Rozdział 2 - Rodziny nie wybierasz

Zachęcam także do zapoznania się z wcześniejszym postem – Rozdział 1: Drogą przypadku 

Tym co trafili tu po raz pierwszy, przypominam, że opowiadanie zaczyna się od postu - Wprowadzenie: Na zły początek

Hektor zatrzymał samochód przed samą bramą z już rdzewiejącej stali. Spojrzał na wielką posiadłość, liczne rzeźby i fontannę widoczną poprzez kraty. Następnie zerknął na Cyntie.

– To tutaj? – spytał uprzejmie.

– Tak, pójdę sama, możesz już wracać do domu.

– Ależ nie martw się tak o mój powrót. Znajdę jeszcze chwilę czasu na odprowadzenie panienki. – Hektor wysiadł z wozu, zbliżył się do muru, do którego przytwierdzona była brama i pociągnął za sznurek wprawiając dzwon w ruch. Nie tylko ten zewnętrzny właśnie wybrzmiał, ale też ten umiejscowiony w pokoju służby. Powrócił do samochodu i postanowił zaczekać.

– Jeśli martwisz się zwrotem ubrania, to…

– Cyntio, naprawdę sądzisz, że mogłoby mi zależeć na jednej koszuli i parze spodni? Odprowadzę cię, bo chcę mieć pewność, że trafiłaś bezpiecznie do domu. Uznaj to za dżentelmeńską przysługę.

– Jesteśmy pod moim domem, nie zabłądzę, trafię sama – upierała się.

– Pewności nigdy nie ma, w końcu już raz zbłądziłaś. – Uśmiechnął się chłodno.

– Za daleko się zapuściłam w drogę – burknęła niechętnie.

– Wolę mieć pewność, że tym razem będziesz zmierzała w odpowiednim kierunku, prosto pod drzwi swojego pokoju, dlatego zamierzam tego dopilnować.

– Jesteś uparty.

– Jak każdy stary kawaler – odrzekł.

Dwóch służących zaczęło mocować się z bramą, a Hektor zanim ruszył samochodem przed siebie, zerknął jeszcze na chmury. Zdawały się być ciężkie, burzowe.

– Czy w tym mieście deszcze są aż tak nazbyt częste? – zapytał Cyntii.

– Tylko jesienią i latem, ale latem to ciepłe burze, po których powietrze staje się lżejsze.

– Tak jak po kłótni kochanków – zaczął zbytnio śmiało. – Wybacz, po prostu słyszałem kiedyś takie porównanie. Nie powinienem go używać przy damie.

– Nic się nie stało. Naprawdę trafione porównanie. Pogratuluj tej osobie jasności spojrzenia i zabarwienia humorystycznego.

– Przekażę, jeszcze w tym tygodniu będę miał ku temu okazje. Tą osobą jest moja siostra – wyjawił.

Kiedy mijali bramę, Cyntia była coraz bardziej poddenerwowana, choć starała się zachować pozorny chłód. Hektor jednak zerkał na nią i dał radę wyczytać z ruchu jej ciała, że coś jest nie w porządku. Pewnie nabroiła i teraz boi się powrotu – pomyślał. Te przypuszczenia były jeszcze jednym z powodów, dla których chciał ją odprowadzić. Niczym prawdziwy dżentelmen wysiadł pierwszy i otworzył przed dziewczyną drzwi samochodu, następnie rozwarł przed jej obliczem te wejściowe.

– Panienko Montenegro, pani ojciec… – zaczął jeden z lokai.

– Co z moim ojcem!? – krzyknęła.

– Na górze czeka pani ma… – lokaj nie zdążył udzielić odpowiedzi na pytanie Cyntii, gdyż ta już pognała do góry po szerokich i lekko zakręconych schodach, wyłożonych czerwonym dywanem.

Hektor pobiegł za nią.

Cyntia bez pukania wpadła do pokoju swojej matki. Nie zamknęła za sobą drzwi, więc Rodrigez stanął w progu i oparł się o futrynę.

– Matko, co z ojcem? – zapytała Cyntia kobitę, która nawet na nią nie patrzyła.

Marta Montenegro stała bowiem twarzą do okna i zdawała się trwać w głębokim zamyśleniu. Niespodziewanie jednak się odwróciła i wymierzyła córce siarczysty policzek.

– Tata miał zawał – wyjaśniła stanowczo.

Hektor stał spokojnie i nie wtrącał się do rodzinnych spraw nie jego rodziny. Spojrzał w ziemie, wyprostował się, na krótki moment zamyślił. Przestąpił delikatnie i powoli, niemal bezszelestnie przez próg.

– Jak to się stało? – zapytała Cyntia, dotykając delikatni prawą dłonią lewego policzka. Kilka łez wypłynęło z jej oczu.

– Szukał ciebie – wyjaśniła kobieta. Była w pełni opanowana, zła i rozgoryczona, ale nie agresywna. Jednak kiedy podniosła rękę na córkę po raz kolejny, Hektor się wtrącił i wstąpił między obie panie. Nie zrobił tego ostentacyjnie stając na samym środku, a jedynie delikatnie wychylając się.

– Nie chciałbym się wtrącać – rzekł niezwykle pewnie, wyciągając prawą dłoń z kieszeni, a lewą zdejmując okrycie głowy. – Ja nie śmiem pani radzić jak wychowywać dzieci, gdyż nie jest to moją sprawą, ale sądzę, że jeden policzek dziewczynie w zupełności wystarczy.

– Kim pan jest?

– Hektor Rodrigez – odpowiedział.

– Marta Montenegro – rzekła kobieta i wyciągnęła dłoń przed siebie.

Hektor po raz kolejny zachował się z klasą i przyzwoitością. Delikatnie się pochylił i uniósł dłoń kobiety do swoich ust.

– Pani córka zbłądziła w lesie, odwiózłbym ją już w nocy, ale drogi były nieprzejezdne. Wąwóz się szybko napełnia, na nasze szczęście też szybko osusza.

– Wąwóz przy drodze, ten dzielący las na połowy?

– Z matematycznego punktu widzenia, nie są to połowy, ale tak, mówimy o tym samym wąwozie. – Uśmiechnął się.

– Dziękuje za bezpieczne schronienie i transport dla mej córki. – Kobieta poprawiła kołnierzyk swojej sukni, który był uniesiony do góry i zapięty broszką. Bordowa suknia idealnie kontrastowała z bielą tego właśnie kołnierzyka. – Jestem panu naprawdę wdzięczna.

– Nie było to dla mnie żadnym kłopotem, proszę więc wstrzymać salwy honorowe – zażartował. Zaśmiał się delikatnie, a potem zasłuchał w ciszę jaka nastała i usłyszał jak krople deszczu dudnią o parapet.

– Proszę nie być takim skromnym. Jest pan naprawdę przyzwoitym, odpowiedzialnym i bezinteresownym człowiekiem. Przynajmniej na pierwszy rzut oka. – Marta najwidoczniej polubiła Hektora i dawała mu to do zrozumienia, wyliczając te wszystkie zalety.

Rodrigez jednak nie był mężczyzną, który zachwyca się po usłyszeniu komplementu z ust dam, dlatego nieco zadrwił z porządków dzisiejszego świata:

– Ja nie wiem dokąd ten świat zmierza, skoro doszło to tego, że jeżeli ktoś nie zrobił komuś świństwa, to zaraz uważa się go za szlachetnego człowieka.

– Nie każdy przygarnąłby do domu obcą kobietę.

– Zapewniam panią, że większość mężczyzn, by tak uczyniła.

– Ale większość w wiadomym celu.

– Nie przeczę. – Delikatnie schylił głowę na prawą stronę i uśmiechnął się skromnie.

– Zatem jeśli mogę się panu jakoś odwdzięczyć, to proszę się nie krępować.

Hektor nie skorzystałby w normalnej sytuacji z propozycji pani domu, ale zdawało się padać coraz bardziej, więc nie miał wyjścia.

– Jak słusznie pani zauważyła podczas deszczu wąwóz jest nieprzejezdny, a innej drogi do mojej posiadłości nie ma. Tak więc jeśli mogę liczyć na pani gościnę, na tę jedną noc, dopóki droga się nie osuszy, to byłbym naprawdę wdzięczny. Oczywiście zrozumiem odmowę. Stan zdrowia pani męża będzie odpowiednim usprawiedliwieniem.

– Ależ nie ma najmniejszego problemu. Chętnie pana ugoszczę. Ma pan z sobą jakieś bagaże, jeśli tak to ześlę kogoś z służby do pańskiego samochodu.

– Nie, nie byłem przygotowany na nocleg w obcym miejscu. Myślałem, że zdążę przed burzą. Szczerze to chyba się łudziłem.

– Rozumiem. Trafił pan tutaj z winy mej córki, więc nie mogę pana wystawić za drzwi, to byłoby aż nazbyt niegrzeczne.

– Zatem naprawdę, jeszcze raz, dziękuje.

– Za chwilę zjawi się ktoś i zaprowadzi pana do pokoju gościnnego. – Marta skierowała swoje kroki w stronę sypialnianego łoża, pociągnęła za sznureczek zwisający ze ściany, ten zakończony był ozdobną, białą perłą.

– Dobrze. Pozwoli jednak pani, że zaczekam na zewnątrz. Nie chciałbym mieszać się do rodzinnych spraw. Tylko proszę, naprawdę bardzo proszę nie bić już córki. Myślę, że strach jakiego się najadła, zarówno wczoraj, jak ten teraz o zdrowie ojca jest już wystarczającą karą. Do widzenia. – Hektor ukłonił się delikatnie i skierował do wyjścia, po drodze rzucając jeszcze Cyntii ciepłe spojrzenie.

– Liczę, że będzie nam pan towarzyszył przy śniadaniu. – Zatrzymała go tymi słowami Marta.

– Jeśli tylko pani mnie zaprosi, to niegrzecznie byłoby odmówić.

– Zatem zapraszam.

– Dobrze, zjawię się. Proszę przekazać ode mnie mężowi pozdrowienia i życzenia szybkiego powrotu do zdrowia.

– Oczywiście.

Hektor wycofał się z pokoju pani Marty Montenegro. Nie oczekiwał długo na służącego. Mężczyzna ubrany w białą koszule i czarne spodnie wskazał pokój gościnny i zachęcił do dzwonienia dzwoneczkiem, gdyby tylko czegoś potrzebował.

Hektor zasiadł na wygodnym, dużym łóżku z kutej stali. Wzór stelaża przypomniał mu kraty więzienne, albo sposób kładzenia cegieł podczas murowania. Położył cylinder obok siebie, opadł plecami na świeżą pościel i zamknął na chwile powieki. Przypomniał sobie czas kiedy jeszcze grywał na fortepianie, ten ostatni z koncertów kameralnych, wydawanych dla najbliższych jego matki. Dziesięć jego palców sunęło zwiewnie i płynnie po biało-czarnych klawiszach i wygrywało nuty dobrze znanej mu piosenki:

Od bukieciku róż po bukiet łez

Od przenajświętszych słów po męski grzech

Jest ta odległość

Co męczy nas i rodzi wściekłość

Bo nie rozumie jej nikt…

Od brudu prosto w twarz

Po gwiezdny pył

Ot dobrze mnie już znasz

Bo kto tu był jest ta odległość

Co męczy nas i rodzi wściekłość

Bo nie rozumie jej nikt…*⁽³⁾

Cyntia patrzyła jak Hektor wycofuje się z pokoju, z niekrytym wdziękiem i przyzwoitością. Następnie spojrzała na matkę, czując na sobie jej nieustępliwy wzrok.

– Powiedz mi chociaż, że to nie jest kolejny syn ogrodnika – zażądała Marta ostrym tonem.

– Nie, to muzyk.

– Mam cichą nadzieję, że nie uliczny. – Głos pani Montenegro był lodowaty niczym Antarktyda nocą

– Co z ojcem? – dopytywała Cyntia, pragnąca jednocześnie zakończyć temat Williama i Hektora, który niespodziewanie zmieszał się w jeden.

– Już lepiej, był u niego lekarz. Nie może się denerwować i trzeba oszczędzać mu stresów. Więc dowiedz się lepiej dokładnie kim jest Hektor Rodrigez, zanim przyjdzie nam go przedstawić twemu ojcu.

– Mam pytać o tytuł, czy może od razu o stan majątku? – Cyntia była do bólu bezczelna. Jednak zanim matka zdążyła wykonać jakikolwiek krok w jej kierunku, ta wyszła szybkim tempem z pokoju.

Hektor stał na krańcu dużego korytarza. Szeroko rozstawionymi rękoma opierał się o parapet. Patrzył przez lśniące szyby dużego, strzelistego okna. Od razu wyczuł na swoich plecach czyjś wzrok. Odwrócił się. Uśmiechnął.

– Cyntia. – Niemal celebrował w ustach jej imię, jakby je smakował. – Miło cię widzieć ponownie. Towarzyszyć ci w drodze na śniadanie? – zapytał.

– Dziękuję, że o tym pomyślałeś. Dołączę do was później. Pierw chciałabym sprawdzić jak się miewa tata. Proszę mi wybaczyć. – Skinęła uprzejmie głową i już miała skręcić do pokoju, w którym odpoczywał jej ojciec, gdy poczuła jak dłoń Hektora delikatnie zaciska się na jej ramieniu.

– Przepraszam, jeśli ścisnąłem za mocno, nie chciałem. – Przyglądał się wyraźnie jej policzkowi. – Pani matka najwidoczniej spełniła moją prośbę.

– Musisz…

– Ciii, nie muszę i nie chcę do tego wracać. Nie mam w zwyczaju zawstydzać kobiet. Chciałbym tylko coś wyjaśnić, by wiedzieć jak mam się do ciebie zwracać. Powinniśmy się w końcu zdecydować czy tytułujemy się panienka i pan, czy przechodzimy do bardziej zaprzyjaźnionej formy. Jak na razie używamy tego zamiennie, a takich przeskoków nie uważam za konieczne.

Kobieta się uśmiechnęła. Wyciągnęła rękę przed siebie.

– Cyntia – powiedziała pewnie i zarazem niezwykle delikatnie.

– Zatem… Hektor. – Uścisnął jej dłoń nie w sposób w jaki mężczyzna powinien ściskać kobiece dłonie, a jakby zawierał umowę z niedoścignionym wspólnikiem. – Jak się miewa twój ojciec?

– Z tego co mówi matka nie jest tak najgorzej. Właśnie do niego zmierzałam, by samej się upewnić.

– W takim stroju? – Uniósł brwi do góry w geście zdziwienia.

– Tak, ale…

– Jeśli mogę coś doradzić, Cyntio, to tylko to byś się przebrała.

– Sugerujesz, że…

– Że żaden ojciec po zawale nie ozdrowieje, widząc ponad dobę nieobecną córkę w męskim ubraniu, nieznanego mu mężczyzny.

– Strasznie generalizujesz.

– Nie, po prostu znam życie.

– Zaraz zdradzisz mi sekreciki ze swojego życia i będzie tam wzmianka o córce i zawale, czy się mylę? – zapytała z rozbawieniem.

Hektor ledwie powstrzymywał kąciki swoich ust, by nie uniosły się ku górze.

– Bez przesady panienko Montenegro, aż taki stary chyba nie jestem, aczkolwiek cenie to w tobie i uwielbiam zarazem.

– Co takiego? – zapytała, opierając się jedną dłonią o parapet.

Hektora twarz znajdowała się niebezpiecznie blisko jej twarzy.

– Twoją bezpośredniość i poczucie humoru.

– Nie jestem na co dzień bezpośrednia, po prostu przy tobie czuje, że mogę sobie na to pozwolić. Jednak z tą córką i żoną, to był zamierzony żart.

Hektor przybliżył swoje usta jeszcze bliżej delikatnie rozchylonych warg Cyntii, jednak nie dane im było się pocałować. Pojawiła się bowiem Julia, siostra dziewczyny.

– Witam, nie przeszkadzam? – zaczęła niezwykle pewnie. Podeszła śpiesznym krokiem do swojej siostry i jej towarzysza.

Hektor spojrzał na kobietę o mocno brązowych włosach, znacznie ciemniejszych niż włosy Cyntii. Jej skóra zdawała się być jednak równie miękka, a twarz nie zdradzała wieku. Kobiety wyglądają niezwykle młodo w tej rodzinie – pomyślał mężczyzna i rozpoczął od przedstawienia się:

– My się jeszcze nie znamy. Hektor Rodrigez.

– Julia Montenegro, niebawem Brown – odpowiedziała, a jej głos stracił na pewności. Patrzyła na bruneta jakby widziała w nim zjawę, ducha, albo jakąś maszkarę.

Hektor ujął dłoń kobiety, delikatnie się pochylił, pocałował w jej wierzch i uśmiechnął się. On także wyglądał na zaskoczonego reakcją kobiety. Kiedy jednak ta zapytała: Czy coś nie tak?, postanowił zachować się jak zwykle, grzecznie i przyzwoicie. Na poczekaniu więc wymyślił inny powód:

– Nie, przepraszam. Pochodzę z Hiszpanii i tam panuje nieco inny zwyczaj. Już wyjaśniam, paniom. Otóż u nas kobieta zachowuje swoje nazwisko nawet po zamążpójściu.

– Nie przyjmuje nazwiska męża? – zdziwiła się Cyntia.

– Przyjmuje, poprzedza je swoim nazwiskiem i głoską de.

– Czyli jakby moja siostra zdecydowała się za pana wyjść, przyjmując to oczywiście czysto teoretycznie… – zaczęła Julia, a Hektor się roześmiał.

Pokiwał głową.

– Tak, oczywiście, czysto teoretycznie – powtórzył po niej.

– To wtedy nosiła by nazwisko de Rodrigez, tak?

– Dokładnie. Pani siostra przedstawiałaby się wtedy Cyntia Montenegro de Rodrigez – wyjaśnił dokładnie.

– Nawet ładnie brzmi.

– Też tak uważam – poparł zdanie Julii Hektor.

– Przestańcie już. – Cyntia wydawała się być zakłopotana, nawet delikatnie klepnęła siostrę w ramie dla zaprzestania tych żartów.

– Pozwolę sobie już opuścić miłe panie. Przyjemnie było poznać. – Hektor skłonił się delikatnie i odstąpił o krok od parapetu, o który się opierał. – A tobie, naprawdę radzę się przebrać, zarówno przed śniadaniem, jak i przed wizytą u ojca.

– Za moment naprawdę pomyślę, że zależy ci na ubraniu – docięła Cyntia.

Hektor już nic nie odpowiedział, tylko ponownie się uśmiechnął, pokręcił głową, jakby chciał od siebie odgonić jakąś myśl i skierował swoje kroki w dół schodów.

– Kto to? Jak go poznałaś? Przystojny. Musisz mi koniecznie wszystko opowiedzieć. – Julia chwyciła Cyntie pod bok i zaczęła ciągnąć ją w kierunku swojego pokoju.

– Ale ja miałam iść do ojca…

– Ojciec poczeka, poza tym wracam od niego, spał. – Julia nie ustępowała młodszej o dwa lata siostrze. Uznała za priorytet dowiedzenie się kim tak naprawdę jest Hektor Rodrigez.

Hektor w tym czasie zmierzył na dół wolnym krokiem. Już miał zasiąść przy jednym ze stolików i poczekać na członków rodziny Montenegro, gdy Marta znalazła się przy jego boku.

– Cyntia naprawdę nie sprawiła panu kłopotów? – zapytała, wciskając mu rękę pod ramie, jakby był co najmniej jej zięciem.

– Nawet najmniejszego – odpowiedział z przekonaniem.

– Na śniadaniu dołączy do nas jeszcze pan Brown.

– Narzeczony pani starszej córki. – Hektor nawet za gestykulował dłonią z wyraźnym zadowoleniem, że poznał już część rodziny Cyntii.

– Skąd pan wie? A z resztą, to nie ważne. Widzę, że szybko zawiera pan nowe znajomości, to niebywała i przydatna cecha, zwłaszcza w interesach.

– Przydatek bywa szkodliwy. Wszystko jednak zależy od dowolnej interpretacji.

– Może być ten stolik? – zapytała Marta Hektora, który tylko skinął głową, na widok jednego ze środkowych stolików.

Odstawił krzesło przed panią Montenegro i wsunął je delikatnie, gdy zaczęła je zajmować.

– Ma pan dobre maniery.

– Wychowanie zawdzięcza się rodzicom. Gdyby żyli, przekazałbym im gratulacje od pani. Przepraszam, że zapytam, ale czym państwo się tak właściwie zajmują? Sala jadalna jest w stanie pomieścić co najmniej setkę osób. – Rozejrzał się dookoła, a nawet spojrzał na wysokie sklepienie, pełne różowych zdobień.

– Odbywają się tutaj aukcje, przedstawienia teatralne, liczne uroczystości kulturowe, ale także rodzinne przyjęcia.

– Zatem wnioskuje, że rodzina Montenegro lubi się bawić i wie jak to robić.

– Może się pan sam o tym przekonać. Dziś odbędzie się uroczysta kolacja z okazji zaręczyn mojej córki. Byłabym niezmiernie zachwycona, gdyby pan towarzyszył Cyntii na tę okoliczność.

– Tylko jeśli sama mnie o to poprosi – rzekł pewnie Hektor i spojrzał na mężczyznę, który właśnie stanął przy ich stoliku.

– Bastian? – zdziwiła się kobieta. – Myślałam, że przybędziesz nieco później, ani Cyntii ani Julii, jak sam widzisz, jeszcze nie ma przy stole.

Podczas kiedy kobieta wylewnie witała się z blondwłosym mężczyzną, całując go w oba policzki, Hektor wstał by się przywitać i przedstawić.

– Bastian Brown – usłyszał w odpowiedzi na powitanie.

Cała trójka zasiadła do stołu, ale dwoje z nich, po krótkiej chwili ponownie musiało wstać. Taki był zwyczaj świadczący o dobrym zachowaniu się przy stole. Kiedy Julia i Cyntia zajmowały swoje miejsca, Hektor i Bastian stali sztywno przy swoich nakryciach.

– Chyba jesteśmy w komplecie. Mój mąż zje u siebie, po krótkiej drzemce, z racji stanu swego zdrowia.

– A gdzież to się podziewa mój przyszły szwagier? – zapytał Bastian z uśmiechem od ucha do ucha.

– Martin wyruszył na jedną z pielgrzymek wraz z wiernymi. Nie mamy innego wyjścia jak tylko zaakceptować jego wybór. Chce pełnić służbę w imię Boga.

– To musi być przykre, że jedyny państwa syn i prawowity spadkobierca, zrzeka się wszystkiego na rzecz zostania duchownym – wywnioskował Hektor.

– Na szczęście mamy jeszcze dwie córki. – Marta się uśmiechnęła pokrzepiająco.

– Niemniej logicznie myśląc, nazwisko pani męża jak i jego majątek przepada – wtrącił się Hektor.

– Będzie w rękach jednej, albo obydwu z mych córek – upierała się kobieta.

– W rękach ich mężów – wyjaśnił nieco posmutniały.

– Na szczęście reformy idą na przód i może już niedługo…

– Za dziesiątki lat – wtrącił z radością Bastian.

– Lepiej za dziesiątki lat niż gdyby miały w ogóle nie nadejść – rzekła pewnie Cyntia i odsunęła się nieznacznie na bok, gdy kelner podawał do stołu.

Mężczyzna elegancko ubrany w białą koszule i czarny uniform stawiał na wykrochmalony obrus wszystkie dania śniadaniowe, które przywiózł na wózku ułatwiającym mu pracę.

– A ty jakie masz zdanie na ten temat? – zapytała niespodziewanie Hektora.

– Mnie samemu reformy kojarzą się z pójściem pod gilotynę – zażartował.

– Czyli nie jesteś w stanie zaakceptować zmian, które niosą ze sobą uwolnienie kobiet.

– Jeśli będę zmuszony je zaakceptować, to niczym człowiek stworzony do godzenia się z losem – zaakceptuję je. Jednak sam osobiście uważam, że nie ma zmian, które przynoszą z sobą same dobra. Każda rewolucja ma to do siebie, że w szczypcie dobra, niesie ogromy zła.

– Co może być złego w tym, że kobietom da się prawo do głosowania?

– Interesujesz się polityką, Cyntio? – zapytał Hektor zmieniając ton na znacznie poważniejszy.

– Niekoniecznie, ale gdybym już musiała głosować, to…

– Czy możemy zmienić temat? – przerwał jej Rodrigez. – Bardzo nie lubię się sprzeczać przy stole – wyjaśnił.

– Oczywiście – rzekła Marta.

Cyntia posłała Hektorowi nienawistne spojrzenie, a Julia gdy tylko to zauważyła, przygotowała się do wymierzenia siostrze kopniaka w kostkę, niestety nie trafiła i to Hektor boleśnie przymknął powieki, a potem wykrzywił usta.

– Bardzo przepraszam, to było…

– Domyślam się czego chciałaś dokonać. – Uśmiechnął się pobłażliwie do Julii.

Kelner wreszcie postawił wszystkie przysmaki śniadaniowe na białym obrusie okalającym okrągły stół. Uśmiechnął się, dał do zrozumienia, że gdyby jeszcze był potrzebny wystarczy go wezwać i na koniec napełnił wszystkie kieliszki wodą.

– Czy życzą sobie państwo może wina?

– Ja proszę jedynie o mleko do kawy – odpowiedział Hektor.

– Pija pan kawę z dodatkiem mleka jak mój mąż.

– Dziękuje – rzekł Hektor do kelnera przyjmując od niego mały dzbaneczek ze świeżym mlekiem, a do pani Montenegro lekko się uśmiechnął, dając jej tym samym do zrozumienia, że usłyszał to co wcześniej powiedziała.

– Matko, czy ojciec weźmie udział w przedświątecznym polowaniu? – zapytała Julia, jednocześnie smarując kromkę chleba masłem.

– Nie wiem czy będzie się czuł na siłach, ani jaką opinie wyda lekarz. Bardzo jednak wątpię, że kogoś posłucha i zrezygnuje z tej przyjemności.

– Niestety – wtrąciła się Cyntia.

– Albo tylko mylnie odniosłem takie wrażenie, albo nie jesteś zwolenniczką polowań. – Hektor umoczył rogalika w kawie i spojrzał na młodą kobietę.

– Moja córka zwolenniczką? Ona jest całkowitą przeciwniczką. – Marta się uśmiechnęła.

– Moja siostra, gdy była młodsza, to za każdym razem, gdy ojciec wybierał się na polowanie, wstawała przed nim i barykadowała drzwi, a ile było przy tym płaczu i krzyku – wspominała Julia.

– Potrafię sobie to wyobrazić.

– A raz, gdy była nieco starsza, a Julian wybierał się na polowanie z sędzią, to schowała jego strzelbę – wtrąciła pani Montenegro.

Zarówno Hektor jak i Bastian zdawali się być rozbawieni tymi opowieściami.

– Zrezygnował wtedy?

– Mój mąż i rezygnacja z polowania? Nigdy. Wziął ozdobną strzelbę znad kominka.

– Kolejnym razem jednak Cyntia okazała się sprytniejsza, pamiętasz matko?

– Tak, to też było ważne polowanie, takie przyjacielskie z jednym z markizów.

– I co wtedy wymyśliłaś? – zapytał Hektor, kierując swoje pytanie wprost do Cyntii.

Ta nagle wydała się być zawstydzona, a mężczyzna oczekujący odpowiedzi uznał, że ślicznie rumienią się jej policzki, gdy czuje się zakłopotana.

– Wyjęłam w nocy naboje, pojechał na polowanie bez nich – pochwaliła się z szerokim uśmieszkiem.

– Innymi razy jeszcze wyrzuciła mężowi najdroższą ze strzelb i jeden z rewolwerów do jeziora.

– Dlaczego akurat najdroższą broń? – Hektorowi wydało się to niedorzeczne.

– Ponieważ reszty nie zdążyłam, przeszkodzono mi. – Spuściła głowę w dół. Czuła się skrępowana, miała wrażenie jakby Rodrigez cały czas się na nią gapił.

– Aha, teraz już wszystko rozumiem. Do najgrzeczniejszych i najspokojniejszych dzieci z pewnością nie należałaś.

– Ma pan racje, mój mąż skutecznie ją rozpuszczał, na każdy z możliwych sposobów.

– Czyli dwie córeczki tatusia mam przed sobą?

– Tylko ją rozpuszczał – wtrąciła się Julia.

– A czym ty sobie na to, Cyntio zasłużyłaś?

– Imieniem – odpowiedziała posyłając mu nieskromny uśmiech.

– Imieniem? – Hektor tym razem już nic nie rozumiał.

– Tak, imieniem. Mój mąż uznał, że na pewno jest jej przykro, że nie dziedziczy imienia po żadnym z nas. Nasz pierworodny i jedyny syn ma na imię Martin, a kolejna córka otrzymała żeński odpowiednik imienia męża.

– A dla mnie brakło – stwierdziła z udawanym smutkiem i niekrytym rozbawieniem jednocześnie Cyntia. Nawet zabawnie przy tym wzruszyła ramionkami.

Wszyscy przy stole lekko się zaśmiali widząc minę i udawaną troskę na jej twarzy.

– Aby było śmieszniej – zaczęła Julia. – Pierwszy kandydat stający w biegu po serce mojej młodszej siostry, pochodził z rodziny zajmującej się masarstwem.

Hektor roześmiał się w głos.

– Przepraszam państwa bardzo, ale ta historia naprawdę jest zabawna. Rozumiem Cyntio, ten kawaler nie miał u ciebie szans?

– Najmniejszych nie miał – powiedziała pewnie dziewczyna i nagle posmutniała, bo obraz Williama powrócił przed jej oczy niczym żywy. Zrozumiała, że marnuje czas na siedzenie przy stole, zamiast go szukać i w końcu odnaleźć.

– Zna pan już nieco historii naszej rodziny, może teraz zdradzi nam pan coś o sobie? – nalegała Marta.

– W temacie polowania, moja rodzina, jak przystało na dziedziców tytułu markiza, nigdy nie miała tak czynnych przeciwników tego sportu.

– Chyba nie słyszałem o markizie Rodrigezie – wtrącił się Bastian.

– Ma pan racje, nie mógł pan o takim słyszeć, bo takiego nie ma. Moja matka ponownie wyszła za mąż, za markiza Francisa Prevost.

– Francuskie nazwisko? – zapytała Julia z zainteresowaniem.

– Tak, moja rodzina to istna mieszanka kulturowa i obyczajowa.

– A czy jest tajemnicą czym się pan zajmuje? – wypytywała Marta.

– Nie, nie jest. Mam fabryki produkcyjne, szwalnie dostarczające suknie i garnitury do angielskich domów handlowych, ponadto zajmuje się konserwacją i naprawą fortepianów. Zamierzam tutaj otworzyć produkcje tych instrumentów.

– A co sprawiło, że zawędrował pan w nasze strony?

– Szczerze, to odziedziczyłem tutaj posiadłość po zmarłej ciotce, która była pod moją opieką do ostatnich chwil życia. Kamienica jest niestety bardzo zaniedbana, mam w zamierza ją odnowić i może otworzyć restauracje.

– Nie tęskni pan za swoim krajem?

– Miejsce skąd się pochodzi należy zawsze nosić w sercu, natomiast osiedlać się należy tam, gdzie można obudzić swoje serce do życia. Czuje, że to jest moje miejsce, że tu znajdę spokojną przystań. Marze też o tym, by zobaczyć śnieg.

– Śnieg? – zdziwiła się Cyntia.

– Tak, śnieg. Nigdy nie widziałem jak prószy z nieba. W Hiszpanii co prawda odnotowano opady śniegu w maju tego roku, ale ja byłem wtedy tutaj. Zajmowałem się nadzorowaniem robót w kamienicy. Ciotka miała kaprys, taką ostatnią wolę, była to instalacja elektryczna.

– Czyli posiada pan w domu światło?

– Tak, posiadam.

– Doskonałe udogodnienie, lepiej się czyta niż przy świetle świec – stwierdziła Julia, podczas gdy jej przyszły mąż wydawał się znudzony całą dyskusją i jedyne co czynił, to nieustannie dolewał sobie rumu do herbaty.

– My mieliśmy zamiar prze wziąć takie przedsięwzięcie, ale nie możemy wybrać dogodnego okresu na hałasy związane z kuciem ścian.

– Tak, to spora niedogodność – stwierdził Hektor z lekkim uśmiechem i zrobił ostatni łyk kawy z mlekiem.

– Jeszcze jedno pytanie. Pan jest kawalerem? – zapytała Marta wprost.

– Matko, to niegrzeczne tak wypytywać naszego gościa – zganiła Julia i rzuciła Hektorowi przepraszające spojrzenie.

– Nic nie szkodzi. Widzę, że Cyntia odziedziczyła charakter po matce.

– Chcę mnie pan obrazić?

– Skądże. Dostrzegam, że jesteście równie ciekawskie i bezpośrednie, ale to dobrze. Wszakże taka powinna być kobieta, by mężczyzna się nigdy przy niej nie nudził.

– Znowu generalizujesz – wtrąciła się Cyntia.

Hektor posłał jej uroczy uśmieszek. Uniósł swoją prawą dłoń do góry i nią zakręcił.

– Jak państwo widzą nie mam obrączki, zatem nie mam też żony.

– Dziękuję za odpowiedź, panie Rodrigez.

– Proszę bardzo.

Cyntia stała na środku sypialni siostry opierając się o zimną ramę łóżka. Julia siedziała w fotelu i bujała drewnianą kołyskę, w której spał jej synek – Edward. Obie czekały na matkę, a kiedy ta zjawiła się z kieliszkiem szampana w dłoni i w dobrym humorze Cyntia nie wytrzymała.

– Mogę wiedzieć skąd ta nagła wesołość? – zapytała nieuprzejmie.

– Wszystko idzie po mojej myśli, to nie powód do łez, a więc powód do kieliszka. – Marta wypiła trunek kilkoma większymi łykami.

– Gdybym nie karmiła, to sama bym się z chęcią napiła – wyznała Julia. – Wtedy mogłybyśmy zaprosić na drinka pana Hektora.

– I koniecznie ciebie Cyntio – dodała matka.

Dziewczyna uśmiechnęła się zimno, poruszyła głową w niedowierzaniu.

– Nie, ja nie wierzę w to co słyszę. Mogę wiedzieć z jakiego powodu nagle darzycie taką sympatią kogoś kogo ja przyprowadziłam? Przecież obydwie nigdy nie lubiłyście moich przyjaciół.

– Ten przyjaciel jest wyjątkowo trafiony, przypadł mi do gustu.

– Mnie również. Powinniście się zaręczyć – podpowiedziała Julia.

– Otóż to, twoja siostra ma racje.

– Mogę wiedzieć czym on się różni od poprzednich, oprócz stanem urodzenia? – naciskała Cyntia.

– Kochanie, nie denerwuj się – rzekła spokojnie matka i podeszła do córki, położyła swoją dłoń na jej ramieniu w celu dodania otuchy. – Nie jesteś już taka młoda, a to dorosły mężczyzna, który jeśli poprosi o twoją rękę, bez chwili zastanowienia otrzyma moje błogosławieństwo.

– Wcale go nie znasz – warknęła i strąciła dłoń matki ze swojego ramienia. – Widziałaś go raptem dwa razy na oczy i to jednego dnia. Co możesz o nim powiedzieć po kilkugodzinnej rozmowie?

– Wiele – odpowiedziała Marta.

Cyntia wejrzała na siostrę.

– Proszę cię, chociaż ty bądź po mojej stronie.

– Niestety, siostro, nie tym razem. Hektor to dobrze urodzony, majętny i kulturalny człowiek. Tyle dobrego na pierwszy rzut oka nie można było powiedzieć o żadnym z twoich przyjaciół.

– Nie chcę wychodzić za mąż! – krzyknęła Cyntia. – Na pewno nie za niego! – dodała otwierając drzwi. Zatrzasnęła je za sobą z taką siłą, że mały Edward obudził się z pięknego snu i zapłakał.

– Ja też wychodzę, nie mogę słuchać dziecięcego płaczu, dostaje od tego migreny. – Marta także opuściła sypialnie starszej ze swych córek.

Na schodach spotkała Hektora w towarzystwie Bastiana, obaj panowie trzymali w dłoniach kieliszki w połowie pełne wyśmienitego koniaku. Śmiali się. Najwidoczniej byli w dobrych humorach.

– Julia jest u siebie? – dopytywał Brown.

– Tak, ale Edward zaczął płakać – udzieliła mężczyźnie odpowiedzi przyszła teściowa.

– Znowu? Przecież godzinę temu także płakał. Powinni tworzyć internaty już dla dzieci od kołyski – oznajmił z lekkim zdenerwowaniem.

Hektor wydał się podejrzliwy w stosunku do młodego Browna. Poza tym miał w głowie kilka pytań, nie rozumiał jak to się stało, że ma już syna skoro dopiero dziś mają odbyć się jego i Julii zaręczyny. Nie chciał jednak pytać wprost, by nie wyjść na wścibskiego. Postanowił więc podejść z dużym zainteresowaniem do dziecka.

– Ile miesięcy ma synek? – zapytał Bastiana.

– Nie wiem, kilka pewnie – odpowiedział, wzruszył ramionami i dopił trunek do dna.

– Mój wnuk ma jedenaście tygodni – rzekła Marta i spojrzała z dezaprobatą na przyszłego zięcia.

– Jak to możliwe, że nie znasz wieku własnego dziecka? – zainteresował się Hektor.

– To nie moje dziecko, to będzie mój pasierb – odpowiedział nieuprzejmym tonem Bastian, wcisnął pusty kieliszek w dłoń matki swojej narzeczonej i ruszył szybkim krokiem w stronę pokoju Julii.

– Przepraszam, nie chciałem się mieszać, ani go zdenerwować – wytłumaczył brunet.

– Nic nie szkodzi. Młodzi są, muszą się dotrzeć. – Marta się uśmiechnęła, robiąc tym samym dobrą minę do złej gry. – Czy moja córka zaprosiła już pana na uroczystość zaręczyn swojej siostry? – Marta chwyciła Hektora pod bok i prowadziła schodami z dół, w kierunku barku z alkoholami.

– Jeszcze nie, miła pani, ale z tego co zdążyłem się zorientować, to uroczystość zostanie przesunięta w czasie.

Marta zrobiła minę jakby nie wiedziała o co chodzi.

– Proszę spytać pana Browna, albo swojej córki.

– Spytam. Dlatego wybaczy pan, ale muszę pana już opuścić.

– Rozumiem.

– Proszę się częstować. – Wskazała na barek pełen szklanych butelek. Niektóre były wypełnione po same korki, inne do połowy, a niektóre na samym dnie miały jeszcze cieczy na pół kieliszka. – Kuchnia i służba także są do pańskiej dyspozycji – dodała kierując się w stronę schodów, prowadzących na górę. Musiała się wszystkiego jak najszybciej dowiedzieć. Nie lubiła, gdy coś działo się bez jej wiedzy i co ważniejsze – bez jej przyzwolenia.

W chwili gdy Hektor napełniał swój kieliszek koniakiem, Julia rozmawiała z mężem o przesunięciu zaręczyn, a Marta właśnie zmierzała śpiesznym krokiem do ich pokoju.

– Moja rodzina przez burze nie da rady dotrzeć na czas, byli zmuszeni zatrzymać się w połowie drogi, na dodatek siostrę męczą mdłości – tłumaczył siedząc na łóżku.

Julia trzymała małego Edwarda na rękach. Malec otulony był białą jak śnieg sukienką w falbany i wydawał się być bardzo niespokojny. Co jakiś czas popłakiwał, nawet gdy na chwile zmrużył swoje oczka, to po chwili znów je otwierał i zaczynał płakać.

– Trzeba zawiadomić matkę, musi odwołać przygotowania.

– Pomyśl o tym pozytywnie. Za tydzień twój ojciec będzie już w pełni sił i będzie mógł uczestniczyć w naszych zaręczynach.

– Bastian – zaczęła niepewnie Julia.

– Słucham? – wydał się zainteresowany, choć bardziej jego uwagę przykuwała butelka stojąca na środku stolika nocnego, niżeli jego przyszła żona.

– Czy ty mnie kochasz? – zapytała wprost.

Mężczyzna o blond włosach wstał i zaszedł kobietę od tyłu. Przytulił do siebie i wyszeptał do ucha:

– Oczywiście, że cię kocham, Julio. Będziesz moją żoną. Nie mogę się już doczekać aż urodzisz mi pierwszego syna.

– Ja już mam syna! – krzyknęła i odskoczyła od mężczyzny jakby ją parzył jego dotyk.

– Tak, ale on nie jest mym synem. Zapewnię mu dach nad głową i utrzymanie, na nic więcej z mojej strony nie może liczyć. Wiedziałaś o tym już w chwili gdy prosiłem twą matkę o twoją rękę.

– Co jeśli nie urodzę ci syna? – zapytała rzeczowo, jakby ich małżeństwo nie było zlepkiem uczuć, a spiętą zszywką umową, mającą przynieść obu stroną korzuść.

– Nie wygaduj bzdur. Byłaś w stanie urodzić jedno zdrowe dziecko, będziesz w stanie urodzić drugie, równie silne i równie ładne.

– Uważasz, że jest ładny?

– Oczywiście, że tak. – Bastian zbliżył się do kobiety i maleństwa. Pogłaskał je po policzku. – Jest doskonały, tylko, że nie jest mój i cały czas płacze. Ucisz się na moment – warknął do malucha i zaczął przykładać mu pieluszkę do usteczek, z tego powodu Edward zapłakał intensywniej.

– Co ty mu robisz?! Udusisz go.

– Nie znam się na dzieciach. – Wzruszył ramionami, przybierając minę niewiniątka. – Chciałem tylko by na chwilę się zamknął. Zrozum Julia, on cały czas ryczy. Ja już tego nie wytrzymuję.

– Bo jest mały.

– To co z ciebie za matka, że nie umiesz go uspokoić? – zapytał, ale nie oczekiwał odpowiedzi na to pytanie. Wymaszerował z pokoju szybkim krokiem. Trzasnęły za nim drzwi.

Marta już stała przy pokoju córki i nasłuchiwała odgłosów awantury. Bastian zmierzył ją nienawistnym spojrzeniem, po czym skierował swoje kroki na dół, do kuchni. Udał się po wino obiadowe. Potrafił je pijać całymi dniami, a wieczorami padać zmęczony i pijany na łóżko.

– Pokłóciliście się? Nie jestem pewna, ale zdawało mi się, że słyszałam awanturę – zaczęła Marta zaraz po wejściu do pokoju Julii.

– Odrobinę.

– O co tym razem?

– O to co zwykle, o Edwarda.

– Mówiłam ci. Przestrzegałam cię, że tak będzie. Było trzeba oddać małego zaraz po urodzeniu, a ciąże ukrywać przed światem. To nie, ty oczywiście musiałaś, wybrałaś inaczej. Mówiłaś, że dziecko ma zostać przy matce.

– I nie żałuje tej decyzji! Nie będę jej żałowała, nigdy. To mój syn. Mój pierwszy syn. – Julia wstała z łóżka z dzieckiem na rękach i patrzyła matce wojowniczo prosto w twarz. – Czemu nikt z was nie potrafi go zaakceptować?!

– Ja go akceptuje – wtrąciła się Cyntia, stojąc w progu. – Ojciec też. Mówi o nim z dumą, że to jego wnuk – dodała.

– Dziękuję – odrzekła z wdzięcznością Julia.

– Chodź do cioci – zawołała wesolutko Cyntia. – Twoja mama porozmawia z babcią na spokojnie, a ja wezmę cię na spacer po ogrodzie. – Wzięła malca na ręce i delikatnie zakołysała.

– Tylko niedługo, bo jest zimno, poza tym znów może zacząć padać. Okryj go dobrze. Wózek stoi na dole – instruowała Cyntie Julia i pomimo zmęczenia ciągłą opieką nad niemowlęciem, poczuła żal, że jest jej on odbierany, choć na tak krótką chwilę.

– Przepraszam, nie chciałbym się wtrącać, ale doszły mnie krzyki. Postanowiłem sprawdzić, czy wszystko w porządku. – Hektor zjawił się w progu nie zamkniętych przez Cyntie drzwi.

– Wszystko dobrze. – Marta przybrała radosny, choć sztuczny uśmiech.

– Cudownie wyglądasz z dzieckiem na rękach – pochwalił Cyntie mężczyzna.

– A może zechciałby pan towarzyszyć mej córce? Postanowiła, że weźmie siostrzeńca na krótki spacer.

– Oczywiście, jeśli tylko Cyntia nie ma nic przeciwko temu. – Hektor podszedł bliżej, nachylił się nad małym Edwardem. – Aleś ty maleńki. – Potarł wierzchem palca wskazującego policzek niemowlęcia. – Mogę wam towarzyszyć? – zapytał Cyntie, patrząc jej prosto w oczy, a mały Edward wykorzystał chwilę nieuwagi i chwycił za palec obcego mu mężczyzny. Ścisnął niezwykle mocno jak na jedenastotygodniowe niemowlę. – Chyba mnie polubił.

– To jak? Idziemy? – Cyntia spojrzała na Hektora wielce zniecierpliwionym wzrokiem.

– Oczywiście. Tylko ty mnie puscaj – wycedził przez zęby żartobliwym tonem i potrząsł lekko dłonią, tą ze skrępowanym palcem.

Zarówno Julia jak i Cyntia się uśmiechnęły, a maluch usiłował ponownie złapać palec mężczyzny.

– Już się uwolniłem. Proszę. – Hektor wskazał dziewczynie drogę przed sobą, a kiedy wyszli za próg po cichu zamknął drzwi i ruszył za nią.

Niebo zdawało się wypogadzać po burzy. Mały Edward spokojnie leżał w granatowym wózku, miał zamknięte oczy, a jego usteczka zdawały się uśmiechać. Cyntia przykryła go jeszcze jednym, wełnianym kocykiem.

– Przepraszam, moja rodzina jest trudna – rzekła z zażenowaniem do Hektora.

– Nie masz za co przepraszać. Nie znam łatwych rodzin. – Uśmiechnął się ciepło. – Podejdźmy do samochodu, proszę. Ty masz na sobie ciepłą pelerynę, a mój płaszcz spoczywa na jednym z siedzeń.

– Oczywiście – odpowiedziała i usiłowała skręcić, ale wózek okazał się za ciężki, by mogła go po raz kolejny podnieść.

– Przepraszam, pozwolisz? – zapytał Hektor chwytając za ozdobioną białą skórą rączkę.

– Poradzisz sobie?

– Umiem prowadzić samochód, mechanizm wózka na tle pojazdu mechanicznego nie wydaje się iście skomplikowany.

– Niedługo spadnie śnieg.

– Mam taką nadzieję – odrzekł. – Wypogodziło się. Nie będę zmuszony zostawać tutaj na noc. Nie zrozum mnie źle, było bardzo miło, ale po spacerze pożegnam was i wrócę do siebie.

– Rozumiem.

– Mam tylko nadzieję, że jeszcze kiedyś się zobaczymy – rzekł niepewnie.

– Może pokażę ci śnieg.

– Nie mam nic przeciwko. Kiedy tylko zacznie padać, wiesz sama gdzie mnie szukać.

Cyntia znajdywała się w swoim bladoróżowym pokoju, patrzyła przez zamknięte okno na deszcz dudniący o szyby i parapety. Wtedy pomyślała, że pogoda jest jej wrogiem, że nawet ona jest przeciwko niej. Nagle przez oczami jej rozmyślań nie stanął William, a Hektor. Zaczęła zastanawiać się czy mężczyzna dojechał bezpiecznie do domu i czy deszcz nie pokrzyżował jego planów w środku drogi. Wiedziała, że gdyby coś mu się stało, to ona do końca życia miałaby z tego powodu wyrzuty sumienia i z pewnością nie dałaby rady się z nich otrząsnąć.

Usłyszała pukanie, zgasiła więc papierosa w srebrnej papierośnicy, pośpiesznie ją zamknęła i otworzyła drzwi.

– Tata? – zapytała zaskoczona. – Nie powinieneś leżeć?

– Lekarz pozwolił mi już na krótkie spacery, nawet takie po schodach – odpowiedział z uśmiechem Julian.

– Zatem wejdź. – Odsunęła się nieznacznie i otworzyła drzwi szerzej.

– Czuje, że moje dni na tym świecie są już policzone – zaczął kasłając. Usiadł na łóżku i patrzył na swoją córkę z nadzieją na pocieszenie. Nie otrzymał go. – Jesteś moim najmłodszym dzieckiem, chcę dla siebie jak najlepiej.

– Mawiają, że dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane.

– Poczucie humoru odziedziczyłaś po matce.

– Tylko, że ja nie żartowałam. – Cyntia oparła się plecami o niewielki parapet i splotła ręce na piersi. Wojowniczo wysunęła podbródek.

– Jaką byś miała z nim przyszłość? Na wygnaniu. Skalałabyś dobre imię rodziny, ponadto też samą siebie.

– Ale ja go kocham! – Na twarzy dziewczyny pojawiły się łzy, a głos zaczął jej się łamać.

– Jesteś za młoda, by pojąć sens miłości.

– Tylko dlatego, że nie łączę jej z interesami, jak wszyscy członkowie naszej rodziny?

– Nasza rodzina jest bardzo szanowana.

– A ja jestem zakochana, potrafisz to zrozumieć?

– Nie, Cyntio. Zrozumiałbym gdybyś pokochała dobrze urodzonego mężczyznę, przyprowadziła go do domu, przedstawiła bliskim, ale nie rozumiem jak można kochać kogoś tak mocno, by się dla niego nie szanować i pozwolić mu na nieszanowanie siebie.

– William mnie szanuje.

– Dlatego widziano go nie raz w barze z kobietami lekkich obyczajów, dlatego nie przedstawił cię rodzicom, dlatego dobierał się do ciebie w niegodziwych warunkach? William nie ma w sobie nic z dżentelmena, nie ma w sobie nic z prawdziwego mężczyzny. Lepiej o nim zapomnij.

– William nie bywał w takich barach! – krzyknęła.

– Miłość cię zaślepiła. – Mężczyzna wstał. – Jeśli zechcesz odejść, to wiedz, że nie pognam za tobą, ani też nikogo nie poślę, ale nie będziesz już miała do czego wracać. – Mężczyzna z wielkim bólem namalowanym na twarzy opuścił pokój swojej córki.

Cyntia odnalazła papierośnicę, otworzyła ją, zapaliła kolejnego papierosa od płonącej świecy i ponownie zapatrzyła się w zalany deszczem krajobraz.

– Udało się, uwierzyła ci? – dopytywała Marta swojego męża już na korytarzu.

– Oczywiście, że nie. Mówiłem ci, że jest zakochana.

– Zakochana – prychnęła matka. – Też mi zakochanie. W synu ogrodnika. Proszę cię, tylko nie mów, że jej w to wierzysz?

– Brzmiała bardzo przekonująco. – Mężczyzna zmierzał schodami w górę do swojej sypialni.

– Julianie! – Marta pognała za nim. – I co my teraz zrobimy?

– Nic. Będziemy czekać.

– A co jeśli ten zakochany imbecyl po nią wróci?

– To będzie można mu pogratulować, odwagi albo głupoty. Sam nie wiem czego bardziej.

– Ona z nim wtedy ucieknie, Julianie zrób coś.

– To młodzieńcze zauroczenie, można wierzyć, że minie. – Uśmiechnął się ciepło do żony.

– Akceptowałam już jedno młodzieńcze zauroczenie, Julii z marynarzem. Wyniknął z tego tylko kłopot.

– Kłopotem nie jest nasz wnuk, a przyszły zięć.

– Nie rozumiem dlaczego Bastian ci się nie podoba.

– Ależ już ci to wyjaśniam, moja droga. – Mężczyzna zatrzymał się przed drzwiami swojego pokoju. – Nie podoba mi się począwszy od imienia, a skończywszy na charakterze. – Julian wszedł do izby i rozsiadł się wygodnie w fotelu. – I szczerze żałuje, że ta zaręczynowa farsa nie odbyła się, gdy leżałem w łóżku. Nie mam ochoty w niej uczestniczyć.

– Bastian to bardzo przyzwoity człowiek, wysoko urodzony i…

– Zachłanny? Interesowny? A może spłukany? Bastian moja droga odziedziczył tylko dobre nazwisko, a jego hulaszcza natura znana jest w całym jego rodzimym Londynie. Krótko rzeknę, tam tylko reputacja Rodrigeza go wyprzedza.

– Kogo? Powtórz jeszcze raz to nazwisko? – nakazała kobieta przysiadając na brzegu łóżku.

– Rodrigez. Dorian Rodrigez – odpowiedział Julian, a kobieta odetchnęła z ulgą.

– Na szczęście to nie ten – powiedziała na głos.

– Kto nie ten?

– Nie ten jest zainteresowany Cyntią – odpowiedziała, bawiąc się obrączką na swoim palcu.

– Jakiś Rodrigez jest zainteresowany moją córką i ja nic o tym nie wiem!? – Mężczyzna aż wstał z wrażenia.

– Naszą córką. – Spojrzała na męża z dołu, ale niezwykle wyniośle. – Hektor Rodrigez.

– Cyntia nigdy nie zwiąże się z kimś o takim nazwisku.

– Wolisz widzieć ją u boku młodego Oldmana?

– Dobrze wiesz, że to jak wybór między złym a gorszym.

– Hektor to bardzo kulturalny człowiek, niezwykle szarmancki i wykształcony.

– Morderca.

– Co?

– Rodzinę Rodrigez wyprzedza ich reputacja, aż dziw, że o niej nie słyszałaś. Ich ojciec zdecydował, że majątek trafi w ręce tego, który się pierwszy ożeni, jeszcze przed jego śmiercią. To doprowadziło, że bracia stanęli do pojedynku, w wyniku którego jeden stracił palec, a drugi narzeczoną.

– Na pojedynkach zdarzają się wypadki.

– Ciężko wierzyć w aż taką chybność kogoś, kto jest doskonałym myśliwym.

– Zawsze masz swoje teorie. – Kobieta wydała się oburzona. Wstała z miejsca i skierowała się do drzwi.

– Na szczęście mam młodszego brata. Majątek nie pójdzie w obce ręce.

– Chcesz oddać nasz majątek swemu bratu!? – Marta natychmiast odwróciła się tyłem do drzwi, a przodem do męża.

– Oczywiście. Cyntia nie ma męża, a Bastian wypędzi was, gdy tylko poczuje się panem na włościach, albo wszystko zaprzepaści, a wy będziecie patrzały jak nasz majątek doprowadza do ruiny.

– Mamy syna – przypomniała Marta.

– Zrzeknie się majątku, chce służyć Bogu.

– Wybije mu to z głowy – zapewniła kobieta.

– Próbowałaś to zrobić cztery lata, bezskutecznie. Musimy zaakceptować jego decyzje.

– Ty byś tylko akceptował te wszystkie bezmyślne decyzje naszych dzieci – stwierdziła oburzona i mocno przy tym machnęła rękoma, na końcu łapiąc się za głowę. – Córka chce uciec z ogrodnikiem, niechaj ucieka. Kolejna chce mieć dziecko z marynarzem, to niech ma. Syn chce być księdzem, choć ma niezwykłe powodzenie u kobiet, to trudno, przecież majątek zbudowany na mojej ziemi jest nieważny.

– Dramatyzujesz. – Mężczyzna zmienił miejsce z fotela na łóżko. Uznał, że chwila drzemki dobrze mu zrobi.

– Zamierzasz spać, teraz?

– Taki miałem zamiar, a ty jakie masz na dziś zamiary?

– Ratowanie naszej rodziny! – wykrzyknęła. Wyszła trzaskając drzwiami.

Hektor wszedł do domu, zdjął cylinder i rozpiął płaszcz. Jednak przed odwieszeniem odzienia wierzchniego zerknął na wieszak. Damska peleryna w białym kolorze sprawiła, że kąciki jego ust uniosły się lekko ku górze. Powiesił swój płaszcz obok pelerynki i ruszył czym prędzej do swojego gabinetu. Kobieta stała przy oknie, miała długie, falowane blond włosy. Paliła papierosa.

– Nakryłem cię! – zawołał Hektor. Starał się, by jego głos zabrzmiał groźnie, ale słychać było, że jest lekko rozbawiony.

Dziewczyna czym prędzej wywaliła niedopałek za okno, zamknęła papierośnice, schowała ją za gruby, materiałowy pas spódnicy i odwróciła się przodem do Hektora.

– Nie prawda, nic nie widziałeś, tylko ci się wydawało. – Miała radosny głosik.

– Witaj. – Podszedł do dziewczyny i przytulił ją do siebie.

– Nie tak mocno bo mnie udusisz! Otworzyłam okno, by się przewietrzyło, straszny tutaj zaduch. Kiedy stawi się służba?

– Za tydzień. – Hektor sięgnął dziewczynie za pas i wyciągnął z nich metalową papierośnicę. Próbowała mu ją wyrwać, ale był sporo wyższy i uniósł rękę do góry. – Konfiskuje to.

– Tak się nie wita gości – upomniała, tupiąc naprzemiennie nogami.

– Jesteś za młoda by palić. – Schował metalowy przedmiot do szuflady swojego biurka. – Myślałem, że przybędziesz dopiero za tydzień.

– Zawiedziony, że jestem wcześniej?

– Szczęśliwy – odpowiedział szybko, opierając się pośladkami o parapet. – Tęskniłem – dodał.

– Zadzwoń do wuja, ciotka się będzie niepokoiła. Dałam dyla zanim urządziła mi debiut w towarzystwie. Wyobrażasz sobie? Ona szukała mi męża.

Hektor się zaśmiał.

– Tak, ciotka Estera. Potrafię sobie to wyobrazić. Komu tym razem umknęłaś?

– Bratankowi sędziego – pochwaliła się.

– Dobra partia. – Zmienił miejsce, tym razem oparł się o biurko, złożył ręce na piersi i wbił wzrok w tę blondynkę o rozanielonym usposobieniu.

– Braciszku, ależ ty go nie znasz, gdybyś go znał to byś od razu mówił inaczej. Poza tym ja chcę się zakochać.

– Zadzwonię do wuja. Zamknij już okno, bo w nocy zamarzniemy. – Wstał i skierował się do wyjścia.

Dziewczyna chwyciła za pałeczkę od cymbałków i wystukała nieznaną jej wcześniej melodie.

– Hektor?

– Słucham? – Zawrócił, by móc stanąć za jej plecami i zagarnął włosy z jej ramion do tyłu.

– Pamiętasz jak mi śpiewałeś?

– Oczywiście, że tak. Byłaś moją ulubienicą. Moja malutka siostrzyczka. Psuja, psotnik i wieczny uciekinier.

– Przestań. – Odwróciła się tylko po to by fuknąć dłonią w jego klatkę piersiową. Uśmiechnęła się szeroko, po czym powróciła do stukania w cymbałki.

Mężczyzna chwycił dłoń siostry w swoją i prowadził ją po biało-czarnych klawiszach umiejscowionych na drewnianym stelażu.

Stoi dziewczyna przy oknie,

smutno okienna jest wnęka,

stoi dziewczyna samotnie.

Niebieska na niej sukienka.

Trzeba więc serce ukoić.

Lecz ono nie myśli o tym

i tylko przy oknie stoi.

Jej miłość ma kolor tęsknoty.*⁽⁴⁾

– Jak ja dawno nie słyszałam twojego głosu! – wykrzyknęła. – Powinieneś wrócić do grania. Jestem pewna, że poradziłbyś sobie bez… przepraszam.

– Nie szkodzi. Ja zacznę grać, kiedy ty wyjdziesz za mąż – powiedział prosto w jej twarz z lekkim rozbawieniem. Dziewczyna zrobiła minę jakby nie dowierzała.

– Sam siebie skazujesz na muzyczną abstynencje. Ja nigdy nie wyjdę za mąż.

– Skąd u ciebie taka niechęć do związku? Chcesz iść do zakonu?

– Haha, nie nad interpretuj. – Szybko pogroziła mu palcem. – To, że nie chcę ślubu, nie znaczy, że chcę życia mniszki.

– Laura, czy ty dajesz mi do zrozumienia, że powinienem cię zbić zawczasu? Zanim zaczniesz sprowadzać kochanków pod mój dach?

– Typowy mężczyzna, wy zawsze myślicie tylko o jednym, a przy okazji jeszcze o drugim. Nie chcę życia mniszki, bo lubię wystawne bale i cudne przyjęcia, nic poza tym.

– A więc... nic poza tym. – Pogroził siostrze palcem, ta wiec chwyciła rączką za niego i zrobiła wojowniczą minę. Hektor się uśmiechnął.

– Swoją drogą to dziwne, że mnie nakłaniasz do zamążpójścia, gdy sam wciąż nie masz żony. Jak tam twoje serduszko, wyleczone? – Popukała wskazującym palcem w jego prawą pierś.

– Po drugiej stronie – zwrócił jej uwagę i przesunął jej drobną dłoń z prawej piersi na lewą. – Tu mam serce.

– Jakoś nigdy nie miałam orientacji w anatomii.

Rodrigez przymrużył oczy i się roześmiał. Nie mógł powstrzymać tego śmiechu choć bardzo się starał.

– Serduszko pik-pik? – zapytała zabawnie.

– Nie bądź taka ciekawska.

– Hektor, no proszę. Zwierz się siostrze. Kto ci doradzi jak nie ja?

– Nie będę się zwierzał piętnastolatce.

– A gdy będę starsza to będziesz się zwierzał? – Odmalowała na swojej twarzy iście dziecięcą, niewinną radość.

– Także nie.

– Sam obaliłeś swój poprzedni argument. Wymyśl inny, albo opowiedz mi o niej – zażądała.

– Jest piękna, ma takie bystre spojrzenie i włosy w kolorze jasnego brązu, przechodzącego w ciemny blond. Ma gładką skórę i pieprzyk na szyi, o tu, w tym miejscu. – Dotknął Laurę po lewej stronie, tuż pod policzkiem. – Śmieje się tak, jakby cały świat się śmiał, a gdy się boi to czuje jej lęk sam w sobie. Od momentu… od bardzo dawna nie czułem niczyich uczuć. Odgadywałem je po mimice twarzy, barwie głosu, tonie wypowiedzi, ruchach ciała, ale nie czułem tego co mój rozmówca. Przy niej czuje, to co czuje i ona.

– Jesteś zakochany – wywnioskowała i z wrażenia usiadła na szezlongu postawionym przy oknie. – Mój braciszek się zakochał!

– Nie krzycz tak – zganił ją.

– Dlaczego!? Przecież to wesoła nowina! Ona o tym już wie?

– Nie, nigdy się nie dowie.

– Powinna.

– Nie.

– To niesprawiedliwe, gdyby jakiś mężczyzna mnie pokochał, to chciałabym o tym wiedzieć.

– I wyszłabyś wtedy za niego? – dopytywał.

– Niekoniecznie.

– Sama więc rozumiesz dlaczego nie musi o tym wiedzieć.

– Boisz się odrzucenia? Hektor Rodrigez się czegoś boi? Nie wierzę w to.

– Lauro, pora zakończyć ten temat.

– Chcę ją poznać.

– Kończymy temat – powiedział ostrzej.

– Nadal chcę ją poznać! – odkrzyknęła gdy zmierzał w kierunku drzwi.

– Nic się nie zmieniłaś, nadal jesteś uparta jak osioł.

– A ty nadal jesteś zadufanym w sobie… ta ta ta tam, czy ktoś coś mówił? – W zabawny sposób rozejrzała się w lewo i w prawo, następnie wzruszyła ramionkami. – Chyba nikt nic nie mówił – odpowiedziała sama sobie, lecz uśmiechnęła się w kierunku brata.

Hektor pogroził siostrze palcem i wyszedł za drzwi. Zmierzał w kierunku schodów, jednak gdy już był niemal przy nich, postanowił zawrócić. Wszedł do gabinetu, gdy jego siostra właśnie otwierała szufladę biurka.

– Właśnie tego szukałem. – Uśmiechnął się od ucha do ucha, wyrwał papierośnice z jej dłoni i ponownie opuścił gabinet.

Laura mocno tupnęła nogą.

– Jesteś… jesteś… okropny jesteś dla swoich gości! – wrzasnęła.

– Słyszałem! – odkrzyknął. – Dziękuje za komplement! – dodał jeszcze głośniej. – Wpiszę sobie do dziennika zalet – powiedział już pod nosem, sam do siebie i obrócił papierośnicą w dłoni.

– Hektor, Hektor, Hektor! – Biegła za nim, wykrzykując. W końcu gdy się zatrzymał, a ona dała radę go dogonić, to złapała za jego ramię obiema rączkami. – Nie każda kobieta jest jak Mirella i jak...

– Goniłaś mnie przez cały korytarz tylko po to, by mi przypomnieć o tej zakłamanej suce i jej zastępczyni?

– Przepraszam, nie powinnam, ale goniłam cię nie po to tylko, ale też po to byśmy posprzątali!

– Nie krzycz.

– Nie krzyczę. Ja zawsze tak głośno mówię.

– Już od tego odwykłem. Mów pół tonu ciszej, proszę.

– Będę się starała. Posprzątajmy, proszę.

– Chcesz sprzątać? – zdziwił się, jakby dopiero do niego dotarło co Laura chce mu przekazać.

– Oczywiście, że tak, przecież jak za tydzień przybędzie służba i zobaczą taki bałagan, to od razu zrezygnują z tej pracy. Trzeba tutaj ogarnąć. Nie mówię o jakimś wielkim sprzątaniu, ale by było znośnie. Przecież nie chcemy zostać bez pokojówek, prawda?

– Siostro, ale ja myślałem, że to pokojówki są od sprzątania, a nie że to my jesteśmy od sprzątania przed przybyciem pokojówek.

– Znowu nad interpretujesz. Nie położę się w takim syfie, gdzie nie wiadomo skąd wylezie jakiś pająk.

– To śpi na stojąco. – Chciał odejść, ale znów go zatrzymała wyprzedzając i stając przed nim.

– Nie zasnę na stojąco. Chcesz bym była niewyspana? – Złożyła dłonie w piąstki i położyła je na biodrach, przyjęła wojowniczy wyraz swojej młodej twarzyczki.

Hektor przymknął oczy.

– Choler! – przeklął po hiszpańsku. – Dlaczego ja nie potrafię ci odmawiać? – zapytał retorycznie. – Nie wiem gdzie są wiadra, ani gdzie są szmaty. Jeśli znajdziesz, pozwalam ci posprzątać.

– Chciałeś powiedzieć nam. Pozwalasz NAM posprzątać.

– Tak, pozwalam NAM – wysyczał przez zęby. – A teraz cię przepraszam na moment. – Chwycił siostrę za ramie i przesunął delikatnie na bok. – Muszę się napić – wyjaśnił.

– Dziękuję! – krzyknęła za bratem.

– Drobiazg – skłamał.

– Nieprawda. Ty sam nie wiesz jak dużo dla mnie robisz. – Dogoniła go, zrównała kroku i plotła dalej. – Bo ja tak bardzo, bardzo, bardzo lubię robić rzeczy, których nigdy nie robiłam, a ja jeszcze nigdy nie sprzątałam! A że sama jak coś robię to zawsze mi nie wychodzi, to dlatego lepiej jak będziesz przy tym obecny i mnie pomożesz!

– Laura, proszę, nie krzycz.

– Dobrze. – Pobiegła na przód i skręciła do kuchni. – To ja poszukam tych wiader! – krzyknęła po raz kolejny. – Nalej mi też! – zażądała.

– Po moim trupie – odpowiedział pod nosem, stawiając jedną szklankę na pusty blat drewnianego stolika. Właśnie do niego dotarło, że po ukochanej ciszy i spokoju nie zostało już nic, bo tam gdzie była jego młodsza siostra, na ciszę i spokój, zwyczajnie brakowało już miejsca.

*⁽³⁾ Piosenka Grzegorza Tomczaka – W rytmie obietnic

*⁽⁴⁾ Piosenka Grzegorza Tomczaka – Stoi dziewczyna przy oknie

Wiem, że początki nie są szczególnie ciekawe. Powiem więcej - są nawet nudne, ale niestety są potrzebne, bo potem jak już przejdę do akcji i scen erotycznych, to nie będzie miejsca na wciśnięcie takiego przedstawienia pobocznych postaci, które będą się pojawiać i przewijać w tym opowiadaniu. Dodam też, że początkowe rozdziały są znacznie gorzej napisane niż te późniejsze. Choć osobiście nie uważam, by te późniejsze były jakieś super, bo ja ciągle jestem tylko i wyłącznie amatorem, a pisanie to moje hobby, a nie zawód, z którym wiąże przyszłość, a ta historia to pierwsza tak bardzo rozległa i poruszająca tyle wątków jednocześnie, którą stworzyłem.

Zapraszam także do kolejnego postu – Rozdział 3: Ojciec potrzebny od zaraz