Prolog: Rok 1910

Zachęcam także do zapoznania się z wcześniejszym postem – Wprowadzenie: Na zły początek 

Mały pokój, którego ściany pokryte były starą, wyblakłą tapetą, w bladoróżowe tulipany, był niemal pusty. Znajdowała się w nim tylko jedna szafa z sosnowego drewna i pojedyncze łóżko, które stało pod samym oknem. Okryte było białym prześcieradłem. Naprzeciw łóżka, bujało się krzesło na biegunach. Młoda kobieta o jasnobrązowych włosach, siedziała na tym krześle, trzymała na kolanach czteroletniego chłopca, głaskała jego czarne jak smoła włosy i śpiewała bardzo smutną piosenkę. Maluszek był zasłuchany w słowa, jakby właśnie ktoś opowiadał mu najciekawszą z baśni. Co jakiś czas pociągał nosem i wycierał miejsce nad usteczkami haftowaną chusteczką, trzymaną w małej, bladej dłoni.

– Śpisz? – zapytała kobieta niespodziewanie i niezwykle cicho.

Chłopczyk oparł głowę o jej ramie, odchylił ją do tyłu. Miał małe oczy, zaspane, ale walczył, by powieki nie opadły. Chciał wysłuchać piosenki do końca.

– Nie – odpowiedział i pokręcił główką.

– Źle się czujesz? – dopytywała. – Boli cię jeszcze gardełko?

– Tloche. Dalej śpiewaj – polecił. Usadowił się wygodniej na jej kolanach, a ona otuliła go ramionami.

Cyntia śpiewała więc dalej. Skoro to go uspokajało, to nie potrafiła mu odmówić. Żałowała, że ona nie ma niczego co potrafiłoby wyciszyć jej myśli… jej dusze i umysł. Cóż, ona była dorosła, a główną cechą dorosłości, jest wiele problemów, na których rozwiązanie tracimy nadzieję z każdym dniem.

Pokój wypełniały odgłosy cichych słów piosenki o bezdomnym panu, karmiącym łabędzie:

Wczoraj widziałam jak tłum gapiów gęstniał

Pomóc nie mógł już nikt

Spokojne miał rysy gdy przy nim uklękłam

Płakałam tak bliski mi był

Och dziecko

gdybyś przeżyła tyle co ja

Teraz płynie niezwykłym zaprzęgiem

Do nieba wiezie go

Sześć par łabędzi

Ostatni mu oddaje hołd*⁽¹⁾

Chłopiec w końcu usnął. Kobieta przeczesała swoje brązowe włosy. Zarzuciła je przy tym do tyłu, pilnując, by żaden kosmyk nie przeciął jej twarzy. Położyła malucha w błękitnej piżamce, w wyhaftowane misie, na łóżku i okryła kołdrą. Marsel trochę się pokręcił, ułożył tak, by było mu wygodnie, a potem już spał spokojnie. Śnił o lepszym świecie, choć nie miał pojęcia, że żyje na tym gorszym. Był tylko dzieckiem, niezdającym sobie sprawy z tego, ile za nim i nieświadomym niczego, co przed nim. Kobieta chwyciła za poduszkę, która leżała obok chłopca. Złapała ją w obie, drżące dłonie i zawisła z nią nad twarzą chłopczyka. Mała lampka rzucała cień na ścianę…

Cyntia rozpruła zaszytą poduszkę i wydobyła z niej pierzaste wnętrze. Następnie rozpoczęła przepakowywanie ubrań i kosztowności z niewygodnej, ciężkiej walizki do poszwy. Wiedziała, że chłopiec jest mały, w dodatku chory i nie da rady sam iść przez niewygodne tereny. Spodziewała się, że będzie musiała go nieść większą część drogi, a z walizką byłoby to niewygodne. Materiał poszwy mogła spokojnie związać i założyć na ramie czy zarzucić na plecy, dlatego wybrała takie rozwiązanie. Po skończonych przygotowaniach, na powrót usiadła w bujanym fotelu, powieki opadały, ale nie pozwoliła sobie na sen. Patrzyła na zegar. Dochodziła godzina druga po północy. Wciąż miała nadzieje... wciąż liczyła, na pojawienie się towarzysza, ale ten się spóźniał.

Pukanie do drzwi rozeszło się po całym pokoju, było niezwykle silne, wystraszyło Cyntie. Pierw ogarnął ją strach spowodowany zaskoczeniem, potem radość, że ten, którego wyczekuje się zjawił, ale pukanie nie ustępowało, było zbyt intensywne i nachalne. Już wtedy… przed otwarciem drzwi, wiedziała, że to nie Martin. Nie myliła się. Do pokoju wtargnęło dwóch mężczyzn, obaj wysocy i silni. Zaraz po nich, przez próg przeszedł starszy pan, grubszy i o wiele niższy od swoich współpracowników. Kobieta znała tego mężczyznę, przywitała się więc:

– Witam detektywie. Czemu zawdzięczam wizytę policji o tak późnej porze? – zapytała niewinnie.

Chłopiec się przebudził, przecierał oczy dłońmi zaciśniętymi w piąstki i zastanawiał się czy to jawa, czy może jeszcze sen.

– Moją wizytę o tak późnej porze, zawdzięcza pani mężowi – udzielił odpowiedzi wąsaty, starszy pan.

Zapadła niezręczna cisza, nikt się nie śmiał i niczym nie szeleścił, nawet nie stąpał. Wszyscy byli śmiertelnie poważni i nieco zasmuceni. Tylko na twarzyczce małego chłopca pojawił się promienny uśmiech. Spojrzał na wysokich panów policjantów, następnie na matkę i detektywa.

– Tata nas odnalasł! – zawołał wesolutko. Wstał z łóżka i podbiegł do mamy. Pociągał za brzeg jej sukni co jakiś czas. – Mamusiu, to my już nie bawimy się z tatem w chowanego? – zapytał niezwykle uroczo. Był całkowicie nieświadomy powagi sytuacji.

Kobieta przykucnęła przy chłopczyku, zniżając się do jego poziomu. Chciała być mu równa. Zmusiła samą siebie do uśmiechu i dobrego słowa.

– Już nie, tata wygrał, odnalazł nas. – Gdy to mówiła, poczuła łzy stojące w jej oczach. Spojrzała jeszcze z nadzieją na detektywa.

– Proszę mi wierzyć, pani de Rodrigez, gdybym mógł postąpić inaczej, nie wahałbym się ani chwili, ale nie mogę. Pani mąż postawił mnie pod ścianą. – Mężczyzna sięgnął do kieszeni swoich spodni skrojonych na miarę. Wyjął z nich kartkę złożona na cztery. Rozłożył ją jednym wstrząśnięciem. – Tu ma pani nakaz poszukiwań. Opuściła pani dom małżeński, to bezprawne postępowanie. Jutro szukałyby panią i dziecko wszystkie patrole i posterunki policji, nie tylko w tym mieście, ale całym państwie, o ile też nie poza nim. Lepiej będzie jeśli to ja panią doprowadzę do męża, niżeli jutro miałby tego dokonać ktoś inny. Jutro zapewne przy pani boku byłby już kochanek.

– Skąd pomysł, że… – zaczęła zbulwersowana kobieta, jednocześnie powstając z kucek.

Mężczyzna jednak tylko szepnął:

– Ciii. – I przyłożył palec do ust.

Cyntia spojrzała na niego pytająco, nie rozumiała.

– Skryjmy to milczeniem – wyjaśnił.

– Skoro pan wie…

– Ja nie wiem, ja tylko przypuszczam, droga pani. – Ponownie jej przerwał.

– Dlaczego nie powie pan o swoich przypuszczeniach Hektorowi? – zapytała.

Detektyw się zamyślił. Patrzył na czterolatka, którego kobieta trzymała za rączkę. Zerknął na jej młodą twarz, bez żadnej zmarszczki i spojrzał głęboko w oczy.

– Pani Rodrigez, zadaniem policji jest zaniżać statystyki przestępczości i zapobiegać zbrodniom, a nie je prowokować. Dalszą dyskusje uważam za zbędną. Odprowadzę panią do domu. Rupert, weź chłopca na ręce – polecił jednemu z policjantów.

Wysoki, muskularnie zbudowany mężczyzna, bez słowa sprzeciwu, pochylił się po malca. Trzymał go jedną dłonią pod paszkami, a drugą pod kolanami. Detektyw chwycił za kocyk leżący na ziemi, okrył nim gołe stopy chłopca i jego nóżki.

– Cieszysz się, że wracasz do taty? – zapytał z uśmiechem.

– Baldzo – odpowiedział chłopczyk i przeczesał swoje włosy paluszkami. Był to zwyczaj, który odziedziczył po ojcu.

Detektyw spojrzał na smutną kobietę, stojącą przy jego boku.

– Przynajmniej jeden pożytek wyniknie z tego pani powrotu do męża. Radość pani dziecka. Panie przodem. – Wykonał gest zapraszający, by zachęcić ją do opuszczenia taniego, hotelowego pokoju.

Kamieniczka była przeogromna i wyglądała na niezwykle starą, choć odrestaurowaną. Płaskorzeźby w kształcie koron i postaci dziecięcych aniołów, umiejscowione były nad każdym oknem i pod każdym parapetem. Kolumny podtrzymywały jeden z większych balkonów, a taras pokryty śniegiem, prezentował się doskonale. Hektor kochał biel, która spadała z nieba, dlatego zakazał ogrodnikom odgarniania posesji przed swoją kamienicą. Uważał, że śnieg nie zabija i nikomu nie stanie się krzywda z powodu, że skrzypi pod butami. Kochał biel śniegu jeszcze z jednego powodu – to Cyntia pierwsza mu go pokazała i pozwoliła zrozumieć, poczuć.

Mężczyzna stał w otoczeniu ciężkich mebli i perskich dywanów, ze szklanką w dłoni. Alkohol płynął po jego języku spokojnie, niczym ocean w słoneczny dzień, by po chwili wedrzeć się do gardła jak wściekły pies, pragnący wydostać się z klatki. Odłożył naczynie na komodę. Wyprostował się i przeciągnął, nieco przy tym wypinając swój płaski brzuch do przodu. Przetarł oczy dwoma palcami i zerknął w mrozem skute szyby. Niewiele mógł przez nie dojrzeć. Zapiął więc swoją koszule i narzucił na plecy brunatną kamizelkę. Wyszedł do przedpokoju i zawołał służącą, która właśnie polerowała pozłacane poręczę.

– Proszę przekazać Mateo, by dorzucił więcej do pieca – rzekł do kobiety, odzianej w granatową suknie, z białym fartuszkiem na przedzie.

– Jak sobie jaśnie pan życzy, tylko… albo…

– Spokojnie, Kamilo – przerwał zakłopotanej służącej. – Czy coś się dzieje? Wiem, że jesteś tu nowa, ale powiedz. Nie krępuj się. – Zachęcił młodą brunetkę delikatnym uśmiechem.

– Mateo chciał dorzucić więcej do pieca, ale boi się, że braknie mu drew. Kopalnia opóźnia roboty z wydobyciem węgla.

– Rozumiem. A las? A drzewa? Są ścięte i zalegają na podwórku. – Hektor zmarszczył brwi, zawsze tak czynił gdy czegoś nie rozumiał, a bardzo nie lubił czuć zakłopotania i niewiedzy. Przywykł do tego, że na każde postawione przez niego pytanie, dostaje niemalże natychmiastową odpowiedź.

– Pan będzie zły, ale…

– Mów. – Stanowczy ton i przymknięte oczy wskazywały na jego irytacje, ale rozluźnione pięści, niezaciśnięte usta i spojrzenie w ziemie, sugerowały jednoznacznie zmęczenie i rezygnacje. Dwa sprzeczne uczucia, które nigdy nie powinny gościć w jednej duszy równocześnie.

– Ludzie się pochorowali, brak rąk do pracy – wyjaśniła Kamila drżącym głosem.

Hektor przemyślał sprawę bardzo szybko, bo i bez marnowania czasu miał gotowe rozwiązanie tego problemu. Wiedział, że musi podołać. Jego żona zniknęła, wraz z ich wspólnym synem. Policja mogła ich przyprowadzić w każdej chwili. Marselowi od dwóch dni dokuczała wysoka gorączka i przeziębienie, wiedział, że gdy powróci do domu, nie może marznąć, zwłaszcza, że nie wiadomo czy Cyntia zadbała o jego zdrowie i godziwe warunki.

Hektor nabrał więc powietrza do płuc. Wypuścił je, wzdychając.

– Niech Mateo dołoży do pieca. Niech czyni tak bez obaw. Jutro sam podwinę rękawy i chwycę za siekierę, jeśli zajdzie taka potrzeba. Zaangażuje też większą ilość służby do tego zadania. Jestem pewny, że mój szwagier także nie boi się ciężkiej pracy.

– Ale jak to tak, by pan Martin i pan…

– Nic się nie martw. – Pokręcił prędko głową. – Nawykłem do ciężkiej pracy. – Wykonał krok do przodu, zmniejszył dystans między sobą a kobietą. Położył swoją lewą dłoń na jej ramieniu. – I połóż się, wypocznij. Wypolerujesz tę poręcz rano.

– Pańska żona…

– Moja żona w tym temacie nie ma nic do powiedzenia – rzekł stanowczo i minął kobietę.

Obejrzała się za nim, z uwielbieniem w oczach.

Nie ma się co dziwić Kamili Peterwas. Hektor podobał się kobietom. Szerokie, muskularne ramiona. Większy, ale nieprzesadny zarost. Krótkie, czarne włosy. Do tego wszystkiego dochodził niezwykle męski ton i pewność niemal w każdym wypowiedzianym słowie. Kolejnymi cechami osobowości i zachowań Hektora był iście mocny krok, dobrotliwy uśmiech i nienaganne maniery.

– Panie Rodrigez! – krzyknął Florian. Był kucharzem, w restauracji umiejscowionej na parterze. Często odbywały się w niej huczne wesela i inne uroczystości.

– Dlaczegóż tak wrzeszczysz? – zapytał Hektor, z brakiem zaciekawienia w głosie.

– Bardzo pana przepraszam za ton, ale pańska żona w asyście policji…

– Jest tu!?

– Tak, już są na schodach – odpowiedział, dukając.

– Dziękuję za informacje. – Hektor zostawił pracownika na środku korytarza, a sam udał się w kierunku schodów. Stanął na ich szczycie. – Proszę dać mi syna – rzekł twardo do mężczyzny niosącego chłopca. Na żonę tylko rzucił gniewnym spojrzeniem, po czym przytulił malca do siebie.

– Panie Rodrigez, melduje wypełnienie obowiązków służbowych, pańska żona została przeze mnie doprowadzona do…

– Przecież widzę – warknął do detektywa. Obrócił się na pięcie i skierował wraz z chłopcem na rękach do pokoju. – Jesteś przemarznięty. Nie zimno ci, mój mały? – zapytał, z wargami tuż przy uchu Marsela.

– Tak tylko troszku – odpowiedział z lekkim uśmiechem czterolatek.

Mężczyzna wciąż niosąc syna na rękach, otworzył drzwi delikatnie nogą, te same, które wcześniej pozostawił uchylone. Minął salon, przeszedł po perskim dywanie i dotarł do dużych, dwuskrzydłowych drzwi. Rozsunął jedno skrzydło i stanął nad łóżkiem syna. Miało wysokie barierki dla bezpieczeństwa, by mały nie spadł na podłogę podczas snu. W barierce po lewej stronie, było też wycięte wejście, nie tylko by ułatwić chłopcu opuszczanie posłania, ale także by któreś z dorosłych mogło usiąść na jego łóżku i utulić go do snu. Maluch z radością zatopił się w miękkiej, puszystej pierzynie.

– Czekaj, przykryję cię bardziej, byś nie zmarzł i mocniej się nie pochorował. – Jak powiedział, tak uczynił. Przykrył chłopca, nie tylko pierzyną, ale także otulił kocem pod samą szyje. – Podobała ci się przygoda, łobuzie? – zapytał, z ciepłym uśmiechem.

– Trochę tylko, bo zimno trochę też – odpowiedział, pocierając zmęczone i zaspane oczko. Drugie miał już skryte pod powieką.

– Cały czas byłeś w piżamce? – podpytywał.

– Calutki.

– Nie miałeś na sobie płaszczyka ani sweterka?

– Nic, tylko to i kocyk – odpowiedział Marsel. – Jutro też się ze mną pobawisz w chowanego?

– Tak. Jeśli tylko będziesz się dobrze czuł, to tak. Śpij już. – Hektor pochylił się nad chłopcem, musnął jego czoło swoimi drżącymi ze zdenerwowania wargami i po raz kolejny sprawdził czy maluch jest porządnie okryty. Dotknął także jego stóp, by upewnić się czy nie są lodowate. Nie uznał ich za wystarczająco ciepłe, dlatego śpiącemu synowi założył grube, wełniane skarpetki i ponownie okrył szczelnie pierzyną, a następnie kocykiem.

– Kocham cię tatusiu – usłyszał od pół-śpiącego, czteroletniego chłopca.

Kobieta, wraz z detektywem, stała pod drzwiami, które prowadziły do jej małżeńskiego pokoju, z dwiema sypialniami. Reszta policjantów została na dole, gdzie gospodyni poczęstowała ich kanapkami na ciepło. Byli zachwyceni. Wąsaty, starszy pan spojrzał na Cyntie i nie wiedział, jak postąpić. Z jednej strony bardzo nie chciał się wtrącać, z drugiej było mu jej zwyczajnie żal.

– Może wejść tam z panią? – zaproponował pytająco, choć bardzo nie lubił się mieszać w sprawy małżeńskie, zwłaszcza, że sam był kawalerem i tak naprawdę, o związkach małżeńskich nie miał bladego pojęcia.

– Nie, nie trzeba – odpowiedziała niepewnym i nieprzyjemnym tonem. – Bardzo dziękuje za to, że chce mi pan pomóc – rzekła, już znacznie milej.

– Dla mnie to żaden kłopot. Mogę także pomówić z mężem.

– Nie, naprawdę nie trzeba. Doceniam chęci, ale to mój problem, to ja naważyłam tego piwa.

– Podziwiam odwagę. – Detektyw uśmiechnął się ciepło.

Cyntia położyła dłoń na klamce i nacisnęła ją w dół. Hektor zdawał się jakby tylko na to czekać. Otworzył drzwi ostrym szarpnięciem. Wychylił się na korytarz tylko głową.

– Panu już podziękujemy – zwrócił się do starszego mężczyzny. – Zapraszam – to słowo skierował do kobiety i otworzył drzwi znacznie szerzej. Wyczekiwał tuż przy futrynie, aż przekroczy próg. Następnie zamknął drzwi i przekręcił klucz w zamku.

– Potrafię zrozumieć naprawdę wiele – zaczął, starając się pozbyć śladu łez z oczu. – Potrafię zrozumieć to, że chciałaś ode mnie odejść…

– W takim razie mnie uwolnij – zaproponowała szybko.

Hektor zapobiegawczo oddalił się kilka kroków od żony i oparł o komodę, stojącą w przeciwległym krańcu pokoju. Pokiwał palcem w lewo i w prawo, zdradzając tym gestem swoje zdenerwowanie.

– Potrafię zrozumieć, to nie to samo, co potrafię zaakceptować – wyjaśnił twardo.

Kobieta milczała. Stała sztywno, jakby uczestniczyła w rozprawie i właśnie oczekiwała wyroku. Bała się tego, jaki zapadnie.

– Jednak Cyntio, jaką ty jesteś matką? – zapytał z krzywym uśmiechem i niedowierzaniem w głosie. – Pominę fakt, że chciałaś pozbawić dziecko ojca, a mnie syna, ale Marsel jest chory. Widziałaś, jak źle z nim było poprzedniej nocy! – uniósł się. – Jeśli nabawi się zapalenia płuc, może umrzeć. Urodził się za wcześnie, jest chorowitym dzieckiem, a ty go jeszcze narażasz!?

– Możesz nie krzy…

Uderzenie pięści o blat komody, przerwało Cyntii wypowiedź. Zatrzęsła się w przestrachu i z powodu zaskoczenia. Zamilkła, widząc gniew w oczach męża.

Hektor dłuższą chwilę zbierał myśli, na skutek czego w pomieszczeniu panowała niemal grobowa cisza. Cyntia tylko niekiedy nerwowo przestępowała z nogi na nogę, a jej obcasiki stukały o drewniany parkiet.

– Nie potrafisz zrozumieć, że ty i Marsel jesteście dla mnie wszystkim, co mam?

– Masz fabrykę, samochód…

– To nieważne! To nic niewarte rzeczy! Nie zastąpią mi syna ani żony. Jaki był powód ucieczki? Kaprys? – dopytywał.

– Kto ci powiedział? Kto cię zbudził? – Patrzyła na niego zmartwionym wzrokiem.

– A czy to ważne?

– Zadajesz pytania i żądasz odpowiedzi, dlaczego sam nie stosujesz się do reguł własnej gry!? – zadała pytanie, krzycząc tak, że jej głos odbił się od ścian pokrytych ciemnym, zielonym kolorem.

Hektor jednak milczał, nawet nie ruszył się z miejsca.

– Zadałam pytanie, kto ci powiedział o tym, że wyszłam i że wzięłam Marsela!? – Cyntia nie spuszczała z tonu.

Hektor zrobił krok do przodu, następnie kolejny i tak w bardzo wolnym tempie, zbliżał się do żony.

– Stój! – rozkazała. – Nie podchodź! – Cofnęła się nerwowo, wpadła plecami na szafę wolnostojącą, następnie na ścianę tuż przy oknie. – Hektor, prosiłam, byś się nie zbliżał. – Niespodziewanie łzy stanęły w jej oczach.

Mężczyzna przystanął.

– Nie, najdroższa, ty nie prosiłaś, ty rozkazałaś. Na dodatek uczyniłaś to krzycząc. Nie zamierzam tolerować takiego tonu u mojej żony – uprzedził.

– Powiedz, proszę, kto ci powiedział o tym, że opuściłam dom?

– Martin – wyjawił.

Kobieta była zdziwiona, wręcz zszokowana.

– Tak, dobrze słyszysz. Twój brat. Nawet twoja rodzina jest po mojej stronie. Nie masz tutaj już ani jednego sprzymierzeńca.

Cyntii łza potoczyła się po policzku. Zdrada najbliższego… zdrada rodziny bolała najbardziej.

– Wiesz, co ludzie mówią za plecami? Że wymykasz się potajemnie do kochanka. Głoszą różne spekulacje. Mam w nie wierzyć?

– Nie wiem. – Wzruszyła ramionami.

– Chcesz, bym w nie uwierzył?

– Zrób jak uważasz. – Patrzyła się na dywan, wzrok miała w niego dosłownie wbity, a głowę lekko skierowaną w lewo. Jej postawa zdradzała obojętność.

– Ja sądzę, że to była tylko taka demonstracja z twojej strony. Coś ci się nie spodobało i postanowiłaś dać mi nauczkę. Pokazać, na ile cię stać i do czego jesteś zdolna. Przykro tylko, że byłaś w stanie posłużyć się do tego celu naszym synem.

– A gdyby nie był nasz? – zapytała nagle, spoglądając mu w twarz.

– Co p… p… po…powiedziałaś? – zająknął się, choć nie miał tego w zwyczaju.

– Gdyby Marsel nie był twoim synem? – zapytała wprost.

– Nigdy bym w to nie uwierzył i teraz także w to nie wierzę. Mówisz tak tylko, by mnie zabolało. Jesteś w tej chwili bezduszna.

– Bo chcę ci zadać ból?

– Nie, Cyntio. Zapewne masz więcej powodów, niż palców u rąk, by mnie krzywdzić. Jednak czy masz choć jeden powód, by krzywdzić Marsela?

Młoda kobieta pokręciła głową.

– Jak ty nic nie rozumiesz – powiedziała, jakby do siebie. – A jakby plotki były prawdą? Co jeśli miałabym kochanka, a Marsel nie byłby twym dzieckiem?

Hektor uśmiechnął się pod nosem, zmarszczył brwi, następnie wystrzelił je w górę, w kierunku swoich gęstych, choć krótkich włosów.

– Nie musisz wymyślać takich głupot, bo i tak cię nie odeślę. Nie patrz się tak. Po twoim poczynaniu, powinienem to zrobić, ale darze zbyt wielkim szacunkiem twą matkę i mam poszanowanie dla pamięci o twym ojcu, dlatego zostaniesz przy mnie i nie będę zawierzał tym bredniom. Po odesłaniu byłabyś nikim, nic niewartą, puszczalską suką, której nie zechciał nawet mąż. Nie chcesz takiego życia i ja dla ciebie nie chcę takiego życia. Nie taką matkę ma mieć mój syn – wyjaśnił ostro, ale bez zbędnych porywów gniewu. Jego wypowiedź była po prostu rzeczowa.

– A gdyby nie był twój? Gdyby kochanek był prawdą? – naciskała.

Hektor pokonał dystans jaki dzielił go od żony.

– W życiu nie uwierzę, że Marsel nie jest moim dzieckiem – rzucił kobiecie prosto w twarz. – Sprawę twego kochanka pozostawiam tematem otwartym między nami, jednak wybacz, dzisiejszej nocy nie mam już ochoty na żadną rozmowę z tobą, choćby najmniejszą. – Uśmiechnął się cynicznie. Chwycił za karafkę stojącą na komodzie obok kobiety. Odkorkował ją. Odstawił kryształowy korek na blat z ciężkiego drewna, a sam wyszedł, trzaskając przy tym drzwiami. Był już na schodach, gdy postanowił zawrócić.

Jego żona nadal stała w tym samym miejscu, w jakim się znajdowała, gdy wychodził. Spojrzał na nią, uśmiechnął się krzywo.

– Liczę na to, że kiedy powrócę do izby, to nadal w niej będziesz. Najlepiej już w łóżku. – Podszedł, chwycił w dwa palce jej podbródek i zmusił, by spojrzała mu w twarz. – Ze względu na twoje zachowanie w ostatnim czasie, prosiłbym cię, byś nie opuszczała nazbyt często naszego pokoju, a o każdym wyjściu, nawet tym do ogrodu, mam być przez ciebie informowany i wyrazić na nie zgodę. Bez mojego pozwolenia, nie chcę cię widzieć choćby krok za progiem drzwi wejściowych. Rozumiemy się, najdroższa?

Cyntia milczała, chwycił więc drugą dłonią za jej ramię i mocniej zacisnął na nim palce.

– Hektor, puść – zawołała słabo, jakby nie miała już siły na walkę, na jakikolwiek sprzeciw i krzyk.

W efekcie mężczyzna ścisnął jeszcze mocniej.

– Hektor, proszę – zaskomlała.

Włożył jeszcze większy nacisk na swoje palce, cały czas nie spuszczając twarzy kobiety ze swoich oczu.

– Zostaną siniaki…. – Poczuła taki ból, że kolana się pod nią ugięły.

– Nie usłyszałem jeszcze odpowiedzi na pytanie – wyjaśnił statecznie, w wielkim opanowaniu.

– Zrozumiałam – udzieliła mu odpowiedzi. Łzy potoczyły się po jej policzku.

Scałował jedną z nich.

– Bardzo nie lubię, gdy płaczesz – wyjawił, ze znaczną dozą smutku w głosie i opuścił pokój.

Cyntia przywarła plecami do lodowatej ściany, osunęła się po niej, aż w końcu jej pupa dotknęła zimnego parkietu. Podkuliła kolana pod brodę i zapłakała.

Hektor w tym czasie zmierzał schodami w dół. Minął jednego z służących – tego który zajmował się ogrodem i drobnymi pracami naprawczymi.

– Paul, mam prośbę – rzekł i odwrócił się w stronę brodatego mężczyzny, odzianego w robocze, choć czyste i schludne ubranie.

– Słucham pana. – Paul był skupiony na słowach szefa.

– Obserwuj dyskretnie pokój mojej rodziny, dopóki nie powrócę. Prosiłbym też o to, by ta prośba pozostała między nami.

– Jak tylko pan życzy. – Brunet ukłonił się delikatnie, następnie odwrócił plecami do Hektora i skierował swoje kroki pod drzwi, które dumnie zdobiła tabliczka z napisem: Pokój państwa Rodrigez.

*⁽¹⁾ Piosenka Edyty Bartosiewicz – Dziecko

Zapraszam także do kolejnego postu – Rozdział 1: Drogą przypadku