyśleć – wyznała Cyntia i opuściła pokój siostry.

Ledwie zamknęła za sobą drzwi, a Edward zapłakał.

Cyntia poszła za radą swojej siostry, choć początkowo sądziła, że idzie tylko na spacer, by przemyśleć całą sprawę. Po drodze nad jezioro dotknęła jednak swojego brzucha, pogładziła go czule i szepnęła:

– Nie pozwolę byś urodziło się bękartem. Będziesz miało tatę.

Zawróciła do domu, ale nie weszła do środka. Odnalazła tylko szofera i poprosiła, by zawiózł ją do posiadłości pana Rodrigez. Szofer był nauczony wykonywać polecania, dlatego o nic nie pytał.

– Dziękuję, możesz odjechać. Dam radę wrócić sama – zapewniła wysiadając.

Mężczyzna zamknął drzwi samochodu, te od strony pasażera, po czym ponownie zasiadł za kierownicą i odjechał.

Cyntia stała przed kamienicą, która wtedy, w środku nocy napawała ją strachem. Dziś także się bała, ale to był zupełnie inny rodzaj strachu. Dziś bała się o przyszłość. Zebrała się jednak na odwagę i dotknęła lekko pordzewiałej kołatki z motywem anioła. Szybko zorientowała się ta kołatka na nic się zda, była bardzo stara i miała poluzowane śruby, w efekcie czego została jej w dłoni. Drzwi jednak były uchylone, więc pozwoliła sobie wejść do środka.

– Witam. Hektor? Jest tu ktoś? – pytała nie krzycząc, raczej cichutko dopytywała, dlatego nikt jej nie usłyszał. W końcu tknięta ciekawością, wkroczyła do kuchni i ujrzała mężczyznę w rozpiętej koszuli, klękającego na podłodze ze ścierką w dłoni.

Hektor był niezwykle zaskoczony gdy ją ujrzał. Natychmiast wstał.

– Panienka wybaczy, ale mam brudne ręce. – Wyjaśnił w ten sposób brak serdeczniejszego powitania, jednocześnie pocierając wewnętrzną stroną dłoni o spodnie.

– Nic nie szkodzi. – Uśmiechnęła się delikatnie. – Chyba zepsułam kawałek twych drzwi. – Pokazała kołatkę, na co Hektor lekko się zaśmiał.

– Nic się nie stało. Była stara. Tu się większość rzeczy sypie. Pewnie gdyby nie fundamenty, to... – nie dokończył, przejął od niej tę drobną, choć ciężką rzecz i poczuł niezwykłe ciepło kiedy ich opuszki się spotkały.

– Jest piękna. Szkoda, gdyby miało jej zabraknąć. – Tymi słowami powstrzymała go przed wyrzuceniem kołatki na śmietnik.

– Może da się ją jeszcze przytwierdzić do drzwi. Zobaczymy? – zapytał.

– Teraz?

– Jeśli chcesz?

– Dasz radę sam, bez nikogo do pomocy?

– Nie wiem, ale mogę spróbować. Nie wydaje mi się trudnym zajęciem wkręcanie śrub. Znajdę tylko jakieś narzędzia. Wydaje mi się, że w szopie muszą być.

Hektor zapiął kilka dolnych guzików swojej białej, teraz już znacznie przybrudzonej koszuli. Szelki od spodni zwisały bezwiednie, a on jak gdyby nigdy nic wskazywał Cyntii drogę do schowka, który znajdował się na zewnątrz.

– Będzie ci zimno – stwierdziła.

– Nie jestem chorowity – odparł, postępując o krok za nią, jednocześnie podwijając rękaw, który się odwinął i zsunął aż do nadgarstka. – Zaczekaj na zewnątrz, tam może być naprawdę brudno, nie chcę abyś poplamiła sukienkę – wyjaśnił, kiedy znaleźli się przed samą szopą.

– Martwisz się o praczki w moim domu? – zapytała, wysuwając szyje jak bardzo się tylko dało i zerkała czego to Hektor szuka w tym składziku.

– Byłoby to nieco dziwne, gdybyś po raz kolejny wracając ode mnie była w moim ubraniu, a swoje miała zabrudzone, albo pozostawione w moim domu. Boje się stryczka – zażartował. – Strzelby też chciałbym uniknąć – dodał z uśmiechem wyskakując nagle tuż przed nią. – Znalazłem śruby. Te powinny pasować. Potrzymasz i będziesz podawać? – zapytał z lekkim uśmiechem.

Cyntia z początku nie słyszała co mężczyzna do nie mówi, była zapatrzona w jego twarz. Stwierdziła w myślach, że gdyby nie ta broda, to byłoby widać jak się uśmiecha, a tak trzeba się domyślać. Przez chwilę zastanawiała się jakby wyglądał bez zarostu.

– Cyntio?

– A tak, tak, oczywiście. – Wysunęła rękę przed siebie i wyczekiwała.

– Pierw zdejmij rękawiczkę – polecił.

Usłuchała go. Pozbyła się rękawicy i dopiero skierowała dłoń wewnętrzną stroną ku górze. Poczuła na niej chłód metalu. Wraz z Hektorem wrócili się do drzwi wejściowych. Musiała przyznać, że mężczyźnie całkiem sprawnie wychodziło przykręcanie kołatki, zupełnie tak jakby tego typu zajęcia nie były mu obce.

– Prezentuje się całkiem dobrze, ale trzeba by było ją odświeżyć – powiedziała.

– Obiecuje ją odmalować – odparł pośpiesznie. – Zapraszam do środka. Nie wypada trzymać gości przed drzwiami.

Cyntia przekroczyła próg. Następnie skręciła w lewo, przez co ponownie znalazła się w kuchni. Przysiadła na taboreciku. Dopiero teraz miała możliwość rozejrzeć się po pomieszczeniu i uznała, że jest znacznie czyściej niż w dniu kiedy Hektor smażył dla niej jajecznicę. Na podłodze stało wiadro do połowy pełne wody i gruba ścierka. Wtedy Cyntia przypomniała sobie, że jak weszła, to Hektor klękał na kolanach.

– Wiem o co chcesz zapytać – uprzedził dziewczynę, podkładając ogień pod drewno w kuchence.

– Mamy gości czy mi się wydawało? – zapytała wesolutko Laura, zanim jeszcze wpadła do kuchni. Jednak kiedy otworzyła szerzej drzwi od razu zamilkła.

– Oto odpowiedź na twoje pytanie – wyjaśnił Cyntii Hektor i wskazał dłonią na siostrę.

Laura miała na czole zawiązaną chustę, a ubrana była w najgorszą ze swoich sukien, która i tak była piękna, choć teraz brudna i przez to zdawała się być nieco zniszczona.

– Mogłeś powiedzieć, że przeszkadzam – zwróciła się Cyntia do Hektora.

– Kobieta o brązowo-blond włosach. – Laurka miała zachwycony głos. Usiadła naprzeciw Cyntii, podparła brodę na dłoni i wlepiła w nią maślane, rozmarzone spojrzenie. – Brat o tobie wspominał.

– Brat? – Cyntia zerkała to na dziewczynę, to na bruneta. Szukała podobieństw między nimi, ale żadnego się nie dopatrzyła.

Hektor miał typowo męskie, mocne rysy twarzy i kruczoczarne włosy. Kobieta natomiast była blondynką, o delikatnej, niemal dziewczęcej urodzie, z gładką cerą i bez marsa na czole.

– Tak, to moja siostra, Laura. – Hektor właśnie stawiał na kuchence napełniony wodą czajnik.

– Cyntia. Miło poznać. – Wyciągnęła dłoń w kierunku dziewczyny.

– Laura.

– To ona zagoniła mnie do sprzątania. Uznała, że mogłoby to być dobrą zabawą, ponieważ nigdy tego nie robiła – wyjaśnił Rodrigez, wysuwając dla siebie taboret spod stołu. Zasiadł między dziewczętami.

– Lubię próbować nowych rzeczy. – Uśmiechnęła się szeroko blondynka. Była bardzo rozradowana.

– Ja chyba też. – Cyntia odwzajemniła uśmiech. Wstała i zdjęła pelerynę.

Hektor patrzył ze zdziwieniem na to co wyprawia ta kobieta.

– Ja także nigdy nie sprzątałam. Pokażecie mi jak to się robi?

– Oczywiś…

– O nie. Nie ma mowy! – warknął.

– Ale dlaczego, daj jej spróbować! – Laura wsparła dłonie splecione w koszyczek na prawym barku brata i wykrzyknęła tuż przy jego uchu: – Skoro sama chce!

– Nie zagania się gości do sprzątania, to nie przystoi – odpowiedział, jednocześnie krzywiąc się na sam dźwięk głosu swojej młodszej siostrzyczki.

– Ale sama to zaproponowałam, nikt mnie nie zagonił – wtrąciła się Cyntia.

– Odmawiam twojej propozycji.

– Nie bądź taki, ona sama chciała. Dzięki niej będziemy mieli mniej roboty.

– Laura! Trochę kultury, nie mówi się do gościa na ona i nie…

– Nie marudź, braciszku. Ja ci wszystko pokaże. Została nam jeszcze góra i poddasze, i trochę salonu, czyli dużo roboty – Laura zaczęła wcielać w życie swój plan, zatrzymania Cyntii w domu możliwie jak najdłużej.

Panienka Montenegro wstała i zdjęła ocieplany kapelusz, odłożyła go na parapet tuż przy rękawiczkach.

– To na górę mam się skierować, tak?

– Tak byłoby najlepiej – odpowiedziała rozpromieniona dziewczyna.

– Czy ja nie mam w tym domu już nic do powiedzenia?! – wrzasnął za kobietami lekko zirytowany.

– Ty nam zrób herbatę! – poleciła jak zwykle krzykiem Laura.

Cyntia wróciła się do kuchni, by jeszcze zostawić na parapecie niewielką torebeczkę. Dotknęła lekko ramienia mężczyzny, dwoma palcami. Delikatnie nimi sunęła po przez bark, aż do karku.

– Nie denerwuj się tak, proszę.

Hektor przymknął oczy. Poczuł niezwykłe ciepło bijące z dłoni Cyntii, ale także z jej głosu. Mówiła niemal szeptem. Pokręcił głową z niedowierzaniem.

– Lepiej już idź na górę. – Odwrócił się przodem do dziewczyny, nie wstając z taboretu. – Zanim się rozmyślę – rzekł spokojnie, ale stanowczo.

Cyntia posłała mu pobłażliwy, delikatny uśmiech i poszła szybkim krokiem w stronę schodów. Przemierzyła je z niezwykłą gracją i znalazła się przy Laurze, której uśmiech nie schodził z twarzy. Zaczęła zastanawiać się czy ta dziewczyna zawsze jest taka wesoła i rozradowana. Po godzinie z nią spędzonej była pewna, że jeśli nie zawsze, to na pewno często taka jest.

Cyntia właśnie podstawiała taboret, by móc na niego wejść i zetrzeć kurze z wysokich szafek, do których nie dosięgała stojąc na podłodze. Hektor spojrzał na kobietę i zmartwił się, że przecież może spaść.

– Poczekaj, przyniosę ten stołek z salonu, jest stabilniejszy.

Spojrzała na mężczyznę. Niósł blaszaną, dużą miskę z brudami do wywalenia.

– Dziękuje – wyznała, ale gdy mężczyzna zniknął za ścianą spełniła swój pierwotny zamiar i wspięła się na taboret.

Hektor nauczony poprzednimi doświadczeniami z panienką Montenegro, odłożył trzymany w rękach ciężki, wypełniony po brzegi przedmiot na komodę i wychylił się zza futryny.

– Zejdź – polecił i podszedł bliżej. Zadarł głowę do góry.

– Już prawie skończyłam – odrzekła niewinnie i uśmiechnęła się spoglądając w dół.

On natomiast wciąż wpatrywał się w górę i nerwowo poruszał ustami.

– Powiedziałem, żebyś zeszła. – Nawet stanowczy ton nie zrobił na Cyntii najmniejszego wrażenia.

– Ale jeszcze tylko tutaj i…

– Na dół, powiedziałem! – warknął.

Spojrzała na Rodrigeza. Uśmiechnęła się niemal kpiąco.

– Ale ja tylko… aaa! – zaczęła krzyczeć, gdy poczuła dłoń mężczyzny na swoim brzuchu.

Hektor używając swojej siły jedną ręką zagarnął ją do siebie i postawił na podłodze.

– Nie miałeś…

– Zamilcz, na krótki moment – zaczął spokojnie. – Daj sobie coś powiedzieć – niemal nalegał.

– Może nie mam ochoty byś… – Już miała mówić dalej, gdy usłyszała huk przyłożenia w ścianę, która znajdowała się tuż za jej plecami.

Hektor nie wyżywał się na starych murach, on po prostu położył na nich otwartą dłoń ze znaczną siłą, ale Cyntię i tak sparaliżował strach, bowiem uderzenie w jej głowie zdawało się być znacznie głośniejszy niż było w rzeczywistości.

– Już mogę? – zapytał spokojnie. – Spójrz – polecił i prawą stopę położył na taborecie, na którym jeszcze nie tak dawno stała dziewczyna. Nieco mocniej nacisnął, jakby chciał na niego wejść, a noga taboretu się znacznie wyłamała i sprawiła, że stołek stał się krzywy. Nacisnął jeszcze mocniej i sprawił, że mebel dosłownie zdawał się kruszyć.

– Mogłam spaść – wywnioskowała Cyntia. Spojrzała z lekkim przerażeniem na mężczyznę, a potem na jego nagą klatkę piersiową, pokrytą w znacznym stopniu ciemnym owłosieniem.

– Właśnie. – poruszył nerwowo brwiami. Oddalił się od kobiety, czując, że jego bliskość napawa ją lękiem. Chwycił za jedną z nóg taboretu i podniósł zniszczony mebel. – Wrzucę to do drewutni, nada się do spalenia.

Cyntia stała tak blisko ściany, że niemal opierała się o nią plecami. Nerwowo poruszała się jej klatka piersiowa, choć starała się unormować oddech.

– Czy coś się stało? – zapytała Laura, która nagle się znalazła nieopodal. Podeszła bliżej i uważnie lustrowała każdy minimetr twarzy siedemnastolatki.

– Twój brat… – zaczęła panna Montenegro. Wyglądała na przestraszoną. Pocierała nerwowo jedną dłonią swoje ramie.

– Co takiego zrobił mój brat? – Dziewczyna wydawała się zainteresowana. Jednocześnie jednak była zaskoczona, że jej brat wprawił tę drobną kobietę w taki stan.

– Chyba mnie skrzyczał – poskarżyła się.

– Zaczekaj tutaj i nie denerwuj się. – Laura dotknęła ręki swojej nowej przyjaciółki, by dodać jej nieco otuchy, następnie wyszła na podwórko, gdzie znajdował się Hektor. Zastała go z siekierą w dłoni i przed pniem drewna, na którym ustawiony był stary taboret. – Hektor! – zawołała.

Rodrigez wbił siekierę w pień, wyprostował się i spojrzał na siostrę.

– Już posprzątane poddasze? – zapytał z przyjaznym uśmiechem. – Powinnaś coś na siebie założyć, nie wychodzi się w tak letniej sukience późnojesienną porą.

– Dlaczego to zrobiłeś? – Blondynka przyjęła wojowniczą postawę, a usta ścisnęła tak bardzo, że stworzyły wąską kreskę.

– Co takiego zrobiłem? – Był zdezorientowany co dało się zauważyć nie tylko w tonie, ale także w mimice twarzy.

– Nie wiesz?

– Nie bardzo. – Wzruszył ramionami od niechcenia i zrobił przezabawną minę jakby był rozkojarzony. Potem jednak zmarszczył brwi i wyczekiwał odpowiedzi. Wyglądał nawet na groźnego.

– Krzyczałeś na Cyntie.

– Ja? – zapytał i wskazał na samego siebie dłonią. Zaśmiał się z niedowierzania.

– Jak mogłeś?!

– Laura, ale ja na nią…

– Idź i ją przeproś! – rozkazała bratu.

– Chyba żartujesz.

– Nie, ani trochę nie żartuję. Przyszła tutaj żeby nam pomóc, a ty na nią nawrzeszczałeś. Tak się nie robi.

– Laura, ale ja naprawdę… mogła spaść, martwiłem się o nią, nic więcej.

– Mógłbyś nauczyć się okazywać troskę innym inaczej niż wrzaskiem. To rada, którą liczę, że weźmiesz sobie do serca. – Dziewczyna odwróciła się na pięcie i z powrotem wróciła do domu.

Hektor patrzył na plecy swojej siostry i jak zamykają się za nią drzwi. Nie poszedł jednak za radą kobiety i nie zamierzał przepraszać Cyntii. Powrócił do rąbania mebli, które nie nadawały się już do użytku, a których wcześniej zdawał się nie zauważać.

Panienka Montenegro się nieco uspokoiła. Wycierała kurze z niższych mebli, ale w głowie nadal zdawała się słyszeć tamto zdanie, wykrzyczane przez Hektora. Na dół, powiedziałem! – nieustannie dźwięczało jej w uszach.

– Nie martw się tak. Hektor czasami się unosi, ale nie umie być zły dłuższy czas o jakąś błahostkę – odezwała się Laura.

– Nikt nigdy tak na mnie nie krzyczał – wyznała nieco skrępowana. – Żaden mężczyzna – sprostowała, co akurat było prawdą, bo nawet ojciec nigdy nie podniósł na nią głosu.

– Powiedz to jemu.

– Nie, wyśmiałby mnie.

– Jestem pewna, że nie, ale jak wolisz. Zajmę się znajdywaniem czystych serwet i obrusów.

– Ja umyję witraże, te w drzwiach wejściowych jak i te w regałach.

Cyntia wyszła na zewnątrz z małą miseczką pełną ciepłej wody i szmatką. Przecierając kolorowe szkiełka z kurzu i lepkiego brudu, nie potrafiła odmówić sobie zerknięcia raz czy dwa na Hektora rąbiącego drewno. Widziała jak mięśnie jego ramion są do granic napięte, a kilka włosków wystających spod niedokładnie zapiętej koszuli pobudzało jej zmysły. Pamiętała, że William na torsie był całkowicie gładki, niczym chłopiec… Willi był przecież chłopcem.

Hektor skończył, pośpiesznie wrzucał kawałki drewna do drewutni, po czym zamknął ją na kłódkę i schował klucz do kieszeni swoich ciemnobrązowych spodni. Skierował się w stronę Cyntii. Przecisnął się między nią a otwartym wejściem bez słowa. Jednak kiedy ją minął, przystanął i zdawał się jej przyglądać. Jego wzrok sunął po smukłych dłoniach i szczupłych kłykciach.

– Jest zimno, stoisz w przeciągu, załóż coś na siebie.

– Nie chciałam zabrudzić peleryny – wyjaśniła.

– Zatem proszę. – Odszedł na chwilę, po czym wrócił, by otulić jej barki swoją marynarką, zdjętą z wieszaka znajdującego się nieopodal.

– Dziękuje.

– Proszę – odrzekł chłodno, potarł o jej ramiona i zabrał dłonie. Zajął się wynoszeniem kolejnych zbędnych rupieci.

Cyntia zdjęła z siebie odzienie Hektora, odwiesiła je na miejsce. Zmieniła wodę w miseczce na czystą i cieplejszą. Zajęła się wycieraniem kurzy z witraży umiejscowionych w regałach i kredensach.

– Ta szyba przy szafie wypada – uprzedził ją Hektor, stawiając znaleziony w piwnicy i umyty wazon na stół. Był niemal pewny, że Laura nazwie go maszkarą, gdyż tak nazywała niemal wszystko co miało różowy kolor.

– Dziękuje za uprzedzenie. Obiecuje nie potłuc.

– Nie o to chodzi – zapeszył się. – Szybka ma niespiłowane brzegi, są ostre, łatwo się skaleczyć.

– Dobrze, zapamiętam.

Hektor zdał sobie sprawę, że przez jego uniesiony ton podczas sprawy z taboretem Cyntia zmieniła się, a ich relacja stała się jedynie poprawna, a przy tym niezwykle chłodna. Zastanawiał się jak to zmienić nie musząc przepraszać, jednocześnie zachodził też w myśl, dlaczego dziewczyna została, czemu się po prostu nie obraziła i nie opuściła jego domu.

– Pomiń witraże będące częścią szafy, sam je potem wytrę – rozkazał i skierował swoje kroki do kuchni, by napić się kieliszek wina. Odnalezienie butelki zajęło mu nieco więcej czasu niż się spodziewał. Ledwie zasiadł przy dębowym stole, otworzył wino i zaczął nalewać czerwonej cieczy do kielicha, gdy usłyszał ałć.

Zerwał się na równe nogi w takim tempie jakby parzyło go siedzenie krzesła. Wbiegł do salonu i dostrzegł Cyntie siedzącą w fotelu, i trzymającą w dłoniach zakrwawioną ścierkę. Przyciskała ją do swojej smukłej dłoni. Podszedł więc do niej.

– Skaleczyłaś się – zgadł nadal nad nią stojąc.

Pokiwała twierdząco głową. Tylko raz na niego spojrzała, a to jednorazowe wejrzenie wystarczyło, by dostrzec jego wściekłość.

– O co? – zapytał dla jasności, choć doskonale znał odpowiedź na to pytanie.

– O szybkę – odpowiedziała poprzez łzy.

– O którą?

– A czy to ważne?

– Tak.

– Boli mnie ręka, a ty mnie przesłuchujesz jak jakiegoś przestępcę – poskarżyła się.

Mężczyzna przykucnął przy kobiecie, wejrzał na jej dłonie i pokrwawioną szmatkę. Po plamach czerwieni wiedział, że rana nie może być głęboka. Miał więc pewność, że skaleczenie jest tylko powierzchowne, dlatego nie zajął się od razu opatrzeniem.

– O którą szybkę się skaleczyłaś? – zapytał wymownie.

– Nie powiem, bo znowu będziesz krzyczał.

– Nie będę krzyczał. Pytam o którą? O tę, której nie kazałem ci ruszać?!

– I już krzyczysz.

– Nie krzyczę. Uniosłem się tylko. Choć powinienem krzyczeć. Pokaż tę rękę. – Chwycił za nadgarstek kobiety i pociągnął delikatnie dłoń w swoją stronę. Drugą dłonią zabrał szmatkę z rany. – Trzeba było mnie posłuchać – powiedział już znacznie spokojniej, wręcz przygaszonym tonem.

– Wiem.

– A więc, Cyntia Montenegro przyznała mi rację. Szkoda, że po fakcie. – Miał nieuprzejmy i nieprzyjemny głos. – Laura! – krzyknął. – Podaj mi jakieś bandaże i coś do odkażania ran!

– Tylko nie alkohol. – Cyntia poczuła kolejne łzy na swoich policzkach.

– Wątpię bym miał coś innego – postraszył.

– Co się stało? – zapytała blondynka, podając bratu bandaże i kubeczek z wodą. Mężczyzna urwał kawałek bandaża, używając na początku do tego zębów i zamoczył go w wodzie. Przetarł ranę po wewnętrznej stronie dłoni Cyntii.

– Nic takiego, to mała ranka – wyjaśnił siostrze. Wrzucił mokry bandaż do kubeczka i chwycił za słuchy. Zwinął go na cztery by był węższy.

– Znowu mi krew leci. – Cyntia wydawała się zmartwiona skaleczeniem. Była niezwykle delikatna.

Hektor ujął ją za nadgarstek, przybliżył jej dłoń do swoich ust i delikatnie scałował czerwoną ciecz.

– Już nie krwawi – powiedział i przytknął bandaż do zranionego miejsca nim krew ponownie zaczęła wypływać. Owinął dłoń najlepiej jak umiał i zawiązał bandaż, by ten się nie zsuwał.

– Drapałeś.

Spojrzał na Cyntie jakby nie wiedział o czym mówi.

– Brodą – wyjaśniła.

– A tak, bardzo możliwe. Nic ci nie będzie. Jak to mawiają, do wesela się zagoi. – Uśmiechnął się ciepło i usiadł na niewielkiej kanapie naprzeciw dziewczyny.

– Zostawię was samych. – Laura postanowiła się ulotnić.

Cyntia podążyła wzrokiem za blondynką, Hektor natomiast cały czas wpatrywał się w twarz Cyntii. Mężczyzna miał zaciśnięte zęby tak mocno, że jego kości, widoczne pod skórą policzków okalanych zarostem, zdawały się nerwowo drgać.

– Tylko nie krzycz – zaczęła niespokojnie.

– Aż tak się boisz mojego krzyku? Z jakiego powodu? – dopytywał. – Masz złe wspomnienia, wiążące się z awanturami?

– Nie, ale czułam się nieswojo gdy krzyknąłeś. Nikt wcześniej na mnie nie krzyczał.

– Ja nie krzyknąłem, ja się uniosłem – sprostował. – A więc panienka Montenegro, słynąca z nienawiści do polowań i przemocy, ustawiła całą rodzinę pod tupnięcie swoich nóżek, bo na nią nie wolno krzyczeć.

– Nie wiem czy nie wolno, ale nie krzyczeli. – Wzruszyła ramionami i zrobiła niezwykle słodką minką, niemalże aniołka.

Hektor się uśmiechnął, nawet delikatnie zaśmiał na głos i potarł o swój zarost otwartą dłonią. Cyntia spojrzała na niego zaskoczona, bo wcześniej wydawał jej się bardzo rozgniewany, a teraz był rozbawiony.

– Czasami krzyczę – przyznał. – Zwłaszcza gdy się nie robi tego o co proszę.

– Tak?

– Tak, bo czuje się odpowiedzialny i nie chcę, by ktoś zrobił sobie krzywdę, gdy jest przy mnie i w ogóle, by się nie pokaleczył.

– Dlaczego?

– Taki przejaw troski – odpowiedział poważnie. – Na Laurę też czasami krzyczę.

– Laura jest twoją siostrą, to normalne, że się o nią martwisz.

– Poza tym wydaje mi się, że mam prawo czegoś wymagać od mojej rodziny.

– Od rodziny tak, ale ja nie jestem twoją rodziną – przypomniała. – Nie możesz ode mnie… właściwie, to nie, bo ty możesz mieć wymagania, ale ja nie muszę ich spełniać. Nie możesz zmuszać mnie do spełniania twoich oczekiwań podniesionym głosem.

Hektor niespodziewanie wyciągnął dłoń przed siebie. Uśmiechnął się smutno i poruszył nerwowo brwiami. Cyntia nie wiedziała o co mu chodzi tym razem.

– Uściśnij – polecił.

Wykonała jego polecenie pomimo pewnej obawy, niewyjaśnionej i niesprecyzowanej.

– Chciałbym ci złożyć gratulacje. Doskonale dobrałaś argument do sytuacji. Wygrałaś ze mną. Przyznaje ci racje. Nie mam prawa w żaden sposób na ciebie wpływać i nie powinienem był podnosić na ciebie głosu. Masz racje, że nie jesteś moją rodziną, ani siostrą, ani narzeczoną. Nie moja więc sprawa jak się zachowujesz i czy sobie szkodzisz. – Puścił dłoń dziewczyny, wyprostował się, by na moment oprzeć łokcie na swoich lekko rozchylonych kolanach.

– Dziękuję. – Cyntia uśmiechnęła się do niego wielce zadowolona.

– Proszę. Nie powiedziałem, przecież nic nadzwyczajnego. Jednak pozwól mi dokończyć wypowiedź. Choć nie mam prawa od ciebie wiele wymagać, to chciałbym cię o coś prosić. Chciałbym byś na siebie uważała, bo nie chcę, by stała ci się krzywda. Chciałbym też cię przeprosić na zapas, jeśli kiedyś na ciebie krzyknę, bo wiem, że nie mam do tego prawa, ani że to nie jest nic przyjemnego dla kobiety, gdy ktoś większy od niej na nią pokrzykuje, ale wiedz, że nie robię tego w złej wierze. Ja po prostu się o ciebie troszczę i staram się cię przestrzec przed błędami.

Po wypowiedzi Hektora zapanowało milczenie. W pokoju zrobiło się cicho, a w całym domu słychać było tylko podśpiewywanie Laury, która wycierała wszystkie parapety na piętrze.

– Nie wiem co mam powiedzieć – przyznała Cyntia.

– Może ja powinienem coś powiedzieć. Wyczuwam, że się mnie boisz, więc wypadałoby bym zapewnił cię o czymś jeszcze. Tylko spójrz mi w oczy byś wiedziała, że mówię prawdę.

Cyntia zerknęła na Hektora, który teraz przybliżył swoją twarz do jej. Siedział już na samym brzegu kanapy.

– Co chcesz mi powiedzieć? – zapytała patrząc w jego ciemne tęczówki.

– Że nigdy, naprawdę nigdy w życiu, nie uderzyłem żadnej kobiety.

– Dlaczego mi to mówisz?

– Abyś się nie bała. Z mojej strony nigdy ci to nie grozi. Ja mogę krzyczeć, mogę się złościć, mogę nawet w coś trzasnąć pięścią, ale nigdy nie uderzyłbym istoty słabszej ode mnie. Gdybym podniósł rękę na kobietę lub dziecko, to nie potrafiłbym spojrzeć na własne odbicie w lustrze, rozumiesz?

Cyntia pokiwała twierdząco głową. Hektor wstał i sięgnął z regału umyte już kieliszki oraz przyniósł wino z kuchni.

– Chyba powinniśmy wypić za nasze wspólne dzieło. Czysty dom od razu wygląda przytulniej i przyjemniej w nim przebywać. – Mówił cicho, delikatnie i do Cyntii dotarł fakt, że uwielbia go słuchać, że podoba się jej w nim ten męski baryton, którego kiedyś się lękała.

– Laura, chodź tu do nas! – krzyknęła Cyntia w kierunku schodów.

Blondynka oczywiście niemal natychmiast zbiegła do salonu i chwyciła za kieliszek stojący na stole.

– Rozumiem, że ten jest dla mnie, bo wy swoje już trzymacie w dłoniach – wywnioskowała z wesołymi iskierkami w oczkach.

– Podsłuchiwałaś? – zapytał mężczyzna podejrzliwie.

– Ja? Bracie, przecież mnie znasz. Nie umiałabym nic podsłuchać, byłabym za głośno i od razu byście mnie zauważyli. Wtrąciłabym się wam w dyskusje, jestem tego pewna.

– Czyli nie podsłuchiwałaś? – upewniał się

Laura wypuściła głośno powietrze z ust.

– To pijemy? – zapytała. – Za co pijemy? – zmieniała temat.

– Za wspólną pracę i jej efekty. – Hektor nie trącił kieliszkiem o kieliszki dziewczyn, a jedynie delikatnie wskazał nim w stronę każdej z nich po kolei. Odpowiedziały mu tym samym, a potem cała trójka wypiła do dna.

Laura chwyciła za butelkę i już miała polać po jeszcze jednym kieliszku, ale brat ją powstrzymał, kładąc swoją dłoń na jej nadgarstku.

– Już wystarczy – rzekł stanowczo.

– Ale mamy jeszcze jeden powód do świętowania.

– Jaki? – zapytał.

– Pada śnieg.

– Poważnie? – dopytywał rozweselonym głosem.

– Tak, widziałam w oknie.

Hektor puścił nadgarstek siostry i pozwolił jej na napełnienie kieliszków. Cyntia niespodziewanie chwyciła go za rękę i pociągnęła za sobą. Był zdziwiony i zdezorientowany jej nagłą reakcją.

– Miałam pokazać ci śniegi, już zapomniałeś? – zapytała wesolutko, biegnąc w kierunku drzwi wyjściowych.

Przystanęli dopiero, gdy znaleźli się na podwórku. Mężczyzna jakby instynktownie objął ją ramieniem, kładąc swoją dłoń na jej barku. Już zbliżał swoje usta do jej policzka, gdy niespodziewanie pojawiła się Laura. Stanęła przed nimi z dwoma kieliszkami.

– Zapomnieliście alkoholu. – Podała obojgu szkło do ręki. – To ja lecę po swój – dodała. Zaczęła pocierać dłoń o dłoń, potem wbiegła do salonu, wychyliła jeden kieliszek w samotności, nalała sobie kolejny i dopiero dołączyła do swojego brata i nowej przyjaciółki.

Dochodziła godzina dwudziesta pierwsza. Hektor postanowił odwieź Cyntie do posiadłości Montenegro. Pierw otworzył przed kobietą drzwi samochodu, następnie przeszedł na przód pojazdu, by zakręcić korbką. Zasiadł po prawej stronie za kierownicą i wcisnął kluczyk. Cyntia spojrzała na niego, uśmiechnęła się. Odwzajemnił uśmiech.

– Hektor – zaczęła delikatnie. Położyła dłoń na męskim kolanie.

Rodrigez spojrzał na jej rękę, następnie na jej twarz.

– Czy coś się stało? – zapytał bez wyczuwalnej troski w głosie, chociaż czuł się zmartwiony jej smutną minką.

– Usiłuje zrobić coś czego nie potrafię, bo nigdy wcześniej tego nie robiłam – przyznała.

– To że nigdy nie robiłaś danej rzeczy, nie znaczy, że nie umiesz wykonać jej dobrze. – Sięgnął po jej dłoń, podniósł ją do góry w stronę swoich ust i delikatnie musnął jej wierzch. – Śmiało. – Wypuścił jej rękę i położył obie dłonie na kierownicy.

– Nigdy na mnie nie krzyczano...

– Masz mnie to za złe i zamierzasz wypominać?

– Nie, skądże? To nie to.

– W takim bądź razie o co chodzi?

– Nigdy nikt na mnie nie krzyczał, ale ja nigdy nikogo nie przepraszałam. Nie wiem czy potrafię, ale chciałbym spróbować, bo czuje, że powinnam. Hektor czy mógłbyś na moment zatrzymać samochód?

– Mam przystanąć?

– Tak, proszę.

Zatrzymał automobil zjeżdżając na pobocze. Oparł prawy łokieć o kierownice i usiadł pół bokiem.

– Masz pełną moją uwagę. Proszę mów, wysłucham.

Cyntia spojrzała w dół na swoje kolana. Bawiła się dłońmi. Hektor chwycił za nie delikatnie.

– Nie denerwuj się, proszę. Nie ma ku temu powodów. Wbrew pozorom jestem bardzo wyrozumiałym człowiekiem i nie noszę w sobie długo urazy.

– To dobrze, to bardzo dobrze. – Uśmiechnęła się.

Hektor zabrał swoją dłoń z jej rąk.

– Powinnam była cię usłuchać od razu, nie wystawiać twojej cierpliwości na próbę. Przepraszam.

– Dobrze. – Pokiwał potakująco głową, przełknął ślinę. – Czy mogę już jechać dalej?

– Tak, albo nie...

Hektor ponownie zatrzymał samochód po pokonaniu nawet nie metra.

– Słucham, co jeszcze masz mi do powiedzenia? – Uśmiechnął się, by dodać jej otuchy.

– Czuje że jest inaczej. Jesteś inny.

– Inny?

– Trochę zagniewany. Nie zaprzeczaj z powodu zachowania sztucznej uprzejmości, i tak nie uwierzę. Jesteś na mnie zły i masz do tego prawo. Nie powinnam była postępować ci na przekór, zwłaszcza że nie postępowałam mądrze i sama siebie narażałam.

– Już mnie za to przepraszałaś. Przyjąłem przeprosiny – przypomniał.

– Wiem, ale pozostało jeszcze coś.

– Co takiego?

– Skrzyczałeś mnie słusznie. Powinnam była przyjąć to z pokorą i się nie uskarżać na ciebie twojej siostrze.

Hektor mimiką twarzy sam siebie zdradził. Wyglądało tak jakby dokładnie na te słowa czekał. Sam jednak temu zaprzeczył usprawiedliwiając zachowanie młodej kobiety:

– Byłaś w emocjach, rozumiem cię. Możemy już jechać dalej?

– Rozumiesz, ale tego nie akceptujesz?

– Nie popieram, ale rozumiem – w końcu przyznał. – Wydarł się na ciebie obcy mężczyzna, miałaś prawo się zmartwić i pożalić. Prawie się nie znamy.

– A gdybyśmy się lepiej znali? Gdybym poskarżyła się wtedy?

Hektor uśmiechnął się z zakłopotaniem, odchylił głowę do tyłu.

– Gdybyśmy byli tylko przyjaciółmi, to nie mógłbym nic zrobić jak tylko to zrozumieć i przejść z tym do porządku dziennego.

– A gdybyśmy... albo nie... albo gdybyśmy byli razem. Gdyby twoja narzeczona albo żona się na ciebie skarżyła?

Hektor uśmiechnął się szerzej, przetarł twarz dłońmi i spojrzał ponownie na Cyntię. Patrzyła na niego wyczekująco i niecierpliwie.

– Jesteś zakłopotany – zauważyła.

– Odrobinę.

– To z powodu mojego pytania, przepraszam.

– Cyntio, przestań w końcu przepraszać. Wcześniej ponoć tego nigdy nie robiłaś, a teraz czynisz na wyrost. Nie gniewam się na ciebie. Jesteś kobietą, na którą żaden mężczyzna nie potrafiłby się długo gniewać.

– Ale moje pytanie wprawiło cię w zakłopotanie – rzekła smutno.

– Tak, masz racje, ale to nie z twojej winy.

– Kto ponosi winę?

– Ja i tylko ja, z powodu odpowiedzi na to pytanie, które zadałaś.

– Jak brzmi odpowiedź?

Hektor zamilkł, włączył silnik samochodu i położył obie dłonie na kierownicy. Cyntia zakryła jego dłoń swoją.

– Proszę, odpowiedz mi. – Wychyliła się, by spojrzeć mężczyźnie głęboko w oczy.

– Moja odpowiedź może się tobie nie spodobać – odpowiedział ledwie otwierając przy tym usta, przez co mówił trochę niewyraźnie. – Z pewnością ci się nie spodoba.

– Trudno, to nie zmienia faktu, że i tak chcę ją usłyszeć. Usłyszeć od ciebie. Hektor, proszę, powiedz mi jak byś wtedy zareagował?

– Lubisz stawiać na swoim – stwierdził oczywiste i rzucił kobiecie gniewne spojrzenie.

Cyntia nie przejęła się jego reakcją, właściwie to takiej oczekiwała. Nie znała go długo, ale na tyle dobrze by wiedzieć, że nie lubi, gdy ktoś mu się przeciwstawia. Uśmiechnęła się delikatnie i zrobiła minkę niewiniątka.

– Odpowiesz?

– Nie muszę. Doskonale znasz odpowiedź na zadane pytanie.

– Nie chcesz odpowiedzieć z powodu tego, że zestawiłam nas jako parę w przypuszczeniach?

– Nie, to nie to. Właściwie schlebia mi fakt, że zestawiłaś nas jako parę, nawet jeśli jest to tylko przypuszczenie i gdybanie. Nie umiałbym być zły z tego powodu. – Hektor wydawał się rozbawiony, a Cyntia pomyślała, że ten mężczyzna niezwykle szybko przechodzi z danego nastroju w zupełnie inny.

– Nie odpowiesz, bo uważasz, że znam odpowiedź?

– Bo nie chcę cię w niej utwierdzać.

– Krzyczałbyś – stwierdziła. – Zdenerwowałbyś się i skrzyczał tę kobietę, prawda?

Odwrócił głowę tak, by nie patrzeć na Cyntię, chociaż ona usilnie próbowała zerkać w jego oczy.

– Zapewne tak – przyznał w końcu, w taki sposób jakby wyciągała to z niego za pomocą koła czy innego narzędzia inkwizycyjnego.

Zaśmiała lekko, więc spojrzał na nią zaskoczony.

– Tak właśnie myślałam. Nie rozumiem tylko dlaczego bałeś się do tego przyznać. To nic złego, że skrzyczałbyś kobietę, która żaliłaby się na ciebie twojej siostrze, będąc twoją żoną.

– Po prostu uważam, że sprawy małżeńskie zostawia się za drzwiami sypialni i tam też je rozwiązuje, bez angażowania w to osób trzecich – wyjaśnił.

– Masz racje. Ja też byłabym zła, gdyby mój przyszły mąż skarżył na mnie do mojego rodzeństwa. Nawet jeśli miałby słuszność, to i tak nie powinien.

– Masz całkowitą racje.

– Możemy już ruszać. Bardzo się niecierpliwiłeś kiedy to nastąpi, teraz ci pozwalam.

– Pozwalasz mi? – zapytał z rozbawieniem.

– Tak.

– Ty mnie? – dopytywał z niedowierzaniem.

– Owszem. Proszę do posiadłości Montenegro, panie szoferze – zażartowała.

– Jak sobie panienka życzy – odpowiedział i uczynił delikatny pokłon w jej stronę, następnie ruszył.

Cyntia się zaśmiała.

– Panienka widzę dziś w dobrym humorze – zagadnął.

– Tak, bo odkryłam, że jednak gdzieś tam w głębi, kiełbi się w tobie krzta poczucia humoru.

– Mam w sobie bardzo duże pokłady poczucia humoru, zapewniam panienkę.

– A lubisz przyjęcia? – zapytała nagle zmieniając temat.

– Zależy na jaką część są wydawane.

– Zaręczyn mojej siostry z tym padalcem.

Hektor nie mógł powstrzymać śmiechu. Tak się śmiał, że nie był w stanie prowadzić i musiał zatrzymać automobil ponownie na poboczu.

– Dostrzegam, że przyszły szwagier nie przypadł ci do gustu. Muszę przyznać, że bardzo trafne, choć jednak nieco udelikatnione wybrałaś dla niego określenie.

– Ty nazwałbyś Bastiana Browna gorzej?

– Zapewne tak.

– Jak?

– To są Cyntio słowa, których nie używam przed północą i nie w obecności dam. A teraz bardzo cię proszę, zamilcz, bo jeśli będziemy musieli co parę metrów stawać, to nigdy nie dotrzemy na miejsce.

– Ale zgodzisz się mi towarzyszyć w tej farsie?

– Oczywiście, że tak. Nie mógłbym ci odmówić.

– Bo miałbyś cholerne wyrzuty sumienia?

– Ej, ej, ej. – Pogroził dziewczynie palcem z rozbawieniem w oczach.

Cyntia natomiast przygryzła dolną wargę ząbkami i uśmiechnęła się łobuzersko.

– Nie ładnie gdy dama przeklina.

– Doprawdy? – dopytywała z miną niewiniątka.

– Tak, doprawdy. Nie odmówiłbym tobie towarzystwa nie z powodu wyrzutów sumienia, a z powodu, że nie lubię niczego żałować. Nigdy bym sobie nie darował, gdybym przepuścił okazje stania przy boku tak pięknej kobiety.

– Czasami. przypadkiem udaje ci się być nawet miłym.

– Może to wcale nie jest przypadek, Cyntio?

– Może nie. Jedźmy już, obiecuję milczeć.

– Możesz mówić, bylebyś mnie nie rozbawiała do łez, ani nie irytowała do istnej furii.

– To trudne zadanie, Hektorze.

Parze przyjaciół w końcu udało się dotrzeć na miejsce pod posiadłość państwa Montenegro. Hektor wysiadł jako pierwszy, tylko po to, by otworzyć przed Cyntią drzwi. Już miał zasiadać z powrotem za kierownicą, gdy na progu pojawiła się matka dziewczyny.

– Gdzieś ty była, myślałam, że znowu…

– Dobry wieczór, pani – przerwał Hektor wywód Marty.

Montenegro spojrzała na niego zaskoczona, zaprzestała się unosić.

– Dobry wieczór – odpowiedziała uprzejmie. – Może wstąpi pan na filiżankę wieczornej herbaty.

– Bardzo chętnie, ale nie dziś. Mam w domu gościa, który gdy zostaje sam może narobić licznych szkód.

– To cóż to za gość?

– Rodziny się nie wybiera – odpowiedział z lekkim rozbawieniem Hektor. – Młodsza siostra przybyła na ferie, zostanie aż do nowego roku. Jednak jeśli istnieje taka możliwość, to innym razem skorzystam z pani zaproszenia.

– Oczywiście, że istnieje. Zawsze jest pan tutaj mile widziany.

– Zatem dziękuję. Mam do pani prośbę. Proszę nie robić córce wymówek i nie unosić się gniewem. Była ze mną, to ja ponoszę winę, bo to ja zatrzymałem ją do tak późnej godziny. Zapomniałem o tym, że w miłym towarzystwie czas o wiele szybciej płynie.

Marta wydawała się oczarowana słowami Hektora. Stała na drugim stopniu schodów wejściowych, dzięki czemu była niemal z nim równa. Uśmiechnęła się przyjaźnie.

– Dobrze, spełnię pańską prośbę. Jeśli jednak ma pan na nią jakikolwiek dobrotliwy wpływ, proszę jej przypomnieć od czasu do czasu, że ma dom i rodzinę, która się o nią martwi, dlatego wypadałoby przynajmniej powiedzieć, że wybiera się na dłuższy spacer i nie zjawi się na obiedzie ani kolacji.

Hektor oblizał koniuszkiem języka dolną wargę, a swój wzrok przeniósł z Marty na Cyntie.

– Proszę się nie martwić obiadem, ani kolacją. Nakarmiłem ją.

– Właśnie, zmuszał mnie do jedzenia jajecznicy dwa razy w ciągu dnia – wtrąciła się Cyntia.

Matka się zaśmiała.

– Niestety mam ograniczone zdolności kulinarne do minimum – przyznał.

– Dobrze pan wie, że to nie o braki jedzeniowe mi chodzi.

– Oczywiście, domyślam się. Proszę mi wybaczyć żartobliwy ton i proszę mi wierzyć, że następnym razem jeśli pojawi się u mnie pani córka, to od razu zapytam czy państwo wiedzą gdzie jest, a jeśli odpowiedź będzie negatywna, to natychmiast przywiozę ją z powrotem.

– Dobrze, uwierzę panu, ale pod jednym warunkiem.

Hektor przyjrzał się kobiecie z zaciekawieniem.

– Jutro odwiedzi nas pan wraz z siostrą i zasiądzie z nami do śniadania. Nie mogę pozwolić na to, by przyjaciele mojej córki odżywiali się tylko i wyłącznie jajecznicą.

– Proszę się nie martwić. Jutro już przybędzie część służby, wraz z kucharką. Dlatego odmówię zaproszenia na ten dzień, bo nie chcę dawać personelowi dnia wolnego pierwszego dnia pracy. Jednak skorzystam z zaproszenia w innym terminie, o ile to możliwe?

– Proszę nie zapomnieć o siostrze. Chciałabym ją poznać.

– Oczywiście, nie zapomnę o Laurze. O niej nie da się zapomnieć. Do widzenia.

– Do zobaczenia – odpowiedziała Marta swojemu ulubieńcowi.

Hektor zbliżył się do Cyntii i musnął delikatnie jej policzek.

– Do jutra – rzekł.

– Do jutra – odparła z uśmiechem.

– Do jutra? – zapytała matka córkę, gdy Hektor już znajdował się w samochodzie i wyjeżdżał za bramę. Nie ukrywała swojego zadowolenia ze zasłyszanych słów.

Hektor wrócił do domu i z samego progu otrzymał od Laury całusa w policzek. Spojrzał na siostrę z niedowierzaniem, zdejmując odzież wierzchnią jednocześnie.

– Czym sobie zasłużyłem? – zapytał niezwykle poważnie.

– Przeprosiłeś Cyntię. Jestem z ciebie dumna.

– Oj, Laura, Laura, Laura. – Mężczyzna pogroził dziewczynie palcem, ale z wyrazem pobłażliwości w oczach. – Jednak podsłuchiwałaś – wywnioskował.

– Nie, ja nie chciałam niczego słyszeć, ale słyszałam, a potem to już nie mogłam się powstrzymać i słuchałam dalej, ale to wszystko wyniknęło tak przez przypadek. Po prostu za głośno mówiliście, tak przypadkiem.

– A butelka wina także się opróżniła przypadkiem? – zapytał, podnosząc puste naczynie do góry.

– Przecież wszyscy piliśmy.

– Pytanie, ile ty wypiłaś?

– Oj, nie złość się, Hektorku… – zaczęła obejmując jego ramię swoimi rękoma, dosłownie na nim zawisnęła.

Zgromił ją wzrokiem.

– Nie zdrabniaj mojego imienia, błagam.

– Dobrze, dobrze, już dobrze. Nie będę, skoro ci się nie podoba, ale wiedz, że mnie się nie podoba gdy na mnie krzyczysz i mi czegoś zabraniasz, a co gorsza, gdy jesteś zły o coś, gdy czasu nie można już cofnąć. Postarajmy się więc nie robić sobie nawzajem tego co nam się nie podoba.

– Zamotałaś się – zauważył.

– Ale zrozumiałeś co chciałam ci przekazać.

– Tak, starałaś się mnie omotać i przekabacić na swoją stronę bym nie krzyczał, nie był zły i się nie denerwował z powodu twojego nadużywania mojego dobrego nastroju, zgadza się? – powiedział nienaturalnie szybko.

– Ja bym to ujęła inaczej. Lepiej, znaczy się łagodniej. Bardziej przystępnie – przy ostatnim słowie podniosła wskazujący palec do góry na wysokość nosa, jakby chciała dać do zrozumienia, że odkryła idealnie pasujący zwrot do zaistniałej sytuacji.

Hektor spojrzał groźnie na siostrę, a gdy się przybliżył ta wydała się przy nim taka malutka i bezbronna.

– Ja się nie zmieniłem, Laura – zapewnił. – A teraz na górę i spać – wycedził przez zęby. – Zanim się naprawdę zdenerwuje! – warknął i wskazał lewą dłonią kierunek schodów.

Laura przecisnęła się miedzy nim, a ścianą i pobiegła na górę, mocno przy tym tupiąc nogami.

– Siostro! – zawołał za nią.

Odwróciła się do niego i zapytała:

– Słucham?

– Zanim położysz się do łóżka, w miękką pościel, to prosiłbym byś oddała mi drugą papierośnicę.

– Miałam tylko…

– Tylko nie kłam! – wrzasnął.

– Dobrze, nie chciałam przecież skłamać. Miałam tylko dwie, za moment przyniosę drugą. Jesteś gorszy niż nadzorcy we więzieniu.

– Zabawne, że mówi to osoba, która nigdy nie była w zamknięciu i nie ma nawet pojęcia jak jest we więzieniu. Papierośnice połóż w moim gabinecie, schowaj w biurku i radziłbym nie wyjmować z niej kilku papierosów na zaś.

Laura przewróciła oczami z powodu irytacji w jaką wprawił ją jej brat. Spełniła jednak jego żądanie bez zbędnych protestów, które doprowadziłyby tylko do kłótni. Zrozumiała, że Hektora cierpliwość nie udźwignie już ani grama więcej, dlatego postanowiła mu oszczędzić nerwów, a w papierosy zaopatrzyć się w dniu jutrzejszych podczas spaceru po pobliskim miasteczku.

Przyjęcie zaręczynowe było typowym jak wszystkie przyjęcia tego typu. Przyszła panna młoda chwaliła się pierścionkiem z kamieniem wielkości orzecha laskowego, pan młody napominał wszystkim o zakupie nowego samochodu. Wszyscy składali gratulacje, by potem zasiąść do stołu. Oczywiście obowiązkowy był także taniec.

– Nie wiedziałam, że jesteś tak dobrym tancerzem – pochwaliła Cyntia Hektora, gdy ten trzymał ją w swoich objęciach.

– Cyntio, byłem muzykiem, mam wyczucie rytmu. Nie tańczę doskonale.

– I tak tańczysz lepiej niż większość mężczyzn jakich znam.

– A z iloma tańczyłaś? – zapytał szeptem, z uśmiechem, który wyczuła w okolicy swojego policzka.

– Z kilkoma.

– To niewiele – przyznał.

– Z iloma kobietami ty tańczyłeś?

– Cyntio, z wieloma – odpowiedział, oddalił się na długość swoich rąk ugiętych w łokciach. – Jednak z żadną nie było mi tak przyjemnie jak z tobą – dodał i pokierował kobietą tak, by zrobiła obrót. Poczuł jak ktoś delikatnie trąca go w ramie. Spojrzał więc na lokaja.

– Pan Montenegro, chciałby z panem porozmawiać na osobności.

Hektor zerknął na Cyntie, uśmiechnął się, zdradzając swoje zaskoczenie i całkowitą niewiedzę.

– Proszę przekazać, że za moment przyjdę, tylko odprowadzę partnerkę do stołu.

– Oczywiście proszę pana – odpowiedział młody chłopak o imieniu Jeremiasz.

Cyntia znała go od dziecka, ale nie służący był w tamtej chwili dla niej ważny.

– Nie wiem czego może od ciebie chcieć mój ojciec – powiedziała do Hektora.

– Cokolwiek to jest, zaraz się dowiem. – Odstawił krzesło od stołu, by niczym dżentelmen pomóc Cyntii zająć miejsce. Wziął ze stołu swoją szklankę napełnioną do połowy jakimś mocnym trunkiem i skierował swoje kroki w kierunku schodów, wcześniej skłaniając się uprzejmie i przepraszająco w kierunku Cyntii. Ten ukłon był także niewerbalną obietnicą, że do niej powróci.

U góry schodów czekał na towarzysza córki Julian. Wskazał mężczyźnie kierunek w stronę swojego gabinetu. Zamknął szczelnie drzwi, utwierdzając się tym samym w przekonaniu, że nikt nie podsłucha ich rozmowy.

– Doszły mnie słuchy, że zna się pan na przypisach notarialnych – zaczął pan Montenegro. – Proszę zająć miejsce.

Hektor zasiadł naprzeciw Juliana, po czym zrobił spory łyk alkoholu. Panów dzieliło ciężkie biurko, pokryte lakierem w ciemnym, rudobrązowym kolorze.

– Znam, to o wiele za dużo powiedziane. Miałem z nimi do czynienia. Ma pan jakiś problem? Potrzebuje porady? Jeśli tak, mogę zatelefonować do przyjaciela, on…

– Nie. Nie chcę do tego mieszać obcych ludzi niegodnych zaufania.

– Ja także jestem dla pana obcym człowiekiem.

– Ale panu można zaufać, bo nie jest pan prawym człowiekiem i przekręty oraz machlojki nie są panu obce, czyż nie?

Hektor nie okazał zdenerwowania, wypił nieco trunku ze swojej szklanki.

– Proszę zatem powiedzieć w czym tkwi pański problem, może będę w stanie coś na niego zaradzić.

– Moim problemem jest Bastian Brown i jeden z najgłupszych pomysłów mojej małżonki.

– Kobiety nie słyną z trzeźwości umysłu, dlatego nie powinny pochopnie podejmować decyzji.

– Tyle, że ona rzekomo podjęła przemyślaną decyzję.

– Rzekomo – zaznaczył Hektor. – Jaka to decyzja?

– Dwadzieścia pięć procent udziałów.

– To niewiele. Raptem jedna czwarta dochodów restauracji – wywnioskował Hektor i ponownie zbliżył swoje usta do szklanki. Ledwie ją przechylił, a Julian znowu się odezwał, doprowadzając mężczyznę do zachłyśnięcia się.

– Jedna czwarta naszego majątku.

Hektor odkaszlnął i otworzył szeroko oczy, pokręcił głową na boki w niedowierzaniu.

– Oddali państwo ćwierć swoich dochodów, majątku, posiadłości, wpływów i akcji na rzecz Browna? – Lekko się zaśmiał, nadal czynił to w wielkim zaskoczeniu. – Proszę mi wybaczyć, ale miałem państwa za nieco mniej naiwnych i lepiej strzegących swoich interesów. – Tym razem zaśmiał się z wyższością.

– Mógłbyś powstrzymać swoje rozbawienie i znaleźć wyjście z tej idiotycznej sytuacji?! – uniósł się ojciec Cyntii.

– Nie wiem.

– Ile czasu ci trzeba, by się dowiedzieć, Hektorze Rodrigezie?

– Pan mnie nie zrozumiał. – Hektor wstał z krzesła i zmienił miejsce. Usiadł na biurku naprzeciw Juliana. – Ja nie mówię, że nie wiem jak zmienić akt notarialny, ja mówię, że nie wiem czy mam ochotę i czy w moim interesie jest go zmieniać.

– Zażyczysz sobie ćwierć dochodów dla siebie? – zapytał z wielkim zdenerwowaniem Julian.

– Spokojnie, panie Montenegro, ma pan słabe serce. Proszę się tak nie denerwować. Z przyjemnością panu pomogę. Muszę jednak wiedzieć dlaczego pan, inteligentny człowiek, pozwolił żonie na przepisanie ćwierci majątku na Bastiana Browna?

– Kocham tę kobietę.

– Nawet jeśli wpędzi rodzinę do bankructwa? Fakt, miłość potrafi ogłupiać znacznie wolniej od alkoholu, ale za to ile skuteczniej.

– Zamierzasz ironizować, czy zachwycisz mnie jakimś mądrym pomysłem? Przypominam, że jestem ojcem Cyntii.

– Oczywiście, że zamierzam ironizować. – Hektor wstał z miejsca i przeszedł się po gabinecie jakby był u siebie. – Mało tego ja zamierzam wysnuć pewne przypuszczenia. Skoro państwo w posagu oddajecie ćwierć swojego całego majątku, to jeśli ja otrzymałbym tyle samo jako mąż pańskiej młodszej córki, mógłbym wtedy wpędzić Browna w tak zwane maliny, jakimś podstępem zdobyć jeden procent i miałbym pakiet większościowy. Reasumując, to ja zarządzałbym państwa majątkiem. – Hektor uśmiechnął się z wyższością. – Dlaczego więc miałbym panu pomagać, skoro tym samym zaszkodziłbym moim interesom możliwym w przyszłości?

– Ktoś taki jak ty nigdy nie zostanie mężem Cyntii. – Julian ze zdenerwowaniem wstał z miejsca i uderzył pięścią w biurko.

Hektor podszedł bliżej i nie pozostał mu dłużny. Nachylił się nad biurkiem, trzaskając w nie oboma dłońmi.

– A co znaczy ktoś taki jak ty w pana rozumowaniu?

– Właśnie pokazałeś, że twoja chciwość nie ma granic. Z resztą czego mogłem się spodziewać po kimś, kto stanął do pojedynku o majątek z własnym, rodzonym bratem.

– Widzę plotki o walczących braciach Rodrigez dotarły nawet do Niemiec i przy okazji też do pana. Proszę jednak zwrócić uwagę na fakt, że plotki przekazywane z ust do ust, mają to do siebie, że zazwyczaj znacznie mijają się z prawdą.

– Nie zaprzeczysz, że stanąłeś z Javierem do pojedynku. Skłamiesz mnie w żywe oczy?

– Nie, nie skłamie, stanąłem z moim bratem, Javierem do pojedynku.

– Jaką wartość miał ten majątek, skoro był pan w stanie postawić własne życie i chcieć odebrać życie własnemu bratu?

– Wartość majątku była bezcenna. Chodziło o kobietę. – Hektor zasiadł na krześle, uśmiechnął się. – Tam gdzie jest walka o każdy pens z posagu, majątku, udziału, tak naprawdę tam nie ma miejsca na prawdziwą miłość. Dlatego bardzo mnie pan zawiódł, że oddał pan córkę w ręce Browna, mężczyzny, któremu z powodu nadużyć alkoholowych i hazardowych z całego majątku rodzinnego pozostał sam tytuł, i dobre nazwisko. Ani się obejrzeć jak przetraci całą ćwierć dorobku, który państwo żeście mu ofiarowali. Jeśli przetraci pieniądze, to tak naprawdę nie ma powodów do zmartwień, łatwo państwo je na nowo zdobędą. Jednak jeżeli będzie na tyle głupi, by sprzedać swoje udziały w państwa inwestycjach, możecie mieć państwo problemy, bo inny udziałowiec może mieć inną wizje rozwoju firm, a co za tym idzie, stać murem i zabronić wam wykonywać jakikolwiek ruch.

– Brown ma dwadzieścia pięć procent, nie ma prawa do głosu decydującego. Decyduje większość, czyli ja i żona.

– Pańska żona nie ofiarowała tej ćwierci Brownowi jako posag wnoszony przez waszą córkę, a jako zapłatę za to, że da nazwisko nieślubnemu dziecku Julii, co za tym idzie, wasz majątek nie ma prawowitego spadkobiercy, bo Martin, z tego co zdążyłem się zorientować, wybrał życie w celibacie. Reasumując, po państwa śmierci wasz dorobek zostanie rozdzielony na równą połowę i ofiarowany obu córkom po równej części. To da Brownowi jako mężowi Julii pakiet większościowy w wysokości sześćdziesiąt dwa i pół procenta. Przekroczenie połowy o dwanaście i pół procent daje mu głos decydujący. Wie pan co pański zięć, Bastian wtedy uczyni?

– Biegle liczysz i wiedz, że tę zdolność doceniam, ale czy możesz się już zamknąć?

– Ja mogę milczeć, ale to nie zmieni faktów i nie zmaże pańskich czarnych scenariuszy o tym jak Brown wysprzedaje maszynę po maszynie, ziemie, kawałek po kawałku, udział po udziale. Aż strach pomyśleć co wtedy stanie się z majątkiem i nazwiskiem rodziny Montenegro.

– Tylko pan mi nie pozostawia wyboru, bo jaki mam wybór? Co to za wybór między panem, a Brownem?

– Ale ja nie nakazuje panu podejmowania takich wyborów. Jeśli poślubię pańską córkę, to nie dla jej posagu.

Julian aż usiadł z wrażenia.

– A więc po co było to całe gdybanie i przepowiadanie swojej świetlanej przyszłości kosztem mojej rodziny?

– Dla pokazania panu jak łatwo można wszystko stracić.

– Ma pan jakiś pomysł jak wybrnąć z tego problemu?

– Na mój pomysł jest już za późno. Gdyby pan zapytał mnie wcześniej o zdanie, doradziłbym powstrzymanie szaleńczych zapędów pańskiej małżonki.

– Nie wierzę, że mężczyzna stający do pojedynku z własnym bratem i mnożący swój majątek w krótkim czasie o dziesięciokroć, nie umiałby w mojej sytuacji wyciągnąć asa z rękawa.

– Ja rozumiem, że pańska żona zapłaciła Brownowi, ale czemu aż tyle?

– Bo tyle zażądał. Właściwie to zażądał więcej, ale do takiej sumy ostatecznie udało się zbić jego żądania.

– Zbijać to można gorączkę. Majątek się pomnaża, a nie go pozbywa. Gdyby pan go przekazał porządnemu i prawemu człowiekowi, który naprawdę kocha pańską córkę i chce uznać pańskiego wnuka, to potrafiłbym to zrozumieć. Taki człowiek byłby kompletnie niegroźny dla państwa interesów, mało tego mógłby okazać się nawet czasami przydatny. Jednak państwo oddali ćwierć w ręce nic niewartego idioty. – Z rozpędu nieelegancko pstryknął palcami.

– Moja żona dbała o nazwisko wnuka, by miał jakiekolwiek nazwisko. Sądzi pan, że jakikolwiek mężczyzna dałby swoje nazwisko nieślubnemu dziecku swojej żony, tak kompletnie bezinteresownie?

– Oczywiście, że tak. Gdyby chodziło o dziecko Cyntii, ja postąpiłbym bez najmniejszego zastanowienia się czy warto, czy też nie, choć dla takiej kobiety bez wątpienia warto.

– Mówi pan jak zakochany idiota.

– Jak już sam panu mówiłem, miłość ogłupia. Zmienia człowieka na tyle, że w skale rzeźbi się serce, nabiera rumieńców i jest na tyle ciepłe, że byłoby w stanie dać dziecku ukochanej nie tylko nazwisko, ale także coś o wiele cenniejszego, ojcowskie uczucia.

– Sądzi pan, że byłbym skory uwierzyć w bezinteresowność kogoś o nazwisku Rodrigez?

– Nie jestem całkowicie bezinteresowny i za moment się pan o tym przekona. Oferuje panu moją pomoc w wyeliminowaniu Browna…

– Nie przed ślubem Julii. Mój wnuk musi mieć nazwisko. Inaczej moja żona nigdy mi tego nie wybaczy.

– Dobrze. W takim razie znajdę sposób na odebranie Bastianowi majątku zaraz po tym jak uzna dziecko i da mu swoje nazwisko. Może tak być?

– Ile oczekuje pan w zamian? Mam nadzieję, że mniej niż Bastian.

– Nie oczekuje niczego co ma wartość pieniężną. Oczekuje ręki pańskiej młodszej córki.

– Mamy dwudziesty wiek, Cyntia powinna sama zdecydować za kogo chce wyjść i z kim dzielić życie.

– Zatem nie mamy o czym rozmawiać. – Hektor uśmiechnął się chytrze, wstał i skierował do wyjścia.

– Dobrze, zaczekaj! – krzyknął Julian kiedy mężczyzna naciskał już na klamkę.

– Tak?

– Jak miałbym to zrobić? Mam ją zmusić by za ciebie wyszła?

– Nie. – Hektor pokręcił głową i zasiadł ponownie na swoim miejscu. – Wymuszone małżeństwo nie ma większego sensu. Nie chcę żony, która zgodziła się wyjść za mnie tylko po to, by uniknąć batów od własnego ojca. Wystarczy, że nie będzie pan jej odradzał tego małżeństwa i udawał, że mnie lubi, a nawet darzy tak wielką sympatią, jakbym był co najmniej pańskim synem.

– Chce pan ją pojąć tak całkowicie bez posagu?

– Jeśli chce pan ofiarować córce jakiś posag, to brakuje mi w domu sztućców i talerzy. Tak więc porcelana i srebrna zastawa byłyby mile widziane, ale nie potrzebuje udziałów w państwa interesach, mam własne fabryki i pomysły na przedsięwzięcia, oraz pieniądze na sfinalizowanie ich.

– Jest pan bezczelny.

– Tylko dlatego, że to zbyt grzeczni bywają ordynarni.

Na dłuższą chwilę w pokoju zapanowała cisza. Słychać było jedynie postukiwanie palców Hektora o blat ciężkiego biurka. Julian zdawał się rozważać propozycje Rodrigeza, świadczył o tym nieobecny, lekko zamglony wzrok. Jego rozum pragnął wydać pozwolenie na zaślubiny Cyntii i Hektora, ale serce i troska o najmłodsze dziecko, nakazywały zakazać takowych zaręczyn. Tym razem to serce wygrało.

– Nie oddam w pańskie ręce mojej córeczki.

– Zatem nie może pan liczyć na moją pomoc, żegnam. – Hektor wstał i wyszedł. Schodząc schodami w dół do sali jadalnej i bankietowej był niezwykle pewny siebie, jakby wiedział że i tak Cyntia będzie jego. Tak naprawdę to nie ma się co dziwić Rodrigezowi, w końcu on należał do tej grupy ludzi, którzy zawsze zdobywali to co obiorą za swój cel... którzy zawsze zdobywają to co postanowią zdobyć.

Zapraszam także do kolejnego postu – Rozdział 4: Białe łąki